เราจะเริ่มต้นใหม่ ที่กลางทะเลกัน

เราจะเริ่มต้นใหม่ ที่กลางทะเลกัน

“มืดแบบนี้เราจะนั่งเรือไปเลยเหรอคะ”

กว่าทั้งคู่จะมาถึงทะเลท้องฟ้าก็มืดลงสนิท คนไม่เคยนั่งเรือมาก่อนอย่างมายาเริ่มเป็นกังวล

“คืนนี้เราจะนอนที่ฝั่งก่อน ช่วงมรสุมแบบนี้ ข้ามไปตอนนี้มีหวังตายกันกลางทาง”

“เฮ้อ!..” หญิงสาวถอนหายใจ

“ทำไมกลัวเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอก พรุ่งนี้ถึงจะได้เมาเรือ ใจเย็นนะ”

คนพูดกลั้นหัวเราะไว้ในคอ เพราะกลัวหญิงสาวตรงหน้าจะงอนเขาให้อีก ที่ไปล้อเลียนเธอเรื่องอ้วก

“ไม่กลัว คุณคิดแต่ว่าฉันจะเมาเรือ จริง ๆ ฉันอาจจะนั่งชมวิวข้างทางแบบสบายใจก็ได้”

มายาแกล้งทำเป็นเก่ง เพราะอยากให้อีกฝ่ายเลิกล้อเธอเรื่องนี้เสียที ทั้งที่ตัวเธอเองก็พยายามคิดหาวิธีที่จะทำให้ไม่เมาเรือ

“เราจะพักกันที่นี่เหรอคะ”

รีสอร์ตข้างทางที่ดูสวยงามแต่มายารู้สึกมันดูเงียบจนเธอเริ่มกลัวถ้าชายหนุ่มจะพักที่นี่

“ผมไม่ได้จองที่พักไว้ล่วงหน้า ถ้าไปพักโรงแรมในเมือง พรุ่งนี้เราคงต้องตื่นเช้าเพื่อนเดินทางมาขึ้นเรือ แต่ถ้าเราพักแถวนี้ พรุ่งนี้เราก็ไม่ต้องรีบ คุณถามทำไมกลัวเหรอ”

มายาพยักหน้าแทนคำตอบ เธอไม่เคยต้องมาพักที่แบบนี้ บรรยากาศดูเงียบ ห้องทุกห้องปิดสนิท ถ้าหากเธอต้องนอนคนเดียว มีหวังนอนไม่หลับทั้งคืน

“กลัวอะไร กลัวผมงั้นหรือ”

“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้กลัวคุณ แต่ฉันกลัวคนอื่นมากกว่า ที่นี่ดูเงียบๆ และฉันก็ไม่เคยมานอนต่างที่แบบนี้คนเดียวด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้คุณนอนกับผมแล้วกัน เดี๋ยวผมขอห้องที่มีเตียงคู่ นอนกันคนละเตียงได้ใช่ไหม ”

“ได้ค่ะ”

หญิงสาวคิดดูแล้ว ถ้าเขาคิดจะทำอะไรเธอ คงทำตั้งแต่วันนั้นที่บ้านของเธอแล้ว ดังนั้นเธอเลือกนอนกับเขาน่าจะปลอดภัยกว่านอนคนเดียว

“นั่งรออยู่บนรถนะเดี๋ยวผมไปถามก่อนว่ามีห้องว่างไหม”

ชายหนุ่มลงจากรถเดินเข้าไปในสำนักงานของรีสอร์ตเพื่อติดต่อห้องพัก เมื่ออยู่คนเดียวมายาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หวังว่าจะมีการติดต่อไม่ทางใดก็ทางหนึ่งจากอดีตคนรัก แต่กลับพบกับความว่างเปล่า

“นี่เราต้องเลิกกันจริงๆใช่ไหม”

มายาพูดกับรูปคู่ที่เธอตั้งค่าไว้ให้เป็นภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ ถึงแม้หญิงสาวรู้ว่าอย่างไรเธอกับแมนคงไปต่อไม่ได้แล้ว แต่เธอไม่คิด ว่าจะไม่โอกาสแม้แต่จะร่ำลาแบบนี้

“เหลือแต่ห้องที่เป็นเตียงเดี่ยว คุณนอนเตียงเดียวกับผมได้ไหม หรือว่าจะลองไปดูที่อื่น แต่วันนี้พนักงานบอกว่าส่วนมากที่พักแถวนี้เต็มหมด ที่เหลือห้องนี้เพราะคนที่จองไว้ยกเลิก”

“เอ่อ...นอนก็ได้ค่ะ”

เบนรีบเดินหันหลังกลับไปยังสำนักงานด้วยรอยยิ้ม เพราะความจริงเขาโกหกเธอ ห้องเตียงคู่ก็ยังว่างอยู่ แต่คืนนี้ชายหนุ่มแค่อยากนอนใกล้กับเธอเท่านั้นเอง

“เอากระเป๋าใบไหนไปบ้าง”

 ชายหนุ่มถามเพราะเขาจะยกไปให้เธอ เพราะเบนเห็นตัวคนกับกระเป๋าแล้วรู้สึกสงสาร

“เดี๋ยวฉันหยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวไปแค่นั้นพอค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยมาหยิบเสื้อผ้าใหม่”

คนตัวเล็กเกรงใจ ที่ต้องให้ชายหนุ่มมายกกระเป๋าของเธอ และรถก็จอดอยู่แค่หน้าห้องไม่จำเป็นต้องขนอะไรลงมากมาย

“และคุณไม่ต้องใช้พวกครีมพวกของบำรุงความงามเหรอ”

เบนสงสัย เพราะบรรดาผู้หญิงของเขาแต่ละคนที่สิงคโปรื เวลาไปไหนที อุปกรณ์ต่าง ๆ เยอะไปหมด

“ก็มีค่ะ แต่ทาบ้างไม่ทาบ้าง ไม่ทาสักคืนก็ไม่เป็นไรค่ะ”

ความง่ายๆของคนตรงหน้า สร้างความประทับใจให้กับชายหนุ่มที่แอบชอบเธออยู่ ให้ยิ่งทวีความรู้สึกมากขึ้น

ความเป็นสุภาพบุรุษในตัวของชายหนุ่มที่พร้อมจะแสดงออกกับคนที่เป็นสุภาพสตรีเท่านั้น เขาเดินออกจากห้องเพื่อให้มายาสะดวกในการเตรียมตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“เดี๋ยวผมออกไปนั่งหน้าห้องนะอากาศดีจัง”

เมื่อประตูห้องถูกปิดลง มายาอดชื่นชมในใจในความเป็นสุภาพบุรุษของคนที่พาเธอมาไม่ได้ ดูจากภายนอกเขาดูเป็นหนุ่มเจ้าสำราญแต่เวลาที่ได้อยู่ใกล้ มายาสัมผัสได้แต่ความอบอุ่นปลอดภัย

“คุณเบนคะ ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ”

“นึกว่าจะมาตามไปอาบด้วยกัน” คำพูดเล่นๆ ขำๆ ทำเอาคนฟังหน้าแดงไปทั้งหน้าด้วยความอาย

“ผมพูดเล่น นั่งอยู่แค่หน้าห้องนะอย่าเดินไปไหน มันมืดแล้ว”

นอกจากความอบอุ่นและปลอดภัยที่มายาสัมผัสได้จากผู้ชายคนนี้แล้ว ทุกคำพูดของเขายังมีความเป็นห่วงเสมอ

ลมพัดกลิ่นไอทะเล มาต้องจมูกของหญิงสาวที่กำลังรู้สึกเหมือนสูญเสียทุกอย่างภายในเสี้ยวนาที ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหงา คิดถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับแมนเมื่อครั้งที่รักกัน

มายาตั้งใจว่า ถ้าตัวเธอทำใจได้เมื่อไหร่ เธอจะไปขอโทษภรรยาของแมนด้วยตัวเธอเอง ที่เธอไปเป็นแฟนกับสามีของเธออย่างไม่ตั้งใจ และที่สำคัญเธออยากจะไปเจอหน้าแมนอีกสักครั้ง ก่อนที่ตั้งใจว่าจะไม่ขอพบเจอกันอีกต่อไป

“อากาศดี อยากให้กรุงเทพมีอากาศสดชื่นแบบนี้จัง”

กลิ่นสบู่ของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ส่งกลิ่นมาพร้อมกับเสียง ของชายหนุ่มในชุดนอน

“รู้สึกเหมือนได้ฟอกปอดเลยค่ะ แต่ความเงียบก็ทำให้รู้สึกเหงาเหมือนกันะคะ”

ชายหนุ่มลูบผมของหญิงสาวที่กำลังมองออกไปข้างนอกอย่างเหงา ก่อนจะโน้มศีรษะของเธอมาพิงกับตัวเขาที่ยืนอยู่ข้างๆเก้าอี้ของเธอ

“เมื่อคืนนี้ฉันกับแมนยังเป็นแฟนกันอยู่เลย เพียงไม่กี่ชั่วโมงฉันก็กลายเป็นคนโสดไปแล้ว”

ถึงคนพูดจะพยายามทำเหมือนไม่ได้เศร้า แต่น้ำเสียงมันแสดงออกชัดเจน ชายหนุ่มได้แต่ลูบผมของเธอไปมาอย่างเข้าใจ เขารู้ว่าเรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลา

“ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปเริ่มต้นใหม่ที่กลางทะเลกัน”

เบนส่งมือหนาให้หญิงสาวดึงตัวเองขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งคู่พากันมานอนที่ที่นอนขนาด6ฟุต มีเพียงหมอนข้างใบเดียวที่กั้นทั้งสองไว้ ให้หญิงสาวอุ่นใจ เหมือนว่าเธออยู่ห่างจากคนข้างๆ

โคมไฟหัวเตียงถูกปิดลง ทั้งคู่หลับตาลงอย่างฝืนใจ เพียงแต่เหตุผลในการหลับตาต่างกัน

มายาเธอต้องการหลับ เพื่อตื่นเช้ารอวันพรุ่งนี้เพื่อจะเริ่มต้นชีวิต บนความจริงที่เธอกับแมนต้องแยกทางเดินกัน

เบนเขาอยากหลับเพราะกลัวจะควบคุมตัวเองไม่ไหว เพราะนานแล้วตั้งแต่กลับมาอยู่ที่เมืองไทย เขาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงคนไหนอีกเลย นอกจากหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆเขาในเวลานี้

แสงจันทร์สาดเข้ามาในห้องมืด หญิงสาวนอนตัวแข็งไม่กล้าขยับ ตรงข้ามกับอีกคนที่รอให้แน่ใจว่าคนข้างๆหลับสนิท เบนค่อยๆทำเป็นเหมือนไม่ตั้งใจ มือข้างซ้ายเอื้อมไปวางตรงเอวของคนข้างๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนอนนิ่งไม่มีปฎิกิริยาอะไร ตอบกลับมา เขาก็ค่อย ๆ พาตัวเองเข้าไปใกล้ตัวหญิงสาวโดยเอาหมอนกอดที่คั่นกลางเหวี่ยงไปอยู่ปลายเท้า

คนตัวเล็กที่นอนตัวเกร็ง เธอยังไม่หลับ แต่ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว หรือดึงมือของคนรุกรานออกจากตัว

เมื่อทุกอย่างดูเป็นใจ เบนก็ค่อยขยับตัวมาจนแนบชิดและสามารถกอดคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ได้ถนัด

ร่างหนาที่แนบชิดร่างเล็กและโอบกอดเธอไว้ ค่อยๆปล่อยอารมณ์ความรู้สึกไปสัมผัสอันแสนอบอุ่นครั้งนี้

เบนต้องการเพียงแค่นอนกอดผู้หญิงที่เขารู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่แรกเห็น และความรู้สึกมันก็พัฒนาเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ เปลือกตาหลับลงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ เขาพร้อมจะให้เกียรติคนตรงหน้า รอจนกว่าเธอจะยินยอมและเต็มใจ

มายาเธอรู้สึกแอบกลัวว่าชายหนุ่มที่นอนกอดเธอจะทำอะไรมากไปกว่านี้ แต่เสียงของหัวใจมันก็บอกว่าความอบอุ่นที่เขามอบให้ มันทดแทนความสูญเสียและความเสียใจที่เกิดขึ้นได้อย่างหมดสิ้น

“เมื่อคืนหลับสนิทไหม มันช่วยให้คุณเมาเรือน้อยลงได้นะ”

เมื่อทั้งคู่เก็บของขึ้นรถ และพร้อมจะเดินทางไปท่าเรือ ชายหนุ่มก็ลองโยนเหรียญถามทาง ว่าเมื่อคืนผู้หญิงที่เขานอนกอดทั้งคืน เธอหลับหรือรู้สึกตัวอยู่

“หลับสบายทั้งคืนเลยค่ะ อากาศดี รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนคุณปลุกนั่นแหละ”

มายาไม่ได้โกหกแต่เธอพูดความจริงแค่ครึ่งเดียว เธอนอนหลับสนิทก็หลังจากที่แน่ใจว่าคนที่กอดเธอ คงไม่ทำอะไรมากไปกว่าการนอนกอดแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้น กินนี่ซะ”

“อะไรคะ ยาอะไรคะนี่”

ยาเม็ดสีเหลือง ถูกวางบนมือของคนนั่งข้างๆ โดยที่เจ้าของยายังไม่ยอมบอกว่ายาอะไร

“ยาเสียสาว”

“ถ้างั้นก็ทิ้งนะ”

“ยาแก้เมารถ ผมว่ามันคงช่วยลดการเมาเรือได้ คุณกินไปเถอะ ผมไม่มอมยาคุณหรอก”

หญิงสาวยอมกินยาในมือ เพราะเธอเชื่อใจเขาที่สุดในเวลานี้ เพราะเขาคือคนที่อยู่ข้างเธอทุกครั้งที่มีปัญหา

“ขนของจากรกขึ้นเรือเลยครับ”

เบนหันไปสั่งคนของเรือสปีดโบ๊ท ให้ยกของลงเรือ เพราะเขาไม่ได้เอารถข้ามไปเกาะด้วย อยู่ที่นั่นเขาเช่ารถจักรยานยนต์ไว้ใช้สำหรับเดินทางในเกาะ

“ไม่เอาความทุกข์ขึ้นเรือไปด้วยนะ เราจะไปเริ่มต้นใหม่กันที่เกาะนั้น ผมจะขอจีบคุณอย่างเป็นทางการทันทีเมื่อเท้าของเราเหยียบพื้นทราย”

ประโยคแรกมายาพอเข้าใจ ว่าเขาอยากให้เธอทิ้งความทุกข์ไว้ที่นี่ แต่ประโยคหลัง เขาบอกว่าเขาจะขอจีบเธอ

ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร มือหนาของเขาก็คว้ามือของเธอและพาขึ้นเรือไปยังเกาะที่เขาตั้งใจจะพาเธอไปเริ่มต้นใหม่ที่นั่น