ให้โอกาสแต่ยังไม่ให้อภัย

ตอนที่ 11

ให้โอกาสแต่ยังไม่ให้อภัย

สายป่านย้อนกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่โดยที่ตัวเองยังไม่ได้ให้อภัยในตัวสามีแต่เธอให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ถึงแม้ว่าลึกๆแล้วเธอก็อดสงสารศิลาไม่ได้ที่ต้องเป็นคนสูญเสียจากการกระทำของพ่อนอกสายเลือดของเธอ

“ผมขอนอนกับคุณกับลูกได้ไหมครับคืนนี้”

ศิลาเปิดประตูห้องนอนเขาเดินไปหาภรรยาเข้าไปอ้อนเธอขอนอนกอดสักคืนเพราะตั้งแต่หญิงสาวกลับมาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามเดือนแล้วทั้งคู่ยังไม่มีโอกาสได้นอนด้วยกันเลยสักครั้งตามข้อตกลงที่สายป่านบอกไว้

“ไม่ได้ค่ะ สายป่านให้โอกาสคุณแต่ยังไม่ได้ให้อภัยขอเวลาให้ทุกอย่างมันได้เยียวยาตัวเองก่อนนะคะ ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกสามีนอกใจถึงแม้ว่าคุณจะยืนยันว่ามันเป็นเพียงแค่การจัดฉากเท่านั้นแต่มันก็แสดงให้เห็นว่าแท้ที่จริงแล้วคุณไม่เคยสนใจว่าฉันจะเจ็บช้ำแค่ไหน ดังนั้นสิ่งที่คุณเจอวันนี้มันยังไม่ถึงครึ่งของความเจ็บช้ำที่ฉันต้องเผชิญมาตลอดเวลาสองเดือนที่อยู่ที่นี่กับคุณ”

ศิลาได้แต่พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ภรรยาพูดเพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าการถูกอีกฝ่ายปฏิเสธมันเสียใจแค่ไหนที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเขาจะสงสารในตัวของสายป่านแต่เขาก็ปล่อยให้ความแค้นมันนำพาจิตใจจนลืมไปว่าลึกๆแล้วเขากำลังทำลายหัวใจตัวเอง

“ไม่เจอกันไม่กี่เดือนกำลังจะได้เป็นคุณพ่อคุณแม่กันแล้วนะคะ” 

วีณาควงคู่กับสามีชาวต่างชาติมาเยี่ยมคุณแม่คนใหม่ที่กำลังตั้งครรภ์ท้องใหญ่ใกล้เวลาคลอดเข้ามาทุกที

“นี่เจมส์สามีของวีณาเราทั้งคู่แต่งงานกันมาได้หลายปีแล้วแต่ยังไม่มีลูกสักที”

ศิลาทำหน้าที่แนะนำให้ภรรยาของเขารู้จักกับสามีของเพื่อนสนิทเพราะสีหน้าแววตาของสายป่านแสดงให้เห็นชัดว่าเธอกำลังตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นเพราะถึงแม้ศิลาจะยืนยันว่าวีณาเป็นเพียงเพื่อนสนิทที่เขาจ้างวานให้เธอมาช่วยเล่นละครให้แต่ลึกๆแล้วสายป่านก็ไม่เชื่อ เธอมั่นใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างวีณากับศิลามันคือเรื่องจริง

“วีณาต้องขอโทษคุณด้วยนะคะที่มีส่วนทำร้ายจิตใจทั้งหมดที่ทำไป วีณาก็ทำไปเพราะสงสารศิลาพอมาคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้วไม่น่าไปช่วยเพื่อนทำเรื่องไม่ดีแบบนี้เลย”

สายป่านส่งยิ้มแบบเข้าใจ เธอไม่อยากให้วีณาพูดอะไรมากไปกว่านี้เพราะเธอเกรงใจสามีชาวต่างชาติที่กำลังมองทั้งคู่คุยกันด้วยความสงสัย เธอคิดว่าถ้าเรื่องนี้เจมส์ได้รู้ก็คงรับไม่ได้ถ้าภรรยามีส่วนทำให้ครอบครัวของใครต้องแตกร้าว เธอจึงเลือกที่จะให้อภัยมากกว่าเพราะไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่โตบานปลายไม่อยากให้มีใครต้องครอบครัวแตกสาแหรกขาดเหมือนเธออีก

“เราสองคนตัดสินใจที่จะไปให้คุณหมอช่วยแล้วเพราะอยู่กันมาตั้งหลายปีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีทายาทเองยังแอบอิจฉาคุณสายป่านเลยนะคะที่แต่งงานแค่เพียงไม่เท่าไหร่ก็ได้มีตัวน้อยออกมาเป็นพยานรักแล้ว”

สาวสวยที่ก่อนหน้านี้เคยเป็นหนามทิ่มแทงใจของสายป่านจับมือของคนท้องขึ้นมากุมไว้แน่นส่งกำลังใจให้เพราะตัวเธอเองก็ต้องการมีลูกเหมือนอย่างที่สายป่านมีเพียงแต่ตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลาของเธอและเธอก็เลือกที่จะไม่รอเวลาอีกแล้วเพราะทั้งคู่ต่างก็อายุมากขึ้นทุกวัน

“ศิลาอย่าทำอะไรด้วยอารมณ์อีกนะเพราะวีณาเชื่อว่าคนเรามีโอกาสให้แก้ตัวในชีวิตไม่บ่อยนักหรอกถ้าขืนเธอยังใช้ความเป็นมาเฟียใหญ่ทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่คิดถึงหัวใจของคนรอบข้างรับรองว่าครั้งต่อไปสายป่านคงไม่ให้โอกาสได้มาแก้ตัวแบบนี้แน่นอน”

วีนาเป็นเพื่อนสนิทกับศิลากันมาหลายปีทั้งคู่ต่างเข้าใจกันเพียงแค่มองตา วีณาอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้เพราะตั้งแต่ศิลาโตขึ้นเขาก็มักจะทำอะไรด้วยอารมณ์ด้วยความที่ถูกตามใจจากพ่อ            บุญธรรมที่เลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอมและวางรากฐานความเป็นนักเลงใหญ่ไว้จนศิลาเองไม่รู้ตัวว่าเขากลายเป็นคนก้าวร้าวเอาแต่ใจตัวเอง

วันที่คุณพ่อคุณแม่คนใหม่รอคอยก็มาถึงสายป่านปวดท้องคลอดลูก เธอพยายามโทรศัพท์หาสามีแต่กลับติดต่อไม่ได้คนขับรถจึงตัดสินใจพาเธอส่งโรงพยาบาลจนในที่สุดเธอก็คลอดลูกสาวออกมาอย่างปลอดภัยทันทีที่เธอออกจากห่องคลอดเธอหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าของสามีแต่กลับพบว่ามีเพียงคนรถและแม่บ้านที่ยืนขอบตาแดงก่ำร้องไห้รอเธออยู่ที่ หญิงสาวถึงกับใจตกทันทีเพราะเธอเป็นห่วงว่าอาจจะกำลังเกิดเรื่องที่ไม่ดีกับสามีของเธอแน่ ๆเพราะตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้

“เกิดอะไรขึ้นคะทำไมทุกคนทำหน้าแบบนั้นคุณศิลาเป็นอะไร”

ป้าช่วยได้แต่ปาดน้ำตาและเล่าความจริงให้นายหญิงของเธอฟังว่าตอนนี้ศิลาประสบอุบัติเหตุก่อนถึงโรงพยาบาลเพียงไม่กี่กิโลเมตรและตอนนี้อาการของเขาสาหัสกำลังรักษาตัวอยู่ในห้อง ICU โรงพยาบาลเดียวกับที่หญิงสาวมาคลอดลูก

“เพราะป่านใช่ไหมคุณศิลาถึงต้องเกิดอุบัติเหตุแบบนี้”

หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายแบบไร้สติทันทีเมื่อรู้ว่าสามีของเธอรีบขับรถมาจากที่ทำงานหลังจากที่ทางแม่บ้านติดต่อได้ว่าเธอกำลังเข้าห้องคลอดแต่เขาก็มาไม่ทันเพราะมาประสบอุบัติเหตุเสียก่อน

“ไม่เกี่ยวค่ะคุณอย่าคิดมากคุณหมอบอกว่าถึงแม้อาการของคุณศิราจะหนักแต่ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงทำใจให้สบายนะคะป้ากับลุงชุมจะช่วยกันดูแลคุณศิลาเองส่วนคุณสายป่านดูแลคุณหนูให้ดีนะคะ”

ป้าช่วยเป็นคนเก่าแก่ของบ้านเธอรู้เรื่องราวระหว่างสามีภรรยาคู่นี้ดีและเธอก็เป็นคนที่คอยสอดส่องดูแลสายป่านให้เมื่อยามที่ศิลาออกไปข้างนอกเวลานี้เธอรู้แล้วว่าหัวใจของสายป่านมอบให้เจ้านายของเธอทั้งดวงถึงแม้หญิงสาวจะทำปากแข็งว่าไม่ให้อภัยในตัวสามีแต่การร้องไห้เสียใจเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังนอนเจ็บอยู่ในห้องผู้ป่วยหนักแสดงให้เห็นว่าาสายป่านให้อภัยสามีโดยไม่มีติดค้างอะไรอยู่ในหัวใจ

ถึงแม้ว่าจะยังเจ็บแผลที่คลอดลูกอยู่สายป่านก็ร้องขอให้ทางพยาบาลพาเธอเข้าไปเยี่ยมสามีที่ตอนนี้นอนใส่สายระโยงระยางอยู่ที่ห้องผู้ป่วยหนักถึงแม้ว่าทางโรงพยาบาลจะให้เธอเยี่ยมแค่เพียงผ่านทางกระจกเท่านั้นเพราะกลัวว่าจะมีการติดเชื้อในระหว่างที่เยี่ยมได้

“คุณเป็นพ่อคนแล้วนะ คุณขอให้ฉันกลับมาเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก คุณก็ต้องกลับมาเหมือนเดิมนะ”

เสียงสั่นเครือของคนที่ประหนึ่งใจจะขาดหากเธอย้อนเวลาไปได้สายป่านจะไม่ยอมปล่อยให้เวลาที่ผ่านมาล่วงเลยมาขนาดนี้เธอจะให้อภัยสามีตั้งแต่วันแรกที่เขาไปง้อให้เธอกลับมาเพราะวันนี้เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าเธอจะต้องสูญเสียเขาไปแล้วไม่มีโอกาสที่เธอจะได้บอกว่าเธอรักเขาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้แม้ว่าเขาจะทำร้ายหัวใจของเธอแค่ไหนเธอก็ไม่เคยหมดรักเขาเลยสักวัน

ลูกพลับอายุได้สองสัปดาห์ศิลาก็มีอาการดีขึ้นจนได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาพักฟื้นอยู่ที่ห้องพิเศษโดยที่คุณแม่คนใหม่ทำหน้าที่เฝ้าไข้ปรนนิบัติสามีอย่างดีที่สุดโดยป้าช่วยทำหน้าที่ช่วยเลี้ยงลูกพลับอยู่ที่บ้านเพื่อให้สามีภรรยาได้มีเวลาดูแลและมีโอกาสได้ปรับความเข้าใจกัน

“ไม่รังเกียจผมใช่ไหมที่มีแผลเต็มตัวแบบนี้”

ศิลาอดที่จะคิดน้อยใจตัวเองไม่ได้จากชายหนุ่มรูปร่างดีผิวพรรณไม่เป็นรองใครแถมหน้าตาหล่อเหลาเข้าขั้นนายแบบแต่ตอนนี้เขากับมีแผลเย็บทั้งบนใบหน้าและตามร่างกายบางครั้งชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าสายป่านอาจจะรังเกียจที่จะต้องดูแลคนเป็นแผลทั้งตัวอย่างเขา

“ต่อให้คุณเป็นมากกว่านี้ป่านก็ไม่รังเกียจหรอกค่ะไม่ว่าคุณจะเป็นอย่างไร คุณก็เป็นคุณศิลาเป็นสามีของป่านเป็นพ่อของลูกพลับเหมือนเดิม”

คำพูดที่ฟังดูอบอุ่นออกมาจากหัวใจทำให้น้ำตามาเฟียหนุ่มอย่างศิลาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวเขาไม่คิดเลยว่าแท้ที่จริงแล้วคนที่อ่อนแอที่สุดคือเขา เขาโหยหาความรักมาตลอดทั้งที่เขามีความรักอยู่รอบตัวแต่เขากลับมองไม่เห็น รอจนกว่าทุกอย่างค่อย  ๆ จากเขาไปจนถึงนาทีนี้เขารู้แล้วว่าความแค้นไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะเก็บยึดถือไว้ ความสุขต่างหากที่เขาควรจะเลือกและเก็บมันไว้ให้อยู่ในหัวใจตลอดกาล

“ถ้าผมกลับมาเดินไม่ได้คุณยังจะรักผมไหม”

ชายหนุ่มไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้หมายความถึงเดินไม่ได้แต่เขาเป็นห่วงความเป็นชายของเขาที่ตอนนี้มันมีแผลอยู่จึงกลัวว่าภรรยาจะหนีเขาไปถ้าเขาไม่สามารถทำหน้าที่สามีได้อย่างเต็มที

“คุณแค่เป็นแผลค่ะไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น...หรือเอาเข้าจริงถ้าคุณจะเสื่อมสมรรถภาพไปเลยป่านก็ว่าดีเหมือนกันนะคะจะได้ไม่ต้องมีสาวที่ไหนมาคอยรุมล้อมส่วนป่านเองไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”

หญิงสาวอดขำออกมาไม่ได้เมื่อเห็นสามีของเธอกังวลกับสิ่งที่ไม่ควรกังวลแต่ความเป็นผู้หญิงผู้ชายมันต่างกันสำหรับคนอย่างศิลาซึ่งเป็นชายหนุ่มผู้มีความรักร้อนแรงถ้าต้องสูญเสียความเป็นชายไปชีวิตของเขาคงอยู่อย่างทุกข์ทนแน่นอนในเมื่อได้ยินภรรยาพูดแบบนี้เขาเองก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้เหมือนกันที่ตัวเองกำลังนอนเจ็บอยู่แบบนี้แทนที่จะห่วงชีวิตแต่กับห่วงน้องชายว่าจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมมั้ย

“รีบหายนะคะลูกพลับอยากมีน้องอีกสักคนนึงหรือว่า            คุณพ่อจะทำไม่ไหวแล้วนะ”

สายป่านเอาใจสามีกระซิบข้างหูบรรจงจูบข้างแก้มอย่างเอาใจ เธออยากให้เขารู้เหลือเกินว่าเวลานี้การได้เขากลับมามันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอแล้วไม่ว่าเขาจะกลับมาสภาพไหนหรือเขาจะกลายเป็นคนอื่นกลายเป็นคนยากจนหรือเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรสำหรับเธอคำว่าครอบครัวมันยิ่งใหญ่กว่าสิ่งภายนอกพวกนั้น             เธอพร้อมจะเป็นกำลังใจและอยู่เคียงข้างสามีผ่านทุกช่วงเวลาของชีวิต

“ที่ผ่านมาผมเป็นฝ่ายทำร้ายคุณมาโดยตลอดวันนี้คุณมีสิทธิ์เลือกที่จะไม่มายืนข้างผมก็ได้แต่คุณกลับไม่เคยทิ้งผมไปไหนขอบคุณ คุณกับลูกมากนะที่พร้อมจะให้อภัยผู้ชายโง่ ๆ ที่ไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมีอย่างผม”

สองเดือนผ่านไป

ศิลาได้ออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่เขาต้องนอนอยู่ในห้องพิเศษตลอดเวลาสองเดือน เขากลับมาใช้เวลานับจากนี้ไปทำหน้าที่สามีและคุณพ่อเพื่อชดเชยให้กับแม่และลูก ไม่นานสายป่านก็ตั้งท้องลูกคนที่สองจนบรรดาเพื่อน ๆ ต่างพากันแซวว่าทันทีที่ศิลากลับมาอยู่บ้านก็รีบทำคะแนนทันทีไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉย ๆ แทบจะเรียกได้ว่าจดเช้าจดคืนชายหนุ่มแทบจะไม่ยอมปล่อยภรรยาออกมาจากห้อง นอกจากเวลาที่ต้องมาให้นมลูกเท่านั้น

“ถึงผมจะอายุมากแล้วและเกิดอุบัติเหตุแต่รับรองได้ว่าทั้งน้ำยาและแรงของผมอย่างดีเหมือนเดิม”

 สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันด้วยความรัก หัวใจสายป่านในตอนนี้ก็ยอมที่จะให้อภัยอุดมและผกาเพราะถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าทั้งคู่เป็นคนฆ่าบุพการีแท้ ๆ ของเธอแต่ในเมื่ออดีตมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้และความผิดนี้ก็คงเป็นกรรมที่สักวันอุดมก็ต้องได้รับผลส่วนตัวเธอเองก็ได้แต่สำนึกบุญคุณว่าถ้าไม่มีทั้งคู่ป่านนี้เธออาจจะมีชีวิตที่ไม่ดีเหมือนทุกวันนี้และอย่างไรเสียอุดมก็มีพระคุณกับเธอที่ทำให้เธอได้มีโอกาสได้มีสามีที่ดีอย่างศิลา

มาเฟียหนุ่มถอดเขี้ยวเล็บจนหมดสิ้นจนตอนนี้กลายเป็นคุณพ่อลูกสองที่ไปไหนมาไหนต้องพกครอบครัวไปด้วยทุกที่ ธุรกิจที่เขาเคยให้ผลประโยชน์อันน้อยนิดกับอุดมก็เปลี่ยนเป็นการให้ผลประโยชน์แบบมิตรภาพที่ดี อุดมเองเมื่อแก่ตัวลงก็สำนึกกับสิ่งที่เขาเคยกระทำมาเพราะตอนนี้เขากำลังป่วยด้วยโรคหลายโรค ผกาเองก็หันไปเข้าวัดละจากรักโลภโกรธหลงที่เคยเป็นไฟเผาตัวเธอ

บทเรียนของชีวิตที่แต่ละคนได้ผ่านพบมามันก็สร้างบาดแผลและบทเรียนให้ทุกคนได้เรียนรู้แต่สุดท้ายแล้วชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปตามกรรมของแต่ละคนที่สร้างกันมา

จบบริบูรณ์