ความจริงที่เจ็บปวด

ตอนที่ 10

ความจริงที่เจ็บปวด

         ยมโดยโอบกอดลูกชายด้วยความดีใจและเรียกดาวิกาเข้ามากอดด้วย เธอร้องไห้แต่เหมือนยังมีสติ

         “ฟังแม่นะพล พ่อถูกทำร้าย แม่คิดว่าเมื่อครั้งที่แล้วก็ใช่ แต่ครั้งนี้มันคงหวังให้พ่อพิการหรือไม่ก็ตายเองจากอาการสาหัส และแม่ก็พอเดาออกว่าใคร”

         ปองพลฟังด้วยความตื่นเต้น เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อแม่บุญธรรมของเขามีศัตรู

         “ใครกันครับ”

         “น้องชายของพ่อ เพราะวันที่ลูกมาหาแม่และกลับไป เราสองคนได้พูดถึงเรื่องการทำพินัยกรรม พ่อกับแม่จะยกเงินและหุ้นในอู่ต่อเรือของครอบครัวพ่อคืนให้พี่น้องเขา ส่วนทรัพย์สินที่พ่อกับแม่สร้างกันขึ้นมาเอง เราจะยกให้ลูก และวันที่เราพูดเรื่องนี้ก็มีเพียงแม่บ้านที่อยู่ด้วย แต่อีกวันน้องชายคนเล็กของพ่อก็พาหลาน ๆ มาหา”

         ปองพลตกใจมาก เพราะในบรรดาพี่น้องของพ่อบุญธรรมเขา มีน้องชายคนเล็กเพียงคนเดียวที่ยังไปมาหาสู่กันตลอด

         “คุณผจญ ท่านดูเป็นคนอ่อนโยนและดูเป็นห่วงพ่อมาก มันจะเป็นเรื่องจริงเหรอครับ”

         “เขามาที่นี่พร้อมหลาน ๆ และถามพ่อกับแม่เรื่องอู่ที่พ่อกับแม่มีอยู่ เขาพยายามพูดให้เห็นว่าพลเป็นเพียงแค่ลูกนอกสายเลือด และการช่วยชีวิตในวันนั้น สิ่งที่พลได้ไปก็ถือว่าตอบแทนกันแล้ว”

         ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อ เพราะเขาเคยเจอผจญเขาพูดกับปองพลดีมาก ชื่นชม และพูดเสมอว่าปองพลมีบุญคุณที่ช่วยชีวิตพี่ชายกับพี่สะใภ้เขา แล้วทำไมลับหลังถึงพูดแบบนี้

         “ถ้าเขารู้ในสิ่งที่พ่อกับแม่คุยกัน หมายความว่าแม่กำลังคิดว่าแม่บ้านของเราเป็นคนส่งข่าวใช่ไหม”

         ยมโดยถอนหายใจ ด้วยใบหน้าที่จากดูเข้มแข็งดูอ่อนแอลง

         “แม่บ้านหนีไปแล้วลูก นี่คือสิ่งที่แม่เสียใจ สิบกว่าปีที่อยู่ด้วยกันมา เงินค่าเทอมที่พ่อให้ลูกสาวของวันดีได้เรียนจนจบ ไม่ได้ทำให้เธอรักเราสองคนเลย”

         ดาวิกาจับมือมารดาของคนรักด้วยความสงสารจับใจ เธอคงผิดหวังและเสียความรู้สึกกับแม่บ้านที่ทำงานมาด้วยกันนาน

         “เขาหนีกรรมไม่ได้หรอกค่ะ อย่าคิดมากนะคะ ทุกอย่างต้องดีขึ้น อย่างน้อยเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ทั้งสองท่านได้รู้จักรู้ใจคนมากขึ้น”

         “ขอบใจนะ ลูกสะใภ้ของแม่”

        

         ทุกอย่างผ่านไปเร็วมาก อาการของทรงธรรมดีขึ้นจนให้ปากคำตำรวจได้ ไม่นานคนร้ายก็ถูกจับ ทั้งคนที่ขับรถตาม             ทรงธรรมและยกปืนขึ้นทำเหมือนจะยิงเพื่อให้ทรงธรรมตกใจและหักหลบ แม่บ้านที่เป็นคนคอยให้ข้อมูลมาตลอดสิบกว่าปี น้องชายแท้ ๆ ที่ไม่มีอาการสำนึกเลย

         ปองภพเรียกทุกคนไปหา เขามีบางอย่างที่อยากจะคุยกับทุกคน

         “ภพแต่งงานเลยนะ ไม่ต้อวรอฤกษ์แล้ว พ่อกลัว กลัวว่าแต่ละวันจะมีวันไหนไหมที่พ่อจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีก พออยากเห็นครอบครัวที่สมบูรณ์ ทำให้พ่อกับแม่หน่อยนะ มีหลานให้เราสองคน ทำให้บ้านคือบ้าน พ่อไม่สนใจคำว่าสายเลือดหรือไม่ใช่สายเลือดแล้ว พี่น้องแท้ ๆ ยังคิดจะฆ่ากันแบบนี้”

         ปองภพและดาวิกาต่างยอมทำตาม เพราะทั้งคู่ก็เห็นแล้วว่าเวลาของคนเรามันไม่แน่นอน จึงไม่อยากให้ผู้มีพระคุณของปองภพต้องรอต่อไป

         ยมโดยอาการดีขึ้น หลังจากที่ซึมเศร้ามาหลายวัน ด้วยความเสียใจที่ถูกแม่บ้านที่เขาสนิททำร้ายแบบนี้

         “ขอบคุณหนูนะ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนคนแก่แถมยังพิการอย่างฉัน”

         ดาวิกาโอบกอดแม่ของคนรัก เธอได้ยินแล้วหดหู่หัวใจ ยมโดยมองตัวเองไม่มีค่าเลย

         “แม่คือผู้หญิงเก่งค่ะ พี่ภพเล่าให้ฟัง ว่าที่พ่อสร้างตัวได้แบบนี้ เพราะมีแม่คอยช่วยอยู่เบื้องหลัง ต่อให้ไม่สามารถลุกไปทำงานเองได้ แต่ก็ยังเป็นที่ปรึกษาให้เราสองคนในการใช้ชีวิต ทั้งการทำงานและชีวิตครอบครัว เราทั้งสองคนก็เป็นลูกกำพร้า ก็มีพ่อกับแม่ไว้เป็นมิ่งขวัญของพวกเรา แม่ต้องรักษาตัวเองดี ๆ นะคะ เตรียมเป็นคุณย่าให้หลาน ๆ ”

         งานแต่งงานถูกจัดขึ้น แม้ทรงธรรมยังคงต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะปองพลอยากให้ดาวิกาเข้ามาอยู่ในครอบครัวของเขาอย่างถูกต้อง

         คืนวันนี้เป็นวันที่ทั้งสองคนจะเปลี่ยนสถานะจากคนรักมาเป็นสามีภรรยากัน หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นเหงื่อออกมือเต็มไปหมด เมื่อต้องเข้ามาอยู่ในห้องนอนกับชายหนุ่มเพียงสองคนและเธอก็รู้ว่าคืนนี้อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง

         โคมไฟหัวเตียงถูกดับลง ความรักที่มันสร้างสมอยู่ในหัวใจมาเกือบสิบปี วันนี้ทั้งสองคนก็ได้มาถึงฝั่งฝัน

         ร่างกายทั้งสองส่งไออุ่นถึงกันและกัน ในแบบเนื้อแนบเนื้อ ความหวานขอเนื้อสาวที่ไม่เคยผ่านชายใดมา ทำให้ปองภพหลงอยู่ในห้วงเวลาดอมดมพรหมจูบไปทุกส่วน

         หญิงสาวหลับตาปล่อยกายและใจไปตามความรู้สึก เธอสัมผัสได้ถึงความเสียวซ่านทุกจุดที่นิ้วยาวและปากหน้าลูบไล้ไปบนเรือนร่างของเธอ

         อกอวบอิ่มชูช่อรับลิ้นสากที่ตวัดเล่นอย่างมีความสุข      ปองภพหมั่นเขี้ยวจนเผลอเม้มปากงับเล่นไปเสียหลายครั้ง มันไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ แต่มันทำให้หญิงสาวยกแผงอกขึ้นเมื่อรู้เสียวและอยากให้อีกฝ่ายทำอีก

         น้ำผึ้งหวานไหลออกมาจากช่องแคบแห่งรัก พร้อมต่อการรวมกันเข้าเป็นหนึ่ง ระหว่างถ้ำรักและมังกรใหญ่ที่อ่อนโยน

         “อ่า...อ๊อย...ดาเจ็บ”

         หญิงสาวทั้งครางและร้องด้วยความเจ็บที่แอบมีความเสียวซ่านซ่อนอยู่

         ชายหนุ่มใช้สองมือบีบเคล้นอกอวบปากหยักเลียรอบ            ยอดอกที่ชูช่อเพื่อลดความเจ็บปวดจากเส้นทางแห่งความบริสุทธิ์ให้เจ็บปวดน้อยลง

         ประตูแห่งความสุขเปิดรอทั้งคู่ให้ส่ายสะโพกพากันขึ้นสวรรค์อย่างไม่เป็นจังวะ มีทั้งนุ่มนวลและบ้าคลั่งสลับกันไป ไม่นานทั้งคู่ก็ถึงจุดที่เต็มอิ่มในหัวใจ

 “”