บทที่ 5

ที่พักเรือนหนานซานของเจ้าหญิงห้วยหยาง

เซี่ยเหิงก็ได้บ่นอย่าหงุดหงิด”ถ้ารู้ว่ากู้หนานสามารถขอร้องลุงสามได้ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรน

เสียเวลาเปล่า ๆ ไม่พอ ยังทำให้ลุงสามดูเรื่องตลกพวกนี้ ความประทับใจที่มีต่อข้าก็ได้ลดลงไปมาก

ข้าบอกแล้วว่าแผนนี้มีความเสี่ยง แต่ท่านแม่ยังอยากเสี่ยง"

เจ้าหญิงห้วยหยางส่ายหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"พวกมันสองคนต้องได้กันแน่ๆ กลิ่นในห้องไม่ถูก พวกเราทุกคนถูกกู้หนานคนนี้หลอกแล้ว

ข้าบอกแล้วว่าแม่ค้าผู้หญิงแบบนี้มีความคิดยากจะเดา แต่พ่อเจ้าตอนนั้นกลับเลือกให้นางมาเป็นนายหญิงผู้สืบทอด

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่านางมีเงินเน่าๆ อยู่บ้าง ข้าคงจะให้เจ้าทิ้งนางไปนานแล้ว"

เซี่ยเหิงรู้สึกวุ่นวายใจเพราะคำวิจารณ์ขององค์ชายจิ่ง และยิ่งรู้สึกหงุดหงิดลงเมื่อได้ยินแม่บ่นแบบนี้

"ต่างก็พูดจับชู้จับเป็นคู่ ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้มีประโยชน์อะไร? แผนล้มเหลวตอนนี้ไม่สามารถสืบทอดตำแหน่งโฮวเจวี่ย หยุนซางก็ไม่สามารถเข้ามาในบ้านในฐานะภรรยาเท่าเทียบ"

ตามแผนเดิม วันนี้กู้หนานจะสูญเสียความบริสุทธิ์ จากนี้ไปจะไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้อีก

เมื่อถึงเวลานั้นเขาที่เสนอให้แต่งงานกับหยุนซางเป็นภรรยาเท่าเทียม กู้หนานก็ไม่กล้าปฏิเสธ

อย่างนี้ลูกชายของเขารุ่ยเกอก็สามารถเป็นลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

"รุ่ยเกออายุเกินสี่ขวบแล้วถึงวัยที่ต้องเริ่มเรียนรู้แล้ว

เด็กคนนี้เกิดมาพร้อมกับสัญญาณที่ดีจากสวรรค์ หมอดูบอกว่าเขาจะนำโชคลาภมาให้ตระกูลของเรา

เด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูอยู่ข้างนอก ไม่สามารถหาครูดีๆ ได้เลย การเสียอนาคตเด็ก นั่นก็หมายถึงการทำลายอนาคตของครอบครัวเราด้วย"

เจ้าหญิงห้วยหยางก็กังวล

รุ่ยเกอเป็นหลานรักของนางนะ

เด็กที่น่ารักขนาดนั้น แต่กลับต้องเลี้ยงดูอย่างลับๆ ข้างนอก

"เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน เรื่องนี้พวกเราต้องวางแผนระยะยาว"

ขณะนั้น แม่บ้านคนสนิท แม่จาง รายงานจากข้างนอกว่า"เจ้าหญิง ทางเรือนซงเสวี่ยถังเชิญท่านและท่านผู้สืบทอดไปที่นั่นหน่อยค่ะ"

เรือนซงเสวี่ยถังเป็นที่ที่กู้หนานอยู่

เจ้าหญิงห้วยหยางก็มีใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"มีอะไรที่ต้องให้ข้าและท่านผู้สืบทอดไปที่นั่น? ให้กู้ซื่อมาพูดเอง

ฟ้ายังไม่มืดสนิทเลย นางรีบร้อนที่จะเข้าเรือนหอกับท่านผู้สืบทอดขนาดนี้เชียวหรือ? ช่างไม่รู้จักอายเลยจริงๆ

ปล่อยให้นางรอไป บอกว่าคืนนี้ท่านผู้สืบทอดจะไม่ไป"

เซี่ยเหิงเม้มปาก ไม่พูดอะไร

สักครู่ต่อมา แม่จางก็รีบวิ่งเข้ามาอีกครั้ง

"นางหญิง ไม่ดีแล้วเจ้าค่ะ นายหญิงท่านผู้สืบทอดกำลังพาภรรยาของฉางชุนไปที่เรือนผู้ตรวจราชการราชสำนักพร้อมกับถือขนมฟู่หลิงไปด้วย

ตอนนี้คนเกือบจะถึงประตูใหญ่แล้ว ถ้าไม่หยุดไว้จะเกิดเรื่องแน่"

ขนมฟู่หลิง?

เจ้าหญิงห้วยหยางตกใจอย่างมาก

"แย่แล้ว ขนมฟู่หลิงนั่นที่เจ้ายังไม่ได้เก็บมาเหรอ?"

สีหน้าของเซี่ยเหิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ฉางชุนเป็นคนรับใช้ใกล้ชิดของเขา ภรรยาเขาทำงานในครัว

เขามอบยาหมอกดอกท้อให้กับฉางชุน ให้ภรรยาของฉางชุนใส่ลงในขนมฟู่หลิง

เดิมทีคิดว่าหลังจากทำสำเร็จแล้วให้คนเก็บขนมฟู่หลิงไปโดยไม่มีใครรู้เห็น

ใครจะรู้ว่าเรื่องราวจะผิดพลาด

เขาตกใจมาก จนลืมบอกให้คนเก็บขนมฟู่หลิง

"หรือว่ากู้หนานพบอะไรเข้า?"

เจ้าหญิงห้วยหยางลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ

"ไอคนไม่มีการศึกษาหยุดนางไว้ อย่าให้นางออกจากบ้าน"

สองแม่ลูกรีบวิ่งออกไป ขวางกู้หนานที่หน้าประตูใหญ่

ใบหน้าของกู้หนานถูกปกคลุมด้วยผ้าบาง ๆ ดวงตาอัลมอนด์ที่เปิดเผยออกมานั้นใสเหมือนน้ำ

เจ้าหญิงห้วยหยางไม่มีอารมณ์ที่จะชื่นชม นางได้ตำหนิกู้หนานด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

"วันนี้เป็นวันดีวันเข้าเรือนหอของเจ้าและเหิงเอ๋อ วุ่นวายอะไรกัน? เรือนโฮวฝูของเราเป็นตระกูลขุนนาง ไม่ใช่พ่อค้าแม่ค้าที่ต่ำต้อยเหมือนตระกูลของเจ้า ไอคนไม่ได้เรื่อง

มีอะไรที่พูดที่บ้านไม่ได้หรือ? ถึงต้องไปโวยวายที่ศาลผู้ตรวจราชการราชสำนัก ตระกูลข้าจะขายหน้าแบบนั้นไม่ได้"

กู้หนานค่อยๆ ย่อตัวลง เสียงไม่เร็วไม่ช้า แต่ทุกคำหนักแน่นและมีพลัง

"ตระกูลของข้าเป็นพ่อค้าหลวงที่ได้รับการแต่งตั้งจากจักรพรรดิองค์ก่อนท่านแม่สามีแต่ละคำก็เอาแต่พูดว่าพ่อค้าต่ำต้อย ไม่ได้เรื่อง นี่หมายความว่าท่านกำลังตำหนิจักรพรรดิองค์ก่อนที่ไม่ควรแต่งตั้งตระกูลกู้เป็นพ่อค้าหลวงหรือ?"

สีหน้าของเจ้าหญิงห้วยหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าจะถูกกู้หนานจับช่องโหว่ในคำพูดได้

"ข้าก็แค่พูดไปงั้นๆ เจ้าที่เป็นลูกสะใภ้กลับกัดไม่ยอมปล่อย แล้วตำหนิผู้ใหญ่กว่าหรือ?

พอแล้ว ทุกคนอย่ามารวมตัวกันที่นี่ ถ้ามีอะไรก็กลับไปพูดในบ้าน"

กู้หนานยืนอยู่เฉยๆ

"ไม่ใช่ว่าข้าต้องการทำให้เกิดความวุ่นวาย แต่มีคนทำร้ายข้าในวันมงคลแบบนี้ ข้าได้ให้คนไปเชิญแม่สามีและท่านผู้สืบทอดแล้ว แต่พวกท่านไม่ยอมมา

ลูกสะใภ้ไม่มีทางเลือก จึงต้องไปที่ศาลผู้ตรวจราชการราชสำนักเพื่อขอความยุติธรรมด้วยตัวเอง"

เจ้าหญิงห้วยหยางพูดไม่ออก ก่อนหน้านี้เป็นนางที่ไม่ยอมไปที่เรือนซงเสวี่ยถังก่อนเอง

"พวกข้าไม่ไป เจ้าก็ไปหาพวกข้าไม่ได้เหรอ? หรือว่าจะให้ข้าที่เป็นแม่ยายไปหาเจ้าทุกวัน?"

กู้หนานยิ้มเยาะ

"ลูกสะใภ้ไม่กล้าไปหาท่าแม่ยายหรอกเจ้าค่ะ ในเรือนของข้า มีคนกล้าใส่ยาพิษในขนมฟู่หลิงเพื่อทำร้ายข้า

ถ้าไปที่เรือนของท่านแม่ยาย ลูกสะใภ้ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดออกจากเรือนนั้นหรือไม่"

เมื่อพูดถึงขนมฟู่หลิง ดวงตาของเจ้าหญิงห้วยหยางก็มีพิรุธเล็กน้อย

"ขนมฟู่หลิงอะไร วางยาอะไร?เจ้าไม่ได้ถูกหลอกหรือเปล่า?"

กู้หนานยิ้มเล็กน้อย หันไปมองคนที่หรูอี้และหรูฮวากำลังดึงอยู่

"ภรรยาฉางชุน พูดสิ่งที่เจ้าพูดไปก่อนหน้านี้อีกครั้งสิ"

ภรรยาของฉางชุนคุกเข่าลงบนพื้นและตัวสั่นเทา

"เมื่อวานนี้ท่านผู้สืบทอดให้ยาห่อหนึ่งมาชื่อว่ายาหมอกดอกท้อแก่ผัวข้า และสั่งให้บ่าวใส่ในอาหารของนายหญิงท่านผู้สืบทอดในวันนี้

ถ้ากินยานี้แล้วไม่รีบมีความสุขกับผู้ชาย ก็จะทิ้งโรคไว้ตลอดชีวิต"

ม่านตาของเซี่ยเหิงก็ได้บีบลง แล้วก็ได้เตะภรรยาฉางชุน

"ไอคนต่ำต้อนสกปรก พูดจาไร้สาระ กล้าดียังไงมาว่าร้ายข้า"

เขามองไปที่กู้หนานด้วยใบหน้าผิดหวัง น้ำเสียงหนักแน่น

"นายหญิงอย่าเชื่อคำพูดของสาวใช้ต่ำต้อยเด็ดขาด นางตั้งใจจะสร้างเรื่องให้พวกเราแตกแยก"

กู้หนานมองไปที่ภรรยาของฉางชุนด้วยสายตานิ่งเรียบและพูดด้วยเสียงเย็นชา”เจ้ารู้ไหมว่าผลลัพธ์ของการทำให้เจ้านายแตกคอคืออะไร?

ตัดลิ้น ขายทิ้งทั้งครอบครัว"

สีหน้าของภรรยาฉางชุนซีด คุกเข้าอยู่บนพื้นและก้มกราบไม่หยุด

"บ่าวไม่กล้าพูดโกหก ผัวของข้าบอกว่ายานี้แพงมาก พวกเราที่เป็นคนใช้ไม่มีปัญญาซื้อได้

ท่านผู้สืบทอดให้ผัวของข้าหนึ่งห่อ อีกห่อยาอยู่ในห้องหนังสือของท่านผู้สืบทอด

ท่านผู้สืบทอดยังสั่งให้ผัวของบ่าวพาองค์ชายจิ่งไปที่เรือนของนายหญิงท่านผู้สืบทอด บอกว่าหลังจากเรื่องสำเร็จจะเลื่อนตำแหน่งให้ผัวของข้าเป็นผู้จัดการเรือนหน้า

หากไม่ได้รับอนุญาตจากท่านผู้สืบทอด บ่าวก็ไม่กล้าทำเรื่องที่ทรยศเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ"

สำเร็จ?

แม้ว่าจะะได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว แต่กู้หนานก็ยังรู้สึกโกรธมาก

ในชาติก่อน ความเศร้าทั้งหมดของนาง ก็เริ่มต้นจากเรื่องที่พวกเขาบอกว่าสำเร็จนี้

ความโกรธพุ่งขึ้นจากใจ ไปยังแขนขาและกระดูกทั้งหมด ทำให้นางตาแดง

"ไม่น่าแปลกใจที่ท่านผู้สืบทอดและท่านแม่ยายบุกเข้าไปในเรือนซงเสวี่ยถัง และถามว่าองค์ชายจิ่งได้รังแกข้าหรือไม่

ไม่น่าแปลกใจที่คำพูดของท่านแม่ยายเหมือนบังคับให้ข้ายอมรับว่าข้าได้ถูกองค์ชายจิ่งรังแก ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นแผนที่ท่านผู้สืบทอดวางไว้

เพื่อยศฐาบรรดาศักดิ์ไม่สนใจแม้แต่ความบริสุทธิ์ของภรรยา สวมเขาให้ตัวเองแบบนี้ ท่านผู้สืบทอดนี่มัน......"

ใจนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมมาอธิบายความไร้ยางอายของเซี่ยเหิงได้

เซี่ยเหิงคิดไม่ถึงว่าในเวลาสั่นๆ กู้หนานจะเดาเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ถูก สายตาก็ได้มีพิรุธ

แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เขาตำหนิกู้หนานด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

"ภรรยาฉางชุนโกรธแค้นเพราะข้าตำหนิผัวของนาง นางเลยตั้งใจแก้แค้นเรา

ถ้าเจ้าฟังคำยั่วยุของไอคนต่ำช้านี้ ทำลายความสัมพันธ์ของสามีภรรยาระหว่างเรา นั่นแหละคือการตกหลุมพรางของพวกเขา"

ในวันปกติ ถ้าเขามองกู้หนานด้วยความผิดหวังเต็มหน้า กู้หนานก็จะยอมรับผิดก่อนอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

แต่ว่าวันนี้นางได้โมโหเอามาก ยังก็ง้อก่อน

เขาเปลี่ยนไปมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรักอีกครั้ง จับมือของกู้หนาน

"เจ้าคือนายหญิงท่านผู้สืบทอดที่ช้าสู่ขอด้วยใจจริง ทะนุถนอมเจ้ายังไม่พอ จะทำใจวางแผนทำร้ายเจ้าได้ไง?

เดินข้าก็เป็นผู้สืบทอดของเรือนเหวินชางโฮวอยู่แล้ว การสืบทอดตำแหน่งเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น ทำไมต้องใช้เจ้าเข้าแลก?"

ในวันปกติเพียงแค่เขาพูดคำหวานๆให้ฟัง กู้หนานก็จะลืมความโกรธทั้งหมด

คราวนี้ก็คงไม่ต่างกัน

เขารอให้กู้หนานรู้สึกผิดก่อน แล้วขอโทษเขา