ผมเริ่มจีบคุณแล้วนะ

ผมเริ่มจีบคุณแล้วนะ

          “หน้าเปลี่ยนสีเลย ไหวไหม”

         เรือแล่นออกจากฝั่งได้เกือบครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงจุดจบสายแข็ง มายาเริ่มมีอาการพะอืดพะอม

          “ยังไหวอยู่ค่ะ แต่อีกนานไหมคะกว่าจะถึง”

          “พี่ครับใกล้ถึงหรือยัง”

          เบนเขาก็ไม่เคยมาที่เกาะแห่งนี้เหมือนกัน จึงตะโกนถามคนขับเรือต่อ เพราะคงเป็นคนเดียวที่รู้คำตอบ

          “เรามาได้ครึ่งทางแล้วครับ”

          คนขับหันมาตอบ แต่ก็ไม่ได้สนใจกับภาพที่เห็นเสียเท่าไหร่ เขาคงจะรู้สึกชินกับการที่เห็นคนเมาเรือ

          “ใกล้แล้ว คุณนอนพิงผมดีกว่า แล้วหลับไปเลย พยายามอย่าคิดว่านั่งเรืออยู่”

          คนพูดใช้มือค่อยๆโน้มศีรษะของหญิงสาวให้ลงมาแนบกับอกของเขา มือหนาโอบกอดร่างเล็กไว้ และพยายามขยับให้เธออยู่ในท่าที่นอนได้สบายที่สุด

          มายานอนขดตัวคุดคู้อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอพยายามจะหลับ แต่ร่างกายมันไม่ยอม ดื้อดึง

          “อ้วก! อั้ว !”

          เมื่อเรือจอด หญิงสาวก็รีบลุกออกจากอกหนา และอาเจียนอาหารเช้าออกมาหมด โชคดีที่เธอหันหน้าออกนอกเรือทัน

          “อ้วกออกมาให้หมด คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น”

          เบนลูบหลังหญิงสาว เพราะเขาเคยเห็นเวลามีคนกำลังอาเจียน อีกคนจะคอยลูบหลังให้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรได้ไหม

          “ดีขึ้นแล้วค่ะ ถึงเสียที”

          มายาหยิบผ้าเช็ดหน้า จากมือของคนที่ยืนลูบหลังเธอด้วยความเป็นห่วง มาเช็ดปากที่อาจจะเปรอะตอนเธออาเจียนออกมา

          “ดีขึ้นแล้ว ก็ค่อยๆก้าวลงจากเรือนะ เดินเล่นชายหาดก่อน คุณอาจจะรู้สึกดีขึ้น”

          คนเรือช่วยกันขนของลง และมีคนของรีสอร์ตมาคอยเพื่อรับกระเป๋าเสื้อผ้าและพาทั้งคู่ไปยังรีสอร์ตที่อยู่อีกฝากของเกาะ

“ดีขึ้นไหม พอได้เดิน” คนตัวใหญ่ถามเพราะกลัวเธอจะมีอาการแย่ไปกว่านี้

“ดีขึ้นแล้วค่ะ พอได้อยู่บนพื้นทราย ไม่ต้องโคลงเคลงเหมือนตอนอยู่ในเรือ ก็เวียนหัวน้อยลง”

“เฮ้อ! สบายใจหน่อย ผมก็ไม่เคยเป็นด้วย ก็ไม่รู้จะช่วยคุณยังไง ดีขึ้นก็ดีแล้ว ป่านนี้รถของรีสอร์ตคงจะกำลังรอเราอยู่”

“รีสอร์ตอยู่ไกลจากที่นี่เหรอคะ ถึงต้องมีรถมารับเรา”

“อยู่อีกฝั่งของเกาะ รีสอร์ตที่ผมจองไว้ อยู่ห่างจากความวุ่นวาย ผู้คนไม่เยอะเหมือนแถวท่าเรือ ไม่รู้ว่าคุณจะชอบไหม”

เบนคิดว่ามายาน่าจะต้องการความสงบ ความเงีบ เป็นส่วนตัว เพราะเธอกำลังต้องการรักษาบาดแผลในหัวใจ

“ฉันชอบทั้งนั้นแหละค่ะ แค่เห็นน้ำทะเล เห็นหาดทราย ความสวยของที่นี่ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นแล้ว”

รถจากรีสอร์ต พาคนทั้งคู่ขับผ่านตลาด โรงพยาบาล และชุมชนของคนที่นี่ ยิ่งรถวิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ รีสอร์ตที่เคยอยู่ติดๆกัน ก็เริ่มห่างกันมากขึ้น เหมือนเป็นพื้นที่ ที่ต้องการความส่วนตัว

“รีสอร์ตที่นี่ ถ้าจะราคาแพงมาก ยิ่งออกมาจากเขตชุมชน แต่ละหลังดูใหญ่ บางหลังก็มีสระว่ายน้ำ เหมือนเป็นบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งเลยนะคะ”

มายาเคยฝันอยากมาเที่ยวแบบนี้ตอนเด็กๆ แต่เธอไม่เคยคิดเลย ว่าเธอจะมีวันนี้ ฐานะอย่างเธอแค่พยุงตัวเองให้เรียนจบ ช่วยนันทาส่งบ้านจนไม่ต้องโดนยึด เธอกับพี่สาวก็แทบแย่แล้ว

“ก็มีหลายราคา แต่อย่าพูดเรื่องถูกหรือแพงเลย มันขึ้นอยู่ว่า เรามีความสุขแค่ไหน ที่ได้มาพักผ่อนที่นี่”

สำหรับลูกชายนักธุกิรจที่รวยเป็นพันๆล้านอย่างเบน เขาไม่รู้หรอกว่าแบบไหนเรียกว่าแพง แบบไหนเรียกว่าถูก เขารู้แต่ว่าความสุขที่เขาได้มันคุ้มกับค่าของเงินที่เสียไปหรือไม่ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องบนเตียง เขาก็จ่ายตามความพอใจที่ได้ จากการปรนเปรอของผู้หญิงแต่ละคนไม่เท่ากัน

“เงินซื้อความสุขได้จริงๆนะคะ แม้แต่ความรักยังใช้เงินซื้อได้เลย”

รอยยิ้มที่เริ่มจะมี เมื่อหายเมาเรือ ตอนนี้มันหายไปอีกรอบ ภาพความทรงจำเก่า ๆ  คำขอแต่งงานที่อดีตแฟนหนุ่มเคยคุกเข่าและพูดคำสัญญาไว้กับเธอ มันกลับเข้ามาสู่ความคิดเธออีกครั้ง

“เงินซื้อความรักไม่ได้หรอก นอกจากคน ๆ นั้น ไม่ได้รู้สึกว่ารักจริงๆ ถึงได้ตกอยู่ในใต้อำนาจของเงิน”

เบนถึงเขามีเงินมากแค่ไหน เขาก็รู้ว่าเงินของเขาไม่สามารถทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นรักในตัวเขาได้ สาวๆเหล่านั้นต่างก็ชอบแต่เงินตราฐานะของเขา มากกว่ารักจากหัวใจ

“ก็คงจริงมั้งค่ะ คำว่ารัก ใครก็พูดได้ แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรคะ ว่าใครรักเราหรือพูดแค่เพียงหลอกให้เราตายใจ”

หญิงสาวถามจากความสงสัยจากหัวใจที่ไม่ประสีประสาในเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เธอไม่รู้ว่าความรักจริงๆมันหน้าตาเป็นยังไง

“การกระทำไง เวลาจะช่วยคุณเห็นการกระทำของคนที่บอกว่ารักคุณ ถ้าเรารักใครสักคน เราจะไม่ทำให้คนๆนั้นต้องเสียใจหรือทุกข์ นอกจากเราจะไม่ได้ตั้งใจ”

สาเหตุที่เบน ต้องใส่คำว่า นอกจากเราไม่ได้ตั้งใจลงไป เพราะเขาคิดว่า บางครั้งเราก็อาจเผลอทำให้คนที่เรารักเสียใจเพียงเพราะเราคิดไม่ถึงหรืออาจคิดต่างจากคนรักก็เท่านั้น

“สักวันฉันคงได้เจอคนที่รักฉันและฉันก็รักเขา”

“คุณได้เจอคนที่รักคุณแล้วนะ แต่คุณยังไม่ต้องเชื่อในคำพูดเขา เพราะเวลาเท่านั้นจะช่วยให้คุณรู้จักว่ารักแท้มันเป็นยังไง”

โชคดีที่ทั้งคู่นั่งกะบะหลัง รถของรีสอร์ตมา เลยไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะมาได้ยิน

“คุณหมายความว่าอะไรคะ ทำไมถึงได้บอกว่าฉันเจอคนที่รักฉันแล้ว ใครล่ะคะ ” มายาสงสัย

“คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าผมพูดอะไรกับคุณ ก่อนที่เราจะนั่งเรือมาที่นี่”

“จำไม่ได้หรอกค่ะ คุณพูดเยอะตลอดทาง”

“ผมพูดว่า ผมจะขอจีบคุณทันทีที่เรามาถึงเกาะนี้”

เบนจับมือหญิงสาวที่นั่งห้อยขาอยู่หลังรถกะบะข้างๆเขา เพื่อให้เธอมั่นใจว่าสิ่งที่เขาพูด เขาจริงจัง ไม่ใช่ต้องการเล่นๆกับเธอ

“นี่คุณกำลังจีบฉันจริง ๆ เหรอคะ”

มายาไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เพราะผู้ชายที่ดีพร้อมไปหมด ทั้งรูปร่างหน้าตา หน้าที่การงานอย่างเบน จะมาสนใจในตัวผู้หญิงจน ๆ อย่างเธอ

“จริงสิ ผมจีบจริง แล้วคุณจะยอมให้ผมจีบไหมล่ะ”

ท่าทางทะเล้น ขี้เล่น และแววตาที่เจ้าชู้ของคนพูด ทำให้หญิงสาวไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้มายาเริ่มเชื่อใจเขา ว่าเขาคงไม่ได้มาหลอกเธอ เพื่อสนุกๆ หรือหวังอะไร เธอจึงพยักหน้าแทนคำตอบ

“ขอบบบ....คุณนะคร๊าบบบ”

ชายหนุ่มลากเสียง ทำท่าตลก เพราะอยากให้คนหน้ามุ่ยกลับมาสดใสอีกครั้ง

“จีบยากหน่อยนะคะ หัวใจมันเจ็บอยู่”

มายาทำท่าทะเล้น สองมือขยี้ตาเหมือนเด็กที่ร้องไห้ แต่ใบหน้าของเธอกลับมายิ้มอีกครั้ง อย่างสดใส

“กุญแจครับ ทางเรามีโทรศัพท์ในห้องให้ ลูกค้าสามารถโทรสั่งอาหารหรือของใช้ที่จำเป็นได้ตลอด แต่ไปเกินห้าทุ่มนะครับ”

พนักงานของรีสอร์ตยื่นกุญแจพวงเล็กให้กับเบน ก่อนที่จะช่วยกันยกของลงมาเก็บไว้ในห้อง

“ครับ ขอบคุณมากนะครับ”

ระหว่างรอคนของรีสอร์ตขนของลงจากรถ  เบนพามายาเดินชมรอบๆ รีสอร์ต ที่ล้อมไปด้วยสวนมะพร้าว และด้านหน้าก็เป็นชายหาดส่วนตัวสีขาวสะอาดตา

“คุณเบนคะ ฉันไม่สบายใจ เรื่องเงินที่...” หญิงสาวรู้สึกละอายใจ จนไม่กล้าพูดออกมา

“เรื่องเงินที่คุณเอามาจากบริษัท กลับจากที่นี่ไป ผมจะให้คุณยืมเงินและเอาใส่เข้าในบัญชีแทน คุณสบายใจได้”

เบนรู้ว่าถ้าเขาพูดว่า จะเป็นคนชดใช้เงินทั้งหมดเองหญิงสาวคงปฎิเสธ แต่ถ้าเขาจะบอกเธอว่าไม่เป็นไร เธอก็อาจจะสงสัย ว่าเขาก็เป็นเพียงแค่พนักงานคนหนึ่งเหมือนเธอ ทำไมถึงกล้าพูดว่าไม่เป็นไรแทนนายท่านเจ้าของบริษัทได้

“ขอบคุณนะคะ ฉันจะรีบหามาคืนคุณให้เร็วที่สุด”

สองมือเล็กยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มตรงหน้า ด้วยความซาบซึ้งในทุกการช่วยเหลือที่เขามีให้กับเธอ

“ผมกำลังจีบคุณนะ ผมก็ต้องทำให้คุณเห็นสิ ว่าผมเป็นคนดีและจริงใจกับคุณแค่ไหน”

มายาหันมามองสบตาคนพูด เพราะคิดว่าเขาคงทำหน้าทะเล้นเหมือนที่เขาชอบทำ แต่ชายหนุ่มกับมองเธอด้วยแววตาที่ดูจริงใจและจริงจังมากกว่าคำพูดของเขาเสียอีก

“เขาขนของเสร็จแล้วเราเข้าที่พักกันเถอะค่ะ” มายาอยากเห็นข้างในที่พักแล้ว ว่าจะสวยเหมือนข้างนอกไหม