ทะเล

ทะเล

        “พร้อมบินหรือยัง”

        เบนหันมาทำท่าเหมือนเขากำลังจะเหยียบคันเร่ง เพื่องเร่งความเร็วรถ เมื่อทั้งคู่ออกมาพ้นตัวเมืองหลวง เข้าสู่เขตต่างจังหวัด จนคนนั่งข้างๆทำท่าตกใจ

        “ไม่ขับเร็วนะคะ ฉันกลัว กลัวอย่างวันนั้น”

        เบนหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตอนแรกเขาตั้งใจจะแกล้ง แต่คนขับลืมคิดไปว่า มายาเพิ่งผ่านอุบัติเหตุครั้งใหญ่มา จนเธอกับพี่สาวเกือบเอาชีวิตไม่รอด

        “ผมล้อเล่นนะ ไม่เอาไม่ทำหน้าแบบนี้ เรื่องบางเรื่องเราก็อย่าไปคิดถึงมัน อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้กับทุกคนและคุณโชคดี คิดแบบนี้สิ ไหนหันมายิ้มสิ ”

        มายาหันหน้ามาทำหน้าฝืนยิ้ม ให้กับเจ้านาย จนตัวเธอเห็นหน้าตัวเองในกระจกยังอดขำหน้าฝืนยิ้มของตัวเองไม่ได้

        “หัวเราะแบบนี้ น่ารักกว่าหน้าเมื่อกี้เยอะเลย”

        สองคนมองหน้ากันแล้วพากันหัวเราะ ต่างคนต่างเป็นตัวของตัวเองอย่างไม่ต้องกลัวใครเห็นหรือได้ยิน เพราะภายในรถมีแค่เขาสองคนเท่านั้น

        “นานแล้วนะคะ ที่ฉันไม่ได้หัวเราะแบบนี้” มายาเปลี่ยนเสียง แต่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่

        “ทำไมล่ะ” เบนสงสัย

        “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่รู้สึกชีวิตตัวเองไม่ได้ขำอะไรแบบสุดๆแบบนี้มานานแล้ว” หญิงสาวอธิบาย

        “เวลาคุณอยู่กับแฟน ไม่เคยหัวเราะสนุกสนานกันเลยเหรอ ทำเป็นเล่นไป”

        ชายหนุ่มเริ่มพาเข้าเรื่อง เพื่อให้พอได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่เพิ่มมากขึ้น

        “ไม่เลยค่ะ ฉันไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำเวลาอยู่กับแมน”

        “เอ้า...ทำไมเป็นแบบนั้น”

        “แมนเขาไม่ค่อยชอบเวลาฉันพูดเยอะ หรือแสดงอาการสนุกสนาน ส่วนมากเขาอยากให้อยู่เงียบๆ เรียบร้อยมากกว่า”

        “แล้วแบบไหนที่เป็นตัวตนของคุณ....มายา”

        คนถามเริ่มไม่แน่ใจ ว่าตัวตนที่แท้จริงๆของคนนั่งข้างๆเขาเป็นแบบไหนกันแน่

        “เวลาฉันอยู่กับเพื่อนฉันจะพูดเก่ง ตลก และเป็นคนไม่ยอมคน แต่พออยู่กับแมน เพื่อนเคยบอกว่าฉันเหมือนไม่ได้เอาปากมา”

        หญิงสาวขำกับสิ่งที่เธอกำลังเล่า ให้ชายหนุ่มฟัง เพราะเธอยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัด ที่ไม่เคยได้เป็นตัวเองต่อหน้าคนรักเลย

        “แล้วคุณมีความสุขเหรอแบบนี้”

        “ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับแมนค่ะ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นตัวเอง แต่ถ้าแลกกับการที่จะทำให้แมนพอใจฉันก็ยอม”

        คำตอบของมายา ทำให้คนฟังที่รู้ความจริงที่เธอไม่รู้ รู้สึกสงสารอยากจับใจ แต่เขาก็เลือกที่จะหาหลักฐานทุกอย่างให้ชัดก่อน

       “แล้ว...ผมไม่แน่ใจว่าผมควรถามไหม”

        “คุณหมายถึงเรื่องคืนนั้นใช่ไหม”

        ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ เพราะเขาไม่อยากพูดถึง เพราะกลัวคนฟังจะรู้สึกเขินอาย ถ้าเธอยอมเสียตัวให้แฟนหนุ่มไปแล้ว

        “ตั้งแต่คืนนั้น เขาก็ไม่เคยจะพยายามที่จะทำอะไรฉันอีกเลยค่ะ เขาขอโทษ และเขาก็ขอให้เราเร่งช่วยกันเก็บเงินเพื่อจะเปิดร้านแล้วก็แต่งงาน”

        มายาเล่าเรื่องราวให้ชายหนุ่มฟังอย่างมีความสุข ความฝันของเธอใกล้จะเป็นจริงแล้ว

        รอยยิ้มแห่งความสุขของคนตัวเล็ก ที่กำลังฝันถึงวันที่ได้เป็นเจ้าสาว ยิ่งทำให้เบนไม่กล้าที่จะทำลายทุกอย่างในวันนี้ เพราะถ้าหลักฐานไม่แน่นพอ ไม่มีทางที่เธอจะเชื่อเขาแน่นอน

        บรรยากาศในรถเงียบลง เมื่อทั้งคู่ไม่มีเรื่องที่จะหามาคุยกัน หันมาอีกที มายาก็หลับสนิทด้วยความเหนื่อยที่ต้องทำงานดึกทุกวัน

        “ฮัลโล ว่าไง”

        เบนแน่ใจว่าคนข้างๆหลับสนิท เขาถึงกล้ารับโทรศัพท์จากนักสืบที่เขาจ้างมา

        “อาชีพที่เจ้าแมนทำตอนกลางคืน จริงๆแล้วมันขายตัวไม่ใช่ทำงานร้านอาหาร” นักสืบรายงาน

        “มีหลักฐานอะไรที่จะแสดงให้คนอื่นได้รู้ไหม”

        “ผมส่งเป็นคลิบเสียงไปให้ทางไลน์แล้วนะครับ คนของผมปลอมตัวไปซื้อบริการมัน และหรอกให้มันเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง รับรองคลิบเสียงนี้ ตอบคำถามคาใจคุณได้หลายข้อเลย”

        เสียงรายงานของคนปลายสายดูภูมิใจกับความสำเร็จที่ตนได้มา

        “รวบรวมหลักฐานทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วพรุ่งนี้ผมจะส่งข่าว ว่างานนี้สำเร็จแล้วหรือให้สืบอะไรเพิ่ม ”

        เบนอยากจะฟังคลิบเสียงใจแทบขาด แต่เขาคิดว่า เขาคงต้องใช้สมาธิในการฟัง เพื่อสังเกตคำพูดของแมน ถ้าฟังตอนนี้ต่อให้ไปแอบเปิดตรงอื่นก็ไม่มีประโยชน์

        “ถึงแล้วครับบบบ....ทะเลแสนงาม”

        เบนเอื้อมมือไปจับแขนของคนตัวเล็กที่นั่งหลับสนิทอยู่ข้างๆเขา

        “หลับทีเดียว ตื่นมาเจอทะเลเลย”

        มายาบิดขี้เกลียดอย่างคนงัวเงีย ก่อนจะเอาหน้าแนบกับกระจกเพื่อดูบรรยากาศรอบตัวอย่างตื่นเต้น

        “เดี๋ยวเราไปติดต่อเรื่องงานกันก่อน แล้วผมจะพาคุณไปเที่ยวทะเล”

       

        เบนเลี้ยวรถเข้ามาที่โรงแรมขนาดใหญ่ที่อยู่ติดทะเล เขาบอกให้หญิงสาวนั่งรอเขาอยู่ที่บริเวณล็อบบี้โรงแรม และตัวเขาเองจะขึ้นไปคุยเรื่องงานข้างบน

       “ทำไมคุณไม่ให้ฉันไปด้วยล่ะ”

มายาแปลกใจ ถ้าเขาไม่ให้เธอขึ้นไปด้วย แล้วเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม

“ข้างบนมีแต่ผู้ชาย แล้วเราก็คุยภาษจีนกัน คุณฟังไม่เข้าใจหรอก” ชายหนุ่มให้เหตุผลที่เขาคิดไว้แล้วล่วงหน้า

“แล้วคุณพาฉันมาด้วยทำไม”

“มาเป็นเพื่อนตอนขับกลับอย่างไงล่ะ กลับคนเดียวมืดๆมันเหงา นั่งรอตรงนี้นะ”

เบนไม่รอให้หญิงสาวช่างสงสัยถามต่อ เขารีบขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อจัดการเรื่องงานให้เสร็จ

ชายหนุ่มไม่มีทางยอมให้มายาขึ้นมาด้วยแน่ๆ เพราะถ้าเธอขึ้นมา ความลับเรื่องที่เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทก็จะถูกเปิดเผยทันที

“แมน มายาถึงชลบุรีแล้วนะ” หญิงสาวรีบโทรรายงานแฟนหนุ่มด้วยความคิดถึง

“ส่งไลน์มาก็พอ จะโทรมาทำไม เวลานี้ผมบอกแล้วไง ว่าต้องดูแลแม่”

ปลายสายตะคอกกลับ และวางหูทันที มายาหัวใจล่วงหล่นลงทันที ความสุขรอยยิ้มที่มีมาตอนเดินทาง มันหายไปหมด นี่เธอลืมและเผลอทำในสิ่งที่แฟนหนุ่มไม่พอใจอีกแล้ว

มายาพาตัวเองเข้าไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินไปเดินมา แต่ถ้าจะให้ฝืนยิ้มอยู่เธอก็ทำไม่ได้

สิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทำไมเธอถึงไม่ชินสักที เพราะเธอก็รู้ว่าเดี๋ยวกลางคืนเขาก็โทรมาหาเธอ และเธอก็จะลืมทุกอย่าง ถึงแม้เขาจะไม่ขอโทษเธอก็ตาม