LOGINShare
โอ้ดวงใจเจ้าเอย
Last Updated:
2025-03-19 10:20:29ตอนที่1
คิดถึงความหลัง
ดาวิกาเพิ่งเสร็จสิ้นจากงานศพแม่ที่ต่างจังหวัด พอเดินทางมาถึงกรุงเทพ เธอก็ต้องมารีบมาเปิดร้านขายข้าวราดแกงทันที เพราะหยุดไปนานเดี๋ยวลูกค้าประจำจะหายหมด
ความเหนื่อยล้าปกติหัวถึงหมอน หญิงสาวก็แทบจะหลับทันที แต่วันนี้เธอกลับคิดถึงความหลังที่ผ่านมาเกือบห้าปีแล้ว แต่เธอยังไม่เคยลืมมัน
5ปีที่แล้ว
เด็กสาวในวัยเพียงสิบสี่ปี เธอต้องมานั่งรอมารดาขายข้าวราดแกงที่หน้าห้างสรรพสินค้าทุกวัน เธอใช้เวลานั้นเข้ามานั่งอ่านหนังสือโดยการซื้อไอศกรีมหนึ่งแท่งและนั่งจนกว่าแม่ของเธอจะเก็บร้านเสร็จ
“ใกล้สอบแล้วเหรอ ช่วงนี้เห็นอ่านหนังสือทุกวันเลย”
ปองภพยามของห้างมักจะเดินมาทักทายกับดาวิกาแบบนี้บ่อย ๆ บางครั้งก็มีขนมมาฝาก
หญิงสาวเงยหน้าจากหนังสือด้วยความดีใจ เพราะวันนี้เธอนั่งจนห้างใกล้ปิดแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววของปองภพเลย
“พรุ่งนี้ก็สอบแล้วค่ะ เหนื่อยไหมคะพี่ภพวันนี้ เห็นแม่บอกว่ามีคนเข้ามาทะเลาะกันในห้างด้วย”
ชายหนุ่มถอนหายใจแต่ยังคงยิ้มอยู่ เขามองหน้าคนถามเหมือนมีคำพูดมากมายแต่ก็พูดออกมาเพียงสั้น ๆ
“ถึงสิ้นเดือนก็หายเหนื่อยแล้ว เราก็ตั้งใจเรียนนะ จะได้ทำงานสบาย พี่ไปก่อนเดี๋ยวหัวหน้ามาเห็นจะว่าเอา”
ปองภพอายุห่างจากดาวิกาถึงห้าปี เขาเรียนการศึกษานอกโรงเรียนจบแค่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก และย้ายจากต่างจังหวัดมาหางานทำที่กรุงเทพเหมือนครอบครัวของดาวิกาเพียงแต่เธอยังโชคดีกว่าเขาที่มารดาขายข้าวราดแกงได้กำไรดี พอส่งเธอกับน้องได้เรียน
การเจอกันวันนั้นเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนั้น หญิงสาวก็ไม่ได้เจอปองภพอีกเลย ถามจากเพื่อนยาม จึงรู้ว่าเขากลับไปบ้านเพราะแม่ของเขาเสียชีวิต
ดาวิกาคิดว่าหลังจากเสร็จจากงานศพ เขาคงกลับมาแต่นี่ก็ห้าปีแล้ว ยิ่งตอนนี้หญิงสาวต้องออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อมาขายของแทนมารดา เพราะแม่ของเธอล้มป่วย แต่ท่านก็อยู่ได้เพียงแค่หนึ่งปีก็จากเธอกับน้องไป
ปัจจุบัน
ห้องแคบ ๆ แต่ตอนนี้มันดูกว้างไปเมื่อไม่มีแม่ ดาวิกานอนกอดตัวเองด้วยความเหงา แต่เธอท้อไม่ได้ ยังมีน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ และปีนี้กำลังจะจบ ป.ว.ช ด้วย
ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่างดาวิกาก็ต้องรีบตื่นไปตลาดเพื่อซื้อของมาทำกับข้าว กว่าจะทำเสร็จก็เกือบหกโมงเช้า ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปขายที่หน้าห้างเหมือนที่แม่ของเธอเคยขายอยู่
“เอาแกงเขียวหวานกับหมูทอดราดข้าว”
ชาญหัวหน้ายามลูกค้าประจำของดาวิกา เขาจะมากินเป็นคนแรกเสมอ เพราะตัวเขาเองต้องมาแต่เช้าเพื่อเปิดประตูห้างเพื่อให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาด
หญิงสาวได้โอกาสจึงคิดว่าชาญน่าจะพอได้ยินข่าวของปองภพบ้าง
“น้าชาญได้ข้าวพี่ภพบ้างไหมคะ”
“ปีแรก ๆ ก็ได้ข่าวอยู่ ว่ามันลำบากมาก บ้านก็โดนไล่ไม่ให้อยู่ เพราะปลูกในที่คนอื่น ต้องไปอยู่กับพระที่วัด แต่ก็ไม่ได้ข่าวมันมาจะสองปีแล้วนะ ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง คนเคยอยู่ด้วยกันมาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เหลือตัวคนเดียว บอกให้กลับมาทำงานมันก็ไม่ยอมมา”
แม่ค้าขายข้าวแกงยิ่งฟังยิ่งทั้งห่วงทั้งคิดถึง แต่แค่เธอเองกับน้องชายก็แทบจะเอาตัวเองกันไม่รอดอยู่แล้ว
ดอมเรียนจบแล้วและเข้ามาอยู่กรุงเทพกับพี่สาวเพื่อเรียนต่อ ป.ว.ส และจะได้ช่วยขายของด้วย
“พี่ดาจดมาเลยว่าจะซื้ออะไรบ้าง ดอมจะไปตลาดให้ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมานอนต่อ มีเรียนสายทุกวัน พี่จะได้นอน ยาว ๆ กับเขาบ้าง”
น้องชายพยายามช่วยทุกอย่างที่พอทำได้ เพราะเขารู้ว่าพี่สาวยอมเลิกเรียน ยอมเหนื่อยก็เพื่อให้เขาได้เรียนสูง ๆ
ดอมเป็นเด็กที่มีความสามารถในช่างยนต์ เพราะตอนที่อยู่ต่างจังหวัด เขาก็ไปช่วยงานที่ร้านซ่อมรถเพื่อเก็บประสบการณ์
“พี่ดา อาจารย์หางานเสริมให้ดอม ทำเสาร์อาทิตย์ และดอมไปคุยกับที่นั่นแล้ว เขาจะให้ดอมฝึกงานที่นั่นเลยแถมให้เงินเดือนด้วยนะ”
ดาวิกาดีใจกับน้องชายไม่ใช่เพราะเธอจะได้ให้เงินน้องน้อยลง แต่เธออยากให้ดอมได้มีเงินไว้ซื้อของที่เขาอยากได้บ้าง เพราะตัวเองไม่มีปัญญาพอที่จะหาให้น้องชาย
“ตั้งใจทำงานนะ เผื่อเรียนจบ เขาจะรับเข้าทำงานเลย เดี๋ยวนี้งานหายากขึ้นทุกวัน”
ดาวิกาได้แต่สอนน้อง เพราะตัวเธอเองคงทำได้แค่เพียงเป็นแม่ค้าขายข้าวราดแกงอยู่ตรงนี้
“ถ้าดอมเรียนจบมีงานทำ เก็บเงินได้สักก้อน พี่เลิกขายของนะ ผมสงสารอดนอนทุกวัน ยืนจนขาแข็ง จะได้พักบ้าง”
“ฟังพี่นะทำเลตรงนี้ดีมาก และแต่ละวันพี่ได้กำไรพันกว่าตลอด ต่อให้ดอมได้งานทำแล้ว พี่ก็ยังเสียดายรายได้ตรงนี้ บางคนทำงานบริษัทยังไม่ได้รายได้เท่าพี่เลย พี่ยังไหว วันไหนพี่ไม่ไหวแล้วจะบอกนะ”
ดอมเข้าใจความคิดของพี่สาว การมีรายได้สองทางย่อมดีกว่าทางเดียว
อู่ซ่อมรถที่ดอมเข้าไปทำงานช่วงเสาร์อาทิตย์ มีขนาด ใหญ่มากแต่ละวันมีรถเข้าออกตลอด ตอนนี้ดอมยังได้ทำงานที่ง่าย ๆ เช่นเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง เปลี่ยนผ้าเบรก เพราะส่วนอื่นทางอู่ยังไม่ไว้ใจ
ครบสองเดือนแล้วที่ดอมทำงานที่อู่ วันนี้เจ้าของเรียกประชุมพนักงานและช่างทุกคน เป็นครั้งแรกที่ดอมได้เจอกับเจ้าของที่นี่
“มาใหม่เหรอเรา” ชายหนุ่มเจ้าของอู่เดินมาทักทาย
“ครับ ผมยังเรียนอยู่มาทำช่วงเสาร์อาทิตย์ เอ่อ..ผมชื่อดอมนะครับ”
อีกฝ่ายยืนมองช่างใหม่ของอู่เขาด้วยท่าทางพิจารณาจนดอมเองรู้สึกกลัว
“หน้าคุ้น ๆ นะเรา เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“คุณอาจจะเคยเห็นพี่สาวผม เราหน้าคล้ายกัน พี่ดาขายข้าวราดแกงอยู่หน้าห้างใกล้ ๆ อู่นี้เองครับ”
คำตอบของดอมทำเอา ปองภพถึงกลับเปลี่ยนสีหน้าทันที เขามาอยู่ที่อู่นี้ได้เกือบปีแล้ว แต่เขายังไม่เคยกล้าจะไปหาดาวิกาเลย ทั้งที่เขาคิดถึงใจแทบขาด เคยแต่ขับรถผ่านและแอบมองเท่านั้น
“ผมผ่านไปบ่อย ถึงว่าคุ้นหน้า”
ปองภพประชุมพนักงานแบบดูไม่ค่อยมีสมาธิหลังจากที่ได้คุยกับดอม จนพนักงานต่างมองหน้ากัน เพราะปกติเจ้านายจะดูจริงจังมาก
“พรุ่งนี้ ผมจะเลี้ยงอาหารกลางวันทุกคนนะครับ ไม่ต้องเตรียมกันมา” ปองภพพูดก่อนปิดประชุม
“ดอมสั่งกับข้าวหน่อย ต้มจืดมะระ ผัดพระเพราใส่หน่อไม้ หมูทอด และข้าวด้วยนะ สำหรับคนสามสิบคน ให้พี่สาวเธอคิดเงินมาเลยว่าเท่าไหร่”
ดอมดีใจมากที่วันนี้ พี่สาวเธอจะได้รายได้เสริมและดูแล้วจะหลายพันด้วย เขาจึงอยากกลับบ้านไปบอกข่าวดีกับพี่สาวไว ๆ
Related chapters
อุ้มรักสามีมาเฟีย ห่วงอยู่ห่าง ๆ
ตอนที่ 2ห่วงอยู่ห่าง ๆ “รีบไปซื้อของเลย เจ้านายเราสั่งหลายอย่าง จะได้รีบกลับมาช่วยกันทำ” ดาวิกาดีใจที่วันนี้เธอจะมีรายได้หลายทาง เพราะกำไรจากอาหารที่เจ้านายของน้องชายสั่ง พอค่าน้ำค่าไฟเดือนนี้เลย “ทำให้สุดฝีมือเลยนะพี่ดา วันหลังเขาจะได้สั่งอีก พนักงานก็จะได้ประหยัดกันด้วย” ดอมดูตื่นเต้นกว่าพี่สาวเสียอีก อาจเป็นเพราะเขาดีใจที่สามารถทำให้ครอบครัวมีรายได้เพิ่มขึ้น หลังจากวันนั้นมาปองภพก็สั่งกับข้าวมาเลี้ยงลูกน้องอยู่บ่อย ๆ จนทุกคนพากันแปลกใจ ที่นายของพวกเขาช่วงนี้ใจดีเป็นพิเศษ “ดอมต่อไปนี้ทุกเช้า เอาผัดกระเพราใส่หน่อไม้และหมูทอด มาให้ผมทุกวันเลยนะ เออแล้วอย่าลืมข้าวด้วยล่ะ” ปองภพส่งปิ่นโตของเขาให้กลับลูกน้อง ปิ่นโตอันนี้เป็นแบบเดียวสีเดียวกับที่ดาวิกาเคยซื้อให้เขาในวันเกิด แต่อันที่หญิงสาวซื้อให้ เขาไม่ได้เอามาจากวัดจึงซื้อใหม่ให้เหมือน ทุกอย่าง ชายหนุ่มหวังว่า เมนูอาหารที่เขาสั่ง กับปิ่นโตจะทำให้ ดาวิกา นึกถึงเขาขึ้นมาบ้าง เพื่อน ๆ ในอู่ต่างแปลกใจที่เจ้านายพวกเขา ติดใจฝีมือพี่สาวของดอ
Last Updated : 2025-03-20อุ้มรักสามีมาเฟีย ลองใจ
ตอนที่ 3ลองใจ นับจากวันนั้น วันที่ปองภพมาหาดาวิกา เธอก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลย ทุกวันเธอจะเหลือเมนูที่เขาชอบไว้ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดวันใดที่ปองภพมาเขาจะไม่ได้กิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเบอร์แปลกที่หญิงสาวไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้ เธอภาวนาขอให้ใช่คนที่เธอรอคอย “สวัสดีค่ะขอสายพี่นกค่ะ” “ไม่มีค่ะ คุณคงโทรผิดเบอร์” หญิงสาวถอนหายใจ ให้กับฝันสลายที่หายวับไปทันใด สุดท้ายเป็นแค่เพียงคนโทรผิด ดอมกลับมาที่ร้านทั้งที่เขาเพิ่งจะออกไปทำงานไม่ถึงสองชั่วโมง “พี่ดา นายให้มาเหมากับข้าวให้หมดเลย วันนี้นายจะเลี้ยงอาหารกลางวันลูกน้องและถ้าเหลือจะให้แบ่งกันกลับบ้าน” ดาวิกายืนงงด้วยความแปลกใจทำอะไรไม่ถูก ดอมและเพื่อนช่วยกันขนหม้อขึ้นรถ ปล่อยให้แม่ค้าคนสวยยืนงงอยู่คนเดียว “แล้วข้าวของพี่จะได้คืนเมื่อไหร่ พรุ่งนี้พี่ต้องทำกับข้าวแต่เช้ามืดนะ” “บ่ายนี้ผมจะเอาไปไว้ที่ห้องเอง ไม่ต้องเป็นห่วง” กับข้าวถูกขนไปหมดแล้ว ดาวิกาจึงเก็บร้าน เพราะจะได้กลับไปทำงานบ้านต่อ โชคดีของเธอที่มีคนมาเหมาจะได้มีเวลาทำงานบ้านบ้าง
Last Updated : 2025-03-20อุ้มรักสามีมาเฟีย ความในใจ
ตอนที่ 4ความในใจ ดาวิกากลับมาถึงบ้าน ภาพที่เธอเห็นคือข้าวของทุกอย่างที่ดอมเอาไปถูกล้างอย่างเรียบร้อย ตอนแรกเธอคิดว่าต้องกลับมาล้างเอง เพิ่งจะเคยเห็นเหมาไปแล้วยังล้างมาให้อีก หญิงสาวคิดขึ้นมาได้ว่าลืมบอกปองภพว่า หัวหน้ายามที่นี่ก็บ่นหาอยู่ อยากให้แวะมาหาเขาบ้าง เธอจึงลองโทรศัพท์กลับไปที่เบอร์ที่ชายหนุ่มโทรมา แต่ปรากฏว่าปิดเครื่อง “อะไร แยกกันได้ไม่ถึงชั่วโมงปิดเครื่อง” คนโทรได้แต่บ่นกับตัวเอง มีด้วยเหรอคนเราจะออกจากบ้านเดินทางไปที่อื่นจะปล่อยให้แบตเตอรี่หมด ดอมกลับมาจากทำงานพอดี แต่นี่ไม่ใช่เวลาเลิกงาน ดาวิกาสงสัยว่าน้องชายทำไมกลับมาก่อน “กลับมาเอาอะไร ยังไม่ใช่เวลาเลิกงานนี่” “กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เย็นนี้นายจะให้ทำโอทีคงกลับประมาณห้าทุ่มให้ชั่วโมงละ300เลยนะ ลองคิดสิตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงห้าทุ่ม 1500เลย เดือนนี้ได้เงินจ่ายค่าห้องไม่ต้องควักเงินเดือนแล้ว แต่ทำสองวันติดเลยนะพี่” หญิงสาวฟังน้องชายและคิดตาม แค่เงินเดือนตอนนี้ดอมก็ได้ถึงหมื่นสาม ยังจะมีโอให้อีกสามพัน มันดูมากไปสำหรับพนักงานใหม่
Last Updated : 2025-03-20อุ้มรักสามีมาเฟีย การให้ที่ยิ่งใหญ่
ตอนที่ 5การให้ที่ยิ่งใหญ่ วันนี้ปองพลนัดดาวิกามาเจอทั้งที่ไม่ใช่วันหยุด หญิงสาวจึงต้องทำกับข้าวมาขายให้น้อยกว่าเดิมเพื่อที่จะได้หมดไวขึ้น “มีอะไรด่วนเหรอคะ พี่พลถึงต้องนัดดามาเจอวันนี้” ปองพลยื่นซองสีน้ำตาลให้กับหญิงสาว พร้อมกับซอง สีขาวเล็กอีกซองหนึ่ง “มสธ. กำลังใกล้จะปิดรับสมัครและนี่เงินลงทะเบียน เรียนต่อนะ” “เพื่ออะไรคะ พี่พลจะให้ดาเรียนต่อด้วยเงินของพี่เพื่ออะไร” ชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของคนรัก ด้วยท่าทีที่จริงจังและแววตาที่มั่นคง “เพื่อเรา พี่อยากสร้างครอบครัวกับดา อย่างน้อยถ้าดาเรียนจบปริญญาตรี ลูกเราจะได้ไม่ลำบาก ทำเพื่อเรานะ” ปองพลไม่รอให้อีกฝ่ายได้คิดและปฎิเสธ เขาก็ขึ้นรถรับจ้างออกไปทันที ดาวิกามองซองทั้งสองซองด้วยความไม่เข้าใจ ตอนนี้เธออายุยี่สิบกว่าแล้ว อยู่ดี ๆ ทำไมปองพลเขาถึงอยากให้เธอเรียนต่อ แต่ในเมื่อคนรักต้องการ เธอก็จะทำให้ดีที่สุด “นั่งเขียนอะไรพี่ดา เห็นทำหน้าจริงจังเชียว” ดอมถามเพราะวันนี้เขาทำโอทีแค่สองทุ่มกลับมาก็เห็นพี่สาวนั่งเขียนอะไรบางอย่างถึงขั
Last Updated : 2025-03-21อุ้มรักสามีมาเฟีย บอกผู้ใหญ่
ตอนที่ 6บอกผู้ใหญ่ ยมโดยแม่บุญธรรมของปองภพมีอาการไม่ค่อยดี เพราะเธอเดินไม่ได้แต่ยังพยายามที่จะลุก จนล้มหน้าคว่ำกับพื้น ทรงธรรมมีเรื่องยุ่ง ๆ เกี่ยวกับการสั่งเครื่องจักรเข้ามาในอู่ที่ใต้ ขาจึงต้องเดินทางไปจีน จึงให้ปองภพลงมาดูแลยมโดยแทนเขา “เมื่อคืนแม่ก็อยู่คนเดียวได้ ไม่เห็นต้องยุ่งยากให้ภพมาดูแม่เลย” ยมโดยเป็นผู้หญิงเก่ง เธอมาจากครอบครัวที่ยากจนเป็นชาวประมงและมาพบรักกับทรงธรรมที่เป็นลูกชายเจ้าของอู่ต่อเรือ แต่ทรงธรรมไม่ใช่ลูกชายคนโปรดเพราะดันไปรักกับผู้หญิงจน ๆ อย่างยมโดย จึงได้สมบัติมาแค่เพียงหยิบมือและมาเริ่มต้นสร้างฐานะกันใหม่ “อยู่ได้ผมเชื่อ แต่แม่ไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วยเหรอ” ปองภพก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขารู้จักกับครอบครัวนี้แค่ไม่กี่ปี แต่ทำไมเขารู้สึกผูกพันกับทั้งสองคนมากและเขาก็คิดว่าทั้งสองคนก็รักเขาเหมือนลูกจริง ๆ “แม่เหงาจังเลย เกิดมาก็ดันมีกรรมไม่มีลูกอย่างใครเขา เมื่อไหร่ภพจะมีเมียแม่อยากอุ้มหลาน” สายตาที่เว้าวอนของคนที่เดินไม่ได้ มันทำให้หัวใจของปองภพรู้สึกใจหาย “คุณแม่ครับ คือตอนนี้ผมมีแฟน
Last Updated : 2025-03-21อุ้มรักสามีมาเฟีย เสียความรู้สึก
ตอนที่ 7 เสียความรู้สึก “เป็นอะไรวันนี้ กลับบ้านทำหน้าตาเหมือนเบื่อโลก” ดาวิกาเห็นหน้าน้องชายแล้วอดถามไม่ได้ เพราะปกติกลับมาจากที่ทำงานจะร่าเริงและจะต้องมาอวดว่าวันนี้ทำงานได้เงินเท่าไหร่ แต่วันนี้กลับเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเศร้า ๆ เหมือนมีความกังวลอยู่ในใจ “พี่ดาวันเสาร์นี้ที่อู่จัดงานเลี้ยง เจ้านายผมบอกให้พี่ไปด้วย ตกลงนะ” ดอมถามเองตอบเอง และไม่ยอมมองหน้าพี่สาว ด้วยกลัวตัวเองจะเผลอแสดงพิรุธอะไรไป “พี่ไม่รู้จักใครแล้วจะให้พี่ไปทำไม” หญิงสาวเดินตามน้องชายเพื่อต้องการอยากรู้เหตุผล เพราะเธอไม่ใช่พนักงานที่นั่น “เขากินกับข้าวพี่กันทุกคน เขาก็รู้จักพี่กันทั้งนั้นและ เพื่อนผมก็ไอ้พวกที่มาช่วยยกของ ล้างของบ่อย ๆ ไปเถอะ หาซื้อชุดสวย ๆ ใส่ไปด้วยนะ งานเริ่มหนึ่งทุ่มเสาร์นี้” ดาวิกาไม่อยากขัดใจน้องชายและเห็นดอมดูอารมณ์ไม่ค่อยดีจึงไม่อยากถามต่อ ดอมปิดไฟได้เวลาเข้านอน ห้องเช่าสี่เหลี่ยมที่ไม่เล็กมาก พอให้สองพี่น้องมีมุมแยกกันส่วนตัว แต่ก็มองเห็นกันได้ ชายหนุ่มนอนมองพี่สาวที่เอาแต่เฝ้าจับโทรศัพท์ตลอด เ
Last Updated : 2025-03-21อุ้มรักสามีมาเฟีย เจ้าของอู่..สู่..พ่อค้าขายแกง
ตอนที่ 8เจ้าของอู่..สู่..พ่อค้าขายแกง “พ่อกับแม่ชักอยากจะเห็นหน้าอนาคตลูกสะใภ้คนนี้จัง แก้เกมได้ทันคนจริง ๆ ” ทรงธรรมฟังเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากปากของลูกชาย เขารู้สึกเห็นด้วยกับดาวิกา การที่ปองภพยืนยันว่าเขาคือคนเดิม เขาก็ต้องกลับไปลำบากอีกครั้งให้ได้ แล้วเวลาหนึ่งเดือน ไม่ใช่เรื่องที่จะฝืนทนกันได้ถ้าไม่เต็มใจ “ปองภพแล้วลูกล่ะคิดว่าทำได้ไหม” ชายหนุ่มถามคำถามนี้กับตัวเองมาทั้งคืนแล้ว และเขาก็มีคำตอบเดียวในหัวใจ “บ้านไม่มีอยู่ นอนใต้ต้นไม้ ขอข้าววัดกิน ผมก็ผ่านมาแล้ว เพิ่งจะได้เป็นคุณปองภพแค่ไม่กี่ปี ผมว่าตัวเองยังคุ้นชินกับความจนมากกว่าความรวยเสียอีก” พ่อกับแม่ได้ยินลูกชายบุญธรรมพูดแบบนี้ก็ทั้งสบายใจและดีใจ เพราะทั้งสองคนตั้งใจจะยกสมบัติทั้งหมดที่เขาสองคนหามาได้ให้กับปองพล ส่วนสมบัติที่ได้จากบรรพบุรุษ ทั้งคู่จะคืนให้กับคนในตระกูล ยมโดยหันไปพูดกับสาวมี ด้วยน้ำตานองหน้า จนทรงธรรมตกใจรีบเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วกอดภรรยา “เราเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ ค่ะ ภพไม่เคยลืมตัว ถึงเขาจะไม่ใช่สายเลือดแต่เขาคือผู้ให้ชี
Last Updated : 2025-03-21อุ้มรักสามีมาเฟีย อุบัติเหตุ
ตอนที่ 9อุบัติเหตุ ปองภพดีใจที่สุดที่วันนี้มาถึง วันที่เขาได้พูดความจริงและดาวิกาก็ยอมที่จะแต่งงานตามคำขอของเขา ข่าวเรื่องที่ปองภพไม่สบายทำให้ทรงธรรมร้อนใจมากจึงได้รีบเดินทางมาหา โชคดีที่จังหวัดที่เขาอยู่มีสนามบินอยู่ไม่ไกล จึงไม่ใช่เรื่องยากในการเดินทาง “ปองภพลูก” ดอมพาทรงธรรมมาหาปองภพที่ห้องเช่าของเขา ภาพห้องเช่า ข้าวของที่ใช้สำหรับทำกับข้าวขาย และดาวิกากับน้อง อดทำให้ทรงธรรมรู้สึกสงสารไม่ได้ “พ่อได้ข่าวว่าไม่สบาย แม่เขาก็ร้อนใจสั่งให้พ่อมาดูด้วยตาตัวเอง” ปองภพดีขึ้นแล้ว พยายามทรงตัวขึ้นมานั่งคุยกับบิดาที่เดินทางไกลมาด้วยความเป็นห่วง “ไข้ลดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับพ่อ” คนป่วยพูดจบก็หันไปทางดาวิกา เพราะทั้งสองคนยังไม่ได้รู้จักกันเลย “ดา พ่อของพี่” หญิงสาวยกมือไหว้ หัวใจของเธอมันสั่นอย่างบอกไม่ถูก บุคลิกท่าทางของทรงธรรมมีความเป็นทั้งผู้ใหญ่และผู้ดี จนเธอรู้สึกต่ำต้อยเกินไปที่จะไปเป็นสะใภ้ของเขา “น่ารักกว่าที่ฉันคิดไว้นะ เห็นพลเล่าให้ฟังว่าทำกับข้าวเก่งมาก ไว้แต่งงานกันแล้ว ไปหาทำเลเปิดร้
Last Updated : 2025-03-21
Latest chapter
อุ้มรักสามีมาเฟีย เติมเต็ม
ตอนที่ 11เติมเต็ม ดาวิกาก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้ในครอบครัวของทรงธรรมอย่างเต็มตัวและเต็มใจ เธอเป็นที่รักของยมโดยอย่างมาก เพราะหญิงสาวทำกับข้าวได้ถูกปากแม่สามี วันนี้เป็นวันที่ทรงธรรมจะได้กลับบ้านหลังจากที่ต้องไปนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลเกือบสองเดือน ในส่วนของคดีก็ยังดำเนินต่อไป โดยที่ทรงธรรมปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทนาย เขาไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เพราะมันทำให้เขาเจ็บปวด หลานสาวทั้งสองคนที่เป็นลูกของผจญ ทรงธรรมในฐานะลุงได้ยกที่ดินให้คนละสองไร่ ซึ่งราคาตอนนี้ก็ไร่ละเป็นล้าน พร้อมเงินในบัญชีที่ทั้งคู่จะเบิกไปใช้ได้ก็ต่อเมื่ออายุยี่สิบปีบริบูรณ์อีกคนละห้าแสนบาท “ที่พ่อทำแบบนี้ พ่อไม่ได้คิดจะให้ผจญมันสำนึกได้ แต่เพราะหลานทั้งสองคนไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ถ้าผจญต้องติดคุก จะได้มีที่ดินเอาไว้ขายเอาเงินมาใช้จ่ายกัน เราโตแล้ว ต้องแยกให้ออกว่าเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับทุกคน” ปองภพชื่นชมในการตัดสินใจของบิดา คนดี ๆ แบบนี้ไม่น่าจะมีใครมาคิดร้ายด้วยเลย เพราะท่านมีแต่ให้จริง ๆ ยมโดยเรียกลูกชายและลูกสะใภ้เข้ามาใกล้ๆ เธอมีบางอย่างอ
อุ้มรักสามีมาเฟีย ความจริงที่เจ็บปวด
ตอนที่ 10ความจริงที่เจ็บปวด ยมโดยโอบกอดลูกชายด้วยความดีใจและเรียกดาวิกาเข้ามากอดด้วย เธอร้องไห้แต่เหมือนยังมีสติ “ฟังแม่นะพล พ่อถูกทำร้าย แม่คิดว่าเมื่อครั้งที่แล้วก็ใช่ แต่ครั้งนี้มันคงหวังให้พ่อพิการหรือไม่ก็ตายเองจากอาการสาหัส และแม่ก็พอเดาออกว่าใคร” ปองพลฟังด้วยความตื่นเต้น เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อแม่บุญธรรมของเขามีศัตรู “ใครกันครับ” “น้องชายของพ่อ เพราะวันที่ลูกมาหาแม่และกลับไป เราสองคนได้พูดถึงเรื่องการทำพินัยกรรม พ่อกับแม่จะยกเงินและหุ้นในอู่ต่อเรือของครอบครัวพ่อคืนให้พี่น้องเขา ส่วนทรัพย์สินที่พ่อกับแม่สร้างกันขึ้นมาเอง เราจะยกให้ลูก และวันที่เราพูดเรื่องนี้ก็มีเพียงแม่บ้านที่อยู่ด้วย แต่อีกวันน้องชายคนเล็กของพ่อก็พาหลาน ๆ มาหา” ปองพลตกใจมาก เพราะในบรรดาพี่น้องของพ่อบุญธรรมเขา มีน้องชายคนเล็กเพียงคนเดียวที่ยังไปมาหาสู่กันตลอด “คุณผจญ ท่านดูเป็นคนอ่อนโยนและดูเป็นห่วงพ่อมาก มันจะเป็นเรื่องจริงเหรอครับ” “เขามาที่นี่พร้อมหลาน ๆ และถามพ่อกับแม่เรื่องอู่ที่พ่อกับแม่มีอยู่ เขาพยายามพูดให้เห็นว่าพลเป็นเพียงแค่ล
อุ้มรักสามีมาเฟีย อุบัติเหตุ
ตอนที่ 9อุบัติเหตุ ปองภพดีใจที่สุดที่วันนี้มาถึง วันที่เขาได้พูดความจริงและดาวิกาก็ยอมที่จะแต่งงานตามคำขอของเขา ข่าวเรื่องที่ปองภพไม่สบายทำให้ทรงธรรมร้อนใจมากจึงได้รีบเดินทางมาหา โชคดีที่จังหวัดที่เขาอยู่มีสนามบินอยู่ไม่ไกล จึงไม่ใช่เรื่องยากในการเดินทาง “ปองภพลูก” ดอมพาทรงธรรมมาหาปองภพที่ห้องเช่าของเขา ภาพห้องเช่า ข้าวของที่ใช้สำหรับทำกับข้าวขาย และดาวิกากับน้อง อดทำให้ทรงธรรมรู้สึกสงสารไม่ได้ “พ่อได้ข่าวว่าไม่สบาย แม่เขาก็ร้อนใจสั่งให้พ่อมาดูด้วยตาตัวเอง” ปองภพดีขึ้นแล้ว พยายามทรงตัวขึ้นมานั่งคุยกับบิดาที่เดินทางไกลมาด้วยความเป็นห่วง “ไข้ลดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับพ่อ” คนป่วยพูดจบก็หันไปทางดาวิกา เพราะทั้งสองคนยังไม่ได้รู้จักกันเลย “ดา พ่อของพี่” หญิงสาวยกมือไหว้ หัวใจของเธอมันสั่นอย่างบอกไม่ถูก บุคลิกท่าทางของทรงธรรมมีความเป็นทั้งผู้ใหญ่และผู้ดี จนเธอรู้สึกต่ำต้อยเกินไปที่จะไปเป็นสะใภ้ของเขา “น่ารักกว่าที่ฉันคิดไว้นะ เห็นพลเล่าให้ฟังว่าทำกับข้าวเก่งมาก ไว้แต่งงานกันแล้ว ไปหาทำเลเปิดร้
อุ้มรักสามีมาเฟีย เจ้าของอู่..สู่..พ่อค้าขายแกง
ตอนที่ 8เจ้าของอู่..สู่..พ่อค้าขายแกง “พ่อกับแม่ชักอยากจะเห็นหน้าอนาคตลูกสะใภ้คนนี้จัง แก้เกมได้ทันคนจริง ๆ ” ทรงธรรมฟังเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากปากของลูกชาย เขารู้สึกเห็นด้วยกับดาวิกา การที่ปองภพยืนยันว่าเขาคือคนเดิม เขาก็ต้องกลับไปลำบากอีกครั้งให้ได้ แล้วเวลาหนึ่งเดือน ไม่ใช่เรื่องที่จะฝืนทนกันได้ถ้าไม่เต็มใจ “ปองภพแล้วลูกล่ะคิดว่าทำได้ไหม” ชายหนุ่มถามคำถามนี้กับตัวเองมาทั้งคืนแล้ว และเขาก็มีคำตอบเดียวในหัวใจ “บ้านไม่มีอยู่ นอนใต้ต้นไม้ ขอข้าววัดกิน ผมก็ผ่านมาแล้ว เพิ่งจะได้เป็นคุณปองภพแค่ไม่กี่ปี ผมว่าตัวเองยังคุ้นชินกับความจนมากกว่าความรวยเสียอีก” พ่อกับแม่ได้ยินลูกชายบุญธรรมพูดแบบนี้ก็ทั้งสบายใจและดีใจ เพราะทั้งสองคนตั้งใจจะยกสมบัติทั้งหมดที่เขาสองคนหามาได้ให้กับปองพล ส่วนสมบัติที่ได้จากบรรพบุรุษ ทั้งคู่จะคืนให้กับคนในตระกูล ยมโดยหันไปพูดกับสาวมี ด้วยน้ำตานองหน้า จนทรงธรรมตกใจรีบเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วกอดภรรยา “เราเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ ค่ะ ภพไม่เคยลืมตัว ถึงเขาจะไม่ใช่สายเลือดแต่เขาคือผู้ให้ชี
อุ้มรักสามีมาเฟีย เสียความรู้สึก
ตอนที่ 7 เสียความรู้สึก “เป็นอะไรวันนี้ กลับบ้านทำหน้าตาเหมือนเบื่อโลก” ดาวิกาเห็นหน้าน้องชายแล้วอดถามไม่ได้ เพราะปกติกลับมาจากที่ทำงานจะร่าเริงและจะต้องมาอวดว่าวันนี้ทำงานได้เงินเท่าไหร่ แต่วันนี้กลับเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเศร้า ๆ เหมือนมีความกังวลอยู่ในใจ “พี่ดาวันเสาร์นี้ที่อู่จัดงานเลี้ยง เจ้านายผมบอกให้พี่ไปด้วย ตกลงนะ” ดอมถามเองตอบเอง และไม่ยอมมองหน้าพี่สาว ด้วยกลัวตัวเองจะเผลอแสดงพิรุธอะไรไป “พี่ไม่รู้จักใครแล้วจะให้พี่ไปทำไม” หญิงสาวเดินตามน้องชายเพื่อต้องการอยากรู้เหตุผล เพราะเธอไม่ใช่พนักงานที่นั่น “เขากินกับข้าวพี่กันทุกคน เขาก็รู้จักพี่กันทั้งนั้นและ เพื่อนผมก็ไอ้พวกที่มาช่วยยกของ ล้างของบ่อย ๆ ไปเถอะ หาซื้อชุดสวย ๆ ใส่ไปด้วยนะ งานเริ่มหนึ่งทุ่มเสาร์นี้” ดาวิกาไม่อยากขัดใจน้องชายและเห็นดอมดูอารมณ์ไม่ค่อยดีจึงไม่อยากถามต่อ ดอมปิดไฟได้เวลาเข้านอน ห้องเช่าสี่เหลี่ยมที่ไม่เล็กมาก พอให้สองพี่น้องมีมุมแยกกันส่วนตัว แต่ก็มองเห็นกันได้ ชายหนุ่มนอนมองพี่สาวที่เอาแต่เฝ้าจับโทรศัพท์ตลอด เ
อุ้มรักสามีมาเฟีย บอกผู้ใหญ่
ตอนที่ 6บอกผู้ใหญ่ ยมโดยแม่บุญธรรมของปองภพมีอาการไม่ค่อยดี เพราะเธอเดินไม่ได้แต่ยังพยายามที่จะลุก จนล้มหน้าคว่ำกับพื้น ทรงธรรมมีเรื่องยุ่ง ๆ เกี่ยวกับการสั่งเครื่องจักรเข้ามาในอู่ที่ใต้ ขาจึงต้องเดินทางไปจีน จึงให้ปองภพลงมาดูแลยมโดยแทนเขา “เมื่อคืนแม่ก็อยู่คนเดียวได้ ไม่เห็นต้องยุ่งยากให้ภพมาดูแม่เลย” ยมโดยเป็นผู้หญิงเก่ง เธอมาจากครอบครัวที่ยากจนเป็นชาวประมงและมาพบรักกับทรงธรรมที่เป็นลูกชายเจ้าของอู่ต่อเรือ แต่ทรงธรรมไม่ใช่ลูกชายคนโปรดเพราะดันไปรักกับผู้หญิงจน ๆ อย่างยมโดย จึงได้สมบัติมาแค่เพียงหยิบมือและมาเริ่มต้นสร้างฐานะกันใหม่ “อยู่ได้ผมเชื่อ แต่แม่ไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วยเหรอ” ปองภพก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขารู้จักกับครอบครัวนี้แค่ไม่กี่ปี แต่ทำไมเขารู้สึกผูกพันกับทั้งสองคนมากและเขาก็คิดว่าทั้งสองคนก็รักเขาเหมือนลูกจริง ๆ “แม่เหงาจังเลย เกิดมาก็ดันมีกรรมไม่มีลูกอย่างใครเขา เมื่อไหร่ภพจะมีเมียแม่อยากอุ้มหลาน” สายตาที่เว้าวอนของคนที่เดินไม่ได้ มันทำให้หัวใจของปองภพรู้สึกใจหาย “คุณแม่ครับ คือตอนนี้ผมมีแฟน
อุ้มรักสามีมาเฟีย การให้ที่ยิ่งใหญ่
ตอนที่ 5การให้ที่ยิ่งใหญ่ วันนี้ปองพลนัดดาวิกามาเจอทั้งที่ไม่ใช่วันหยุด หญิงสาวจึงต้องทำกับข้าวมาขายให้น้อยกว่าเดิมเพื่อที่จะได้หมดไวขึ้น “มีอะไรด่วนเหรอคะ พี่พลถึงต้องนัดดามาเจอวันนี้” ปองพลยื่นซองสีน้ำตาลให้กับหญิงสาว พร้อมกับซอง สีขาวเล็กอีกซองหนึ่ง “มสธ. กำลังใกล้จะปิดรับสมัครและนี่เงินลงทะเบียน เรียนต่อนะ” “เพื่ออะไรคะ พี่พลจะให้ดาเรียนต่อด้วยเงินของพี่เพื่ออะไร” ชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของคนรัก ด้วยท่าทีที่จริงจังและแววตาที่มั่นคง “เพื่อเรา พี่อยากสร้างครอบครัวกับดา อย่างน้อยถ้าดาเรียนจบปริญญาตรี ลูกเราจะได้ไม่ลำบาก ทำเพื่อเรานะ” ปองพลไม่รอให้อีกฝ่ายได้คิดและปฎิเสธ เขาก็ขึ้นรถรับจ้างออกไปทันที ดาวิกามองซองทั้งสองซองด้วยความไม่เข้าใจ ตอนนี้เธออายุยี่สิบกว่าแล้ว อยู่ดี ๆ ทำไมปองพลเขาถึงอยากให้เธอเรียนต่อ แต่ในเมื่อคนรักต้องการ เธอก็จะทำให้ดีที่สุด “นั่งเขียนอะไรพี่ดา เห็นทำหน้าจริงจังเชียว” ดอมถามเพราะวันนี้เขาทำโอทีแค่สองทุ่มกลับมาก็เห็นพี่สาวนั่งเขียนอะไรบางอย่างถึงขั
อุ้มรักสามีมาเฟีย ความในใจ
ตอนที่ 4ความในใจ ดาวิกากลับมาถึงบ้าน ภาพที่เธอเห็นคือข้าวของทุกอย่างที่ดอมเอาไปถูกล้างอย่างเรียบร้อย ตอนแรกเธอคิดว่าต้องกลับมาล้างเอง เพิ่งจะเคยเห็นเหมาไปแล้วยังล้างมาให้อีก หญิงสาวคิดขึ้นมาได้ว่าลืมบอกปองภพว่า หัวหน้ายามที่นี่ก็บ่นหาอยู่ อยากให้แวะมาหาเขาบ้าง เธอจึงลองโทรศัพท์กลับไปที่เบอร์ที่ชายหนุ่มโทรมา แต่ปรากฏว่าปิดเครื่อง “อะไร แยกกันได้ไม่ถึงชั่วโมงปิดเครื่อง” คนโทรได้แต่บ่นกับตัวเอง มีด้วยเหรอคนเราจะออกจากบ้านเดินทางไปที่อื่นจะปล่อยให้แบตเตอรี่หมด ดอมกลับมาจากทำงานพอดี แต่นี่ไม่ใช่เวลาเลิกงาน ดาวิกาสงสัยว่าน้องชายทำไมกลับมาก่อน “กลับมาเอาอะไร ยังไม่ใช่เวลาเลิกงานนี่” “กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เย็นนี้นายจะให้ทำโอทีคงกลับประมาณห้าทุ่มให้ชั่วโมงละ300เลยนะ ลองคิดสิตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงห้าทุ่ม 1500เลย เดือนนี้ได้เงินจ่ายค่าห้องไม่ต้องควักเงินเดือนแล้ว แต่ทำสองวันติดเลยนะพี่” หญิงสาวฟังน้องชายและคิดตาม แค่เงินเดือนตอนนี้ดอมก็ได้ถึงหมื่นสาม ยังจะมีโอให้อีกสามพัน มันดูมากไปสำหรับพนักงานใหม่
อุ้มรักสามีมาเฟีย ลองใจ
ตอนที่ 3ลองใจ นับจากวันนั้น วันที่ปองภพมาหาดาวิกา เธอก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลย ทุกวันเธอจะเหลือเมนูที่เขาชอบไว้ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดวันใดที่ปองภพมาเขาจะไม่ได้กิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเบอร์แปลกที่หญิงสาวไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้ เธอภาวนาขอให้ใช่คนที่เธอรอคอย “สวัสดีค่ะขอสายพี่นกค่ะ” “ไม่มีค่ะ คุณคงโทรผิดเบอร์” หญิงสาวถอนหายใจ ให้กับฝันสลายที่หายวับไปทันใด สุดท้ายเป็นแค่เพียงคนโทรผิด ดอมกลับมาที่ร้านทั้งที่เขาเพิ่งจะออกไปทำงานไม่ถึงสองชั่วโมง “พี่ดา นายให้มาเหมากับข้าวให้หมดเลย วันนี้นายจะเลี้ยงอาหารกลางวันลูกน้องและถ้าเหลือจะให้แบ่งกันกลับบ้าน” ดาวิกายืนงงด้วยความแปลกใจทำอะไรไม่ถูก ดอมและเพื่อนช่วยกันขนหม้อขึ้นรถ ปล่อยให้แม่ค้าคนสวยยืนงงอยู่คนเดียว “แล้วข้าวของพี่จะได้คืนเมื่อไหร่ พรุ่งนี้พี่ต้องทำกับข้าวแต่เช้ามืดนะ” “บ่ายนี้ผมจะเอาไปไว้ที่ห้องเอง ไม่ต้องเป็นห่วง” กับข้าวถูกขนไปหมดแล้ว ดาวิกาจึงเก็บร้าน เพราะจะได้กลับไปทำงานบ้านต่อ โชคดีของเธอที่มีคนมาเหมาจะได้มีเวลาทำงานบ้านบ้าง
