เติมเต็ม

ตอนที่ 11

เติมเต็ม

         ดาวิกาก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้ในครอบครัวของทรงธรรมอย่างเต็มตัวและเต็มใจ เธอเป็นที่รักของยมโดยอย่างมาก เพราะหญิงสาวทำกับข้าวได้ถูกปากแม่สามี

         วันนี้เป็นวันที่ทรงธรรมจะได้กลับบ้านหลังจากที่ต้องไปนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลเกือบสองเดือน ในส่วนของคดีก็ยังดำเนินต่อไป โดยที่ทรงธรรมปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทนาย            เขาไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เพราะมันทำให้เขาเจ็บปวด

         หลานสาวทั้งสองคนที่เป็นลูกของผจญ ทรงธรรมในฐานะลุงได้ยกที่ดินให้คนละสองไร่ ซึ่งราคาตอนนี้ก็ไร่ละเป็นล้าน พร้อมเงินในบัญชีที่ทั้งคู่จะเบิกไปใช้ได้ก็ต่อเมื่ออายุยี่สิบปีบริบูรณ์อีกคนละห้าแสนบาท

         “ที่พ่อทำแบบนี้ พ่อไม่ได้คิดจะให้ผจญมันสำนึกได้ แต่เพราะหลานทั้งสองคนไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ถ้าผจญต้องติดคุก จะได้มีที่ดินเอาไว้ขายเอาเงินมาใช้จ่ายกัน เราโตแล้ว ต้องแยกให้ออกว่าเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับทุกคน”

         ปองภพชื่นชมในการตัดสินใจของบิดา คนดี ๆ แบบนี้ไม่น่าจะมีใครมาคิดร้ายด้วยเลย เพราะท่านมีแต่ให้จริง ๆ

         ยมโดยเรียกลูกชายและลูกสะใภ้เข้ามาใกล้ๆ เธอมีบางอย่างอยากจะสอน

         “คนเราทำดี มันก็ไม่ได้ดีเสมอไป มันอาจจะสร้างความอิจฉา สร้างศัตรูให้เรา ดังนั้นเวลาที่ลูกทั้งสองทำดี ให้คิดแค่ว่าเรามีความสุขที่ได้ทำ ส่วนผลมันจะเป็นแบบไหนเรากำหนดไม่ได้ ในเรื่องของการทำธุรกิจการบริหารคน ปองภพลูกต้องรู้จักแข็งบางเป็นนวมหุ้มไม้ ภายนอกมีความอ่อนโยนแต่ภายในเข้มแข็ง ถ้าไม่อย่างนั้นลูกจะปกครองใครไม่ได้เลย พ่อกับแม่อยู่เป็นที่ปรึกษาให้ได้ไม่กี่ปีกันหรอก ลูกต้องเป็นเจ้าของเต็มตัวแล้วนะ”

         ปองพลพูดแทรกขึ้นมา เพราะเขาตั้งใจจะพูดเรื่องน้องชายของดาวิกาแต่ดันถูกยมโดยเรียกทั้งคู่ไปใกล้ ๆ เสียก่อน

         “หนูดา อู่ที่กรุงเทพพ่อยกให้น้องชายหนูเลยนะ บอกว่าเป็นของขวัญที่เขายอมยกพี่สาวให้ลูกชายพ่อ เดี๋ยวพ่อจะทำเอกสารหลักฐานให้ถูกต้อง ดอมจะได้ไปซื้อบ้านของตัวเองเสียที”

         หญิงสาวก้มกราบลงที่เท้าของทรงธรรมชีวิตของเธอและน้องจากลูกแม่ค้าขายแกงกลายมาเป็นคนในตระกูลที่ถือว่าร่ำรวยในจังหวัดนี้ ชีวิตของเธอและน้องเหมือนได้ขึ้นสวรรค์

         “บุญคุณนี้เราสองคนจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ ”

         การเป็นแม่ค้ามาหลายปีทำให้ดาวิกาไม่สามารถทนอยู่กับบ้านเฉย ๆ ได้อีกต่อไป เธอจึงขอที่ดินที่อยู่ติดกับบ้านเปิดร้านข้าวแกง เพราะเธอเสียดายความสามารถของตัวเอง

         “เปิดก็ให้มันใหญ่ไปเลย ของกินลงทุนไม่มากหรอก เอาให้ร้านมันใหญ่ดูโปร่ง ทำบรรยากาศให้ดี ขายไม่แพง ลูกค้าเข้าแน่นอน เพียงแต่ต้องอาศัยเวลาให้บอกกันปากต่อปาก” แม่สามีเห็นด้วย

         ร้านข้าวแกงยมโดยใช้เวลาหนึ่งเดือนก็สามารถเปิดขายได้ แรก ๆ ก็มีคนมาซื้อต่อวันไม่เกินห้าสิบจานหลังจากเดือนที่สอง ทางร้านขายได้ทะลุสองร้อยจานทุกวัน จนต้องสั่งโต๊ะมาเพิ่ม

         ปองพลปรึกษากับทรงธรรมเขาอยากปิดกิจการอู่ต่อเรือ เพราะเขาไม่มีความรู้และไม่ถนัด ทรงธรรมจึงตัดสินใจขายให้กับพี่ชายในราคาที่ถูกมาก เพราะอย่างน้อยมันก็ไม่ตกไปอยู่ในมือคนอื่น และพี่ชายของเขาก็ฐานะไม่ได้ดีมาก เพราะเมื่อได้สมบัติไป ก็ไปใช้ในทางที่ผิด

         ยมโดยนั่งรอลูกสะใภ้กลับมาจากร้านในช่วงบ่าย เพราะตอนนี้มีลูกจ้างหลายคน ดาวิกาจึงไม่ต้องอยู่ที่ร้านทั้งวัน

         “ถ้ายังไม่มีหลานให้แม่สักที แม่จะพาลให้ปิดร้านเลยนะ มัวแต่รีบตื่นมาทำกับข้าว จนไม่มีเวลาทำหลานให้แม่ กว่าจะได้อุ้มแก่ตายก่อน”

         ดาวิกากับปองพลแต่งงานกันมาครึ่งปีแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองท้องเสียที

         “ไปหาหมอตรวจดูบ้างไหม ว่าทำไมยังไม่มีลูก ประจำเดือนเรามาปกติดีไหม เดือนนี้มาหรือยัง ย่าจะได้ลุ้นหลานบ้าง”

         คำถามของแม่สามี ทำให้ดาวิกาคิดขึ้นมาได้ว่าประจำเดือนเธอยังไม่มาจะสองเดือนแล้ว แต่เธอไม่มีอาการอะไรที่ผิดปกติเลย

         “ประจำเดือนไม่มาสองเดือนแล้วค่ะ แต่ดาคงไม่ได้ท้องเพราะไม่เห็นมีอาการอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะร่างกายนอนน้อยมั้งคะ”

         ยมโดยหันมามองหน้าลูกสะใภ้ ถอนหายใจเสียงดังเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอเริ่มจะหงุดหงิด

         “แม่ว่าลูกกับพล มองการมีหลานให้แม่เป็นเรื่องไม่สำคัญ ถึงได้ไม่สนใจแบบนี้ สงสารคนแก่สองคนบ้างเถอะ กลางวันออกไปทำงานกันหมด บ้านเงียบกริบ ถ้ามีตัวน้อยมาวิ่งเล่น ปู่กับย่าจะได้อายุยืนขึ้น ฉันคงไม่อาภัพขนาดลูกมีไม่ได้และยังจะไม่ได้มีหลานอีกนะ”

         ดาวิกาฟังด้วยความกดดัน เธอจึงตัดสินใจโทรศัพท์ให้ปองภพพาเธอไปหาหมอเย็นนี้เลย ถ้าไม่ได้ท้องจะได้ปรึกษาด้วยว่าเป็นเพราะอะไรทั้งคู่ถึงยังไม่มีลูก

         “ขอแสดงความดีใจด้วยนะคะ ตอนนี้คุณดาวิกาตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้ว ท้องอ่อนแบบนี้คุณหมออยากให้ระวังหน่อยนะคะ อย่าไปยกของหนัก หรือทำอะไรที่กระแทกแรง ๆ เช่นการออกกำลังกาย การวิ่ง”

         สองคนสามีภรรยาจับมือกันด้วยความดีใจ ก่อนหน้านี้ดาวิกาเครียดแทบแย่ กลัวว่าเธอจะเป็นหมันมีลูกไม่ได้ ไม่อยากทำให้ยมโดยผิดหวังอีก

         ทันทีที่ถึงบ้านสีหน้าและรอยยิ้มของทั้งคู่ ทำให้ยมโดยตื่นเต้นจนแทบจะลุกออกจารถเข็นมาเดินเองเสียให้ได้

         “หมอว่าอย่างไรบ้างลูก”

         “หลานปู่กับย่าได้สี่สัปดาห์แล้วครับ”

         ทรงธรรมลุกขึ้นมาโอบไหล่ภรรยาด้วยความดีใจ เขารู้ว่ายมโดยรอเวลานี้มานานแสนนาน

         ดาวิกาถูกสั่งไม่ให้ทำอะไรเลย เธอจึงต้องเอาแต่นั่งบอกวิธีและสูตรอาหารให้ลูกน้องสองคนที่คิดว่าไว้ใจได้เป็นคนทำ

         หญิงสาวท้องได้เพียงแค่สามเดือนแต่ท้องของเธอใหญ่เกินกว่าท้องสาวธรรมดา คุณหมอจึงของตรวจดูอย่างละเอียด

         “หมอต้องแสดงความดีใจอีกรอบนะคะ คุณดาวิกาได้ลูกแฝดค่ะ”

         ข่าวดีรอบสองหญิงสาวดีใจมาก เพราะเธอรู้ว่ายมโดยอยากมีหลานหลายคน แต่เธอไม่อยากท้องหลายครั้ง ท้องครั้งเดียวได้ลูกสองคนมันคุ้มมากสำหรับเธอ

         “ดีใจ ฉันดีใจค่ะคุณ อยู่ดี ๆ เราก็จะมีหลานแฝดกัน”

         คนเป็นย่าดีใจจนเหมือนตัวเองกำลังท้องเองเสียงอย่างนั้น

         ปู่กับย่าต่อเติมบ้านออกไป เพิ่มห้องอีกสามห้อง เอาไว้ให้เด็ก ๆ ไว้เล่นหนึ่งห้อง เพราะปู่กับย่าจะได้ช่วยเลี้ยงได้ง่าย ๆ

         วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงดาวิกาคลอดลูกชายออกมาหน้าเหมือนกันมาก แต่คนแรกจมูกจะดูโด่งกว่าคนที่สอง

         ยมโดยตั้งชื่อหลานชายทั้งสองว่า โปรดกับปลื้ม คนเป็นแม่มีหน้าที่ให้ลูกกินนมอย่างเดียว นอกนั้นคนเป็นย่ากับปู่จัดการหมด

         โปรดกับปลื้มอายุได้สองเดือนกว่าแล้ว ประจำเดือนของดาวิกายังไม่มา เธอรู้สึกกังวลกลัวมีปัญหาเกี่ยวกับภายในจึงของให้สามีพาไปหาหมอ

         “อะไรนะคะท้องอีกแล้ว” ดาวิกาตกใจเมื่อได้ยินคำตอบจากคุณหมอ

         “ดาบอกพี่ภพแล้วไง ว่าให้หยุดก่อน ก็ไม่ยอมเห็นไหม”

         หญิงสาวเผลอตัวดุใส่สามี มารู้ตัวอีกทีว่าไม่ได้มีแค่เขาสองคนนั่งอยู่ หญิงสาวก็เขินจนหน้าแดง

         เด็กสาวตัวขาวเกิดมาหลังจากพี่ชายแค่ปีเดียว ปู่กับย่าเลยต้องเลี้ยงพร้อมกันถึงสามคน ส่วนดาวิกาก็ทำหน้าที่เป็นแม่นมก็เหนื่อยแล้ว ยิ่งเวลาหิวพร้อมกัน ต้องยอมให้มีคนหนึ่งกินนมขวดแทน

         ยมโดยนอนหลับสนิทกินข้าวได้เยอะและอารมณ์ดีทุกวัน ตั้งแต่มีหลานภายในปีเดียวสามคน ถึงเธอจะไปไหนไม่ได้แต่เธอก็สั่งของออนไลน์ได้ มีพัสดุมาส่งทุกวัน ทุกกล่องเป็นของหลานรัก โปรด ปลื้มและก็สาวปริมทั้งนั้น

         ความสุขกลับมาอีกครั้งสำหรับปู่กับย่า และเป็นการเริ่มต้นความเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ระหว่าดาวิกาและปองภพ

         “ขอบคุณที่ดารอพี่ ขอบคุณที่ให้อภัย ขอบคุณทุกอย่างที่ดาทำให้พี่มีความสุขที่สุดในวันนี้ ดวงใจของพี่”

         ลูกหลับแล้วก็ได้เวลาพ่อกับแม่แต่คราวนี้ไม่มีน้องแล้วแน่นอนเพราะหญิงสาวตัดสินใจทำหมันเรียบร้อย

จบบริบูรณ์