ฟางเส้นสุดท้าย

ตอนที่ 7

ฟางเส้นสุดท้าย

อุดมทนไม่ไหวเขาเลือกที่จะมาหาลูกสาวที่บ้านในเวลาที่เขาคิดว่าลูกเขยคงไม่ได้อยู่ที่นั่นแน่นอนเพื่อพูดคุยกับสายป่านถึงภาพที่เขาได้เห็นในวันนั้น

“คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงค่ะลูกรู้ว่าการแต่งงานไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักไม่แปลกที่คุณศิลาจะมีคนอื่นตอนนี้คุณพ่อก็ได้บ้านและที่ดินสมใจแล้วไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงลูกดูแลตัวเองได้ค่ะ”

อุดมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เขากำลังเป็นห่วงคือหัวใจของลูกสาวนอกสายเลือดหรือความจริงเขากำลังห่วงผลประโยชน์ที่อาจจะไม่เป็นดั่งฝันถ้าเกิดศิลาไม่ได้รักไม่ได้หลงลูกสาวของเขาจริงๆแล้วเมื่อวันนึงที่ลูกเขยมาเฟียรู้สึกเบื่อลูกสาวเขาขึ้นมาทุกอย่างอาจจะพังล้มอีกครั้ง ธุรกิจที่เคยช่วยเหลือกันอาจจะไม่เป็นเหมือนอย่างทุกวันนี้และเขาเองก็คงไม่รู้จะหันไปพึ่งใครอีก

“พ่อเป็นห่วงลูกนะแต่อย่างไรเสียบารมีของคุณศิลาก็ทำให้บริษัทของพ่อสามารถเลี้ยงตัวเองมาได้ถ้าวันนึงลูกจะตัดสินใจอะไรลงไปก็ขอให้คิดถึงพ่อไว้มาก ๆ อย่าใช้แต่อารมณ์ชีวิตครอบครัวก็เป็นแบบนี้ผู้ชายก็ต้องมีนอกใจกันบ้างอย่าเก็บมาเป็นปัญหาเลยนะ”

สายป่านถ้าเธอไม่รู้ว่าความจริงเรื่องอุดมไม่ใช่พ่อของเธอเธอคงจะเสียใจมากกว่านี้ที่บุพการีเอาแต่เป็นห่วงผลประโยชน์ของตัวเองจนลืมความรู้สึกของลูกสาวแต่ในเมื่อความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวแล้วเธอก็รู้แล้วว่าทั้งอุดมและผกาเลี้ยงเธอมาเพียงเพื่อหวังผลประโยชน์จากเธอเท่านั้น ทั้งคู่ไม่สามารถมีลูกด้วยกันได้และคือทั้งคู่คือฆาตกรที่ทำให้พ่อและแม่ของเธอต้องจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ หญิงสาวจึงได้แต่กลืนน้ำตาให้มันไหลออกมาจากภายในหัวใจลงไปกดทับความรู้สึกทั้งหมดแล้วหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะ หลุดพ้นจากความรู้สึกที่สับสนนี้ออกไปได้

“อ้าว….คุณพ่อตาจะมาที่บ้านก็ไม่บอกผมสักคำเลยนะครับ”

ศิลากลับมาจากบริษัททันอุดมที่ยังไม่ทันจะได้กลับบ้านเพราะความจริงแล้วแม่บ้านที่บ้านโทรศัพท์ไปบอกเขาเพื่อให้ชายหนุ่มมาได้ทันเวลา

“ผมแค่จะมาหาลูกสาวเพราะสายป่านไม่ได้กลับไปที่บ้านนานแล้วไม่มีอะไรหรอกครับเลยไม่อยากรบกวนเวลาของคุณศิลา”

อุดมเคยเป็นคนที่ไม่เคยกลัวใครแต่ตั้งแต่เขาหลุดเข้าไปอยู่ในวงจรของการพนันชีวิตของเขาสิ้นไร้ไม้ตอกเจอเจ้าหนี้นอกระบบทวงมาแล้วนักต่อนักรวมถึงบุญคุณที่ศิลามีกับเขาทำให้อุดมกลายเป็นหมาหงอยที่ไม่กล้าแม้แต่จะจ้องหน้าหรือต่อกรกับ         ชายหนุ่มรุ่นลูกซึ่งยืนทำท่าข่มเขาอยู่

“ผมก็นึกว่าคุณพ่อตาจะมารับลูกสาวกลับบ้านเสียอีก ถ้าคืนไหนจะมารับลูกสาวไปนอนบ้านก็บอกด้วยนะครับเพราะผมจะได้พาคนอื่นมานอนแทน”

อุดมได้แต่กำหมัดแน่นเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บแค้นแทนลูกสาวแต่เขารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องการจะท้าทายเขาโดยที่เขาเองไม่มีอำนาจพอที่จะต่อกรอะไรได้จึงได้แต่กำหมัดแน่นเพื่อระบายความแค้นที่อัดอั้นในใจของคนที่เคยเป็นนักเลงไม่เกรงกลัวใครแต่ด้วยอำนาจที่ไม่มีเหลือในตอนนี้เขาจึงทำได้แค่ยอมเท่านั้น

ศิลาเดินตรงเข้ามาโอบไหล่ภรรยาไว้แน่นรอยยิ้มของเขามันเป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะรอยยิ้มที่แสดงความท้าทายชายแก่ตรงหน้าที่ตอนนี้ไร้สิ้นน้ำยาใดๆ

“คุณพ่อตาอย่าลืมทำงานให้เสร็จตามเวลาด้วยนะครับเพราะถ้าธุรกิจของผมได้รับผลกระทบรับรองว่าครั้งหน้าผมคงเลือกที่จะเรียกใช้บริษัทอื่นให้มารับงานแทนแน่”

อุดมยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรก็ต้องตกใจเมื่อหันมาเห็นว่าสายป่านทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นใบหน้าซีดเซียวเป็นลมหมดสติโดยที่ศิลาเองก็รีบประคองภรรยาไว้เพื่อไม่ให้ศีรษะของเธอลงไปฟาดกับขอบของโซฟา

“สายป่านเป็นอะไรลูก”

อุดมพยายามเรียกชื่อลูกสาวและรีบเข้าไปประคองอีกข้างแต่ก็ถูกศิลากันไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะตะโกนเรียกให้คนขับรถรีบเอารถออกทันที

“คุณตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้วนะครับ”

สำหรับคนอื่นถ้ามาได้ยินสิ่งเหล่านี้คงพากันดีใจที่ตอนนี้ครอบครัวจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์จะมีทายาทตัวน้อยออกมาให้พ่อและแม่ชื่นชมแต่สำหรับสายป่านแล้วมันเป็นสายฟ้าฟาดที่ทำให้เธอรู้สึกมืดแปดด้านมองไม่เห็นทางออกว่าชีวิตของเธอจะเดินไปทางไหนดี

“คุณหมออย่าเพิ่งบอกใครได้ไหมคะเรื่องนี้ครอบครัวของเรามีปัญหานิดหน่อยฉันอยากเป็นคนบอกเรื่องนี้กับสามีเอง”

คนไข้ไม่ยินยอมให้บอกผลการตรวจกับญาติคุณหมอจึงจำเป็นต้องยินยอมรักษาความลับของคนไข้ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นด้วยก็ตามเพราะตอนนี้สายป่านแพ้ท้องอย่างหนักจึงควรที่จะให้คนรอบข้างได้รับรู้เพื่อที่จะช่วยกันดูแล

“คุณหมอบอกว่าคุณเป็นอะไร”

 ศิลารีบเดินมาถามอาการของภรรยาทันทีทั้งที่ตอนแรกเขาคิดว่าหมอคงตามให้เขาเข้าไปรับฟังด้วย

“แค่เป็นลมค่ะเพราะว่าฉันกินข้าวน้อยไปหน่อยรับรองว่ายังอยู่ใช้กรรมกับคุณไปอีกนานไม่ตายง่าย ๆ แน่นอน” 

ศิลาปล่อยมือที่โอบกอดภรรยาไว้สองมือกอดอกด้วยแววตาที่แสดงความโมโหดวงตาแดงก่ำเมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้ากล้าที่จะต่อปากต่อคำกับเขาทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเขาจะทำร้ายเธอแค่ไหนเธอก็ทำได้แค่เอาแต่เงียบ

“ก็ดีจะได้รู้ว่าตายยากที่หลังก็ไม่ต้องมาเล่นบทคนป่วยแบบนี้สงสัยจะทนฟังที่ผมพูดกับพ่อคุณไม่ได้ทำเป็นเหมือนทุกวันนี้คุณไม่รู้ว่าตัวคุณเองมันก็แค่สินค้าที่พ่อคุณเอามาเร่ขายเพื่อแลกกับบ้านและที่ดินก็เท่านั้น”

ชายหนุ่มเดินนำหน้าภรรยากลับไปที่รถปล่อยให้หญิงสาวค่อยๆเดินประคองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงเดินตามเขาไปโดยที่เธอไม่แม้แต่จะปริปากขอร้องความช่วยเหลือใด ๆ ทั้งสิ้น

ค่ำคืนนี้หญิงสาวได้แต่นอนร้องไห้คนเดียวเพราะศิลามาส่งที่บ้านและชายหนุ่มก็เลือกที่จะขับรถออกไปจนป่านนี้เที่ยงคืนแล้วก็ยังไร้วี่แววว่าเขาจะกลับมา

“แม่ไม่อยากให้หนูเกิดมาเจอสภาพอย่างที่แม่เจอ โลกใบนี้มันน่ากลัวเหลือเกินเราไปอยู่ที่อื่นกันดีไหมลูก”

คุณแม่วัยสาวได้แต่ลูบท้องคุยกับชีวิตในน้อย ๆ ซึ่งตอนนี้ถือกำเนิดขึ้นแล้วถึงแม้ว่าเธอจะไม่พร้อมแต่เธอก็ยินดีและรักสายเลือดที่เธอยังไม่แม้แต่จะเคยเห็นหน้าจนสุดหัวใจ

อีกแค่เพียงเดือนเดียวมหาวิทยาลัยก็จะสอบเสร็จสายป่านพยายามคิดหาทางออกว่าเธอจะเอาอย่างไรกับชีวิตต่อไปใจหนึ่งเธอก็อยากหนีไปให้พ้นจากสภาพแบบนี้แต่ด้วยผลประโยชน์ของครอบครัวอีกทั้งเธอยังไม่รู้ว่าเธอจะใช้เงินที่ไหนในการเลี้ยงลูกเพราะตอนนี้เธอยังไม่ทำงานไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทจึงได้แต่พยายามคิดหาคำตอบที่ดีที่สุดที่จะทำให้เธอและลูกไม่ต้องมาทนอยู่กับสภาพที่น่าขยะแขยงของศิลาที่พยายามทำร้ายหัวใจของเธออยู่ทุกค่ำวัน

“คืนนี้คุณมานอนที่ห้องรับแขกนะเพราะผมมีคนมานอนด้วยแล้วไม่อยากจะได้ชื่อว่าข่มขืนคนป่วย”

สามีที่เธอนอนรอเขามาทั้งคืนเขากลับมาถึงบ้านก็ในค่ำของอีกวันพร้อมกับหญิงสาวที่ดูแล้วอายุใกล้เคียงกับเธอท่าทางดูต่างจากวีณามากเพราะหญิงสาวตรงหน้าเธอแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูโป๊แทบจะเหมือนปกปิดอะไรไม่ได้แถมยังแต่งหน้าจัดลอยหน้าลอยตายั่วยวนเหมือนกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรที่กำลังจะมานอนกับสามีของคนอื่น

“สวัสดีค่ะคุณภรรยาคุณศิลาฉันชื่อพลอยนะคะเห็นว่าคุณกำลังป่วยฉันก็เลยเป็นห่วงคุณศิลาก็เลยรับหน้าที่มาคอยดูแลปรนนิบัติสามีคุณแทนรับรองว่าจะทำให้ถึงพริกถึงขิงจนคุณศิลาผ่อนคลายไปทั้งตัวแน่นอนค่ะ”

สายป่านเธอไม่ตอบโต้ใด ๆ ทั้งสิ้นเธอเลือกที่จะเก็บเสื้อผ้าออกจากห้องและลงมานอนที่ห้องรับแขกตามที่ศิลาต้องการไม่มีอะไรที่เธอต้องเจ็บไปกว่านี้แล้วคงเหลือเวลาอีกไม่นานที่จะต้องตัดสินใจว่าชีวิตของเธอจะไปทางไหน เธอกับลูกจะออกไปสู้กันข้างนอกหรือจะทนเจ็บอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาที่สามีไม่ต้องการ

ห้องรับแขกถึงแม้จะอยู่ด้านล่างแต่ก็อยู่ตรงกับห้องนอนของเธอเสียคนทั้งคู่กำลังทำกิจกรรมกันอย่างสนุกสนานอยู่บนห้องนอนที่เคยเป็นรังรักของเธอกับศิลาดังเล็ดลอดมาจนถึงข้างล่างมันเหมือนมีดกรีดลงไปในหัวใจของหญิงสาวที่ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องลูกกับเขาอยู่แต่เขากลับไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอทำเหมือนว่าเธอเป็นเพียงสิ่งของไม่มีความรู้สึกใด ๆ

สายป่านไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตหลังแต่งงานของเธอจะเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้แต่ในที่สุดแล้วเธอก็คิดว่ามันเป็นเส้นทางที่เธอเลือกเองเธอก็ต้องตัดสินใจเองว่าเธอจะเอายังไงกับชีวิตต่อไป