ย่ำยีหัวใจอีกสักกี่ครั้ง  

ตอนที่ 6

ย่ำยีหัวใจอีกสักกี่ครั้ง

โต๊ะอาหารที่เคยเป็นโต๊ะแห่งความสุขระหว่างเธอกับเขาแต่ตอนนี้มันกลายเป็นเราสามคนเพราะทุกมื้อจะต้องมีวีณามาคอยนั่งข้างสามีของสายป่านทั้งคู่ดูสนิทสนมเอาอกเอาใจกันเกินหน้าเกินตาจนบางครั้งสายป่านอดคิดไม่ได้ว่าคนที่เป็นภรรยาที่แท้จริงไม่ใช่เธอ

“คุณสายป่านดูกินข้าวได้น้อยนะคะหรือเป็นเพราะวีณามาเป็นส่วนเกินที่โต๊ะอาหารถึงทำให้คุณดูกินอะไรไม่ค่อยอร่อยหรือเปล่า”

วีณาเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นคนที่นั่งข้างๆเธอกำลังจะลุกออกจากเก้าอี้ทำท่าเหมือนว่ากินไปแค่เพียงไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว

“ไม่หรอกค่ะพอดีช่วงนี้ฉันกินอะไรไม่ค่อยลงมันพะอืดพะอมไปหมดเห็นอะไรก็อยากจะอ้วก”

สายป่านไม่รีรอเธอรีบขยับเก้าอี้และคว้ากระเป๋าเพื่อจะออกไปมหาวิทยาลัยทันทีแต่ต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงสามีของเธอพูดขึ้นมา

“สายป่านเขาก็เป็นแบบนี้แหละวีณาไม่ต้องไปสนใจหรอกเราสองคนนั่งกินด้วยกันแค่นี้ก็อร่อยไม่เห็นต้องง้อคนอื่นเลย”

น้ำตาที่มันผ่านการร้องไห้มาแล้วไม่รู้กี่คืนมันยังไม่ยอมแห้งไปจากหัวใจเสียทีตลอดเวลาหนึ่งเดือนเต็มที่วีณาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่มีคืนไหนที่สายป่านจะไม่ต้องนอนร้องไห้

         เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนกับวงกลมที่วนไปแล้วไม่รู้กี่รอบ เช้าขึ้นมาหญิงสาวต้องผจญกับภาพหวานหยดย้อยของทั้งคู่ ตกดึกสามีของเธอก็ทำเหมือนว่าไม่ได้ทำร้ายอะไรจิตใจของเธอเลยยังคงนัวเนียแสดงความเป็นเจ้าของด้วยบทรักสวาทกับเธอทุกคืน

         “วีณาสงสารสายป่าน เธอคงเจ็บมากพอแล้วศิลาเลิกเถอะ”

         “ไม่มีทางเพราะคนที่เราต้องการทำให้เจ็บไม่ใช่สายป่านแต่เป็นไอ้อุดมแล้วทุกวันนี้มันก็ยังคงไม่รู้เรื่องว่าลูกของมันกำลังเสียใจแค่ไหนเพราะเท่าที่ผ่านมาเราสังเกตว่าสายป่านไม่เคยบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้พ่อแม่ของเธอรู้เลยและมันคงถึงเวลาแล้วที่เราจะทำให้อุดมมันรู้ว่าตอนนี้ลูกของมันกำลังมีความทุกข์แค่ไหน”

         ศิลาวางแผนให้อุดมเข้ามาพบเขาที่บริษัทเพื่อคุยกันเรื่องงานโครงการที่เขาหางานให้กับบริษัทของอุดม

“ผมขอโทษครับไม่รู้ว่าคุณมีแขกอยู่”

อุดมมาถึงตามนัดหมายถึงแม้ว่าเขาจะเคาะประตูก่อนก็ตามแต่เมื่อเปิดเข้ามากับพบภาพของศิลากับวีณากำลังนัวเนียกันอยู่บนเก้าอี้ทำงาน

“ผมคงกำลังมีความสุขเลยไม่ได้ยินเสียงที่คุณเคาะประตูเชิญนั่งก่อนสิครับ”

ศิลาหันไปหอมแก้มคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักเขาก่อนที่จะสั่งให้วีณาเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆโดยไม่ได้สนใจกับสายตาของอุดมที่ตอนนี้มองภาพทุกอย่างด้วยความไม่พอใจ

“คุณอุดมคงไม่ว่าใช่ไหมครับถ้าการคุยธุรกิจของเราครั้งนี้จะมีวีณาสาวน้อยคนสนิทของผมมานั่งอยู่ด้วยเพราะความจริงแล้วผมกับเธอมีอะไรต้องทำกันต่ออีกเยอะหลังจากที่คุยธุระกับคุณเสร็จหวังว่าคุณพ่อตาคงไม่มีปัญหานะครับเพราะลูกสาวคุณเองยังไม่มีปัญหาเหมือนกัน”

อุดมในฐานะที่เป็นผู้ชายเขาพอจะเข้าใจได้ว่าลูกเขยของเขาหมายความว่าอย่างไรเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างศิลากับ              หญิงสาวตรงหน้า สายป่านรับรู้มาโดยตลอดและเธอก็คงไม่มีปัญหาอะไรศิลาถึงได้กล้าทำเรื่องราวแบบนี้ต่อหน้าเขาแถมยังกล้าพอที่จะบอกว่าเรื่องความสัมพันธ์ที่เขาเห็นว่าสายป่านเองก็รับรู้มาโดยตลอด

ธุรกิจที่พ่อตากับลูกเขยต้องทำร่วมกันความจริงแล้วมันเป็นผลประโยชน์ที่ศิลาเหมือนโยนกระดูกให้กับหมาจนตรอกอย่างอุดมได้กินพอประทังชีวิตไปได้ อุดมเองชีวิตก็ไม่มีทางเลือกเท่าไหร่ถึงแม้จะรู้ว่าผลประโยชน์ที่ได้มันไม่คุ้มกับแรงงานแรงกายที่เขาต้องเหนื่อยไปแต่ในเมื่อตอนนี้บริษัทเขาแทบจะไม่มีลูกค้าเข้ามาเลยจึงต้องเลือกไว้ก่อน

         อุดมกลับมาถึงบ้านเขาบอกเล่าเรื่องราวภาพที่เขาเห็นให้กับภรรยาฟังอีกครั้ง อุดมยังบอกอีกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด              สายป่านรับรู้มาโดยตลอดและดูแล้วลูกสาวของเขาจะยอมรับได้โดยที่ไม่มีปัญหาเพราะที่ผ่านมาสายป่านไม่เคยบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้พ่อและแม่ฟัง เธอพร่ำบอกแต่ว่าเธอมีความสุขดีและยินดีที่ได้แต่งงานกับศิลา

         “สายป่านมันจะทำอะไรได้เราเองยังทำอะไรไม่ได้เลย             คุณศิลามีอิทธิพลขนาดไหนใคร ๆ ก็รู้ตอนนี้ธุรกิจสัมปทานต่างๆแทบจะเป็นบริษัทของเขาทั้งนั้นแม้แต่ตัวเราเองก็ยังต้องพึ่งพา           เศษเงินที่เขาโยนให้แต่ก็ช่างเถอะในเมื่อสายป่านมันทนได้ก็ดีแล้วเราจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนคุณเองก็อย่าเก็บมาคิดเลยมันไม่ใช่เรื่องของเรา”

         ผกาเองถึงแม้จะเป็นห่วงลูกสาวนอกสายเลือดแต่เธอก็เลือกที่จะไม่ให้สามีเก็บเรื่องราวต่าง ๆ มาคิดเพราะสำหรับเธอแล้วสามีคือสิ่งที่สำคัญที่สุดรองลงมาถึงจะเป็นสายป่านแต่ก็นั่นแหละถึงอย่างไรก็เป็นเพียงแค่ลูกสาวนอกสายเลือด

        

         ศิลาเหลือเวลาไม่มากเพราะตอนนี้วีณายื่นคำขาดแล้วอีกไม่กี่วันสามีของเธอจะเดินทางมาจากต่างประเทศเธอจึงเลือกที่จะให้ศิลาเริ่มดำเนินแผนขั้นสุดท้ายก่อนที่เธอจะไม่มีเวลามาช่วยแสดงให้สมบทบาท

         “คุณสองคนมาทำอะไรกันในห้องนี้”

         สายป่านทนไม่ไหวอีกต่อไปเมื่อเธอกลับมาจากมหาวิทยาลัยเปิดประตูห้องนอนเข้ามาและพบว่าสามีของเธอกำลังนัวเนียอยู่กับเพื่อนสาวคนสนิทในสภาพที่ทั้งคู่ต่างไม่สวมใส่อะไรในห้องนอนของเธอบนเตียงนอนที่เธอกับเขานอนกอดกันทุกคืน

         “คุณจะโวยวายทำไมกันก็เห็นอยู่แล้วว่าผมกับวีณากำลังทำอะไรกันอยู่” ศิลาทำท่าไม่พอใจหันไปขึ้นเสียงกับภรรยาทันที

“คุณสายป่านสนใจมาเล่นด้วยกันไหมคะความจริงแล้วเราเปลี่ยนบรรยากาศมาเล่นบทสามคนผัวเมียบ้างก็คงจะทำให้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้างสนใจไหมคะ”

วีณาพูดตามบทที่ศิลาเขียนให้ด้วยสีหน้ายวนอารมณ์             หญิงสาวที่กำลังยืนกำหมัดแน่นทั้งที่ความจริงตอนนี้เธอแสนจะอับอายกับสิ่งที่ตัวเองทำแต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ต้องเล่นบทให้เนียนที่สุด

“ฉันเห็นคุณสองคนก็อยากจะอ้วกมากพอแล้วยิ่งมาได้ยินคำพูดแบบนี้มันช่างน่าขยะแขยงเป็นที่สุด”

สายป่านตั้งใจจะวิ่งลงบันไดไปแต่เธอกลับรู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาจึงต้องเปลี่ยนเป็นวิ่งเข้าห้องน้ำแทนก่อนที่จะอ้วกออกมาจนแทบจะหมดแรงโดยที่ศิลาไม่แม้แต่จะเข้ามาดู

หญิงสาวผู้ไม่มีที่ไปเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากลงไปนั่งรอข้างล่างเพื่อให้ทั้งสองคนเสร็จภารกิจที่กำลังทำอยู่

“ขอบคุณมากนะคะที่ให้ยืมห้องแล้วก็ยืมเตียงนอนนุ่มๆ ช่วยให้เราสองคนเปลี่ยนบรรยากาศได้ดีเชียวค่ะ”

  วีณาโอบเอวเพื่อนชายคนสนิทลงมาจากชั้นสอง เธอเดินมุ่งตรงมาหาสายป่านทันทีพูดจาเยาะเย้ยถากถางเพื่อให้อีกฝ่ายเจ็บปวดที่สุดตามที่ศิลาต้องการก่อนที่ทั้งคู่จะพากันขับรถออกไปนอกบ้านทิ้งไว้แต่คำพูดที่เจ็บช้ำให้หญิงสาวผู้ร่างกายอ่อนเพลียต้องนอนซมน้ำตาอีกคืน

ค่ำคืนนี้ศิลายังคงไม่กลับบ้านและก็เป็นค่ำคืนที่สายป่านรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรเปลี่ยนแปลงกับร่างกายตอนนี้ประจำเดือนเธอขาดหายไปแล้วหนึ่งเดือนกว่าแต่ตัวเธอเองคิดว่าอาจจะเกิดจากความเครียดที่เธอถูกศิลานอกใจ

“สายป่านเอ๊ย….แกจะท้องตอนนี้ไม่ได้นะ”

สาวน้อยได้แต่พูดพึมพำกับตัวเองเพราะคงมีเหตุผลเพียงแค่ไม่กี่เหตุผลที่จะทำให้ประจำเดือนของเธอขาดหายไปและตัวเธอเองก็รู้ตัวดีว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยป้องกัน

สายป่านตัดสินใจที่จะยังไม่ค้นหาคำตอบว่าตอนนี้เธอกำลังท้องหรือป่วยเป็นอะไรกันแน่เพราะเธอรู้ดีว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะรับกับคำตอบและบางทีอีกไม่กี่วันประจำเดือนของเธออาจจะมาก็ได้เธอจึงหวังว่าให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความคิดที่เธอคิดมากไปเอง เธอไม่อยากให้อีกหนึ่งชีวิตต้องเกิดมาเจอกับความน่าขยะแขยงที่คนที่ได้ชื่อว่าจะเป็นพ่อได้ทำกับกับคนเป็นแม่แบบทุกวันนี้