บอกผู้ใหญ่

ตอนที่ 6

บอกผู้ใหญ่

        

         ยมโดยแม่บุญธรรมของปองภพมีอาการไม่ค่อยดี เพราะเธอเดินไม่ได้แต่ยังพยายามที่จะลุก จนล้มหน้าคว่ำกับพื้น

         ทรงธรรมมีเรื่องยุ่ง ๆ เกี่ยวกับการสั่งเครื่องจักรเข้ามาในอู่ที่ใต้ ขาจึงต้องเดินทางไปจีน จึงให้ปองภพลงมาดูแลยมโดยแทนเขา

         “เมื่อคืนแม่ก็อยู่คนเดียวได้ ไม่เห็นต้องยุ่งยากให้ภพมาดูแม่เลย”

         ยมโดยเป็นผู้หญิงเก่ง เธอมาจากครอบครัวที่ยากจนเป็นชาวประมงและมาพบรักกับทรงธรรมที่เป็นลูกชายเจ้าของอู่ต่อเรือ แต่ทรงธรรมไม่ใช่ลูกชายคนโปรดเพราะดันไปรักกับผู้หญิงจน ๆ อย่างยมโดย จึงได้สมบัติมาแค่เพียงหยิบมือและมาเริ่มต้นสร้างฐานะกันใหม่

         “อยู่ได้ผมเชื่อ แต่แม่ไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วยเหรอ”

         ปองภพก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขารู้จักกับครอบครัวนี้แค่ไม่กี่ปี แต่ทำไมเขารู้สึกผูกพันกับทั้งสองคนมากและเขาก็คิดว่าทั้งสองคนก็รักเขาเหมือนลูกจริง ๆ

         “แม่เหงาจังเลย เกิดมาก็ดันมีกรรมไม่มีลูกอย่างใครเขา เมื่อไหร่ภพจะมีเมียแม่อยากอุ้มหลาน”

         สายตาที่เว้าวอนของคนที่เดินไม่ได้ มันทำให้หัวใจของปองภพรู้สึกใจหาย

         “คุณแม่ครับ คือตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว”

         ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ปิดบังความจริงใด ๆ ให้แม่บุญธรรมของเขาได้รู้ เพราะเขาอยากให้ยมโดยรู้ว่าดาวิกาไม่ได้รักเขาเพราะเห็นแก่ตำแหน่งหน้าที่การงานหรือฐานะ

         “ดีเลย ที่แม่ฟังมาผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่าย ๆ นะ แต่แม่อยากจะเตือนลูกเผื่อใจไว้บ้าง เธออาจจะรักลูกที่เป็นเพียงยามพลคนจน แต่อาจจะไม่รักนายปองพลเจ้าของอู่รถทรงธรรมก็ได้”

         ชายหนุ่มทำท่าเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่มารดาบอก เพราะเขาเป็นคนที่คิดอะไรไม่ค่อยซับซ้อน ส่วนยมโดยเป็นคนละเอียด เธอถึงช่วยสามีบริหารจนมีอู่ทั้งซ่อมรถและอู่ต่อเรือหลายที่

         “เอาจริง ๆ นะ ผมไม่เข้าใจที่แม่พูดเลย ไม่ว่าจะเป็นยามหรือเป็นเจ้าของอู่ มันก็คือปองพลคนเดิม”

         ยมโดยลูบหัวลูกชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยความเอ็นดูในความเป็นคนซื่อ ๆ

         “ถ้าลูกคิดแบบนั้น ลูกจะไม่หลอกเธอ ลูกจะบอกความจริงตั้งแต่วันแรกที่ลูกไปอยู่ที่อู่ แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะลูกคิดว่าปองพลที่เป็นยามกับปองพลที่เป็นเจ้าของอู่ไม่ใช่คนเดียวกัน เรื่องนี้ลูกเริ่มก่อน”

         ชายหนุ่มเริ่มทำหน้าเสีย เพราะเขาเข้าใจที่มารดาพูดแล้ว ถ้าดาวิการู้ความจริง เธออาจจะไม่รักเขา เพราะเธอรักปองพลคนเดิมที่ไม่เคยหลอกเธอ

         “แบบนี้ผมจะทำอย่างไรดีครับ นึกไม่ออกเลย ถ้าเจอเธอว่าผมคงเถียงไม่ทันแน่ ๆ และยิ่งผิดจริงอีก”

         ยมโดยมองปองพลเหมือนหนุ่มน้อยบ้านทุ่งที่คงดูละครเยอะไปหน่อย จึงได้วางแผนลองใจในชีวิตจริงของตัวเอง

         “ก็ในเมื่อเราผิด แล้วจะต้องพูดอะไร ผิดก็คือผิด ฟังเธอด่าเธอว่าให้จบ ขอโทษแล้วบอกเหตุผลที่เราคิด แต่เธอจะให้อภัยไหมแม่ว่าต้องใช้เวลา และไหนจะน้องชายของเธออีก เลือกสารภาพกับน้องชายของเธอก่อนจะดีกว่า อย่างน้อยลูกก็ช่วยเหลือเด็กคนนั้นไว้มาก เขาต้องมองเห็นบุญคุณ”

         ชายหนุ่มยังคงนั่งคอตก เพราะเริ่มคิดถึงคำพูดที่ดาวิกาย้ำเสมอ ว่าเธอรักเขาเพราะความจริงใจ แต่ที่เขาทำอยู่มันคือการหลอกลวงกันชัด ๆ

         ทรงธรรมกลับมาแล้ว ยมโดยทำหน้าที่เล่าเรื่องปัญหาของลูกชายให้ฟัง

         “ถ้าทุกอย่างไม่สำเร็จ พ่อกับแม่จะลงไปคุยให้ เชื่อใจแม่ลูกเถอะ”

         พูดจบทรงธรรมก็หัวเราะ เพราะเขารู้ฝีมือการพูดของภรรยาลูกค้าถึงได้ติดกันแจไม่ไปอู่อื่น

ปองพลเดินทางกลับมาที่อู่เขาเรียกดอมมาพบที่ห้องเป็นการส่วนตัวเพื่อบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด

“นายทำแบบนี้เหมือนกำลังดูถูกเราสองพี่น้อง”

ความเป็นผู้ชายทำให้ดอมรู้สึกเสียศักดิ์ศรี ที่สุดท้ายความรุ่งเรืองในหน้าที่การงานไม่ได้มาจากฝีมือแต่ได้มาเพราะกำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือ

“ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำ มันทำให้ดอมคิดแบบนั้นได้ แต่เรื่องงานตำแหน่งของดอม มันมาจากความสามารถและความขยันของนายล้วน ๆ ถ้าจะมีก็แต่เรื่องการสั่งอาหารร้านดา เพราะผมอยากให้เธอเหนื่อยน้อยลง แต่ถ้าเดินเอาเงินไปให้เฉย ๆ เธอก็คงไม่มีทางเอา”

ปองภพเดินมาจับไหล่ลูกน้อง เพื่อหวังสร้างความคุ้นเคยและเชื่อใจ ทั้งที่หัวใจของเขาตอนนี้ มันเริ่มกลัวในสิ่งที่เขาได้ก่อไว้

“ผมรักพี่สาวคุณจริง ๆ แล้วที่ผมต้องลองใจ เพราะทุกวันนี้ไม่ว่าจะอู่ เงิน รถยนต์ แท้จริงไม่มีอะไรเป็นของผมเลย ถ้าวันหนึ่งท่านทั้งสองจากไป สมบัติก็คงตกเป็นของญาติ ๆ ผมแค่คนอื่น ผมแค่อยากให้ดาวิกา รับผมในวันนั้นได้ จนวันนี้ผมแน่ใจ ว่าพี่สาวคุณรักผมจากหัวใจจริง ๆ ”

ดอมได้แต่ยืนเงียบ เขาลำบากใจในฐานะน้องเขาก็โกรธแทนพี่สาว ในฐานะลูกน้องเขาก็สงสารเจ้านาย

“นายจะให้ผมทำอะไร บอกผมมาตรง ๆ เลยก็ได้”

“สิ่งแรกคือ ดอมต้องเชื่อก่อน ว่าผมรักดาวิกาจริง ๆ ”

คนโดนถามเงียบไปพักใหญ่ เขากำลังคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

“ผมเชื่อ แล้ว...”

ปองพลยิ้มให้ลูกน้องด้วยความรู้สึกโล่งอก ที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเจอศึกสองด้าน

“ผมจะขอพี่สาวดอมแต่งงาน พร้อมกับบอกความจริง เราจะจัดงานเลี้ยงบริษัท ดอมต้องทำให้เธอมาให้ได้ และเรื่องเวลาในงานผมจะจ้างออร์แกไนซ์มาจัดการเอง”

ดอมพยักหน้ารับคำทั้งที่ตัวเองก็ยังสับสนไปหมด ขนาดตัวเขาเองเป็นแค่น้องยังรู้สึกเสียใจที่ถูกเจ้านายหลอก แล้วพี่สาวของเขาจะเสียใจแค่ไหน

วันนี้ดอมกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากกลับบ้าน เกิดมาเขาก็ไม่เคยโกหกพี่สาวเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขาลองคิดดู เจ้านายก็ดูรักพี่สาวเขาจริง ๆ และการที่พี่ของเขาจะได้เป็นภรรยาของเจ้าของอู่ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกบุญธรรม มันก็คงดีกว่าการที่ต้องเหนื่อยขายข้าวแกงแบบนี้แน่ ๆ