บทที่ 13

บทที่ 13

อากาศยามเช้าของตำบลเล็ก ๆ ริมชายฝั่งอ่าวไทยในหน้าฝนที่โปรยปรายมาตลอดทั้งคืนจนเกือบรุ่งเช้าจึงหยุด ร่างของสาวน้อยสมส่วนหากแต่ยังติดผอมบางยืนนิ่งมองออกไปยังชายทะเลอันเป็นฟาร์มหอยนางรมของบ้าน

ร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติงทั้งที่ภายในรวดร้าวแสนสาหัส วันนี้เธอกำลังเข้าพิธีหมั้นกับผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวเมื่อสองเดือนก่อน เสี่ยรังสรรวัยสามสิบนิด ๆ

“ถ้ามึงไม่แต่ง กูจะขายอีพรพิศไปทำงานที่มาเลเซีย”

เสียงตะโกนกร้าวยังดังก้องอยู่ในหู ใบหน้าดำคล้ำถมึงทึงชะโงกง้ำร่างเล็กขณะที่เธอนั่งคว่ำหน้าอยู่บนพื้น หลังจากที่พ่อทิ้งฝ่ามือไปบนใบหน้าของเธอสองครั้ง

มือเรียวบางเผลอยกขึ้นกุมพวงแก้มที่ตอบลงกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย ความเจ็บร้าวของวันนั้นยังไม่เท่ากับวันที่พี่แทนหายไป

จากความสงสัยไม่เข้าใจในวันนั้น เมื่อเวลาผ่านไปสักพักความคิดของเธอกลับทะลุแจ่มแจ้งดั่งฟ้าในวันที่ไร้เมฆ พสุธาหายไปเพราะพ่อของเธอ นายหัวบัญชร เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน เป็นตายร้ายดีอย่างไร เธอจึงทำได้แค่รออยู่ที่บ้านหลังนี้กับป้าพรพิศ

เสียงคนในบ้านอึกทึกครึมโครมเพราะนายหัวเกณฑ์คนมาจำนวนมากจัดงานหมั้นใหญ่โต กำหนดงานแต่งมีขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า

ในที่สุดเธอก็เลือกเรียนต่อแค่ประกาศนียบัตรชั้นสูงในเมืองสาขาคหกรรม เพราะต้องการอยู่บ้าน เธอจากเมืองนี้ไปไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะพลาดวันที่พี่แทนกลับบ้าน

แต่เขาไม่เคยกลับ ตลอดระยะเวลาสามปีที่เขาหายไป จนเธอหยุดร้องไห้ในปีที่สองเมื่อป้าพรพิศพูดว่าพี่แทนคงไม่สบายใจถ้ารู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงกลับมาสดใสร่าเริงอีกครั้ง

“ตื่นแล้วเหรอลูก”

ปทุมวดีเดินเข้ามาในห้อง มองเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวยืนนิ่งข้างหน้าต่าง คนเป็นแม่ทำได้เพียงสะท้อนใจกับเรื่องราวในอดีตที่คล้ายคลึงกับเธอหวนกลับมา วันที่เธอเองต้องจำใจแต่งงานกับนายหัวบัญชรเช่นกัน

ใบหน้าหวานเอี้ยวหน้ากลับมามองมารดา พรางยิ้มอ่อนระโหย บุษยาผละออกมาจากข้างหน้าต่างนั่งลงบนเตียง

“ค่ะแม่ ต้องแต่งตัวเลยเหรอคะ”

“ใช่จ๊ะ ช่างแต่งหน้ามาแล้ว ให้เขาเข้ามาแต่งหน้าเลยนะลูก”

บุษยาพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้หน้ากระจก เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับช่างแต่งหน้าสองสามคนเดินเข้ามา

“คู่หมั้นเสี่ยรังสรรสวยจังเลยนะฮะ โชคดีของน้องนะฮะ เสี่ยรวยมากก”

เสียงสาวประเภทสองช่างแต่งหน้ามือหลักเอ่ยขึ้นขณะใส่ที่ครอบผม เธอทำเพียงยิ้มอ่อนไม่เอ่ยตอบอะไร

“เห็นว่าเสี่ยจะย้ายมาอยู่จังหวัดนี้”

คำถามจากช่างแต่งหน้าเอ่ยชวนคุยแต่เธอไม่อยากตอบ จึงส่งเสียงเรียบเฉยออกไป

“ไม่ทราบสิคะ”

นั่นถึงทำให้ทั้งหมดเงียบเสียงลงได้และทำงานของตัวเองไปอย่างเงียบเชียบ บุษยาไม่สนใจว่าเสี่ยจะเป็นใครหรือรวยแค่ไหน เพราะเสี่ยรังสรรไม่ใช่พี่แทนของเธอ

เสียงอึกทึกครึกโครมจากเครื่องเสียงดังกระหึ่มไปทั่วลานบ้าน บุษยามองไปยังโต๊ะจีนราวห้าสิบโต๊ะในลานบ้านพร้อมอาหารจานแรกสำหรับแขกที่เริ่มทยอยออกมาาจากในครัว

“ได้ฤกษ์แล้วลูก”

เสียงปทุมวดีดังขึ้นทางด้านหลัง บุษยาจึงเดินลงเท้าแผ่วเบาตามแม่ออกไป สาวน้อยร่างบางแต่อวบอิ่มด้วยชุดไทยประยุกต์สำหรับงานหมั้น ผมดำยาวดกหนารวบขึ้นสูงด้านบนประดับด้วยดอกไม้ ดวงตาคมรีแต่งแต้มให้คมเข้มกว่าเดิม ริมฝีปากกว้างทาลิปสติกสีชมพูดอกบัวอ่อนหวาน

นัยน์ตาหวานคมลอบมองว่าที่คู่หมั้น วันนี้ชายหนุ่มดูดีกว่าครั้งที่แล้ว คงเพราะชุดไทยที่สวมอยู่บนร่างอ้วนเตี้ย ใบหน้าแดงจัดเมื่อมองมาทางเธอจนบุษยาขยะแขยง

“ไปลูก ไปไหว้พี่เขา”

เสียงแม่เอ่ยเตือนจนเธอจำต้องเดินไปใกล้แล้วนั่งลงที่พื้นตรงโซฟาตัวยาว ยกมือไหว้เสี่ยรังสรร แต่ยังไม่ทันที่เอามือลง มืออวบอูมของเสี่ยพลันประกบมือของเธอไว้ทั้งจับทั้งลูบ ส่งยิ้มที่ทำให้รู้สึกคลื่นไส้

“ไม่ต้องไหว้พี่หรอกน้องบัว อีกหน่อยเราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว”

บุษยารูดมือออกอย่างรังเกียจแต่ยังทำหน้าเฉยชา วางมือของตัวเองไว้บนตัก

“เอา ๆ ได้ฤกษ์แล้ว แต่จะให้เสี่ยนั่งพื้นคงไม่เหมาะนัก ให้เสี่ยนั่งที่โซฟานี่ก็แล้วกัน ส่วนบัวก็นั่งนั่นแล่ะ อีกหน่อยแต่งงานไปจะได้เชื่อฟังเสี่ย”

ร่างเล็กนั่งนิ่งเงียบ ก้มหน้ามองแต่มือบนตักของตัวเอง ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของเสี่ยและพ่อ

“บัว ยื่นมือออกมา”

สาวน้อยนิ่งไปชั่วอึดใจจนคนรอบข้างใจหาย ก่อนผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อบุษยายื่นมือซ้ายออกไปให้เสี่ยหนุ่มสวมแหวนเพชรเม็ดใหญ่

มืออวบอูมของเสี่ยยังลูบฝ่ามือของเธอเล่นแม้ว่าสวมแหวนเรียบร้อยไปแล้ว ตอนนี้อาการคลื่นเหียนตีขึ้นมากกว่าเดิม เธอทำได้แต่อดทนรีบหยิบแหวนที่แม่ยื่นมาให้สวมบนนิ้วอ้วนของเสี่ย

“ไหว้พี่เขาอีกครั้งสิลูก”

บุษยาไหว้อย่างขอไปทีแล้วรีบลุกทันทีเอ่ยขอตัว วิ่งไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด เสียงโอ้กอ้ากดังลอดออกมาจนใบหน้าของเสี่ยเปลี่ยนสี

“บัวเขาไม่สบายน่ะ ไม่มีอะไรหรอกเสี่ย ไป ลุกไปข้างนอกกัน เสร็จแล้วให้ยายบัวตามออกไปด้วยล่ะ”

นายหัวบัญชรรีบพูดขึ้นพรางตบหลังเสี่ยเพื่อหันเหความสนใจ จากนั้นจึงพาเสี่ยเดินลงบันไดบ้าน สวัสดีแขกเหรื่อที่มากันมากมาย โดยมีแขไขและบุหลันเดินตามติด

“เป็นยังไงบ้างลูก”

“หนูขยะแขยงเสี่ยเหลือเกินค่ะแม่”

ปทุมวดีลูบหลังลูกสาวที่ก้มหน้าอยู่ที่อ่างล้างมือ ใบหน้าแดงก่ำจากแรงอาเจียน เธอหยิบกระดาษขึ้นซับหน้าให้ลูกสาว

“ถ้าลูกไม่อยากแต่ง ลูกก็ไม่ต้องแต่งนะลูก แม่พร้อมที่จะหนีไปกับลูก”

บุษยามองหน้ามารดาในกระจก ใบหน้างามยังสวยแม้วัยจะล่วงเลยเกือบห้าสิบปี เธอส่ายศีรษะอย่างยอมแพ้แล้วจับมือแม่ขึ้นมา

“ไม่เป็นไรค่ะ แม่กับป้าพิศจะได้อยู่ที่นี่ต่อไป ลูกให้สัญญาค่ะว่าจะไม่มีอะไรมาทำร้ายพวกเราได้ ส่วนเสี่ย ลูกจะขออนุญาตเสี่ยมาเยี่ยมแม่ทุกอาทิตย์ ลูกคิดว่าเสี่ยคงยินยอมค่ะ”

ปทุมวดีสบตาคมรีของบุษยา แม้ว่าลูกสาวของเธอดูภายนอกบอบบางและอ่อนแอ แต่เธอมองเห็นความเข้มแข็งบางอย่างที่เริ่มปรากฎนับตั้งแต่วันที่เด็กหนุ่มในฟาร์มหอยคนนั้นหายตัวไป

ไหล่ผอมบางของเธอสั่นสะท้านเมื่อคิดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นคงไม่มีวันได้กลับมาอีกแล้วเหมือนใครคนหนึ่งที่เธอเคยรู้จัก

“เราควรออกไปได้แล้วบัว ไม่อย่างนั้นพ่อคงอารมณ์เสีย”

“ค่ะแม่”