บทที่ 45

บทที่ 45

พสุธานั่งไขว้ห้างบนโซฟาในห้องทำงานกระดิกเท้าอย่างร้อนรน มองคุณปู่ผิวคล้ำใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาเพียงแต่สูงวัยกว่ามากและผมขาวจนเกือบทั้งศีรษะ

“ปู่มาไม่บอกล่วงหน้า”

“ถ้าฉันบอก ฉันจะเจอแกไหมแทน”

เขามองรอยยิ้มกวนประสาทที่อยู่บนหน้าปู่ก่อนเบือนหนีไปยังด้านอื่นเพื่อปกปิดอาการผิดสังเกตของตัวเอง แต่ไม่รอดพ้นสายตาของผู้สูงวัยที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชน

“เป็นอะไร! ปกติไม่เป็นแบบนี้”

ชายสูงวัยหันไปถามบอดี้การ์ดคนสนิทของหลานชายรอยย่นรอบดวงตาหรี่ลงด้วยความสงสัย ตามปกติพสุธามักสงบนิ่งและควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับมิสเตอร์แบล็ค แค่อาการอกหัก”

“พี่ทัด!!”

“ห๊า!!”

เสียงตะโกนขึ้นมาพร้อมกันของปู่กับหลานทำทัดทองยิ้มกว้างกว่าเดิมหันไปมองหน้าคนปู่ที่ใบหน้าคงฉงนฉงาย

“พูดมาเดี๋ยวนี้เลย ผู้หญิงคนไหนกันปฏิเสธหลานของฉัน”

“ฮ่า ฮ่า มิสเตอร์ต้องไม่อยากเชื่อแน่ถ้าเล่าให้ฟัง”

“พี่ทัด หุบปากไปเลยดีกว่า”

เสียงคำรามกร้าวยิ่งทำให้ทัดทองยิ้มอย่างกับคนบ้า เขาอยากจะให้ไอ้หมอนี้โดนคุณปู่อบรมสั่งสอนเรื่องการทะนุถนอมผู้หญิงเสียหน่อย

“โฮะโฮ้ ไอ้เสือนี่ไปทำอีท่าไหนเขาถึงทิ้งไป”

เสียงปู่ยังขยี้ไม่หยุดจ้องหน้าคมเข้มที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นตั้งนานแล้ว ท่านยิ้มกริ่มดูจากท่าทางหลานชายคงหงุดหงิดน่าดู ยิ่งทำให้ท่านมีความหวังเรื่องหลานสะใภ้ขึ้นมา

“หรือว่าจะเป็นว่าที่หลานสะใภ้”

“ท่านทายถูกเป๊ะ ๆ เลยครับ เรื่องก็เพราะเอกสารฉบับนี้แหล่ะครับ”

มือเหี่ยวย่นยื่นออกไปรับมาเปิดดูแต่ทั้งหมดเป็นภาษาไทยจึงเงยหน้ามองทัดทองให้ช่วยอธิบาย

“เป็นสัญญาที่เรากำลังจะทำร่วมกับบริษัทท้องถิ่นเพื่อประมูลท่าเรือเฟอร์รี่ข้ามฟากไปยังเกาะยอดนิยมของที่นี่ เป็นสัญญากิจการร่วมค้าทั่วไปครับท่าน แต่ที่มันแตกต่างจนทำให้ว่าที่หลานสะใภ้หนีไปก็สัญญาแนบท้ายว่าจะร่วมค้ากันได้ก็ต่อเมื่อนายหัวแต่งงานกับลูกสาวของบริษัทร่วมค้า”

“ห๊า!! นี่มันสัญญาบ้าบออะไรว่ะเนี่ย”

ทัดทองยิ้มกว้างรีบขยายความขยี้ปมของพสุธาทันทีที่มีโอกาส

“ยังไม่หมดครับท่าน ในสัญญาระบุว่าต่างฝ่ายสามารถมีบ้านเล็กได้ พวกเมียน้อยน่ะครับ และทางฝ่ายหญิงเองก็มีบ้านเล็กเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ละฝ่ายสามารถมีลูกกับคนอื่นได้ แต่ทายาทรับช่วงต้องเกิดจากพวกเขาทั้งคู่เท่านั้น อ้อ! อีกข้อที่สำคัญมากคือนายหัวต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพื่อไปให้ความสำราญกับฝ่ายหญิงอย่างน้อยหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ครับ”

ทันทีที่พูดจบทัดทองไม่สามารถอดกลั้นเสียงหัวเราะได้อีกต่อไป เขาก้มตัวปล่อยก๊ากอออกมาพร้อมกับคุณปู่ของพสุธา จนตัวนายหัวฉุนเฉียวขว้างที่เขี่ยบุหรี่ใส่หน้าบอดี้การ์ดแต่ด้วยความว่องไว ชายฉกรรจ์หน้าแกร่งรับมันได้โดยทันที

“สงสัยจะอาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

พสุธามองหน้าทัดทองที่ยังไม่หยุดพูด อกแกร่งอึดอัดยามคิดเรื่องระหว่างที่ทัดทองพูดมา แล้วก็พลันรู้ตัวว่าตัวเองช่างโง่เขลา

โง่ตั้งแต่คิดไปทำการค้าร่วมกับผู้หญิงคนนั้น โง่ที่ปล่อยให้บุษยาเห็นเอกสารแผ่นนั้น โง่ที่ยังส่งเสียงดังตะวาดออกไปจนคนร่างเล็กร้องไห้ด้วยความเสียใจ ทุกอย่างเพราะความโง่เง่าและทิฐิของเขาเองทั้งหมด

“แล้วตอนนี้ว่าที่หลานสะใภ้อยู่ที่ไหน”

“กลับบ้านครับ”

เป็นพสุธาที่เอ่ยตอบคำถามแทนทัดทอง หางตายังเห็นบอดี้การ์ดยิ้มกว้างจนตาหยีเล็ก

“แล้วทำไมไม่ไปง้อเธอ”

ชายชราค่อนข้างแปลกใจ ในเมื่อเห็น ๆ อยู่ว่าหลานชายคงชอบแม่หนูคนนั้นค่อนข้างมากหรืออาจจะหลงรักเลยทีเดียว แล้วทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงไป ไม่ไปตามกลับมา

“เรื่องมันซับซ้อนครับปู่”

จากนั้นพสุธาจึงเอ่ยเล่าเรื่องที่มาของบุษยาให้ปู่ฟัง ซึ่งปู่ไม่เคยรู้เรื่องลูกสาวของนายหัวบัญชรมาก่อน จึงทำให้ค่อนข้างตกใจเป็นอย่างมาก แต่พยายามตั้งใจฟังเรื่องให้จบก่อนที่จะตัดสินว่าที่หลานสะใภ้ว่าเป็นจริงดั่งที่เจ้าพสุธาเล่าให้ฟังหรือเปล่า

“แกบอกว่ากลับมาเจอบัวกำลังหมั้นกับเจ้าเสี่ยอะไรนั้น แล้วแกได้อยู่ถามเขาหรือเปล่า”

พสุธางันไป เมื่อนึกย้อนไปวัยหนุ่มกว่านี้ เลือดร้อนและเพิ่งเดินทางกลับมาจากนรกบนเรือ ในครานั้นเขาคิดเพียงว่าถูกหักหลังจากความไว้ใจ จากความรักที่เขามอบให้และเป็นเขาใช้ความหวังนั้นหล่อเลี้ยงชีวิตบนเรือเพื่อให้มีชีวิตกลับมาหาบุษยา

“แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าความจริงมันเป็นยังไง แทนหลานรัก อย่าปล่อยให้ความแค้น ทิฐิมันบังตา แกควรเปิดใจและมองดูให้ถ่องแท้ แล้วแกจะเห็นว่าเนื้อแท้มันคือสิ่งใด”

ดวงตาสีฟ้าจัดหม่นแสงลง หน้าคมเข้มเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อรวบรวมความคิด จริงอยู่ที่พ่อของบุษยาเกลียดเขานั่นเป็นเพราะเขากำลังไปล่อลวงลูกสาว

หลีกหนีความจริงไม่ได้ สักวันเขาคงพรากความบริสุทธิ์ของบุษยาจริง ด้วยฮอร์โมนวัยหนุ่มที่พลุ่งพล่าน นายหัวบัญชรจึงต้องตัดไฟเสียต้นลม

ส่วนเรื่องบุษยาได้ลืมคำสัญญาจากเขาอาจไม่จริง จากคำพูดของนกต่อ บุษยาถูกบังคับให้หมั้นกับเสี่ยรังสรร

แต่เอาเข้าจริงแล้วเขาต้องการให้บุษยารอเขาจริงหรือ? แล้วถ้าเขาไม่ได้กลับมาอีกตลอดชีวิต เขาจะให้เธอต้องอยู่อย่างเศร้าหมองไปเพราะเขาเพื่ออะไร?

ริมฝีปากหนาเม้มแน่นรู้สึกโกรธตัวเองมากกว่าเดิมที่ทำกับเธอ บุษยาต้องทำงานเลี้ยงครอบครัวมาหลายปีจนผ่ายผอม เขายังทำร้ายเธอซ้ำอีก นี่เขามันตัวอะไร? คิดได้ดังนั้นร่างสูงใหญ่พลันลุกขึ้นพรวดจนปู่และทัดทองตกใจแหงนหน้ามองจนคอตั้งบ่า

“ผมขอตัวก่อน”

“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนไอ้บ้านี่ รอปู่ด้วย”

ชายชรารีบพูดขึ้นหลังจากได้สติ แล้วผุดลุกขึ้นจากโซฟาเดินตามหลานชายออกไปด้วยทันที เขาเองก็อยากจะเห็นหน้าว่าที่หลานสะใภ้เต็มทน 

“ว่าไงนะ”

“หนูบัวไปแล้ว สมใจลูกแล้วไหมแทน”

เสียงประชดประชันปนเสียใจเอ่ยขึ้นหลังจากที่ลูกชายของเธอเดินอาด ๆ เข้ามาในบ้านแล้วถามหาบุษยา เธอเองก็รั้งบุษยาและบุหลันไว้ไม่อยู่

“อะไรกัน แต่บัวเพิ่งมาเมื่อวานนี้เองนะครับแม่”

“ใช่ แต่ลูกเป็นคนไล่เธอไปไม่ใช่เหรอ”

พสุธาหุบปากลงทันทีอย่างยอมรับผิด เพราะเขาเป็นคนไล่เธอไปเองจริง ๆ

“ตอนแรกแม่ว่าจะโทรหาแทน แต่พอคิดไปคิดมา แม่ควรปล่อยคุณบัวไปเสียดีกว่าให้อยู่กับคนไม่มีหัวใจอย่างลูก”

“แล้วบัวไปยังไงครับ รถก็ยังอยู่”

“ไปกับเพื่อนของคุณบุหลันที่ชื่อเป็นเอก”

“เป็นเอก?”

ทันทีที่ได้ยินชื่อพสุธาก็หันหน้าไปมองทัดทองทันทีด้วยสายตาตั้งคำถาม ก็เขาสั่งไว้แล้วให้สั่งสอน อย่าให้สะเออะเข้ามาในชีวิตของบุษยาอีก

“ผมแค่ไม่อยากทำคนที่ไม่มีทางสู้ และผู้ชายแบบนั้นไม่มีอะไร ไม่ได้รวยและที่จริงเขาค่อนข้างเป็นคนดี”

พสุธากำหมัดแน่น โกรธจัดที่ทัดทองไม่ทำตามคำสั่ง ตลอดที่อยู่ด้วยกันมานี่เป็นครั้งแรกที่เขาโกรธทัดทองจริง ๆ จนอารมณ์โมโหพุ่งขึ้นทำให้เขาเงื้อมือกำลังจะฟาดไปยังใบหน้าแกร่งแต่แรงของปู่ได้จับข้อมือของเขาไว้ทัน

“แทน! แกอย่าเพิ่งมาเสียสติเอาตอนนี้ ไปตามหนูบัว”

ชายร่างสูงชะงักมือทันที เขามองหมัดที่กำแน่นของตัวเองก่อนจะมองหน้าบอดี้การ์ดคนสนิทที่เป็นยิ่งกว่าพี่น้อง

“ผมขอโทษพี่ทัด”

ทัดทองพยักหน้ารับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“พี่เองก็ขอโทษด้วยที่ไม่ทำตามคำสั่งนายหัว”

“งั้นผมไปก่อน พี่ทัดมีที่อยู่ใช่ไหม”

“มี ไปกันเถอะ”