หัวใจมันหวั่นไหว

หัวใจมันหวั่นไหว

“เป็นอะไรทำไมตาแดงแบบนั้น คุณร้องไห้เหรอมายา”

เบนมองหน้าหญิงสาวที่ก่อนขึ้นไปยังยิ้มสดชื่นดีอยู่ แต่พอเขาลงมาเธอกลับตาบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มา

“เปล่าค่ะ นั่งหาวรอคุณจนน้ำตาไหล ขยี้ไปขยี้มาตาเลยแดง”

คนตัวเล็กโกหกเพราะไม่อยากทำให้คนตรงหน้า มองแฟนเธอไปในทางที่ไม่ดีมากกว่านี้

“ง่วงก็ไม่หลับไป เดี๋ยวผมลงมาก็ปลุกเอง”

เบนเองก็ไม่ได้เชื่อในคำโกหกของมายา แต่ก็ไหลตามน้ำไปเพราะไม่อยากขัดคอ

“หลับตรงนี้เหรอคะ มีหวังได้กรนหรือไม่ก็น้ำลายไหลยืด จนคนเดินผ่านไปผ่านมามองกันเป็นแถวแน่ๆ”

หญิงสาวทำท่านอนกรน กับท่าน้ำลายไหลยืดจนเบนเองเห็นแล้วอดขำในความน่ารักของเธอไม่ได้

“เดี๋ยวพาไปเที่ยว เลี้ยงข้าว จ่ายโอทีหนักๆ เป็นค่าตอบแทนแล้วกัน ไม่ต้องยิ้ม เงินท่านทั้งนั้น ไม่ใช่เงินผม”

เรื่องงานเสร็จแล้ว เหลือแต่เรื่องของเราเท่านั้น ภายในใจของเบนกำลังต้องการรู้จักผู้หญิงที่เขาพามาด้วยให้มากขึ้น

“ร้านอาหารร้านนี้ผมไม่เคยไปหรอกนะ แต่เห็นเขาแชร์กันเยอะ เลยอยากลอง”

เมื่อรถจอดสนิท คนขับก็รีบบอก เพราะกลัวว่าถ้าร้านไม่ดี อาหารไม่อร่อยจะโดน คนที่เขาพามาด้วยตำหนิเอา

“คนเยอะเลย มีแต่รถหรูๆทั้งนั้น ราคาคงแพงน่าดูนะคะ”

มายามองไปรอบๆร้าน รถยนต์ราคาเกินล้านจอดเรียงแถวกันเต็มลานจอดรถไปหมด

“ผมยังขับรถราคาหลายล้านเลยวันนี้ สุดท้ายผมก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งเท่านั้น ภายนอกบอกไม่ได้หรอก ว่าข้างในนั้นจะเป็นแบบไหน”

“คุณเบนพูดแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

 มายารู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังพูดเหมือนตัวเขาเองกำลังเผชิญกับการมองคนจากภายนอกและผิดไปจากที่คิดเมื่อได้รู้จักจริงๆ

“เรื่องงานครับ ไม่มีอะไรหรอก เรารีบลงไปดูกันดีกว่า ว่าข้างในจะเป็นเหมือนที่คุณคิดไว้ไหม”

ร้านอาหารทะเลกับบรรยากาศที่อยู่ติดทะเลจริงๆ โต๊ะที่ชายหนุ่มจองไว้ เป็นโต๊ะที่อยู่ในมุมส่วนตัว อยู่ใสส่วนของร้าน ที่ยื่นออกไปในทะเล

“คุณโทรมาจองไว้ล่วงหน้าเลยเหรอคะ” มายาถามเมื่อได้ยินเบนแจ้งกับพนักงานของร้าน

“อ่านในรีวิว เขาบอกถ้าไม่จองล่วงหน้า อาจพลาด”

คนตอบยืนเอามือกอดอกทำท่าภูมิใจ ที่สามารถจองได้สำเร็จ

“เก่งค่ะเก่ง เก่งที่สุดเลยค่ะ” มายายื่นหน้าไปใกล้ ยิ้มอย่างสดใส

ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ เพราะชายหนุ่มสั่งอาหารไว้ล่วงหน้า เพราะกลัวมาถึงจะต้องรอนาน

“สั่งแบบนี้ กลัวไม่อิ่มเหรอคะคุณเบน ฉันไม่ช่วยนะ...”

มายามองอาหารต่างๆที่วางอยู่เต็มจนเกือบจะล้นโต๊ะ ด้วยความรู้สึกที่แค่มองก็จะอิ่มแล้ว

“ครับผม เดี๋ยวจะจัดการให้เรียบเลย”

คนสั่งอยากกินอาหารทะเลมานาน เลยมั่นใจว่าเขาสามารถจัดการอาหารบนโต๊ะได้หมดแน่นอน

“พี่นันทาใกล้จะหายแล้วนะคะ”

มายาลืมไปว่าพี่สาวของเธอ ฝากบอกเขาด้วย เพราะอีกไม่กี่วันพี่สาวของเธอน่าจะกลับมาทำงานได้แล้ว

“เดี๋ยวผมจะโทรบอกให้พี่สาวคุณ มาเริ่มงานเดือนหน้าเลย เพราะจะได้มาดูแลโครงการใหม่ด้วย ส่วนคุณถ้ายังไม่อยากเปลี่ยนงาน ก็ทำหน้าที่นี้ต่อไป”

“ขอบคุณมากนะคะ ฉันคงทำงานที่นี่ต่อไปค่ะ เพราะถึงจะเปิดร้าน แมนบอกว่าเขาจะให้แม่กับพี่สาวของเขามาทำ ส่วนฉันกับเขาแค่ดูแล”

แมนบอกกับเธอว่าภรรยาของเขาคือพี่สาวแน่ๆ เบนแน่ใจเมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากมายา

“แล้วคุณเก็บเงินได้เยอะหรือยัง”

“ได้เกือบครบแล้วค่ะ”

“เก่งจังนะครับ เงินเป็นแสน เรียนจบกันแค่ไม่กี่เดือนก็เก็บเงินกันได้แล้ว ผมยังไม่มีเงินเก็บขนาดนั้นเลย”

ชายหนุ่มพูดแทงเข้าไปในหัวใจของหญิงสาว เพราะเงินที่เธอบอกว่าเก็บได้ มันคือเงินที่เธอฉ้อโกงจากบริษัทมา

“คุณเบนล่ะคะ ไม่เห็นเอาแฟนมาเปิดตัวบ้างเลย”

มายาเปลี่ยนเรื่องพูด เพราะเขาไม่อยากรู้สึกผิด ต่อหน้าชายหนุ่ม กลัวจะทำให้เขาสงสัย และเธอจะโดนข้อหาฉ้อโกงบริษัทได้

“อยากเอามาเปิดตัวแข่งกับเธอเหมือนกัน แต่ติดว่ายังไม่มีแฟน ถ้ามีเมื่อไหร่ จะรีบแต่งงานตัดหน้าเธอแน่นอน”

“ไม่เชื่อค่ะ ทั้งหล่อ การงานก็ดีแบบนี้ จะไม่มีผู้หญิงมาชอบเป็นไปไม่ได้แน่ๆ”

คนพูดส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ เพราะผู้ชายอย่างเบน ไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆมีหรือผู้หญิงจะไม่วิ่งเข้าใส่

“ใครบอกว่าไม่มีผู้หญิงมาชอบ แค่บอกว่าไม่มีแฟน อย่าเหมารวมสิ หล่อๆแบบนี้ สาวมาจีบเยอะ”

คนพูดอมยิ้มแบบเจ้าชู้ใส่คนฟัง เพราะสิ่งที่เขาพูดคือความจริงที่สุดแสนจะภูมิใจ ในความหน้าตาดีของตัวเอง

“อุ๊ย! ใครโทรมา”

มายาตกใจที่โทรศัพท์สั่น เพราะเธอตั้งปิดเสียง และวางมันไว้บนตักของเธอ

“แมนโทรมา ขอตัวไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะคะ”

คนตัวเล็กลุกออกจากโต๊ะไป ก่อนที่เธอจะกดรับสาย เบนอยากจะบอกให้เธอคุยตรงนี้ก็ได้ แต่มันคงเป็นการเสียมารยาทน่าดู เขาจึงทำได้แค่คิดในใจ และหวังว่าเธอจะเล่าเมื่อกลับมา

มายาหายไปเกือบห้านาทีเธอก็เดินกลับมานั่งที่เดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคือสีหน้าและแววตา

“มีอะไรหน้าตาถอดสีขนาดนั้น” เบนถามทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่มาด้วย

“เอ่อ...แมนเขาขับรถไปชนคนค่ะ เขาเรียกค่ารักษาพยาบาล แมนเขาเลยขอให้ฉันโอนเงินที่จะไว้เปิดร้านให้ก่อน”

มายาตอบเสียงติดขัด เพราะกลัวชายหนุ่มจะท้วงติงที่เขายอมโอนเงินให้แมนง่ายๆ

“แล้วคุณโอนให้หรือยังล่ะ”

 คนถามทำเป็นถามแบบไม่ใส่ใจ เพราะกลัวคนตอบจะสงสัย ทั้งที่จริงๆลุ้นกับคำตอบที่จะได้ยิน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“เท่าไหร่” เบนถามด้วยเสียงที่ดุดัน จนคนตอบรีบหลบสายตา

“เอ่อ......” หญิงสาวไม่กล้าตอบ

“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ทำอะไรคิดหน้าคิดหลังให้ดีๆ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ”

เบนมองแล้วมายาไม่พร้อมจะบอกเขาจริงๆ และจำนวนเงินที่โอนไปก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา สิ่งที่เขาต้องการคือให้มายารู้จักมองคนให้ดีกว่านี้ แต่ตอนนี้เขาคงพูดอะไรไม่ได้มาก เพราะทุกอย่างยังเป็นแค่คำกล่าวหา ถ้าเขาหลักฐานมาไม่แน่นพอ

“แมนเขาเป็นคนดีค่ะ ถึงจะดุไปหน่อย แต่เขาไม่เคยโกหกฉันเลยนะ ตั้งแต่เราคบกันมา ”

หญิงสาวพูดอย่างใสซื่อแววตาชื่นชมคนรัก เบนได้ฟังยิ่งรู้สึกว่าอยากจะเปิดเผยธาตุแท้ ที่แท้จริงของแมนให้เธอรู้ให้เร็วที่สุด

“หนาวไหม ลมเริ่มพัดมาแล้ว”

ชายหนุ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เพราะเขาตั้งใจที่จะมากระชับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ และอยากรู้จักตัวเธอไม่ใช่ตัวแฟนหนุ่ม เขาจึงไม่อยากเสียเวลากับเรื่องของแมน

“ไม่ค่ะ ลมพัดชื่นใจดี อยู่แต่ในกรุงเทพ มีแต่ควัน นานๆได้มาทะเลแบบนี้ก็ดี ถ้าไม่มืดจะลงไปเล่นน้ำเลย”

“ถ้าอย่างนั้น ไว้วันหลังเรามากันใหม่นะ มาค้างคืนสักคืน ผมก็ไม่ได้เที่ยวทะเลที่ไทยมานาน เพื่อนก็ไม่ค่อยมี ไว้คุณมาเที่ยวเป็นเพื่อนผมนะ”

หญิงสาวมองหน้าคนพูดจนลืมตอบ เธอไม่คิดเลยว่าจะได้ยินเรื่องราวแบบนี้

“ว่าไงตกลงไหม” เบนทวงคำตอบ

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าผู้ชายที่ดูพร้อมไปหมดทุกอย่าง จะไม่มีกระทั่งเพื่อนเที่ยว”

“เพื่อนมี แต่คนที่เที่ยวด้วยแล้วมีความสุข สนุก ก็เพิ่งเคยมีวันนี้ ตกลงนะ”

ชายหนุ่มเอื้อมมือหนา มาวางทับลงบนมือเล็กของมายา จนเจ้าของมือสะดุ้งเบาๆด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ชักมือกลับ ได้แต่มองสบตาชายหนุ่มด้วยความรู้สึกที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน

“ค่ะ”

 มายาตอบเพียงสั้นๆ ก่อนที่จะดึงมือกลับ เพราะมีเด็กผู้ชายตัวน้อยๆกำลังเดินมาที่โต๊ะของเธอ

“ซื้อดอกกุหลาบไหมครับ ช่วยเป็นทุนการศึกษา” เด็กชายในชุดมอมแมมร้องถาม

“เหมาหมดเท่าไหร่ครับ”

เบนกวักมือเรียก ให้เด็กที่กำลังถือดอกุหลายเดินไปหาเขาใกล้ๆ ก่อนที่จะถามราคาทั้งหมด

“หมดนี่เลยเหรอครับ” คนถาม ถามให้แน่ใจ

“ใช่ถ้าเอาหมดนี่เท่าไหร่”

“300บาทครับ”

“500ไม่ต้องทอน อีก200 เอาไว้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่นะ ห้ามเอาไปเล่นเกม หรือซื้ออะไรที่ไม่มีประโยชน์เข้าใจไหม”

ชายหนุ่มยื่นธนบัตรใบสีม่วง ให้เด็กชาย ที่กำลังพนมมือไหว้เขา ด้วยแววตาที่ดีใจ จนแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ ขอบคุณมากๆนะครับ”

เด็กน้อยได้เงินก็รีบวิ่งออกจากร้านไป ดอกกุหลาบสีแดงหลายดอกถูกวางไว้ที่โต๊ะ ชายหนุ่มหยิบทุกดอกมารวมกัน ก่อนจะหันไปสบตาคนนั่งตรงข้าม

“ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนกันนะครับ”

เขายื่นดอกกุหลาบในมือทั้งหมดให้กับหญิงสาว เพื่อเป็นการตอบแทนที่เธอมาเป็นเพื่อนเขาในวันนี้

“ขอบคุณนะคะ”

หญิงสาวรับดอกกุหลาบในมือเขา แต่สายตาของทั้งคู่ยังคงจ้องมองกัน เหมือนแค่เพียงมองตาต่างก็เข้าใจความรู้สึกทั้งหมด

ภาพในคืนนั้น จูบแรกของเธอ ยังอยู่ในความทรงจำของเบนตลอด ทั้งที่มันเป็นการจูบที่ไม่ได้เรื่องเลย แต่เขากับติดใจและลืมมันไม่ลง แต่เพราะเธอมีแฟนแล้ว และเขาตั้งใจที่จะมาหารักแท้ จึงทำให้เบนต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงตรงหน้ามีสถานะโสดให้ได้

“อย่าอู้นะคะ อาหารยังเหลือเยอะอยู่เลย”

เมื่อเริ่มรู้สึกอายกับสายตาที่ถูกมอง มายาจึงเปลี่ยนเรื่องมาที่อาหารบนโต๊ะ ที่ยังเหลืออยู่

“กินปูไหม เดี๋ยวผมแกะให้”

เบนหยิบปูจากจานมานั่งแกะอย่างตั้งใจ มายามองภาพของคนข้างหน้า เธออดคิดไม่ได้ ทำไมที่ตรงนั้นไม่เป็นแมน ผู้ชายที่ทั้งรักทั้งบูชา

“ขอบคุณนะคะ”

เนื้อปูแน่นๆถูกแกะ เอามาวางบนจานของคนตัวเล็กที่จริงๆแล้ว อยากกินปูแต่ไม่กล้าแกะ เพราะกลัวจะทำเลอะเทอะจนคนมาด้วยต้องอายคนอื่น

กว่าอาหารบนโต๊ะจะหมด ก็เกือบสามทุ่ม ทั้งคู่พากันขับรถกลับ มายาพยายามที่จะไม่หลับ เพราะเธอกลัวคนขับจะเผลอหลับกับเธอไปด้วย

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งถึงบ้าน อย่าลืมกลับไปจิบน้ำมะนาวนะคะ ร้องเพลงมาตลอดทางเดี๋ยวเสียงจะหายเอา”

หญิงสาวอดแซวคนมาส่งไม่ได้ เพราะตั้งแต่ชลบุรี จนถึงกรุงเทพ เบนร้องเพลงตลอดทาง บางเพลงก็เป็นภาจีน ที่หญิงสาวฟังไม่ออก แต่ก็ช่วยปรบมือตามจังหวะให้อย่างสนุกสนานกันทั้งคู่

“วันนี้ผมมีความสุขมากเลยครับ”

“ฉันก็เช่นเดียวกันค่ะ”

ประตูรถถูกปิดลง โดยที่ชายหนุ่มแอบผิดหวังเล็กๆ เพราะคิดว่าคนที่เขาพามาส่ง อาจจะชวนเขาเข้าไปนั่งในบ้านด้วย

เมื่อรู้ว่าหมดหวัง ตอนนี้ในหัวของเบนก็คิดถึงแต่สิ่งที่นักสืบส่งมาให้เขา หัวใจของเขาสั่งให้ร่างกายรีบพาตัวเองกลับไปบ้านให้เร็วที่สุด