บทที่ 2

          บทที่ 2

ช่วงค่ำของฟาร์มหอยนางรม อากาศของภาคใต้มักร้อนชื้นจนตัวเหนียวเหนอะ ร่างเล็กเดินลัดเลาะกระทั่งถึงบ้านพักคนงานถัดไปข้างในสวนยาง เป็นบ้านพักที่สร้างขึ้นอย่างง่ายเป็นหลัง กระจัดกระจายอยู่ทั่วภายในสวน

ขณะออกมายังแว่วเสียงแม่และแม่น้า หรือเมียอีกคนของพ่อโต้เถียงกันเพียงเรื่องใครจะได้ไปออกงานในเมืองวันพรุ่งนี้

ใจเด็กสาวแสนเบื่อหน่าย รู้สึกราวเป็นคนนอกตลอดเวลา ไม่เป็นที่ต้องการของบ้าน 

ชื่อบัว แท้จริงแล้วชื่อมาจากชื่อของบัวผุดที่เป็นดอกไม้ประจำจังหวัด หากแต่บัวผุดเป็นเพียงพืชกาฝากที่อยู่บนรากของต้นเถาและมีกลิ่นเหม็นมาก

เท้าเล็กเตะก้อนหินก้อนเล็กขณะเดินไปก็เฝ้าครุ่นคิดไปด้วย แม่บอกว่ายามเธอเกิดเป็นวันที่แม่รู้เรื่องของน้าแขไขพอดี ทำให้แม่ต้องการแกล้งพ่อจึงตั้งชื่อของเธอว่าบัวผุด

แต่โชคยังเข้าข้างที่ยายบอกพ่อให้ไปเปลี่ยนชื่อเธอที่อำเภอจนกลายมาเป็นบุษยาที่แปลว่าดอกบัวเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก

มือเล็กเคาะประตูเก่าบ้านหลังเล็กของพี่แทน บ้านหลังนี้แยกมาจากบ้านของป้าพรพิศ ข้างในมีเพียงห้องเดียวและห้องน้ำอยู่ถัดออกไปด้านนอก

“ทำไมต้องล็อคประตูด้วยคะพี่แทน”

เสียงเล็กเอ่ยต่อว่าทันทีเมื่อร่างสีเข้มเปิดประตูออกมา เขาก้มลงมองสาวร่างเล็กกว่าสวมชุดนอนแบบกางเกงขายาวเสื้อเชิ้ตสีชมพู

“ใส่ขายาวมาก็เปื้อนหมด กลับไปเปลี่ยนชุดก่อนนอนด้วยนะ”

เธอเบ้ปากล้อเลียนเขาด้านหลัง นั่งลงที่โต๊ะแล้ววางสมุดปากกาที่เตรียมมา

“ไหนดูสิ ทำไมลายมือถึงไม่พัฒนาเลยบัว”

บุษยาไม่ใส่ใจ ตาหวานคมจดจ้องร่างสีเข้มอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว มีกลิ่นหอมของสบู่และกลิ่นบางอย่างที่ทำให้ใจสาวน้อยเต้นรัว

“พี่แทน เพื่อนหนูเล่าให้ฟังว่าเห็นพี่แทนไปกับปิ่น เด็กห้องสอง”

เธอจ้องใบหน้าสีคล้ำแดงเข้มขึ้นต่อหน้า เขายังก้มหน้าดูสมุดไม่ตอบอะไร

“เพื่อนบอกว่าซ้อนมอไซกันไปยังป่าสวนยางหลังบ้านของเพื่อนบัวเอง”

บุษยายังจ้องจับผิดขณะที่เล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือสีคล้ำเปิดหนังสือสั่นเล็กน้อย หน้าแดงก่ำกว่าเดิม

“แล้วเพื่อนก็ตามไปแอบดู เห็น...”

“พอ ๆ นี่ไปเรียนหนังสือหรือไม่มัวคุยนินทาอะไรกัน”

พสุธารีบลุกขึ้นหยิบถ้วยขนมหวานที่แม่พรพิศเตรียมไว้ให้บุษยาโดยเฉพาะ บัวลอยไข่หวานอุ่นร้อน ตัวเม็ดทำด้วยฟักทองนึ่งและเผือก เขาวางถ้วยลงตรงหน้าสาวน้อยหวังว่าของกินคงหยุดคำถามที่กำลังหลั่งไหลออกมา เขารู้นิสัยของบุษยาดี ถ้าอยากรู้สิ่งใดเธอมักวนเวียนถามไม่หยุดจนกว่าจะได้คำตอบที่ต้องการ

หน้าเล็กยิ้มกว้างหยิบช้อนขึ้นตักบัวลอยใส่ปาก รสชาติไม่หวานมากติดเค็มนิดหน่อยน้ำกะทิเข้มข้น เธอสามารถกินเจ้าสิ่งได้ตลอดชีวิตโดยที่ไม่ต้องกินข้าว

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองนั่งลงตรงเก้าอี้ใกล้เธอ เลื่อนสมุดคัดลายมือของบุษยาขึ้นดูอีกครั้ง

“ดูสิ ตัวโย้เย้ขนาดนี้”

“ก็บัวคิดว่าทำไมบัวต้องมัวเขียนลายมือให้สวยด้วย ในเมื่อบัวมีพี่แทนที่เขียนสวยอยู่แล้ว”

เขาเอี้ยวหน้ามองพรางส่ายหน้า ใบหน้าเล็กอมยิ้มทั้ง ๆ ที่มีบัวลอยเต็มปาก เธอละมือจากถ้วยชี้นิ้วไปยังอักษร ฒ

“เนี่ย เขียนยากสุด ทำไมต้องคิดอะไรให้ยุ่งยากด้วย”

“งั้นก็คัดสักสองหน้า อ้อ แล้วนี่วิชาคณิต”

ตอนนี้บุษยาเริ่มหน้าจ๋อยใช้มือเกลี่ยขนมไปมาในถ้วย

“พี่ว่าเรื่องคัดลายมือให้บัวเอากลับไปคัดที่ห้อง ส่วนค่ำนี้เรามาติวคณิตศาสตร์ก่อนดีกว่า”

เขาเลื่อนหนังสือมาใกล้แล้ววงสมการที่บุษยาทำผิดจากนั้นจึงหยิบกระดาษเปล่าออกมาเขียน บุษยามองลายมืองดงามของพสุธาอย่างหลงใหล แม้ว่าเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น แต่ความหนักแน่นของน้ำหมึกและการตวัดหางกลับชัดเจน มั่นคง สมกับเป็นตัวเขา

ขณะกำลังมองมือของพสุธากลับคิดได้ว่า เธอลืมคำถามก่อนหน้านี้จึงเอี้ยวหน้าจ้องเด็กหนุ่มอีกครั้ง

มองจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากที่หนาผิดไปจากคนไทย เผลอเอื้อมมือออกไปแตะริมฝีปากล่างของพสุธา

“บัว!! ทำอะไร!”

เขาผงะออกทันที หันตัวกลับมาสบตาหวานคมรีที่กำลังเยิ้มเล็กน้อยจากอาการง่วงงุน ผมดกหนาปกหน้าผากกลมเกลี้ยง จมูกโด่งเรียวเป็นสัน และปากกว้างเย้ายวน เด็กหนุ่มเผลอไผลมองนานเกินไปจนหัวใจเต้นกระหน่ำ รีบลุกขึ้นแสร้งหยิบน้ำ

“ทีหลังอย่าแตะตัวพี่อีก บัวโตแล้วไม่ใช่เด็ก”

บุษยามองตามร่างแกร่ง แล้วจึงซบหน้าลงบนโต๊ะพลางนึกไปถึงเรื่องวันนี้ที่เพื่อนเล่าให้ฟัง

“แต่กลับปิ่น พี่จูบเธอ และพี่ยังเอามือล้วงเข้าไปในกระโปรงอีกด้วย”

ตึก!!

มือสีเข้มกระแทกแก้วน้ำเสียงดังด้วยความตกใจ เขานึกไม่ถึงเลยว่าตำบลนี้ช่างเล็กแคบขนาดนี้ เด็กสาวที่ชื่อปิ่นเมื่อเย็น เธอเป็นลูกสาวของชาวประมงในหมู่บ้านถัดไป ผิดไปจากเด็กสาวที่นั่งอยู่กลางห้อง ที่สูงส่งเกินเอื้อม

“ถ้าจะแก่แดดขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาที่ห้องพี่อีกเลย”

ตาหวานคมน้ำตาคลอเบ้ามองพี่แทนเปิดประตูห้องคาไว้ รอเธอเดินออกไปด้วยสีหน้าเอาเรื่อง สาวน้อยวางช้อนลงอย่างแรงกระแทกลำตัวขึ้นจากเก้าอี้

“งั้นบัวจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก”

“บัว!!”

เสียงเข้มตะโกนดังตามหลัง ทันเห็นน้ำตารื้นขึ้นจากนัยน์ตาคมพลันใจอ่อนยวบ ใครใช้ให้เขาหลงรักลูกสาวของนายหัวจนสุดใจขนาดนี้

ปึก!! บ้าจริง!!

มือแกร่งทุบลงขอบประตูยืนมองร่างเล็กเดินแกมวิ่งไปสุดสายตาแล้วจึงค่อยปิดประตูห้องลงกลอน มองกองหนังสือที่ยังกางอยู่บนโต๊ะจึงเก็บรวบรวมไว้ พรุ่งนี้เช้าค่อยไปดักที่ชานบันไดหลังบ้านเพื่อส่งหนังสือคืน

พี่แทนบ้า!! ปึก ปึก!!

บุษยากดหน้าคมหวานจมไปในหมอนใบใหญ่ มือน้อยทุบเตียงทั้งสองข้างด้วยความช้ำใจ ใจของเด็กสาวร้อนรนหึงหวงเมื่อได้ยินข่าวลือ เธอนอนพลิกร่างกลับมาอีกครั้งเอี้ยวหน้ามองโคมไฟของขวัญวันเกิดที่พี่แทนซื้อมาให้เมื่อปีที่แล้ว

โคมไฟเซรามิครูปคนแคระและสโนว์ไวท์ที่เจาะรูเป็นพรุนแล้วมีหลอดไฟดวงเล็กสีนวลอยู่ข้างใน เวลาแสงลอดออกมาจากโคมปรากฎแสงเป็นวง ๆ ส่องประกายตามผนังเพดาน เธอจำได้ว่าวันนั้นเธอถูกใจมากจนกระโดดกอดเขาแน่น

ตั้งแต่เด็กจนโตเธอพบเห็นแต่หน้าพี่แทนมากกว่าใบหน้าของพ่อตัวเองเสียอีก เธอเดินตามติดตั้งแต่เริ่มจำความได้ ช่วงก่อนสิบขวบเธอยังวิ่งทโมนอยู่รอบตัวเด็กหนุ่มยามเขาดึงเชือกหอยขึ้นจากกระชัง

ใจเด็กสาวไม่แน่ใจว่าความรู้สึกเชิงชู้สาวมันเริ่มขึ้นขึ้นเมื่อไร เธอรู้แค่ว่าทุกครั้งยามเธอทุกข์ใจ เธอจะมีพี่แทนอยู่ข้าง ๆ เสมอ

ตั้งแต่ต้นปีมานี่ เธอเริ่มรู้สึกได้ว่าพี่แทนเองก็เปลี่ยนไปมาก เขาระวังตัวมากขึ้นเมื่ออยู่กับเธอ ไม่แตะเนื้อต้องตัว ไม่ค่อยพาเธอซ้อนจักรยานอีกแล้ว

แล้ววันนี้เธอได้ยินว่าเขาไปติดใจหญิงสาวคนอื่นหลายคน แต่คนชื่อปิ่นเป็นคนแรกที่เธอได้ยินว่าเขาถึงขนาดจูบและลูบคลำด้วย

ใบหน้าหล่อเถื่อนอย่างลูกครึ่งผิวสีลอยเข้ามาอยู่ตรงหน้าเธอ สาวน้อยวัยสิบเจ็ดปีอย่างบุษยาต้องการเอื้อมมือไปคว้ามากอดไว้เหลือเกินแต่ทำไม่ได้

ต้องการบอกพี่แทนเหลือเกินว่าเธอรักพี่แทนมากขนาดไหน

พี่แทน