บทที่ 18 หนี้ก้อนใหญ่

บทที่ 18

หญิงสาวร่างบอบบางเหนื่อยล้าจากการทำงาน วันนี้เธอต้องอยู่ถึงค่ำเพราะงานลี้ยงต้อนรับบอสคนใหม่ของโรงแรม

บุษยาได้โทรศัพท์มาบอกคนที่บ้านแล้วว่าไม่ต้องรอ เธออาจกลับดึกหน่อย ร่างเล็กสาวเท้าเข้าไปยังห้องทำงานเดิมของพ่อเพื่อตรวจเอกสารหลังจากที่ไม่ได้ทำมาหลายวัน ซึ่งอันที่จริงเธอจงใจหลีกเลี่ยงมันมาสักพักแล้ว

ร่างอันอ่อนแรงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน กลิ่นหนังเก่าลอยคลุ้งและกลิ่นอับจากการปิดห้องทำงานไว้หลายวัน

เอื้อมมือเปิดไฟโคมเล็กที่โต๊ะแล้วจึงหยิบเอกสารที่กองไว้ตรงหน้ามาตรวจดูทีละฉบับ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นใบแจ้งหนี้ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าปุ๋ยและจิปาถะ

ค่าใช้จ่ายพวกนี้เธอยังพอมีบ้างอาจต้องเจียดจากเงินเก็บที่มีอยู่น้อยนิด แต่ซองเอกสารปึกใหญ่ซึ่งแม้เธอไม่เปิดดูก็รู้ว่ามันคือเอกสารการทวงหนี้ที่พ่อของเธอนำสวนไปค้ำไว้นานมาแล้ว

เธอค่อนข้างแปลกใจเสียด้วยซ้ำว่านายหัวบัญชรทำไมถึงมีเงินเหลือน้อยนิดขนาดนั้น แต่พอได้เห็นบัญชีเงินกู้และรายจ่ายที่พ่อของเธอต้องเสียไปไม่ว่าจะเงินน้ำเลี้ยงน้ำชาที่ต้องส่งเป็นประจำ หรือการเลี้ยงผู้หญิงในเมืองไว้อีกหลายคน ทั้งยังนิสัยมือเติบชอบเล่นการพนัน เธอจึงไม่แปลกใจอีกต่อไปว่าทำไมบ้านหลังนี้ถึงไม่มีเงินเหลือ

มือเล็กใช้กรรไกรตัดปลายซองเอกสารแล้วหยิบกระดาษออกมาคลี่ดูแล้วค่อยขมวดคิ้ว เธอไม่เคยเห็นสัญญาฉบับนี้มาก่อน มาจากบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งว่านายบัญชรได้ไปกู้ยืมเงินโดยนำบ้านหลังนี้ไปค้ำประกันไว้เป็นจำนวนเงิน

ยี่สิบล้านบาท!!

ร่างผอมบางผุดลุกยืนขึ้นทันที มือกำกระดาษเอกสารทวงหนี้สั่นเทิ้มตามแรงอารมณ์ ถ้าเธอเสียสวนยางหรือฟาร์มเธออาจทนได้ มันแค่ของภายนอกพราะถูกยึดเธอก็ยังมีบ้านหลังนี้อยู่เพราะแบ่งไว้คนละโฉนด

แต่บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เธอเกิดและเติบโตขึ้นมาพร้อมกับพสุธา เธอยังมีน้องสาวและป้าพรพิศที่ต้องดูแล ถ้าต้องให้เธอย้ายออกไปเธอจะไปอยู่ที่ไหน

บุษยาค่อยตั้งสติแล้วนั่งลงพิจารณาสัญญาอีกครั้ง ในสัญญาระบุว่าได้เกินวันชำระหนี้มาแล้วหลายปีซึ่งอันที่จริงก็นับตั้งแต่วันที่พ่อของเธอเสียชีวิต แต่ทำไมจดหมายทวงหนี้ถึงเพิ่งส่งมาถึงเธอ

ตอนนี้มูลค่าหนี้รวมดอกเบี้ยมันมากเกินกว่าที่เธอจะชำระได้ในเวลาอันรวดเร็ว ว่ากันตามจริงเธอไม่สามารถชำระได้เลยต่างหาก

ในส่วนท้ายของใบทวงหนี้มีชื่อของทนายและเบอร์โทรศัพท์มาด้วยเรียบร้อย พรุ่งนี้เธอจะลองโทรศัพท์ไปสอบถามดูก่อนว่าทั้งเธอและบริษัทสามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้บ้าง เธอพับเอกสารเข้าใส่ซองไว้เช่นเดิม

เอื้อมมือปิดโคมไฟและออกจากห้องเพื่อขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ยาวนานจากอาการเหนื่อยอ่อน ขาเธอแทบหมดแรงเดินอย่างอ่อนระโหยจากการยืนทำงานเป็นเวลานาน

แต่เธอยังมีความหวัง พรุ่งนี้เธอหวังว่าจะเป็นวันที่สดใส เธอจะต่อรองพูดคุยกับทนายแล้วได้ผลสรุปที่ดี เธอจะได้กลับเร็วกว่าทุกวันเพราะเธอใช้เวลาของวันนี้ไปเกินเวลาทำงาน และเมื่อเธอนอนหลับคืนนี้เธอจะฝันถึงพี่แทน ผู้ชายคนที่เธอรักเสมอมา

กริ๊ง กริ๊ง!!

เสียงนาฬิกาปลุกเวลาตีสี่ มือเล็กเอื้อมมือออกไปกดปิดก่อนบังคับร่างเล็กอ่อนระโหยขึ้นจากเตียง เธอนอนไม่พออีกแล้ว หญิงสาวถอนหายใจอย่างอ่อนล้าก่อนลุกขึ้นออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ ก่อนห้านาฬิกาเธอต้องไปถึงโรงแรมเพื่อเตรียมอาหารเช้า

ชุดยูนิฟอร์มมาตรฐานของโรงแรมนี้คือกางเกงผ้าขายาวสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาว เธอจะไปสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนปักชื่อโรงแรมและหมวกผู้ช่วยเชฟ

รถคันเก่าที่เธอขับใกล้ต้องเข้าอู่เต็มทนแล้วหลังจากที่เธอไม่ได้ดูแลมันมานานสองสามปี รายจ่ายมากเสียจนเธอต้องประหยัดทุกทาง แต่เรื่องรถเธอคงไม่สามารถประหยัดได้ มันช่วยทำให้เธอมาทำงานได้อย่างตรงเวลาทุกวัน

บุษยาก้มหยิบกระเป๋าในรถแล้วเดินเข้าโรงแรมทางประตูสำหรับพนักงานทางด้านหลัง ตีห้าอาจเช้าเกินไปสำหรับใครบางคน แต่คงไม่ใช่คนที่วิ่งอยู่ในสวนของโรงแรมที่เธอเห็นมาหลายวันแล้ว

เธอหยุดยืนนิ่งมองผู้ชายร่างสูงชะลูดหากแต่ใหญ่โตด้วยกล้ามเนื้อ ท้องฟ้าในยามนี้ยังมืดเกินกว่าจะเห็นใบหน้าและอย่างอื่นบนร่างกาย แต่เขามีลักษณะบางอย่างที่คล้ายกับพสุธา จนกระทั่งเธอเห็นเขาหยุดวิ่งและจ้องมองมาทางเธอ จึงรีบเดินเข้าประตูพนักงานทันที

พสุธาหยุดวิ่ง เขาเห็นเธออีกแล้ว หญิงสาวร่างผอมบางไม่สูงมากนักแต่ก็ไม่เตี้ยจนเกินไป เธอเป็นพนักงานของโรงแรมและมาทำงานเวลานี้ทุกวัน อย่างน้อยเขาก็เห็นเธอมาแล้วเป็นเวลาห้าวันนับจากวันที่เขาเหยียบย่างมาที่นี่

ดูจากลักษณะแล้วคงเป็นพนักงานในแผนกครัว แต่เมื่อครั้งที่เขาไปตรวจแผนกครัว เขาแน่ใจว่าไม่เห็นเธอ

เหมือนเช่นทุกวันที่เธอจะหยุดดูเขาก่อนเดินเข้าประตูนั้นไป ร่างเล็กของเธอทำให้เขานึกถึงบุษยา แต่คงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นแต่งงานไปแล้วกับเสี่ยรังสรรคนดังของเมือง

ในคืนนี้จะมีงานเลี้ยงของจังหวัด เหล่านักธรุกิจชื่อดังจะมาร่วมงานและเขาคาดว่าจะได้พบเธออีกครั้ง บุษยา

“ไง”

ทัดทองเอ่ยทักขณะที่หยุดวิ่งเหมือนเขาและรอคอย พสุธาเพียงสั่นศีรษะและออกวิ่งต่อ โดยไม่พูดอะไรอีก