บทที่ 44

บทที่ 44

พสุธาคว้าแก้วน้ำขึ้นมาขว้างออกไปกระทบกับผนังห้องแตกกระจายเฉียดร่างของทัดทองที่เปิดประตูห้องพักเข้ามาพอดี

“ตายห่า! ไอ้แทน เกิดเรื่องห่าเหวอะไรขึ้น”

ทัดทองกระโดดข้ามจานอาหารเช้าและแก้วกาแฟที่ทั้งหกเลอะเทอะแตกเป็นเสี่ยงบนพื้น มองร่างนายหัวผิวเข้มพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวนั่งถ่างขาตรงโซฟาสูบบุหรี่จนควันโขมง ผมยาวสยายยุ่งเหยิงและใบหน้ากร้าวกระด้างอารมณ์ร้ายสุด ๆ

“บัวรู้เรื่องสัญญาแล้ว”

เพียงเท่านั้นทัดทองก็รู้ถึงสาเหตุที่ห้องเละเทะขนาดนี้และยังร่างของสาวน้อยที่โผลุกขึ้นจากพื้นลิฟต์ด้วยน้ำตานองหน้า

“กูว่าแล้วไอ้แทน”

พสุธาเหลือบมองหน้าแต่ไม่พูดอะไร ใจยังอัดแน่นเจ็บร้าวทั้งรู้สึกผิด ทั้งโกรธตัวเองที่โง่เง่าและโกรธบุษยาที่ไม่ยอมอยู่กับเขา

ทัดทองเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้รีบโทรศัพท์ลงไปยังฝ่ายรักษาความปลอดภัย พสุธาไม่ใส่ใจในเมื่อตอนนี้เขามีเรื่องให้ใส่ใจมากพอแล้ว

มือแกร่งคีบบุหรี่เข้าปากแล้วอัดเข้าเฮือกใหญ่อีกครั้ง ใจนึกภาพหน้าปวดร้าวของคนร่างเล็กแล้วใจยิ่งคับแน่น ต้องการพุ่งตัวออกไปแล้วดึงกลับมา

แต่เขาหยิ่งเกินไป ในเมื่อเขาไม่ผิด เขายังไม่ได้แต่งงาน และสัญญานั่นยังไม่ทันได้ลงลายมือชื่อด้วยซ้ำ

“อ้าวดูสะ”

พสุธาเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือของทัดทองที่กระแทกตรงแขน ภาพหญิงสาวนั่งอยู่กับพื้นลิฟต์ไหล่สะท้านแรง แม้ว่าภาพไม่มีเสียงแต่เขารู้ว่าเธอต้องร้องออกมาเสียงดังเพราะอาการสะอื้นฮักจนตัวโยน

ร่างน้อยรีบลุกขึ้นจากพื้นถลาเล็กน้อยก่อนลากกระเป๋าออกไปสวนกับทัดทองที่เข้ามาในลิฟต์พอดี

“น่าสงสารคุณบัวที่มารักคนอย่างแกไอ้แทน”

เขาไม่สนใจคำพูดของบอดี้การ์ด ตายังมองภาพวีดิโอที่วนซ้ำ สังเกตเห็นมือสั่นสะท้าน ชั่วแวบหนึ่งสมองเขาขาวโพลนแล้วพลันมีสติขึ้นมา

นี่เขาทำบ้าอะไรลงไป!

ทัดทองมองพสุธาที่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นจากโซฟาตรงไปยังประตูห้องจึงรีบร้องทัก

“เฮ้ย! ไอ้แทน ไปสวมเสื้อผ้าก่อนโว้ย! แล้วดับบุหรี่ด้วย”

พสุธามองมือตัวเองที่ยังคีบบุหรี่อยู่เผาไหม้ใกล้หมดมวน เขาเดินกลับไปยังที่เขี่ยเพื่อดับมัน แล้วสาวเท้าไปยังตู้เสื้อผ้าเปลือยกายอย่างไม่อายทัดทอง เลือกเสื้อผ้าออกมาลวก ๆ

“จะรีบไปไหน?”

ชายนัยน์ตาสีฟ้าไม่ตอบทำท่าจะเดินผ่านไปแต่เสียงทัดทองยังรั้งเขาไว้อยู่เมื่อพูดมาอีกประโยค

“นายไปไม่ได้ไอ้แทน ปู่นายกำลังจะลงจากเครื่องบินในอีกครึ่งชั่วโมงนี้”

จากนั้นทัดทองจึงลุกขึ้นดับบุหรี่แล้วเดินนำพสุธาออกไปจากห้องแต่ไม่ก่อนที่จะแวะตบไหล่นายหัวที่เป็นเสมือนน้องสองสามครั้งอย่างปลอบใจ

“ภาระของนายหัวยังมี ส่วนคุณบัวคงต้องรอพรุ่งนี้”

พสุธาสบถสาบานออกมาชุดใหญ่จนทัดทองเดินไปหัวเราะไป เหลือบเห็นนายหัวเดินตามมาแต่โดยดีแม้ว่าหน้าบูดบึ้งขนาดไหนก็ตาม บอดี้การ์ดหน้ายักษ์ลอบยิ้มสมน้ำหน้า

ไอ้แทนเอ้ย ดีเอาให้เข็ด คุณบัวก็อย่ายอมมันง่าย ๆ นะ ผมจะเอาใจช่วย ฮ่า ฮ่า

สาวร่างบอบบางนั่งห้อยขาอยู่บนกระชังหอยนางรมเพียงลำพังเช้ามืดของวันถัดมา ฟาร์มหอยนางรมเป็นแอ่งเว้าโค้งเข้ามาจากทะเลคล้ายอ่าวแต่ขนาดเล็กกว่าและรับน้ำจืดที่ไหลลงมาจากเชิงเขาสวนยางจนกลายเป็นน้ำกร่อย

ภาพความทรงจำวัยเยาว์ผุดขึ้น พี่แทนในอดีตช่างแตกต่างจากปัจจุบัน ความอบอุ่นอ่อนโยนที่มีให้เธอเสมอหายไป ในตอนนั้นถ้าเธอบอกให้พี่แทนไปตายเขาอาจทำตามคำสั่งโดยไม่เอ่ยถาม

ดวงหน้าหวานคมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มีแสงรำไรสาดส่องจากขอบฟ้าไกล สีส้มทองหลังฝนตกกลางทะเลอันไกลโพ้นออกไปก่อให้เกิดลำแสงสวยงาม

อาการสะอื้นฮักเมื่อวานจางลงมากแล้วแม้ว่าขอบตาดำคล้ำและบวมช้ำ สติค่อยกลับคืนมาจากอารมณ์กรุ่นโกรธและหึงหวง

บุษยายอมรับกับตัวเองว่าเธอหึงพสุธาจริง ๆ ด้วยอาการหึงจนหน้ามืดทำให้เกิดอีกหลายเรื่องตามมาจนทำให้เธอต้องมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว

เธอจะเอายังไงกับอนาคตต่อไปในเมื่อพสุธาเอ่ยออกปากมาแล้วว่าไม่ให้เธอกลับไป เธอยังมีหน้าแบกร่างของเธอไปเสนอเขาหรือเปล่า แล้วถ้าเกิดเขาไม่รับ เธอจะเสียใจยิ่งกว่าเดิมไหม

ส่วนบ้านหลังนี้ถ้าถึงที่สุดแล้วเธอต้องออก เธอเองก็พร้อมที่จะทิ้งมันไปดีกว่าต้องเสียศักดิ์ศรีนั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่ามองเขามีผู้หญิงอีกคนอื่น

ร่างบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เช้านี้เธอต้องบอกความจริงกับป้าพรพิศเสียที ไม่อย่างนั้นคงยากที่จะให้ป้าพรพิศทิ้งเธอกลับไปอยู่กับพสุธา

คิดได้ดังนั้นบุษยาจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับทางเดิม เดินบนสะพานไม้เล็กเรียบพื้นท้องน้ำแผ่นเดียวด้วยความชำนาญที่ทำมาตั้งแต่เด็ก

เมื่อถึงฝั่งแล้วเงยหน้าขึ้นเธอจึงเห็นป้าพรพิศแต่ไกลยืนรอเธออยู่แล้วที่บันไดบ้านด้วยความเป็นห่วง

“คุณบัว ทำไมตื่นแต่เช้าเลยคะ”

“บัวก็ตื่นเช้าแบบนี้ประจำไม่ใช่เหรอคะป้าพิศ”

มือเล็กเข้าสวมกอดคล้องแขนเหี่ยวย่นป้าพาเดินเข้าบ้าน เธอเห็นร่องรอยกังวลใจบนใบหน้าของหญิงสูงวัย

“ป้าพิศคิดอะไรอยู่คะ”

“ป้าไม่รู้ว่าช่วงสองเดือนมานี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณบัว คุณบัวไปนอนในเมืองกลับมาก็วันอาทิตย์วันเดียว และเอาเสื้อผ้ากลับมาซักไม่มาก แต่คราวนี้เสื้อผ้าเยอะเสียจนกระเป๋าใหญ่เกือบปิดไม่ลง”

บุษยายิ้มอ่อนก้มหน้าขณะที่ยังก้าวเดินไปพร้อมกับป้าพรพิศ เธอน่าจะรู้ว่าอย่างไรป้าพรพิศต้องผิดสังเกต

“แล้วป้าพรพิศคิดว่าเกิดจากอะไรคะ”

คำถามแผ่วเบาทำให้ป้าพรพิศหันมองบุษยา เด็กสาวที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ใบหน้ายังมีรอยกังวลเมื่อเอ่ยชื่อของผู้ชายคนหนึ่งออกมา

“แทนทำอะไรคุณบัวหรือเปล่า?”

ทั้งคู่ต่างเดินมาถึงบันไดบ้านหลังใหญ่แล้ว บุษยาฉุดมือป้าพรพิศที่หยุดเดินเพื่อรอคำตอบ

“ไปคุยในครัวดีไหมคะ”

พรพิศพิจารณาใบหน้าซีดเซียวที่มีร่องรอยของการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง ใจเธอเองก็ปวดร้าวที่ลูกชายหายตัวไปหลายปีแม้ว่าเธอรู้ว่าพสุธาสบายดี แต่กลับคุณบัวมันเป็นความรู้สึกอีกอย่าง

หญิงสูงวัยเดินตามบุษยาจนกระทั่งถึงในครัวแล้วนั่งตรงเก้าอี้ที่เธอทำงานทิ้งไว้ก่อนหน้าที่จะเดินไปยืนรอคุณบัว

“เล่าให้ป้าฟังสิคะ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“ป้าพิศคะ บัวกับบุหลันอาจต้องย้ายออกไปจากที่นี่”

“คุณบัว!!”

“ป้าพิศไม่ต้องเป็นห่วงบัวกับบุหลันนะคะ น้องเขามีเงินเก็บพอสมควรที่ทำให้เราสองพี่น้องไปหาที่อยู่ตั้งต้นชีวิตใหม่ได้ ส่วนบัวเองก็มีความสามารถหางานทำได้ไม่ยาก”

“แต่ว่า...”

“ส่วนป้าพิศควรกลับไปอยู่กับพี่แทนได้แล้วนะคะ พี่แทนเขาต้องการป้าพิศ”

“แล้วคุณบัวไม่ต้องการป้าพิศแล้วเหรอคะ คุณบัวต้องมีคนดูแล”

“ป้าพิศคะ กลับไปอยู่กับพี่แทน ป้าพิศจะได้สบาย บัวไม่สามารถดูแลป้าพิศได้อีกแล้วค่ะ”

“แล้วบ้านหลังนี้?”

บุษยากัดริมฝีปากเบือนหน้าจากใบหน้าตั้งคำถามของป้าพรพิศ แล้วตัดใจเล่าความจริงให้ฟังทั้งหมด

“บ้านหลังนี้ รวมทั้งฟาร์มกับสวนยางที่พ่อนำไปจำนองไว้ตอนนี้เป็นของพี่แทนหมดแล้วค่ะ”

“แทน! งั้นไม่ดีเหรอคะคุณบัว คุณบัวสามารถพูดให้แทน...”

“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะป้าพิศ เขาต้องการให้บัวย้ายออกให้เร็วที่สุด”

“ไม่มีทาง มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด ไม่ใช่ แทนไม่มีทางทำแบบนั้นกับคุณบัว”

“มันเป็นเรื่องจริงค่ะ เขาบอกบัวเมื่อวานนี้”

“แล้วที่คุณบัวไปอยู่ในเมืองมาสองเดือนนี้ คุณบัวไปอยู่กับแทนมาใช่ไหมคะ”

บุษยาไม่ตอบ เธอเบือนหน้าไปทางอีกใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาจนลามไปยังลำคอ แต่เพียงเท่านี้คนแก่ที่ผ่านโลกมาก่อนพลันเข้าใจเรื่องทุกอย่าง

ลูกชายของเธอกำลังเข้าใจผิดและทำให้บุษยาเสียใจจากการที่ตัวเองไม่ได้ความยุติธรรมในสมัยวัยหนุ่ม

แต่เรื่องมันผ่านมาสิบปีแล้วและคุณบัวเองก็ไม่ได้มีส่วนรู้เห็นหรือทำผิดกับพสุธา ซ้ำร้ายยังรอคอยด้วยความหวังมาเสมอกระทั่งพสุธาเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง

“ป้าจะพูดกับแทนเอง!!”

“ไม่คะป้าพิศ ป้าต้องไม่พูด”

พรพิศขมวดคิ้วก้มมองมือเรียวหยาบกร้านจากการทำงานหนักของคุณหนู บุษยากำมือของเธอไว้แน่นก่อนพูดทวงคำสัญญาที่เธอเคยให้ไว้

“ป้าต้องไม่พูด ป้าเคยสัญญากับบัวไว้แล้ว”

“แต่มันต้องไม่ใช่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง คุณบัว ต้องมีใครสักคนเตือนสติลูกชายป้า และคนนั้นต้องเป็นป้า”

“ไม่ค่ะ ถ้าป้าพิศไม่รับปาก บัวจะหนีไปและไม่ติดต่อป้าอีกเลย”

หญิงชราที่ใจเคยบอบช้ำจากการหายหน้าของลูกชายไป เธอจำได้ดีว่าความรู้สึกของการสูญเสียคนรักเป็นเช่นไรและไม่ต้องการพบกับความรู้สึกนั้นอีก จึงพยักหน้าตอบอย่างไม่เต็มใจนัก

“งั้นบัวขอตัวก่อนนะคะ บัวต้องไปคุยกับุหลัน”

“แล้วคุณบัวตั้งใจจะไปวันไหนคะ”

“บัวต้องคุยกับบุหลันก่อนค่ะป้า”

“คุณบัวรับปากป้านะคะว่าถ้าคุณบัวกับคุณบุหลันตกลงใจจะย้ายออกเมื่อไรต้องบอกป้าคนแรกนะคะ”

“ค่ะป้าพิศ”

เธอตบหลังมือป้าพรพิศเบา ๆ ปลอบใจแล้วจึงพาร่างอ่อนระโหยอดนอนเดินไปยังห้องนอนของน้องสาวด้านหลัง

พรพิศมองตามร่างเล็กสีหน้าเป็นกังวล พลันนึกขึ้นได้ว่าพสุธาเคยทิ้งเบอร์โทรศัพท์ให้เธอไว้จึงรีบค้นหาดูและพบว่ามันอยู่ในลิ้นชักเก็บมีดในครัว จึงผ่อนลมหายใจออกมาโล่งอก

อย่างน้อยถ้าคุณบัวตัดสินใจจะไปเธอจะเป็นคนโทรไปบอกลูกชายเอง และเธออยากได้ยินกับหูว่าพสุธาจะเอายังไง