อุบัติเหตุ

ตอนที่ 9

อุบัติเหตุ

         ปองภพดีใจที่สุดที่วันนี้มาถึง วันที่เขาได้พูดความจริงและดาวิกาก็ยอมที่จะแต่งงานตามคำขอของเขา

         ข่าวเรื่องที่ปองภพไม่สบายทำให้ทรงธรรมร้อนใจมากจึงได้รีบเดินทางมาหา โชคดีที่จังหวัดที่เขาอยู่มีสนามบินอยู่ไม่ไกล จึงไม่ใช่เรื่องยากในการเดินทาง

         “ปองภพลูก”

         ดอมพาทรงธรรมมาหาปองภพที่ห้องเช่าของเขา ภาพห้องเช่า ข้าวของที่ใช้สำหรับทำกับข้าวขาย และดาวิกากับน้อง อดทำให้ทรงธรรมรู้สึกสงสารไม่ได้

         “พ่อได้ข่าวว่าไม่สบาย แม่เขาก็ร้อนใจสั่งให้พ่อมาดูด้วยตาตัวเอง”

         ปองภพดีขึ้นแล้ว พยายามทรงตัวขึ้นมานั่งคุยกับบิดาที่เดินทางไกลมาด้วยความเป็นห่วง

         “ไข้ลดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับพ่อ”

         คนป่วยพูดจบก็หันไปทางดาวิกา เพราะทั้งสองคนยังไม่ได้รู้จักกันเลย

         “ดา พ่อของพี่”

         หญิงสาวยกมือไหว้ หัวใจของเธอมันสั่นอย่างบอกไม่ถูก บุคลิกท่าทางของทรงธรรมมีความเป็นทั้งผู้ใหญ่และผู้ดี จนเธอรู้สึกต่ำต้อยเกินไปที่จะไปเป็นสะใภ้ของเขา

         “น่ารักกว่าที่ฉันคิดไว้นะ เห็นพลเล่าให้ฟังว่าทำกับข้าวเก่งมาก ไว้แต่งงานกันแล้ว ไปหาทำเลเปิดร้านใหญ่สักร้าน มีลูกจ้างจะได้ไม่ต้องทำเองทั้งหมด”

         ดาวิกาไม่รู้ว่าเธอควรจะพูดอะไรต่อ จึงได้แต่หันไปมองน้าน้องชายที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูห้อง

         “ฉันรู้ว่าหนูกำลังคิดอะไร ฉันกับภรรยาก็ไม่ได้รวยอะไรมากมาย เราก็เริ่มต้นจากความทุกข์ยากกันมา ชีวิตบางครั้งเราก็อย่าไปคิดมาก เราไม่รู้หรอกว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้าย”

         ทรงธรรมหันหน้ามมามองลูกชายที่กำลังนั่งทำหน้าป่วยอยู่ก่อนที่จะพูดต่อ

         “ตั้งแต่วันที่ฉันกับภรรยาเกิดอุบัติเหตุ ได้ปองภพเข้าไปช่วยออกมาจากไฟที่กำลังจะลุก ฉันบอกตัวเองเลย ว่าต่อจากนี้ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำแล้วมีความสุข เพราะสุดท้ายเวลาที่เราจะตายไม่มีอะไรติดมือไปสักอย่างนอกจากความดี”

         ดอมและดาวิกาสัมผัสได้ถึงความเป็นคนจิตใจดีของเจ้าของอู่ตัวจริง ไม่แปลกใจเลยที่เขารักปองพลขนาดนี้ เพราะเขารู้ว่าชายหนุ่มคือคนที่ทำให้เขารอดชีวิต

         “พรุ่งนี้ถ้ายังมีไข้ไปหาหมอนะ อย่าทำให้คนแก่สองคนไม่สบายใจ และงานแต่งงานพ่อจะขอให้ไปจัดที่ใต้ ได้ฤกษ์เมื่อไหร่พ่อจะรีบบอก เธอไม่ขัดอะไรใช่ไหม”

         ดาวิกาพยักหน้าทันที ทั้งที่ตัวเธอยังไม่ได้คิดเลย แต่เหมือนชายสูงอายุข้างหน้าเธอมีบารมีจนเธอเหมือนถูกสะกดจิตให้ยอมทำตามทุกอย่าง อาจเป็นเพราะเขาดูเป็นคนที่สุภาพแต่เอาจริง

         ทรงธรรมหันไปที่หลังประตูและกวักมือให้ดอมเข้ามาข้างใน

         “ถ้าพี่สาวเราแต่งงานแล้ว ปองพลคงต้องพาภรรยาเขาไปอยู่ใต้เพราะฉันจะวางมือ อู่รถที่นี่ฉันจะยกให้เธอดูแลในฐานะผู้จัดการอู่ หวังว่าคงไม่มีปัญหานะ เพราะฝีมือความเก่งของเธอมันดังไปถึงที่ใต้ จนฉันมั่นใจ ตกลงนะดอม”

         สองคนพี่น้องรู้สึกตกใจกับทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดอมอยู่ดี ๆ ก็จะได้เป็นเจ้าของอู่ ส่วนดาวิกาก็เหมือนจะต้องแต่งงานเร็ว ๆ นี้และคงไม่ได้ขายข้าวแกงที่เดิมอีกแล้ว เพราะถูกให้ไปอยู่ใต้กับพ่อและแม่สามี

         ทรงธรรมเมื่อเห็นแล้วว่าลูกชายไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาจึงเดินทางกลับใต้ทันที

         “ดาลำบากใจไหม พี่จะได้พูดกับพ่อให้”

         ปองพลดูรู้ว่าหญิงสาวพยักหน้าเพราะไม่กล้าที่จะพูดอะไร จึงอยากได้ยินคำตอบอีกครั้ง

         “ไม่ค่ะ ตอนแรกดาห่วงดอม แต่ถ้าน้องชายได้เป็นถึงผู้จัดการ ความฝันเรื่องบ้านของเขาก็คงใกล้ความเป็นจริง แต่ดาอยากบอกพี่นะคะ ว่าดาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับการที่จะมีสามีเป็นลูกเจ้าของอู่ แต่ดาดีใจที่จะได้แต่งงานกับพี่พลหนุ่มบ้านนอกคนเดิมมากกว่าค่ะ”

         เสียงโทรศัพท์ที่ดังกลางดึก ทำให้ปองพลรู้สึกตกใจเพราะต้องมีอะไรแน่ ๆ ถึงได้มีใครโทรมาเขาตอนตีสองแบบนี้

         “สวัสดีค่ะ เราโทรมาจากโรงพยาบาลนะคะ                  คุณทรงธรรมประสบอุบัติเหตุขับรถชนต้นไม้ ตอนนี้อยู่ห้องผู้ป่วยหนัก ทางภรรยาบอกให้ทางโรงพยาบาลติดต่อคุณเพราะเธอเดินทางไม่ได้ อยากให้คุณรีบมาให้เร็วที่สุดนะคะ”

         ชายหนุ่มปล่อยโทรศัพท์หลุดจากมือ น้ำตาไหล ปองพลรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เขาได้ยินคือความฝัน

         ทั้งสองพี่น้องต่างลุกจากที่นอนมาหาคนป่วย ด้วยความตกใจ เพราะปองพลไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

         “ตั้งสตินะพี่พล มีอะไรค่อย ๆ พูด ดากับดอมจะได้ช่วยพี่คิด”

         หญิงสาวพยายามจับมือของคนรักไว้ให้แน่น บีบมือเขาให้รู้สึกตัว

         “พ่อประสบอุบัติเหตุอาการหนักมาก พี่ต้องไปเดี๋ยวนี้”

         “ดาไปเป็นเพื่อนนะคะ ดอมอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม จัดการเรื่องจองตั๋วเครื่องบินให้พี่หน่อย พี่ทำไม่เป็น พี่พลก็คงไม่มีสติจะทำอะไรแล้ว”

         ปองพลเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลเขาก็วิ่งไปที่ห้องผู้ป่วยหนักทันทีเหมือนคนที่เสียสติ

         “ใจเย็นนะคะ ยังไม่ใช่เวลาเยี่ยม คุณหมอรอคุยกับคุณอยู่ค่ะ”

         พยาบาลพาตัวปองพลออกจากห้องและพามาหา               คุณหมอที่ห้อง แต่ที่ชายหนุ่มตกใจคือมีตำรวจอยู่ด้วย

         ดาวิกาลุกออกมานั่งอยู่ด้านข้างของห้อง เพราะทั้งสามคนจะได้คุยกันสะดวกมากขึ้น

         คุณหมอเป็นคนเริ่มพูดก่อน เพราะรู้ว่าปองพลกำลัง                เป็นห่วงคนป่วยจนแทบจะเสียสติ

         “คุณทรงธรรมมาถึงที่นี่ด้วยอาการปอดช้ำ แขนหัก และหมดสติ ทางเราจึงพาเข้าห้องฉุกเฉิน เพื่อใส่เครื่องช่วยหายใจ ทางคนไข้พอฟื้นขึ้นมาก็มีท่าทางเหมือนต้องการบอกอะไร เราจึงให้เขียนผ่านกระดาษ”

         คุณหมอส่งกระดาษที่มีลายมือที่ดูไม่ค่อยเป็นตัวอักษรแต่ก็พอเดาได้ว่าเขียนว่าอย่างไร

         “มีคนจะฆ่าผม”

         ปองพลมองหน้าคุณหมอและคุณตำรวจด้วยความตกใจ เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อของเขามีศัตรู

         คุณตำรวจทำหน้าที่พูดต่อหลังจากที่คุณหมอพูดเรื่องอาการเสร็จแล้ว

         “ทางเราส่งคนไปตรวจสภาพที่เกิดเหตุ รถของ               คุณทรงธรรมยางรั่วที่ล้อหลัง และขับพุ่งชนต้นไม้ข้างทางทั้งที่เป็นทางตรง และตอนที่กู้ภัยไปเจอ กระจกข้างคนขับแตกละเอียด มันไม่ใช่ลักษณะการแตกเพราะอุบัติเหตุแต่มันถูกตีให้แตก ทางเราคาดการณ์ว่ามีคนตั้งใจทำให้ ท่านหักพวงมาลัยหลบเข้าข้างทาง และยางหลังที่รั่วจึงทำให้รถเสียหลักง่าย ประตูฝั่งของคนขับไม่สามรถเปิดได้ คนร้ายคงอยากรู้ว่าอาการของคุณทรงธรรมเป็นอย่างไรจึงได้ลงมาดูผลงาน”

         คุณหมอรีบพูดเสริมต่อจากทางตำรวจทันทีในเรื่องของอาการ ณ ที่เกิดเหตุ

         “ทางกู้ภัยบอกว่า คุณทรงธรรมหายใจรวยรินแต่ลืมตาและพูดไม่ได้ ก่อนจะหมดสติไป นั่นก็แสดงว่าคนร้ายคิดว่าคุณทรงธรรมคงอาการหนักมาก และคงไม่ได้หวังให้ถึงแก่ชีวิตแต่คงจะหวังให้สาหัส แต่ตอนนี้เรามั่นใจ ว่าคุณทรงธรรมต้องมีสติอยู่หลังจากชนต้นไม้ ท่านถึงได้เขียนข้อความนี้ แต่เราต้องรอให้อาการท่านดีกว่านี้ก่อน จึงจะให้ตำรวจสอบสวนได้”

         เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงมารดาขึ้นมาทันที เพราะคนร้ายคงไม่คิดทำแค่พ่อแน่ ๆ

         “แล้วพวกมันจะไปทำอะไรแม่ไหมครับ”

         นายตำรวจหันมาให้คำตอบในเรื่องนี้ เพราะเข้าได้ส่งลูกน้องให้ไปเฝ้าดูแล โดยให้แฝงเข้าไปแอบอยู่ในบ้าน เพราะคิดว่าคนร้ายต้องทำทีห่วงใยมาถามอาการแน่ ๆ

         “เรื่องนี้ทั้งทางโรงพยาบาลและกู้ภัยไม่ได้บอกให้ใครรู้ว่าคนที่เกิดอุบัติเหตุคือคุณทรงธรรม ดังนั้นถ้าใครรู้คนนั้นจะคือหนึ่งผู้ต้องสงสัย”

         ปองพลออกมานั่งรอที่หน้าห้องผู้ป่วยหนักเราะเหลืออีกครึ่งชั่วโมงจะได้เวลาเยี่ยมแล้ว

         ทั้งสี่คน หมอ ตำรวจ ปองพล และดาวิกา เข้าไปเยี่ยม                 ทรงธรรมพร้อมกัน

         คุณหมอตรวจเช็คเพื่อดูและประเมินการรักษาในขั้นต่อไป คนเจ็บก็มองตาลูกชายและจับมือเขาไว้แน่น

         “ผมรู้แล้วว่ามีคนอยากทำร้ายพ่อ ไม่ต้องห่วงนะครับ ทางตำรวจกำลังหาตัวอยู่ พ่อรีบหายไว ๆ จะได้มาให้ข้อมูลเพิ่ม ผมเอาดามาด้วยจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ อย่าคิดมากนะครับ ทุกคนจะช่วยกันจับคนร้ายให้ได้”

         หมดเวลาเยี่ยมแล้ว คุณหมอจึงออกมาพูดกับปองพลที่หน้าห้อง

         “พรุ่งนี้ถ้าคนไข้หายใจเองได้ดีขึ้น เราคงได้รู้อะไรจากปากของท่านบ้าง เปิดให้เข้าเยี่ยมอีกทีพรุ่งนี้เช้าเลย คุณกลับไปพักผ่อนเถอะครับ ทางนี้มีตำรวจเฝ้าอยู่ด้านในแล้ว”

         ชายหนุ่มยกมือขอบคุณคุณหมอก่อนที่จะจ้างรถหน้าโรงพยาบาลให้พาเขาไปส่งที่บ้าน ที่ป่านนี้มารดาคงกำลังรอเขาอยู่