หนีให้ไกลจากความเจ็บช้ำ

ตอนที่ 9

หนีให้ไกลจากความเจ็บช้ำ

“วันนี้เธอไม่ไปทำงานกับคุณศิลาหรอกหรือ”

สายป่านได้ยินเสียงรถของสามีขับออกไปแล้ว เธอก็รีบเดินมายังชั้นล่างทันทีเพื่อดูว่าเส้นทางหนีของเธอตอนนี้มีใครไหมที่เธอจะต้องคอยระวังและสิ่งที่เธอเห็นก็คือสาวสวยคนใหม่ของศิลากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขกซึ่งตรงกับทางออกของบ้านซึ่งมันจะทำให้สายป่านไม่สามารถที่จะหนีโดยหลุดรอดสายตาของมือที่สามของครอบครัวเธอไปได้

“ไม่….ฉันไม่อยากไป”

พลอยโกหกเพราะความจริงแล้วเธอร้องตามศิลาไปแต่             ชายหนุ่มต่างหากที่ไม่ยอมให้เธอไปที่ทำงานเพราะตอนนี้พลอยเล่นเกินบทบาทศิจนลากลัวว่าเธอจะไปสร้างความวุ่นวายที่นั่น

สายป่านตัดสินใจที่จะเลือกหนีไปวันอื่นเพราะวันนี้เส้นทางของเธอมีขวากหนามเสียแล้วแต่เธอยังไม่ทันที่จะเดินขึ้นไปยังห้องนอนก็ต้องหยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่ายที่ลุกตามเธอมา

“ให้ฉันช่วยอะไรไหมเรื่องที่เธอจะหนีจากที่นี่”

สาวน้อยแขกที่ไม่รับเชิญของบ้านพูดออกมาตรง ๆ เพราะความลับที่สายป่านคิดว่าไม่มีใครรู้นอกจากเธอความจริงแล้วพลอยรับรู้มาตลอดเพราะเธอเห็นสายป่านเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าคืนวันนั้นวันที่ศิลาพาเธอไปเปลี่ยนบรรยากาศเพื่อให้               สายป่านเห็นภาพที่ทั้งคู่นอนกอดกัน เธอได้แอบเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเจอกระเป๋าอยู่ในนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดที่จะหนี

“เธอคิดอย่างที่พูดจริง ๆ ไหมถ้าฉันหนีไปจากที่นี่ได้เธอจะได้มีโอกาสเป็นภรรยาตัวจริงของเขา ฉันสัญญาว่าถ้าเมื่อไหร่ที่เขายอมปล่อยฉันไป ฉันจะกลับมาอย่าให้เธอ”

สายป่านเองเธอไม่ต้องการทะเบียนสมรสแต่ศิลาบังคับให้เธอไปจดทะเบียนหลังจากที่เธอแต่งงานได้แค่เพียงไม่กี่วัน                เพราะความจริงแล้วศิลาก็ไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกันว่าถ้าเขาวางแผนทำร้ายจิตใจย่ำยีหัวใจของสายป่านสุดท้ายเธออาจจะไม่ทนจึงใช้ทะเบียนสมรสมาเป็นสิ่งผูกมัดไว้อีกทาง

“แน่นอนอยู่แล้วการที่เธอจะไปจากที่นี่มีแต่ผลดีกับฉันแล้วเรื่องอะไรฉันจะไม่ช่วยเธอ เอาเป็นว่ารีบขนกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาเพราะตอนนี้แม่บ้านกำลังออกไปซื้อของที่ตลาดกันแต่ก็คงใกล้จะกลับแล้วส่วนเธอจะไปอยู่ที่ไหนอย่างไรเดี๋ยวเราค่อยคุยกันบนรถ”

พลอยรีบเอารถออกทันทีเพราะเหลือเวลาอีกไม่นานแม่บ้านของคฤหาสน์หลังใหญ่ก็จะกลับมาและรับรองว่าแค่เพียงเห็น             สายป่านถือกระเป๋าเดินทางคนที่บ้านหลังนี้ก็จะรีบโทรรายงานเจ้านายและตอนนั้นเองแผนของทั้งสองคนก็จะไม่สำเร็จซึ่งจะนำความเดือดร้อนมาสู่พลอยด้วยถ้าศิลารู้ว่าเธออยู่เบื้องหลังในการหนีของสายป่านครั้งนี้

“คุณส่งฉันตรงนี้ก็พอค่ะเพราะฉันก็ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหน”

หญิงสาวตัดสินใจที่จะไม่ให้คนขับไปส่งเธอถึงที่พักที่เธอตัดสินใจเช่าไว้ล่วงหน้าเพราะความลับนี้เธอต้องการจะรู้แค่เพียงคนเดียวแม้แต่พ่อกับแม่ของเธอก็จะไม่มีสิทธิ์รู้ เพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจที่สุดเธอเธอก็เลือกที่จะปกปิดทุกเรื่องให้เป็นความลับเพราะเรื่องที่น่าขยะแขยงแบบนี้เธออายเกินกว่าจะเล่าให้ใครฟังได้

“ฉันไม่บังคับเธอหรอกรับเงินนี้ไป ฉันรู้ว่าเธอไม่มีเงินติดตัวสักเท่าไหร่เพราะคุณศิลาบอกฉันตลอดว่าทุกวันนี้เขาให้เงินเธอแค่พอใช้ไปวัน ๆ เพื่อจะกันไม่ให้เธอตัดสินใจหนีไปจากเขาเงินที่ฉันให้เธอก็เป็นเงินเก็บที่ฉันพอมีอยู่บ้างแล้วหวังว่ามันจะทำให้เธอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วไม่ต้องกลับมาหาคุณศิลาของฉันอีก”

สายป่านชักมือกลับ เธอไม่อยากจะรับเงินของหญิงสาวที่ทำหน้าที่ขับรถมาส่งเธอแต่พลอยก็รีบยัดเงินใส่กระเป๋าทันทีเพราะความเป็นลูกผู้หญิงด้วยกันทำให้เธออดที่จะสงสารสายป่านไม่ได้ถึงแม้ว่าหญิงสาวที่กำลังจะก้าวลงจากรถจะเป็นมารหัวใจของเธอก็ตาม

ห้องเช่าขนาดเล็กที่ราคาถูกมากถูกเลือกเป็นที่พักใจของสายป่าน เธอตัดสินใจที่จะไปติดต่อพักการเรียนไว้เรียบร้อยแล้ว  สักวันเธอจะกลับมาเรียนเอาความฝันของเธอให้สำเร็จแต่ตอนนี้เธอมีหน้าที่ที่ต้องดูแลอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะลืมตาดูโลกและตอนนี้เธอต้องการหางานทำเพื่อจะมีเงินพอสำหรับการคลอดลูกและเลี้ยงดูเด็กน้อยที่จะลืมตาในเร็ว ๆ นี้

งานที่สายป่านรับมาทำเป็นการรับจ้างพิมพ์งานเป็นรายงานทั่วไปของนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยร้านถ่ายเอกสารที่เธอคุ้นเคยทำหน้าที่รับงานให้อย่างน้อยเธอก็สามารถมีรายได้ใช้จ่ายไปวันๆโดยที่ไม่ต้องควักเงินเก็บที่เธอมีติดตัวมาเพียงไม่กี่หมื่น

“ไม่มีใครเห็นเลยใช่ไหมเพราะสายป่านไปไหน”

ศิลากลับมาถึงบ้านแล้วพบว่าในตู้เสื้อผ้าของสายป่านเหลือเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดเขาก็เอะอะโวยวายใส่แม่บ้านทุกคนรวมทั้งพลอยด้วยถึงกับเข้าหน้ากันไม่ติด

“กล้องวงจรปิดก็ถูกหันหน้าไปทางอื่นครับไม่มีใครเห็นเลยว่าคุณสายป่านออกไปกับใครตอนไหน”

คนสวนของบ้านที่ทำหน้าที่ขับรถพาแม่บ้านไปตลาดรีบรายงานทันที พลอยเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดเกินกว่าที่ศิลาคิด เธอรู้ว่ากล้องวงจรปิดอยู่ในตำแหน่งไหนและเธอก็จัดการให้มันหันไปทางอื่นเรียบร้อยเพื่อไม่ให้กล้องสามารถเป็นพยานหลักฐานได้ว่าเธอมีส่วนรู้เห็นกับการหนีไปของสายป่าน

“ผมให้คุณอยู่บ้านแล้วคุณจะออกไปข้างนอกทำไมหรือว่าจริง ๆ แล้วคุณเป็นคนพาสายป่านไป”

ศิลาไม่รู้จะโวยวายเอาความจริงจากใครจึงหันมาเล่นงานพลอยที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้นั่งอยู่ที่โซฟาเหมือนว่าความจริงแล้วเธอไม่มีส่วนรู้เห็นใด ๆ ทั้งสิ้น

“พลอยก็มีธุระต้องทำเหมือนกันนะคะแล้วคุณศิลาก็ไม่ได้สั่งให้พลอยเฝ้าคุณสายป่านดังนั้นไม่ใช่หน้าที่ของพลอยต้องรับผิดชอบคุณจ้างพลอยมาเพื่อเล่นบทนางบำเรอไม่ได้เป็นยามเฝ้าใครค่ะ”

คนผิดทำปากแข็งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าความจริงว่าเธอคือตัวการสำคัญซึ่งศิลาก็เชื่อตามนั้นเพราะพลอยเองปกติจะทำเสียงเป็นแมวคอยอ้อนเอาใจเขาแต่วันนี้เธอกลับเสียงแข็งเพื่อยืนยันความถูกต้องของเธอว่าเธอไม่ได้ถูกจ้างวานมาเพื่อคอยเฝ้าสายป่านเหมือนอย่างที่ชายหนุ่มกำลังต่อว่าเธอแบบนี้

“อย่าให้รู้นะว่าใครอยู่เบื้องหลังที่เมียฉันหนีไป”

มาเฟียหนุ่มหันไปตวาดทุกคนในบ้านในเชิงข่มขู่ซึ่งมันก็ได้ผลทุกคนต่างหลบหน้าหลบตาต่างก็รู้ว่าชะตาของชีวิตตัวเองเริ่มสั่นคลอนแล้วถ้าตราบใดที่เจ้านายยังหัวเสียอยู่แบบนี้

“ความจริงแล้วคุณต้องดีใจด้วยซ้ำเพราะการที่สายป่านหนีไปแบบนี้มันแสดงให้รู้ว่าเธอเจ็บช้ำจนไม่อยากจะทนและป่านนี้ครอบครัวของเธอก็คงจะรู้เรื่องเพียงแต่ไม่ได้บอกคุณเชื่อฉันสิว่าป่านนี้พ่อแม่ของมันต้องกินน้ำตาต่างข้าวที่ลูกทนไม่ไหวต้องหนีสามีตัวเองไปแน่นอน”

พลอยพยายามจะพูดให้อีกฝ่ายใจเย็นลงแต่มันกะจี้ใจดำของมาเฟียหนุ่มเพราะมันเป็นการย้อนว่าเขากำลังย้อนแย้งกับแผนการที่ตัวเองวางไว้ซึ่งความจริงเขาควรจะดีใจที่แผนเดินมาถึงทางนี้แต่สุดท้ายเขากลับเป็นคนที่เสียใจโวยวายและตอนตรงกับการสูญเสียภรรยาไปไม่ต่างจากตอนที่เขาเสียมารดาไปอย่างไม่มีวันกลับมายิ่งสร้างรอยแผลที่เกิดจากมีดที่ตัวเองสร้างมากรีดลงไปในหัวใจของศิลาอย่างเจ็บปวด

“ผมจ้างคุณมาเพื่อให้คุณมาเล่นละครไม่ใช่ให้คุณมาทำหน้าที่เป็นแม่ผม พลอยคุณรีบกลับบ้านคุณไปซะก่อนที่ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น”

ความโมโหความโกรธความสูญเสียทวีคูณเข้ามาภายในหัวใจเวลานี้ศิลาไม่สนใจใครทั้งนั้นเขาพร้อมจะโยนความผิดให้ทุกคนยกเว้นตัวเองเพื่อให้คนอื่นมาร่วมรับผิดชอบกับสิ่งที่เขากำลังสูญเสียในตอนนี้และคนแรกที่เขาคิดถึงนั่นก็คืออุดมพ่อของสายป่านนั้นเอง

“ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าสายป่านไปไหน” อุดมยืนยันความบริสุทธิ์ทันทีเมื่อลูกเขยมาเยือนถึงบ้าน

“แกจะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อแกคือพ่อแท้ ๆ ของสายป่านแกคงเจ็บช้ำใช่ไหมที่ฉันทำร้ายหัวใจลูกของแก ถึงได้พาเมียฉันหนีถ้าภายในคืนนี้เมียของฉันยังไม่กลับมาธุรกิจของเราเป็นอันยกเลิก”

ศิลาใช้สรรพนามกับพ่อตาเปลี่ยนไปทันทีเวลานี้ความโมโหขึ้นตาเขาพร้อมจะเป็นอันธพาลทุกเมื่อโดยไม่สนใจว่าผู้ชายตรงหน้าอายุมากกว่าเขาถึง 30 ปี

“เราสองคนไม่ใช่พ่อแม่แท้ของสายป่านดังนั้นเราไม่จำเป็นต้องปกป้องมัน คุณโกรธใครก็ไปลงกับคนนั้นไม่มีสิทธิ์มาลงกับเราสองคนเราสองคนไม่รู้เรื่องด้วย”

ผกาด้วยความเป็นห่วงสามีเธอเผลอพูดความจริงออกมาให้ศิลารู้ว่าไม่มีเหตุอันใดที่สามีของเธอจะต้องช่วยปกปิดเรื่องของ           สายปากเพราะหญิงสาวไม่ใช่สายเลือด ทั้งคู่จึงไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยขนาดนั้น

“หมายความว่าอย่างไร แกสองคนไปเอาผู้หญิงที่ไหนมาตบตาฉัน”

ศิลาที่โมโหตอนอยู่ตอนนี้เขายิ่งทวีคูณมากขึ้นเพราะรู้สึกว่ากำลังถูกอุดมสวมเขาไปเอาผู้หญิงกำมะลอที่ไหนมารับบทเป็น             ลูกสาวเพื่อมาหลอกแต่งงานกับเขาจึงทำให้เขารู้สึกว่าแท้ที่จริงแล้วเขาคือคนที่โง่ที่สุด

อุดมตัวสั่นด้วยความกลัว เขายอมเล่าความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่เรื่องที่พ่อและแม่ของสายป่านเสียชีวิตลง ยกเว้นเรื่องที่เขาเป็นฆาตกรฆ่าพ่อของสายป่านเขาเลือกที่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องของการปล้น ส่วนความผิดที่ภรรยาของเขาทำให้แม่ของ           สายป่านต้องฆ่าตัวตายอุดมเล่าเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องปกปิดเขาไม่พูดถึงว่าตัวเองอยากได้ดวงใจมาเป็นเมียเพราะเขาเลือกที่จะเก็บรักษาเฉพาะความลับของตัวเองเท่านั้น

         ความจริงที่มารู้ในวันที่สายไปมาเฟียผู้มีใจเข้มแข็งมาตลอดไม่ว่าจะเจอเรื่องราวหนักหนาแค่ไหนแต่วันนี้เขาแทบจะยืนต่อไปไม่ไหวเพราะเขากลัวเหลือเกินว่าสายป่านจะไปไกล ไกลเกินกว่าที่เขาจะมีโอกาสได้ขอโทษเธอ