สืบ

สืบ

        หลังจากที่รู้เรื่องที่แฟนของมายามีภรรยาอยู่แล้ว และเธอกำลังตั้งครรภ์ เบนก็ตัดสินใจที่จะยังไม่บอกเรื่องนี้กับหญิงสาว เพราะเขายังต้องการรู้ว่า แมนอยู่เบื้องหลังการยักยอกเงินของบริษัทหรือไม่

        นักสืบกลับมารับงานอีกครั้ง หลังจากทำงานที่เร่งด่วนสำเร็จแล้ว เมื่อได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากเบน นักสืบก็ไปดำเนินการหาข้อมูลต่อทันที

        “เย็นแล้วกลับบ้านยังงละวันนี้”

        เบนเดินเข้าไปหามายาในห้องทำงาน เห็นเธอกำลังเตรียมตัวเก็บของเพื่อกลับบ้าน จึงลองถามเธอเพราะใจจริงเขาก็อยากไปส่งเธอที่บ้าน

        “เดี๋ยวแมนมารับค่ะ” คนตอบสีหน้าดูมีความสุข

        “แฟนของเธอ เขาทำงานที่ไหน ถึงได้มีเวลามาหาเธอช่วงกลางวันบ่อยๆ” ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงจริงจังถาม

        “ฉันไม่ได้ออกไปไหนในเวลางานเลยนะคะ” หญิงสาวทำท่าตกใจ

        “ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แค่สงสัยว่าแฟนของคุณทำงานแถวนี้เหรอถึงได้มาหาได้บ่อยๆ”

        “เปล่าค่ะ เขาทำงานรับส่งเอกสาร เวลาผ่านมาทางนี้ก็ถึงจะแวะมาหา” คนตอบสีหน้าดีขึ้น

        “แล้วเวลากลับเขามารับทุกวันใช่ไหม ที่ถามก็เป็นห่วง บ้านอยู่ไกลจากบริษัท แถมต้องกลับค่ำมืดทุกวัน”

        เบนกลัวคนถูกถามจะสงสัย ว่าเขาถามเรื่องส่วนตัวของเธอทำไม เบนจึงอ้างความเป็นห่วงขึ้นมา

        “ส่วนมากกลับเองค่ะ แมนเขาต้องรีบกลับไปดูแลแม่ช่วงเย็น เพราะกลางคืนเขาต้องไปทำงานที่ร้านอาหารด้วยค่ะ”

        เบนไม่แปลกใจกับคำตอบที่ได้ฟังเลย เพราะในเมื่อเขาต้องรีบกลับไปดูแลภรรยาของเขา แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมารับหญิงสาวกลับบ้าน

        “ทำงานทั้งกลางวันและกลางคืนเลย ขยันจริงๆ”

        “เราจะเก็บเงินแต่งงานกันค่ะ แต่ก่อนจะแต่งงาน เราจะเปิดร้านรับจ้างทำความสะอาดเล็กๆกันสักร้านค่ะ ถ้าเปิดเมื่อไหร่ คุณเบนรับร้านเรามาดูแลคอนโดนะคะ”

        มายาพูดคำว่าแต่งงานได้อย่างมีความสุข แต่หัวใจคนฟังแทบจะล่วงลงพื้น ด้วยความจริงที่เขารู้อยู่เต็มอก แต่ต้องการหาหลักฐานในทุกเรื่องให้ชัดกว่านี้

        “ได้สิ ไม่อุดหนุนคนกันเองได้อย่างไรล่ะ ว่าแต่ร้านรับจ้างทำความสะอาด มันก็ต้องใช้ทุนสูงอยู่เหมือนกันนะ เพราะเคยถามร้านที่เขารับจ้างทำให้เราอยู่”

        ความเป็นนักธุรกิจที่ผ่านงานมาเยอะของเบน เขามองออกว่าร้านรับจ้างทำความสะอาด มันก็คือบริษัทเล็กๆบริษัทหนึ่งเลย ต้องมีอุปกรร์เครื่องมือ พนักงาน และค่าอื่นอีกมากมาย ซึ่งดูจากฐานะของแมนแล้ว ไม่น่าจะทำได้เลย

        “แมนเขาบอกว่าเขามีแล้วส่วนหนึ่งค่ะ ตอนนี้ฉันก็ช่วยเขาเก็บเพิ่มอยู่ ก็ใกล้จะพอแล้ว”

        คำตอบของมายาทำให้ชายหนุ่มเริ่มมองเห็นสาเหตุที่หญิงสาว ต้องกลายเป็นคนฉ้อโกง ตกแต่งบัญชีเพื่อโกงเงินบริษัทแล้ว ว่าเธอกำลังต้องการเอาเงินมาทำอะไร

        “วันหลังก็พาเขามานั่งคุยในห้องก็ได้ เห็นต้องออกไปคุยกันข้างหน้า ร้อนเปล่าๆ”

        “ได้เหรอคะ ฉันกลัวว่าคุณจะว่าเอาเลยไม่กล้าให้แมนเข้ามา”

        “ได้สิ มันเวลาพัก เธอไม่ได้เอาเวลางานไปคุยเสียที่ไหน และถึงจะในเวลางาน เธอก็คงไม่คุยกันจนไม่มีเวลาทำงานหรอกจริงไหม และเลิกกลัวผมได้แล้ว ผมก็ลูกจ้างเหมือนคุณนั่นแหละ ทำอย่างกับผมเป็นเจ้าของที่นี่”

        เบนไม่อยากให้หญิงสาว ปฎิบัติต่อเขา เหมือนเขาเป็นนายจ้าง เพราะมันยิ่งสร้างความห่างเหินให้กับเขาและเธอ

       “แมนมาแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

        เมื่อมายาออกจากบริษัทไป เบนได้ไปถอดเครื่องดักฟัง เพื่อมาฟังสิ่งที่หญิงสาวพูดคุยตลอดทั้งวัน แต่เขากลับไม่ได้สิ่งที่อยากรู้เลย เพราะวันทั้งวัน มายาก็เอาแต่ทำงานและโทรศัพท์หานันทาเท่านั้น

        เวลาผ่านล่วงเลยมาจนจะเข้าเดือนที่สามแล้ว ที่มายามาทำงานแทนพี่สาว และจนป่านนี้เบนก็ยังหาหลักฐานไม่ได้ ว่ามายาเอาเงินที่ยักยอกบริษัทไปให้ใครหรือทำอะไร

       ช่วงนี้เบนทิ้งโครงการใหม่ ให้พนักงานคนสนิทที่มาจากสิงคโปร์ ดูแลแทนทั้งหมด เขาจึงมีเวลาได้อยู่ที่บริษัททั้งวัน

        “บ่ายนี้ไปทำธุระกับผมหน่อย”

        ชายหนุ่มเดินมาบอกมายาที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่

        “ไปไหนคะ ” หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ

        “ผมอยากไปดูที่ ที่ชลบุรี อยากสร้างคอนโดใกล้ทะเลดูบ้าง ผมให้โอทีนะ ”

        เบนเอาค่าล่วงเวลามาอ้าง เพราะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังรวบรวมเงินทั้งอยากเปิดร้านและอยากแต่งงาน

        “ได้ค่ะ”

 ถึงจะแปลกใจแต่พอรู้ว่าเธอจะได้ค่าล่วงเวลา หญิงสาวก็ยินดีไป เพราะตอนนี้หัวใจของเธอมีแต่เรื่องการเก็บเงินอย่างเดียว เพื่อทำให้ความฝันที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเธอเป็นจริงเสียที

“แมนบ่ายนี้เราจะไปชลบุรีกับคุณเบนนะ”

มายาโทรรายงานแฟนหนุ่มทันที เพราะเธอกลัวว่าถ้าไปไหนไม่บอก แมนอาจจะไม่พอใจได้

“ไปทำไม ไกลก็ไกล แมนเป็นห่วงไม่ไปไม่ได้เหรอ”

“คุณเบนให้โอทีด้วยนะ คิดๆดูน่าจะต้องกลับถึงมืด ได้หลายพันเลยแหละ” หญิงสาวอธิบายเหตุผลที่เธอต้องไป

“จริงๆแมนก็ไม่ได้สนใจเรื่องเงินหรอกนะ แต่ก็เอาเถอะมายาเป็นลูกน้องเขา เจ้านายให้ไปก็ไปเถอะ”

แฟนหนุ่มกลับคำทันที แต่ก็ยังคงไม่แสดงความอยากได้เงิน เพราะกลัวจะทำให้มายารู้สึกว่าเขาอยากได้เงินมากกว่าห่วงเธอ

“กลับมืดหน่อยนะ รับรองส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

เบนหันมาบอกพนักงานสาวที่นั่งข้างๆอย่างมีความสุข เพราะเขาคิดหาโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาวมานาน

“ได้ค่ะ แต่ทำไมอยู่ดีๆคุณเบนอยากไปสร้างคอนโดแถวที่มีทะเลล่ะคะ” มายาถาม

“ที่จริงก็ไม่ใช่ผมหรอก ท่านที่สิงคโปร์ เขาอยากสร้างมากกว่า ผมเลยเสนอชลบุรีไป เพราะไม่ไกลจากกรุงเทพ และเจริญแถมยังมีมหาวิทยาลัย”

เบนคิดได้ว่าเขาเผลอตัวพูดไปว่า เขาอยากสร้างคอนโด ดีที่ยังคิดข้อแก้ตัวทัน เขากลัวหญิงสาวจะจับได้ว่าเขาไม่ใช่แค่พนักงานแต่คือเจ้าของบริษัท

“ท่านดูไว้ใจคุณมากเลยนะคะ” คนพูดส่งสายตาชื่นชม

“ท่านมีคนที่ท่านไว้ใจหลายคน ผมก็แค่หนึ่งในนั้น ธุรกิจของท่านมีหลายอย่าง ดูแลคนเดียวคงไม่ไหว เลยต้องส่งลูกน้องออกไปดูแล”

ยิ่งพูดยิ่งเขินตัวเอง ผู้ชายอะไรโกหกได้เป็นเรื่องเป็นราว ชายหนุ่มไม่กล้าหันมาสบตาคนข้างๆเพราะกลัวจะเผลอแสดงออกให้โดนจับได้

“ทำไมไม่คาดเข็มขัดนิรภัย”

เมื่อหันมาเห็นคนข้างๆไม่ยอมคาดเข็มขัดนิรภัย ชายหนุ่มก็ลืมตัว เอียงตัวมาดึงและคาดให้มายา จนหน้าของคนทั้งสองแทบจะชิดติดกัน

เมืองตาคู่สวยของทั้งคู่จ้องมองกันอย่างใกล้ชิด ภาพในวันนั้นที่บ้านของมายา ก็ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำของคนทั้งคู่

จูบแรก จูบที่มายาไม่มีทางลืมมัน เธอไม่เคยใกล้ชิดกับใครแบบนี้ แต่เธอรู้ว่าเขาทำไปเพียงเพราะต้องการให้เธอเข้าใจ ไม่ใช่เพราะรู้สึกอะไรกับเธอ หญิงสาวจึงพยายามลืมเรื่องนี้ไปจากหัวใจให้ได้

“ทีหลังก็คาดเข็มขัดด้วย หรือชอบให้ผมคาดให้”

มายาไม่กล้าสบตาคนถาม เพราะเธอรู้สึกร้อนๆหนาวไปทั้งตัว เมื่อใบหน้าอยู่ใกล้กับชายหนุ่มจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ