บทที่ 43

บทที่ 43

บุษยาตาโตด้วยความตกใจ ตามปกติพสุธาไม่นำเอกสารหรืองานกลับมาทำที่บ้าน แต่ซองนี้เธอเห็นเขานั่งอ่านอยู่นานเมื่อคืนฉะนั้นต้องสำคัญอย่างมาก

มือสั่นรีบหยิบกระดาษอเนกประสงค์เช็คจนรอบจากนั้นจึงหยิบเอกสารออกมาจากซอง มีร่องรอยคราบกาแฟอย่างที่เธอคาดไว้ จึงรีบซับน้ำโดยเร็วยิ่งเป็นหมึกพิมพ์แบบน้ำ ตัวหนังสือจึงเริ่มเลอะออก สายตาพลันเผลออ่านเข้าโดยไม่ตั้งใจ

สัญญาร่วมค้ากับบริษัทจรัญ อ่านดูหน้าแรกไม่มีสิ่งใดผิดปกติและดูท่าเป็นความลับ จึงรีบเช็ดให้สะอาดจนทั่วกระทั่งถึงคำว่าตามรายละเอียดแต่งงานที่ได้แนบท้ายมาด้วย

ดวงตาคมเบิกกว้างมือสั่นเทาพลิกไปยังหน้าสุดท้ายแห่งสัญญา เธออ่านข้อตกลงที่ดูเหมือนว่าคนทั้งคู่สามารถมีบ้านเล็กได้แต่ห้ามออกนอกหน้า รวมไปถึงสามารถมีลูกกับผู้อื่นได้ยกเว้นแค่ทายาทต้องเกิดกับดารณีเท่านั้น

ร่างบางถึงกับเข่าทรุดใช้มืออีกข้างพยุงโต๊ะไว้ขณะที่ค่อย ๆ นั่งลงแล้วอ่านทวนอีกครั้งเผื่อเธอเข้าใจผิด แต่ถึงแม้เธออ่านถึงสามรอบข้อความในสัญญาชัดเจนจนไม่อาจหาข้อแก้ตัวให้กับพสุธาได้

การประมูลท่าเรือเฟอร์รี่คงมีความสำคัญต่อเขามาก เธอไม่เคยถามเขามาก่อนว่าเขามีธุรกิจอะไรบ้าง แค่พอแตะเรื่องหลังจากกลับมาจากเรือเขาก็ฉุนเฉียวและโกรธขึ้งจนเธอเองต้องเงียบเสียงลง ไม่กล้าถามซ้ำอีก

เสียงพสุธาเปิดประตูห้องน้ำ มือเรียวยังถือเอกสารไว้ขณะที่เงยหน้าขึ้นมองชายร่างสูง เขาเองจ้องมาที่มือเธอ ดวงตาสีฟ้าเรียบเฉยไม่มีท่าทีตื่นตกใจหรือรู้สึกผิด

“นายหัวกำลังจะแต่งงานใช่ไหม”

“ยังไม่ได้ตกลง”

“ยังไม่ได้ตกลง นั่นหมายความว่าอาจจะตกลงใช่ไหม”

เสียงหวานสั่นตื่นตระหนก อาการเจ็บแปลบตีขึ้นลามไปทั่วทรวงอกบีบรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

“บัวไม่ควรอ่านเอกสารของพี่”

“ใช่ค่ะ บัวไม่ควรอ่าน แต่บัวอ่านไปแล้ว และมันทำให้บัวต้องทบทวนบางอย่าง”

“ทบทวนบางอย่าง?”

พสุธาเริ่มเสียงเข้ม อันที่จริงเขาค่อนข้างตกใจเมื่อเดินออกมาเห็นบุษยาถือเอกสารสัญญาที่เขาเลินเล่อเอากลับมาด้วย ยิ่งพอเห็นดวงตาตื่นตกใจทำให้รู้ได้เลยว่าเธออ่านมันจนหมดแล้ว

ความรู้สึกผิดตีขึ้นมาขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ เขารู้สึกราวกับกำลังทำผิด กำลังถูกเมียจับใจได้ว่าตัวเองไปมีเมียน้อย จึงสร้างเกาะกำบังขึ้นมาเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้

นัยน์ตาสีฟ้าจัดมองมือเล็กสอดเอกสารกลับเข้าซองเหมือนเดิมโดยไม่ส่งเสียง มือน้อยสั่นระริกจนเกือบสอดกระดาษเข้าไปไม่ได้ วางซองเอกสารลงตามเดิมแล้วลุกขึ้นเดินผ่านไปยังตู้เสื้อผ้า อกแกร่งของเขาโหวงวูบด้วยอาการบางอย่างและไม่ชอบมันเลยสักนิด

“จะไปไหน?”

“วันนี้บัวต้องกลับบ้าน นายหัวลืมแล้วเหรอคะ”

“นายหัว? อะไรกันนี่ บัวกำลังทำตัวเหมือนเมียที่จับผิดผัว ทั้ง ๆ ที่ผัวยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด!”

เขากระชากข้อศอกของบุษยาไว้แต่เธอสะบัดทิ้ง เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าลากกระเป๋าออกมาแล้วโยนเสื้อผ้าของตัวเองลงไปโดยที่ไม่แตะเสื้อผ้าใหม่ที่พสุธาซื้อมาให้เลยสักนิด

ดวงตากร้าวกระด้าง ทั้งขัดใจและตั้งตัวไม่ถูก เขาไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน รู้สึกราวกับว่ากำลังถูกทิ้งอีกครั้ง ความทรงจำบางอย่างพุ่งขึ้นแม้ว่าข่มกลั้นไว้สักเท่าไรก็ไม่อาจทำได้

“หรือว่าบัวอยากจะเปลี่ยนผัว! เสี่ยรังสรรคงเตรียมรอรับบัวอยู่ ให้มันได้ของเหลือเดนจากพี่ไปก็แล้วกัน!”

ดวงตาคมกรีเบิกกว้าง มือเล็กชะงักนิ่ง เอี้ยวดวงหน้ากลับไปยังร่างแกร่ง จากเรื่องงานแต่งงานของพสุธาทำไมถึงกลายเป็นเธอผิด

มือยิ่งโยนทุกอย่างลงกระเป๋า ทั้งน้อยใจ เสียใจประดังประเดเข้ามา ไหล่สั่นสะท้านแต่ยังกลั้นน้ำตาไว้ เธอต้องไม่ร้องไห้เด็ดขาด

ตึง ตึง!!

เสียงปิดกระเป๋าอย่างแรงสองครั้งเพราะการพยายามยัดของลงไป ร่างเล็กพยายามใช้แรงอันน้อยนิดปิดและรูดซิปจนในที่สุดก็สำเร็จ จับกระเป๋าตั้งขึ้นและเตรียมลากออกไป เธอทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็วโดยที่พสุธายืนนิ่งนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

สายตาเหลือบมองร่างแกร่งและผมประบ่าเปียกน้ำ แม้ว่าเธอพยายามกลั้นมันเท่าไรแต่น้ำตายังคงไหลลงมาอยู่ดี

หมับ!!

มือใหญ่คว้าข้อศอกเธอไว้ เธอไม่ได้หันกลับไปมองได้ยินแต่เสียงที่อยู่ใกล้จนลมหายใจรดด้านบนศีรษะ

“ถ้าบัวเดินออกไปจากห้องนี้ ก็ไม่ต้องกลับมาอีกเลย และเตรียมตัวย้ายออกจากบ้านสะ”

ดวงตาคมรีรวดร้าวแต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นเด็ดขาด บุษยาเหลือบมองมือใหญ่ที่กุมข้อศอกของเธอไว้ ออกแรงดึงแขนออกจากการเกาะกุมแล้วเดินออกไปจากห้อง

ปัง!!

อ๊ากกกก!! เพล้ง!! โครมมม!!

ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากภายในห้องทันทีที่เธอปิดประตูลง แต่เธอไม่หันหลังกลับไปดู สาวเท้าอย่างรวดเร็วตรงไปยังลิฟต์และปล่อยให้น้ำตาไหลรินเป็นสาย

“ฮื้อ โฮ ฮื้อ ฮื้อ”

กระทั่งเข้าไปในลิฟต์จึงยอมปล่อยให้ตัวเองร้องโฮดังออกมาแล้วทรุดร่างลงกับพื้นด้วยอาการหมดแรงจากใจที่เจ็บปวด เธอยกมือกุมหน้าอกข้างขวาของตัวเอง มันปวดร้าวและอัดแน่นจนแทบระเบิด ใจต้องการตะโกน ทุบตี หรือทำอะไรก็ได้ให้เขาเจ็บปวด ดวงตาพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำตา

ติ๊ง!!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับประตูเปิดออก บุษยารีบลุกขึ้นยืนทันทีลากกระเป๋าเดินออกจากลิฟต์โดยไม่ทันมองว่าเป็นใครเข้ามา

เธอต้องกลับบ้าน บ้านของเธอและมันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้กลับบ้าน

บุษยารวมรวบสติ เธอต้องบอกเรื่องนี้กับป้าพรพิศซึ่งเธอไม่ห่วงเท่าไร เพราะลูกชายของป้าคงรีบมารับป้าไปอยู่ด้วย ส่วนบุหลันอาจทำใจยากหน่อยแต่เราสองพี่น้องจะผ่านพ้นไปให้ได้

พสุธาหายใจหอบจากการออกแรง เขายืนมองห้องเละเทะจากการกระทำของเขา จากนั้นจึงเดินไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด กระแทกร่างลงที่โซฟากลางห้องและอัดควันเข้าปอดเฮือกใหญ่

ดวงตาสีฟ้าเหม่อลอยไปถึงหน้าหวานน้ำตานองหน้า ดวงตาเศร้าหมอง ทรวงอกแกร่งร้อนบีบรัดจนมือสั่นขณะคีบบุหรี่ออกจากปากมาถือไว้

สายตาเหลือบเห็นซองเอกสารบนโต๊ะ ต้นเหตุของเช้าวันนี้ ก่นด่าตัวเองถึงความสะเพร่า แต่ถ้าเขาไม่วางเอกสารไว้บุษยาต้องรู้อยู่ดี และจากปฏิกิริยาวันนี้ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ยอมเป็นเมียน้อยอย่างแน่นอน

เมียน้อย!!

นี่เขากำลังคิดให้บุษยาหรือน้องบัว เป็นเมียน้อย และให้ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นเป็นเมียหลวงอย่างนั้นเหรอ?

มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมตัวเองไปด้านหลัง ก่อนก้มมองฝ่ามือใหญ่หยาบหนาจากการทำงานหนักมาตลอดหลายปี มือที่เคยทำให้คนตายมาแล้วกลางทะเล และมือนี่เองที่บุษยาซบหน้าลงอยู่ทุกวัน

เสียงสะอื้นเงียบ ๆ ยามที่เขาพูดประโยคสุดท้ายออกไป กายแกร่งสะท้านสูดลมหายใจเข้าลึกสะกดอาการบางอย่าง เขารู้ตัวดีตอนที่เอ่ยประโยคนั้นออกมา

ถ้าบัวเดินออกไปจากห้องนี้ ก็ไม่ต้องกลับมาอีกเลย และเตรียมตัวย้ายออกจากบ้านสะ

เขาพูดเพราะความกลัว กลัวว่าถ้าเธอเดินออกไปเขาจะไม่เห็นหน้าเธออีก แต่ให้ตายเถอะ! เขามันเป็นคนบ้า

เพล้ง!!