LOGINShare
บทที่ 8
Last Updated:
2024-11-22 18:05:38บทที่ 8
“พี่แทน อยู่ไหนนะ พี่แทนนน!!”
พสุธาเปิดประตูห้องน้ำที่ทำแยกออกมาจากตัวบ้าน ร่างเด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองพันผ้าเช็ดตัวสีขุ่นผืนเก่าที่ใช้มาเนิ่นนานรีบสาวเท้ากลับไปยังบ้านหลังเล็กก่อนที่เด็กสาวจะตามตัวเขาเจอ
ปัง!!
เขาปิดประตูลงกลอนทันทีแล้วรีบคว้าเสื้อขึ้นมาจากกองที่พับไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ยังไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก
“พี่แทนเปิดเร็ว บัวมีของจะให้”
เสียงใสร่าเริงไร้กังวลดังขึ้นหน้าประตู เธอยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้เลย มือที่กำของซ่อนไว้ด้านหลังขยุกขยิกอย่างร้อนรน เธออยากเห็นหน้าพี่แทนเร็ว ๆ ในช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมาเธอสู้อุตส่าห์เก็บเงินที่มีทั้งหมดซื้อมาเป็นของขวัญวันเกิดให้เขาในวันพรุ่งนี้
ยิ้มหวานกว้างใบหน้าแดงซ่าน พรุ่งนี้พี่แทนจะยี่สิบสามแล้ว และพอก่อนสิ้นปีเธอก็จะสิบแปดเต็ม เธอแหงนใบหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยร่มไม้ของต้นยางสูงใหญ่ ต้นยางเก่าแก่ที่ไม่ได้โค่นทิ้งและมันอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ก่อนเธอเกิด
ดวงตาคมหวานมองลูกยางปลิวลอยมากับสายลมดั่งลูกข่างเล็กหล่นลงแทบเท้า บุษยาก้มลงหยิบขึ้นมาหมุนเล่นก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากางเกงขาสั้น
แอ๊ด!!
“ทำไมช้าจังพี่แทน”
บุษยาผลุดเข้าไปในบ้านโดยไม่ให้พสุธาตั้งตัวตรงไปยังเตียงเล็กก่อนหมุนตัวกลับมา ยื่นของในมือให้
“นี่ ของขวัญวันเกิด”
มือสีเข้มยื่นมือออกไปรับของขวัญ ถุงกระดาษสีน้ำตาลอ่อน มือแกร่งล้วงเข้าไปในถุงหยิบเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าน้ำเงิน สีเดียวกับดวงตาของเขาออกมาคลี่ดูก่อนขมวดคิ้ว
“บัวไปเอาเงินมาจากไหน ดูแล้วน่าจะแพงมากนะ”
“เอาน่า บัวพอมีเก็บบ้าง ลองใส่ดูสิพี่แทน”
ร่างเล็กจัดแจงเดินเข้าไปยืนตรงหน้าชายหนุ่ม ถือเสื้อสีฟ้าตัวใหม่กางรอจนพสุธายิ้มอ่อนยอมทำตาม ร่างสูงหันหลังก่อนถอดเสื้อตัวเก่าออกโยนไปที่เก้าอี้ แล้วกางแขนให้สาวน้อยด้านหลังสวมเสื้อให้
“มาบัวติดให้นะ”
“ไม่เป็นไรพี่ติดเองบัว”
บุษยาปัดมือของพสุธาออกแล้วเริ่มติดกระดุมให้ตั้งแต่เม็ดบนสุดอย่างเชื่องช้า ศีรษะเล็กสูงแค่ไหล่ ทำให้เขามองเห็นกลางกระหม่อมผมดกหนาสีดำ มือเล็กค่อยติดอย่างตั้งใจเต็มที่ เขามองพวงแก้มใสระเรื่อแต้มสีชมพูจึงอดใจไม่ไหวใช้ข้อนิ้วลูบเล่น
“อื้อ อย่าเพิ่งสิ บัวกำลังตั้งใจเลยนะ อีกหน่อยถ้าเราแต่งงานกัน บัวจะติดกระดุมให้พี่แทนทุกวันเลย”
พสุธายิ้มกว้างลดมือลงข้างตัว ให้บุษยาจัดการกับกระดุมให้เสร็จโดยเร็ว เพราะใจของหนุ่มรุ่นกระทงกำลังพลุ่งพล่านจากกลิ่นกายสาว เขาคว้ามือของบุษยาไว้ได้ทันก่อนที่จะเลื่อนมือลงไปกระดุมเม็ดล่างซึ่งอยู่ใกล้ลำแกร่ง
“เดี๋ยวพี่ทำต่อเองบัว”
บุษยาเอียงศีรษะแหงนมองเขาแววตาสงสัย น้ำเสียงเข้มข้นแหบพร่า พสุธาหมุนตัวกลับแล้วรีบติดกระดุมดึงเสื้อให้ตึงปกปิดสิ่งที่กำลังคับแน่นใต้กางเกงจนเรียบร้อยจึงหันกลับมาอีกครั้ง
“หล่อมากกก พี่แทนหล่อที่สุด”
ร่างเล็กขยับถอยห่างออกมา กวาดสายตาอ่อนหวานมองไปทั่วร่างชายหนุ่มคนที่เธอรัก เอียงหน้าหวานคมยิ้มกว้าง แววตาทอแสงประกายระคนดีใจ
เธอเลือกไม่ผิด เสื้อตัวนี้เหมาะกับพี่แทนมาก
“ขอบใจมาก แล้วนี่วันเกิดพี่พรุ่งนี้นะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ให้วันนี้ พรุ่งนี้เราก็ใส่ฉลองวันเกิดกันสองคน บัวเตรียมเค้กไว้แล้ว”
เขาขยี้หัวเด็กสาวอย่างเอ็นดู
“งั้นเลิกเรียนพรุ่งนี้เรามาฉลองกันนะ”
“อืม!”
บุษยาพยักหน้ารับ จับมือหนากุมไว้ดึงมาแนบแก้ม มือของพี่แทนหยาบกระด้างแต่เธอไม่เคยนึกรังเกียจ พรุ่งนี้เธอได้ตัดสินใจมอบสิ่งที่เธอมีติดตัวไว้ให้แก่เขา เธออยากให้เขาเป็นคนแรกของเธอ เพราะแน่ใจในตัวเองแล้วว่าเธอจะไม่มีวันมีใครอีก ดั่งที่เธอมอบหัวใจให้เขาไปจนหมด
บุษยายกมือขึ้นรองน้ำฝนที่จู่ ๆ ก็ตกลงมาไม่ขาดสาย ตอนนี้เลยเวลาอาหารเย็นไปมากแล้ว ทุกคนในบ้านต่างเข้าห้องนอน ยิ่งฝนตกหนักแบบนี้ยิ่งไม่มีใครยอมออกมา
เธอมองกล่องเค้กขนาดเล็กในมือที่แวะไปรับก่อนกลับบ้าน บุหลันเพียงชำเลืองมองแต่ไม่พูดอะไร เธอเองก็ไม่มองน้องสาวเช่นกัน ตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกันถึงขั้นตบตี บุหลันก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีก แม้แต่น้าแขไขก็ไม่ยุ่งกับเธอจนน่าแปลก
มือหยิบร่มคันใหญ่ออกมากางสาวเท้าลงจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังบ้านหลังเล็กของคนงาน บ้านของพี่แทนอยู่ห่างจากวงล้อมบ้านคนงานดูเป็นส่วนตัวกว่าหลังอื่น
ขณะที่ฝ่าสายฝนเดินไปใจของเธอเต้นรัวตื่นเต้น เฝ้านึกว่าเธอต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้พี่แทนยอมให้เธอทำแผนนั้นจนสำเร็จ
เธอถึงขนาดไปถามเพื่อนที่เธอรู้มาว่าได้เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายมาแล้ว เมืองนี้ค่อนข้างเล็กทำให้ใครทำอะไรมักจะรู้กันทั้งเมือง ยิ่งตำบลเล็ก ๆ ยิ่งแล้วใหญ่
Related chapters
หนี้รักนายหัว บทที่ 9
บทที่ 9ก๊อก ก๊อก!!“ครับ”เสียงทุ้มดังตอบก่อนที่ประตูจะเปิดออก เธอก้าวเข้าสู่ภายในบ้านปล่อยให้พสุธารับร่มของเธอไปเก็บ ถอดรองเท้าและเดินตัวเปียกชื้นเข้าไปกลางโถง สายตาชำเลืองมองเตียงเล็กที่ทำจากไม้อัดตีง่าย ๆ และฟูกบางปูด้วยผ้าปูที่นอนผืนเก่า ผ้าห่มกำมะหยี่ราคาถูกสีแดง ซึ่งเป็นสีเดียวของห้องที่จัดจ้านและโดดเด่น“ฝนตกยังจะมาอีก ดูสิเปียกอีกแล้ว”เขาหยิบผ้าเช็ดตัวติดมือมาส่งให้บุษยาแล้วรับเค้กไปวางไว้บนโต๊ะ มองร่างเล็กใช้ผ้าคลุมลำตัวเดินตามเขามายังโต๊ะ“เปิดกล่องเค้กเลยนะพี่แทน”บุษยารีบเปิดกล่องกระดาษออก ข้างในเป็นเค้กครีมนมสดตกแต่งเรียบง่ายมีเพียงคำว่าสุขสันต์วันเกิดพี่แทน และรูปหัวใจสองสามดวง“จุดเทียนนะ แล้วพี่ก็อธิษฐานด้วย”พสุธามองบุษยาที่จัดแจงปัดเทียนลงบนเค้กห้าแท่งกระจายตัวไปทั่วหน้าเค้กแล้วจุดด้วยไฟแช็กที่เตรียมมา จากนั้นเธอจึงเดินไปปิดไฟในห้องจนมืดสนิทเหลือเพียงแสงจากแรงเทียนบนหน้าเค้ก“แฮปปี้เบิร์ด เดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ด เดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู..พี่แทน เป่าเลยสิคะ”ร่างแกร่งยืนมองหน้าหวานขณะที่ร้องเพลงอวยพรให้ แสงเทียนพลิ้วไหวตามแรงพัดลมภ
หนี้รักนายหัว บทที่ 10
บทที่ 10พสุธามอดไหม้หลงวนในห้วงอารมณ์ปรารถนาจนยากถอนตัว ใจต้องการทำทุกอย่างที่เคยเฝ้าคิดฝันมาเนิ่นนาน มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังรั้งให้ร่างเล็กแนบลำตัวแกร่ง แว่วเสียงฝนภายนอกยังดังไม่หยุดใบหน้าคมเข้มเลื่อนลงไปยังทรวงอกงามอวบอิ่มของสาวแรกรุ่น กอบกุมดันเต้าเต่งตึงให้ยอดหัวจงอยชันขึ้นเข้าสู่โพรงปาก ลิ้นไล้เลียเป็นทางไปทั่วทั้งทรวง อีกมือเลื่อนลงเบื้องล่างแยกความอ่อนนุ่มออก ส่งนิ้วร้อนสู่ใจกลาง“พี่แทน”เสียงหวานใสกระเส่าบิดกายเร้าบนฟูกเก่า มือเล็กโอบท้ายทอยไว้แน่นปล่อยอารมณ์ไปกับไฟพิศวาสที่แรงขึ้น สัมผัสถึงความชื้นแฉะยามนิ้วใหญ่แย้มกลีบบางออก ค่อยสอดเข้าทีละน้อย“บัว เราจะไม่ทำจนสุดนะคนดี”“อื้อ หมายความว่ายังไงคะ”พสุธาสอดใส่นิ้วสู่ร่องรัก สัมผัสความนุ่มด้านในยังคับแน่น ความสาวของคนร่างเล็กยังคับแคบจนนิ้วของเขาเองยังรู้สึกได้ใบหน้าแกร่งเลื่อนขึ้นจูบเธออีกครั้งยามสอดนิ้วเข้าไปให้ลึกอีก กายสาวแอ่นสะท้านร้องครางในลำคอ ปลายนิ้วแทรกสอดสัมผัสทางนุ่มนิ่มกระทั่งพบจุดอ่อนไหว จุดที่ทำให้คนใต้ร่างสุขสมเร็วยิ่งขึ้นวัยหนุ่มหนั่นแน่นอย่างเขาคงไม่อาจทนอดกลั้นได้นาน ถ้าขืนเขาชักช้าเล่นรักเนิบนาน เ
หนี้รักนายหัว บทที่ 11
บทที่ 11“เฮ้ย โยนเบา ๆ หน่อยสิว่ะ เดี๋ยวมันคอหักตายสะก่อน”ชายฉกรรจ์วัยต้นสามสิบแต่หน้าแก่กว่าอายุ ผิวคล้ำดำอย่างชาวประมงตะโกนบอกเมื่อเห็นชายอีกคนโยนไอ้หนุ่มร่างสูงผิวคล้ำลงมาในท้องเรือจนกลิ้งไปทับกับคนอื่นที่ยังนอนสลบอยู่เช่นกัน“ไอ้นี่มันใครพี่ทัด”“ไม่รู้ว่ะ แต่นายหัวบอกให้เอาออกไปด้วยแล้วอย่าให้มันได้กลับมาอีก”“มันคงจะได้กลับหรอก ไอ้พวกนั้นก็ด้วย ร่างกายอ่อนแอกันฉิบหาย ออกทะเลไม่นานก็ตายสะแล้ว ต้องหามาเติมตลอด”“เออ หน้าที่มึง มึงก็ทำไป”ปัง!!ทัดทองปิดไม้กระดานบนพื้นเรือขัดกลอนไว้แน่นหนากันพวกที่จับมาหลบหนี เขาเดินเข้าไปยังห้องกัปตันเรือเปิดเครื่องเดินเรือเตรียมนำออกจากสะพานเรือเก่าที่ไม่มีคนใช้ก่อนฟ้าจะสาง ซึ่งถือว่าออกช้ากว่าทุกวัน เพราะตามปกติเขาจะออกเดินเรือในช่วงห้าทุ่ม แต่นั่นเพราะนายสั่งไว้ให้รอชายหนุ่มอีกคนที่กำลังจับมาให้ตึก ตึก ตึก!!เสียงเครื่องเรือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของท่าเรือ มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งเท่านั้นเสียงเดียวที่ปะปน เรือเก่าออกจากท่าพร้อมกับลูกเรืออีกหนึ่งคนคือไอ้ทรง รูปร่างเตี้ยดำอายุยี่สิบต้น ๆ แต่ฟันเหลืองไปทั้งปากการออกเรือคราวนี้จะเป็นเที
หนี้รักนายหัว บทที่ 12
บทที่ 123 ปีต่อมามันเป็นเช้าอีกวันที่เหนื่อยยากสาหัสสำหรับเขา เด็กหนุ่มวัยยี่สิบหกยืนบนกระโดงเรือมองท้องฟ้าสีครามลมทะเลแปรปรวน“ไอ้แทน มึงมานี่”เขากระโดดลงมายังพื้นเรือเดินเข้าไปในห้องกัปตัน มองใบหน้ากร้านชีวิตของชายวัยสามสิบปลาย“ครับพี่ทัด”“มาบังคับเรือ”เขาแทรกร่างเข้าไปตรงกลางจับพวงมาลัยเรือไม่ใหญ่มากนัก แล้วนึกไปถึงพวกคนด้านล่างที่แออัดใต้ท้องเรือ ในยามกลางวันคนพวกนี้จะต้องอยู่แต่ข้างล่างห้ามขึ้นมา ส่วนเวลากลางคืนเป็นเวลาทำงาน แต่ในบางวันก็อาจต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนเช่นกันพสุธาเหลือบตามองทัดทองชายหนุ่มวัยฉกรรจ์หยิบม้วนยาสูบขึ้นมามวน พวกเขาอยู่ในท้องทะเลมาใกล้ครบสามปีแล้ว“อีกไม่กี่อาทิตย์เราก็จะกลับเข้าฝั่งเมืองไทยกันสักทีไอ้แทน”“พี่จะเลิกแล้วใช่ไหมครับ”“เออ กูอยากกลับบ้านไปอยู่กับเมียแล้ว เบื่อจะต้องชักว่าวเองแล้วว่ะ ฮ่า ฮ่า”ทัดทองอัดยาสูบมวนเข้าปอดแล้วถึงสังเกตถึงใบหน้าหล่อของไอ้หนุ่มตาสีฟ้าที่ถูกโยนลงเรือมาเมื่อสามปีก่อน“แล้วมึงล่ะไอ้แทน”พสุธาเงียบไปครู่ก่อนเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ“ผมอาจจะกลับบ้านหรืออาจจะไม่กลับ”“มึงก็รู้ว่านายหัวเอามึงตายแน่ถ้ามึงกลับไปบ้าน”“ผมไม่ห่
หนี้รักนายหัว บทที่ 13
บทที่ 13อากาศยามเช้าของตำบลเล็ก ๆ ริมชายฝั่งอ่าวไทยในหน้าฝนที่โปรยปรายมาตลอดทั้งคืนจนเกือบรุ่งเช้าจึงหยุด ร่างของสาวน้อยสมส่วนหากแต่ยังติดผอมบางยืนนิ่งมองออกไปยังชายทะเลอันเป็นฟาร์มหอยนางรมของบ้านร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติงทั้งที่ภายในรวดร้าวแสนสาหัส วันนี้เธอกำลังเข้าพิธีหมั้นกับผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวเมื่อสองเดือนก่อน เสี่ยรังสรรวัยสามสิบนิด ๆ“ถ้ามึงไม่แต่ง กูจะขายอีพรพิศไปทำงานที่มาเลเซีย”เสียงตะโกนกร้าวยังดังก้องอยู่ในหู ใบหน้าดำคล้ำถมึงทึงชะโงกง้ำร่างเล็กขณะที่เธอนั่งคว่ำหน้าอยู่บนพื้น หลังจากที่พ่อทิ้งฝ่ามือไปบนใบหน้าของเธอสองครั้งมือเรียวบางเผลอยกขึ้นกุมพวงแก้มที่ตอบลงกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย ความเจ็บร้าวของวันนั้นยังไม่เท่ากับวันที่พี่แทนหายไปจากความสงสัยไม่เข้าใจในวันนั้น เมื่อเวลาผ่านไปสักพักความคิดของเธอกลับทะลุแจ่มแจ้งดั่งฟ้าในวันที่ไร้เมฆ พสุธาหายไปเพราะพ่อของเธอ นายหัวบัญชร เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน เป็นตายร้ายดีอย่างไร เธอจึงทำได้แค่รออยู่ที่บ้านหลังนี้กับป้าพรพิศเสียงคนในบ้านอึกทึกครึมโครมเพราะนายหัวเกณฑ์คนมาจำนวนมากจัดงานหมั้นใหญ่โต กำหนดงานแต
หนี้รักนายหัว บทที่ 14
บทที่ 14พสุธาลงจากรถประจำทางในหมู่บ้านตรงศาลาข้างทาง มีความเปลี่ยนแปลงภายนอกที่เห็นได้ชัดคือถนนกว้างกว่าเดิม เขาเดินเท้าไปอีกหน่อยจึงมองเห็นบ้านหลังเล็กขายของชำประจำหมู่บ้านผิวของเขาดำคล้ำกว่าเดิมมาก ร่างกายใหญ่โตด้วยมัดกล้ามไม่ใช่เด็กหนุ่มอย่างแต่ก่อน ผมยาวประบ่าไม่ได้มัดสยายปลิวสยายรอบบ่าแกร่งไร้ระเบียบจากการใช้มีดพกตัด“ผมอยากขอเช่ารถมอเตอร์ไซหน่อยครับ”ป้าขายของเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดสีดำสนิท ชายแปลกหน้าคล้ายนักท่องเที่ยวสวมเสื้อเชิ้ตคอฮาวายกางเกงยีนส์“ไปไหน”ป้ากวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินเข้าไปหยิบกุญแจ แต่ยังไม่ส่งรอจนกว่าชายหนุ่มร่างโตจะตอบคำถาม“เยี่ยมเพื่อนครับ”“บ้านไหน”“บ้านฟาร์มหอยนายหัวบัญชร”พสุธาถามคำตอบคำ ยังเกรงว่ามีคนจำได้ว่าเป็นพสุธา“อ้อ วันนี้ที่บ้านนายหัวมีงาน เอ้า คิดแปดร้อย”พสุธานับเงินสดยื่นให้ป้าเกินจำนวนจนป้ายิ้มกว้างยื่นกุญแจส่งให้ทันที“ไปไม่นาน เดี๋ยวก็มาครับป้า”ป้าร้านของชำยื่นกุญแจส่งชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์คันเก่าสีน้ำเงินแบบรถผู้หญิงมีตะกร้าหน้า ท่าทางดูคล่องแคล่วแล้วเหยียบสตาร์ทเท้าตกเกียร์หนึ่ง มือบิดคันเร่งออกจา
หนี้รักนายหัว บทที่ 15
บทที่ 15“แม่”“ทะ แทน แทน!!”พรพิศทิ้งตะหลิวที่อยู่ในมือกวักเรียกคนงานอีกคนให้เข้ามาทำต่อแล้วรีบเดินออกไปหาลูกชาย มือเหี่ยวผอมจับต้นแขนลูกชายไว้ทั้งสองข้างพลันสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ พสุธาก็คุกเข่าก้มลงกราบแทบเท้า“ผมขอโทษที่มาช้า”“ฮือ แทน ฮือ ไม่เป็นไรลูก ลูกหายไปไหนมา เราทุกคนเป็นห่วง หนูบัว..”“ไม่ต้องพูดชื่อเขาอีกครับแม่”“แต่ ลูก..”“ผมอยากจะแวะมาบอกแม่ว่าผมจะไปอยู่ที่อื่นต่ออีกสักระยะ ถ้ายังไงแล้วผมจะกลับมารับแม่อีกทีนะครับ”พรพิศประคองลูกชายให้ลุกขึ้นยืนแล้วดันให้นั่งลงบนแคร่ไม้ด้านหน้า เธอลูบแขน ลูบใบหน้า“ลูกตัวใหญ่ขึ้นแล้วก็คล้ำลงอีก”“มันเป็นไปตามธรรมชาติครับแม่”“แล้วลูกจะไปอยู่ที่ไหน ทำไมลูกไม่อยู่ที่นี่”พรพิศจับมือลูกชายขึ้นมากุมไว้ พยายามจ้องดวงตาที่ถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีดำ“แม่ก็รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ นายหัวบัญชรเป็นคนส่งผมลงเรือเถื่อน แต่โชคยังดีที่ผมรอดมาได้”“เรือเถื่อน!!”“ครับ ผมโดนตีที่ศีรษะในเช้าวันที่ออกไปทำบุญ ตื่นมาอีกครั้งก็อยู่บนเรือแล้ว แต่เราไม่ต้องพูดถึงมันหรอกครับแม่ เพราะยังไงผมก็รอดมาแล้ว ผมแค่อยากให้แม่รอผมอยู่ที่นี่ก่อน ผมจะไปตั้งตัวสักพักแล้วกลับมา
หนี้รักนายหัว บทที่ 16
บทที่ 167 ปีต่อมา“พี่บัวกลับมาแล้ว”บุษยาก้มลงถอดรองเท้าทำงานด้วยความเหนื่อยล้า กว่าจะฝ่ารถติดจนมาถึงบ้านเกือบพลบค่ำ บ้านหลังใหญ่ดูทรุดโทรมลงไปมากเปิดไฟสว่างเพียงบางดวงเพื่อประหยัดค่าไฟฟ้า“บุหลัน พี่แวะซื้อซาลาเปามาไว้กินพรุ่งนี้เช้า เราชอบกินใช่ไหม”“ค่ะ ขอบคุณพี่บัว”บุษยามองน้องสาวใช้มือไถล้อรถเข็นมารับถุงซาลาเปาไปด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส ปีนี้บุหลันอายุยี่สิบหกปีแต่ใบหน้าอมทุกข์ดั่งเธออายุต้นสามสิบ นั่นเพราะความเครียดจากการต่อสู้กับร่างกายและจิตใจของตัวเองร่างเล็กบอบบางเดินตามน้องสาวไปยังห้องทานข้าวที่อยู่ติดกับห้องครัว ป้าพรพิศยังรอเธออยู่ที่โต๊ะเพื่อทานข้าวพร้อมกัน“มาเถอะค่ะคุณบัว ล้างมือแล้วทานข้าว”“ค่ะ ป้าพิศคะบัวซื้อซาลาเปาเจ้าดังมา พรุ่งนี้รบกวนอุ่นให้บุหลันด้วยนะคะ”“ได้ค่ะ นั่งเถอะค่ะ”บุษยาล้างมือเรียบร้อยเช็ดมือกับผ้าผืนเล็กแขวนหน้าอ่างล้างมือแล้วจึงนั่งลงที่โต๊ะทานอาหาร กับข้าวไม่กี่อย่างสำหรับคนสามคนเพียงพอและยังเหลือไว้อุ่นทานได้อีกสองมื้อ“อีกไม่กี่วันจะครบรอบทำบุญ คุณบัวคิดไว้หรือยังคะว่าจะถวายเพลเป็นอะไร”“แม่ชอบทานอาหารไทยภาคกลาง ก็เอาเป็นพวกแกงจืดลูกรอกก็ได้ค่ะ
Latest chapter
หนี้รักนายหัว บทพิเศษ
บทพิเศษบอดี้การ์ดร่างยักษ์และนายสาวบ้านจรัญทัดทองนอนเอนกายบนเตียงใหญ่ ปีนี้เขาอายุปาไปเกือบจะสี่สิบห้า เคยมีลูกมีเมียมาก่อนและไม่ไว้ใจใครมือคีบบุหรี่สูดอัดเข้าปอดก่อนพ่นควันขาวเป็นทาง มองไปยังด้านข้างสาวใหญ่อวบอิ่มหน้าตาคมสวยร่ำรวยของเมืองใครจะรู้ว่าแท้จริงเธอไม่ได้ช่ำชองอย่างที่คาดไว้แม้แต่น้อย ออกไร้เดียงสาด้วยซ้ำ เมื่อคืนตอนที่ชำแรกครั้งแรกเขารู้ได้เลยว่าเธอแทบไม่เคยได้ใช้งานถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนแรกยิ้มกวนอารมณ์อย่างที่พสุธาชอบแซวผุดขึ้นมุมปากหนา ไม่น่าเชื่อว่าทั้งเขาและเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเมื่อคืนเพราะความเมาจากงานแต่งของนายหัวพสุธาร่างผิวเข้มจากการตากแดดดึงร่างอวบอิ่มเข้ามาแนบกายพร้อมกับพ่นควันยาว เขานอนอยู่ในห้องพักโรงแรมนายหัวโดยที่สาวลูกเจ้าของบริษัทดังของท้องถิ่นแนบกายเขาจะรออีกสักหน่อยเพื่อปลุกเธอมาต่อสักรอบ อันที่จริงถ้าระยะยาวเลยจะดีมาก เขาชอบหุ่นแสนทรมานใจ เสียงใสหวีดร้องขณะที่ขยับบนร่างเขา เธอปลดปล่อยอารมณ์ได้สวยงามและไม่เสแสร้ง“อือ”เสียงครางแผ่วเบาลอดออกมาจากลำคอเมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนขยับกาย เขาจ้องมองดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเขาโน้มตัวใกล้ และเขาเห็นว
หนี้รักนายหัว บทที่ 49**จบบริบูรณ์
บทที่ 49**จบเปรี้ยง! ซ่า! ซ่า!บุษยารีบวิ่งไปปิดประตูหน้าต่างช่วยป้าพรพิศในชั้นล่างก่อนวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไล่ปิดตามห้องพสุธาหายไปเกือบอาทิตย์แล้วนับจากวันที่เขาตกน้ำ หน้าหวานคมขุ่นมัว แค่จะง้อเธอยังทำไม่ได้เลยปัง! ปัง!มือเล็กกระแทกหน้าต่างปิดอย่างแรกทีละบานกระทั่งมาถึงห้องนอนของเธอ บุษยาไล่ปิดหน้าต่างไม้ แต่พอถึงบานข้างโต๊ะเขียนหนังสือมือเรียวชะงักไปท่ามกลางสายฝนพัดกระหน่ำจนขาวโพลน ชานบ้านพักหลังเล็กกลับมีผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำยืนอยู่ ลมกรรโชกแรงจนพัดร่างของเขาเปียกปอน ปากเย้ายวนเม้มแน่นกระแทกบานหน้าต่างปัง!!ภาพร่างสูงใหญ่ยังติดตาจนเธอสะท้านถึงข้างในทรวง อาการเจ็บแปลบที่เป็นมาเกือบสิบวันมลายหายไป ตอนนี้หัวใจดวงน้อยกลับเต้นถี่รัวด้วยความตื่นเต้นเธอหันหลังให้หน้าต่างบานนั้น เสียงลมและฝนยังสาดซัดกระทบหน้าต่างเสียงดังสนั่นจนเธอต้องหันตัวกลับไป มองร่องกลางหน้าต่างบานไม้ของบ้านหลังนี้ที่สร้างมานานนับหลายสิบปีก่อนเธอจะเกิดความเก่าแก่ร่องรอยไม้ซีดจาง ที่จับหน้าต่างทำจากเหล็กสลักลายเก่าขึ้นสนิทเล็กน้อยแต่ยังใช้งานได้ดี ตอนที่ยังเด็กเตี้ยกว่านี้ เธอต้องปีนเก้าอี้เพื่อจับด้ามหน
หนี้รักนายหัว บทที่ 48
บทที่ 48“แม่ครับ”“อ้าวแทน มาทำอะไร ต้องพาหนูบัวไปโรงพักเหรอ”“เปล่าครับ นี่ขนมที่บัวชอบ”พรพิศยื่นมือออกไปรับถุงขนมแล้วเปิดดูก่อนจะยิ้มออกมา“มีแต่ของชอบ รู้ใจคุณบัวเสียจริงลูกแม่”“แล้วบัวล่ะครับ”พรพิศวางถุงขนมลงบนโต๊ะในครัวแล้วพยักหน้าไปยังทิศทางที่เห็นร่างบอบบางเดินออกไป“โน้น อยู่แพหอย”พรพิศพูดไม่ทันจบประโยคร่างสูงใหญ่ของลูกชายพลันก้าวลงจากพื้นห้องครัววิ่งแกมเดินไปยังแพหอยกลางน้ำรอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนหุบลงเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกไปไกลมากแล้ว หวนนึกถึงเรื่องที่คุยกับคุณปู่ของพสุธาเมื่อวานนี้วิลเลี่ยมพ่อของพสุธาเสียชีวิตลงไม่นานนักหลังจากที่เธอจากมาด้วยอุบัติเหตุพร้อมพ่อกับแม่ของวิลเลี่ยมด้วยเช่นกัน เธอไม่เคยบอกสาเหตุที่เธอทิ้งพ่อของพสุธามา แต่เธอเล่าให้ปู่ของเขาฟังวันที่วิลเลี่ยมพาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น พ่อกับแม่ของวิล เลี่ยมไม่พอใจมากถึงขั้นโต้เถียงรุนแรงและลงไม้ลงมือ ไหล่พรพิศสั่นเล็กน้อยเมื่อนึกภาพอดีตของคืนเลวร้าย วิลเลี่ยมถูกส่งตัวไปทำแผลในโรงพยาบาลซึ่งต้องทิ้งเธอไว้ที่บ้านกับแม่ของวิลเลี่ยมชนชั้นสูงอย่างบ้านแบล็ครับไม่ได้ที่ลูกชายเพียงคนเดียวมีภรรยาคนละฐานะกัน
หนี้รักนายหัว บทที่ 47
บทที่ 47กว่าจะได้กลับบ้านอีกครั้งบุษยาและบุหลันเองเพลียเต็มทน ต้องไปให้ปากคำที่กองกำกับการประจำอำเภอเพราะถนนเส้นนั้นเป็นเขตของอีกอำเภอทำให้เสียเวลาเดินทาง“คุณบัว คุณบุหลัน!!”ป้าพรพิศตาโตตกใจเมื่อเห็นคุณหนูทั้งสองสภาพไม่น่าดูนัก เหลือบตามองลูกชายที่ยังหน้าบึ้งเดินตามมาข้างหลัง“เดี๋ยวผมเล่าให้ครับแม่ แล้วคุณปู่ล่ะครับ”“แม่ทำความสะอาดห้องพักข้างบนให้ท่านขึ้นไปพักผ่อนแล้ว”ป้าพรพิศรีบเข้าไปช่วยเข็นรถของบุหลันแทนบุษยาแล้วพาเลี้ยวเข้าไปด้านหลังปล่อยบุษยาไว้กับพสุธาสาวร่างบางรีบก้าวเท้าขึ้นบนบ้านได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินตามหลังจึงหันไปมอง เห็นคนร่างสูงเดินขึ้นบันไดตามมาด้วย“พี่แทนกลับไปเถอะค่ะ”“พี่จะขึ้นไปหาคุณปู่”บุษยาเม้มปากสะบัดหน้ากลับก่อนแดงซ่านด้วยความอาย เพราะหลงเข้าใจผิดว่าเขาตามง้อเธอ รีบย่ำเท้าเร็วขึ้นแล้วเลี้ยวซ้ายไปยังห้องเล็กผลัก! พสุธาใช้มือทาบยันประตูไว้ได้ทันก่อนที่คนร่างเล็กปิดลงแทรกร่างใหญ่โตเข้าไปโดยที่เธอสู้แรงไม่ได้“พี่แทน!! นี่มันห้องบัว”“แล้วยังไง พี่แค่อยากมาดูห้องเมีย”“บัวไม่ได้เป็นเมียพี่!!”ชายร่างโตไม่โต้เถียงเพียงเดินดูรอบห้องแล้วไปหยุดที่โต๊ะเขียนห
หนี้รักนายหัว บทที่ 46
บทที่ 46พรพิศมองตามหลังสองหนุ่ม แม้ว่าเธอไม่รู้เรื่องของลูกชายตัวเองมากนักว่าหายไปไหนกับใครมาหลายปี รู้แค่ว่าเขาน่าจะไปอยู่กับพ่อผู้ให้กำเนิด แต่ชายชราร่างใหญ่ผิวคล้ำคนนี้ไม่ใช่คนรักเก่าของเธอ“สวัสดี ผมวิลเลี่ยมเป็นปู่ของวิล ดูท่าเราอาจต้องคุยกันยาวนะ”“สวัสดีค่ะ”หญิงวัยกลางคนตรงหน้าตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษอย่างที่ชายชราเองก็ไม่อยากจะเชื่อ พรพิศเดินนำชายชราเข้าไปในบ้าน เธอเองก็อยากรู้ใจแทบขาดว่าผู้ชายคนรักเก่าของเธอเป็นอย่างไรบ้าง และเรื่องราวหลังจากที่พสุธาตามหาพวกเขาจนเจอนั่นเป็นอย่างไรเอี๊ยดดด!! โครม!!“โอ๊ย!!”ร่างบอบบางศีรษะโขกกับคอนโซลหน้ารถทันทีที่เกิดอุบัติเหตุ รถคันเล็กของเป็นเอกถูกกระแทกจากการปาดหน้า จนต้องหักพวงมาลัยซ้ายสุดเพื่อให้รถลงไปยังไหล่ทางก่อนจะชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทางบุษยารีบเอี้ยวตัวไปดูน้องสาวที่นั่งด้านเบาะหลังเห็นร่างผอมบางร่วงลงไปกองกับพื้นรถแต่ไม่เป็นอะไรมากกึก! ตึ้ง! หมับ!“ออกมานี่”คนร่างโตคล้ำดำผมหยิกปิดหน้าตาด้วยผ้าคลุมโหม่งสีดำฉุดร่างของบุษยาออกมาจากรถจนร่างบอบบางเอียงถลาเกือบล้มคว่ำ“พี่เอาไงนิ เป็นตากาลักกาลุย หัวเช้าวานยังแลงว่าคนเดียว[1]”“กูรู้
หนี้รักนายหัว บทที่ 45
บทที่ 45พสุธานั่งไขว้ห้างบนโซฟาในห้องทำงานกระดิกเท้าอย่างร้อนรน มองคุณปู่ผิวคล้ำใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาเพียงแต่สูงวัยกว่ามากและผมขาวจนเกือบทั้งศีรษะ“ปู่มาไม่บอกล่วงหน้า”“ถ้าฉันบอก ฉันจะเจอแกไหมแทน”เขามองรอยยิ้มกวนประสาทที่อยู่บนหน้าปู่ก่อนเบือนหนีไปยังด้านอื่นเพื่อปกปิดอาการผิดสังเกตของตัวเอง แต่ไม่รอดพ้นสายตาของผู้สูงวัยที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชน“เป็นอะไร! ปกติไม่เป็นแบบนี้”ชายสูงวัยหันไปถามบอดี้การ์ดคนสนิทของหลานชายรอยย่นรอบดวงตาหรี่ลงด้วยความสงสัย ตามปกติพสุธามักสงบนิ่งและควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี“ไม่มีอะไรมากหรอกครับมิสเตอร์แบล็ค แค่อาการอกหัก”“พี่ทัด!!”“ห๊า!!”เสียงตะโกนขึ้นมาพร้อมกันของปู่กับหลานทำทัดทองยิ้มกว้างกว่าเดิมหันไปมองหน้าคนปู่ที่ใบหน้าคงฉงนฉงาย“พูดมาเดี๋ยวนี้เลย ผู้หญิงคนไหนกันปฏิเสธหลานของฉัน”“ฮ่า ฮ่า มิสเตอร์ต้องไม่อยากเชื่อแน่ถ้าเล่าให้ฟัง”“พี่ทัด หุบปากไปเลยดีกว่า”เสียงคำรามกร้าวยิ่งทำให้ทัดทองยิ้มอย่างกับคนบ้า เขาอยากจะให้ไอ้หมอนี้โดนคุณปู่อบรมสั่งสอนเรื่องการทะนุถนอมผู้หญิงเสียหน่อย“โฮะโฮ้ ไอ้เสือนี่ไปทำอีท่าไหนเขาถึงทิ้งไป”เสียงปู่ยังขยี้ไม่หยุดจ้อ
หนี้รักนายหัว บทที่ 44
บทที่ 44พสุธาคว้าแก้วน้ำขึ้นมาขว้างออกไปกระทบกับผนังห้องแตกกระจายเฉียดร่างของทัดทองที่เปิดประตูห้องพักเข้ามาพอดี“ตายห่า! ไอ้แทน เกิดเรื่องห่าเหวอะไรขึ้น”ทัดทองกระโดดข้ามจานอาหารเช้าและแก้วกาแฟที่ทั้งหกเลอะเทอะแตกเป็นเสี่ยงบนพื้น มองร่างนายหัวผิวเข้มพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวนั่งถ่างขาตรงโซฟาสูบบุหรี่จนควันโขมง ผมยาวสยายยุ่งเหยิงและใบหน้ากร้าวกระด้างอารมณ์ร้ายสุด ๆ“บัวรู้เรื่องสัญญาแล้ว”เพียงเท่านั้นทัดทองก็รู้ถึงสาเหตุที่ห้องเละเทะขนาดนี้และยังร่างของสาวน้อยที่โผลุกขึ้นจากพื้นลิฟต์ด้วยน้ำตานองหน้า“กูว่าแล้วไอ้แทน”พสุธาเหลือบมองหน้าแต่ไม่พูดอะไร ใจยังอัดแน่นเจ็บร้าวทั้งรู้สึกผิด ทั้งโกรธตัวเองที่โง่เง่าและโกรธบุษยาที่ไม่ยอมอยู่กับเขาทัดทองเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้รีบโทรศัพท์ลงไปยังฝ่ายรักษาความปลอดภัย พสุธาไม่ใส่ใจในเมื่อตอนนี้เขามีเรื่องให้ใส่ใจมากพอแล้วมือแกร่งคีบบุหรี่เข้าปากแล้วอัดเข้าเฮือกใหญ่อีกครั้ง ใจนึกภาพหน้าปวดร้าวของคนร่างเล็กแล้วใจยิ่งคับแน่น ต้องการพุ่งตัวออกไปแล้วดึงกลับมาแต่เขาหยิ่งเกินไป ในเมื่อเขาไม่ผิด เขายังไม่ได้แต่งงาน และสัญญานั่นยังไม่ทันได้ลงลายมือชื่อด้วยซ้ำ“อ
หนี้รักนายหัว บทที่ 43
บทที่ 43บุษยาตาโตด้วยความตกใจ ตามปกติพสุธาไม่นำเอกสารหรืองานกลับมาทำที่บ้าน แต่ซองนี้เธอเห็นเขานั่งอ่านอยู่นานเมื่อคืนฉะนั้นต้องสำคัญอย่างมากมือสั่นรีบหยิบกระดาษอเนกประสงค์เช็คจนรอบจากนั้นจึงหยิบเอกสารออกมาจากซอง มีร่องรอยคราบกาแฟอย่างที่เธอคาดไว้ จึงรีบซับน้ำโดยเร็วยิ่งเป็นหมึกพิมพ์แบบน้ำ ตัวหนังสือจึงเริ่มเลอะออก สายตาพลันเผลออ่านเข้าโดยไม่ตั้งใจสัญญาร่วมค้ากับบริษัทจรัญ อ่านดูหน้าแรกไม่มีสิ่งใดผิดปกติและดูท่าเป็นความลับ จึงรีบเช็ดให้สะอาดจนทั่วกระทั่งถึงคำว่าตามรายละเอียดแต่งงานที่ได้แนบท้ายมาด้วยดวงตาคมเบิกกว้างมือสั่นเทาพลิกไปยังหน้าสุดท้ายแห่งสัญญา เธออ่านข้อตกลงที่ดูเหมือนว่าคนทั้งคู่สามารถมีบ้านเล็กได้แต่ห้ามออกนอกหน้า รวมไปถึงสามารถมีลูกกับผู้อื่นได้ยกเว้นแค่ทายาทต้องเกิดกับดารณีเท่านั้นร่างบางถึงกับเข่าทรุดใช้มืออีกข้างพยุงโต๊ะไว้ขณะที่ค่อย ๆ นั่งลงแล้วอ่านทวนอีกครั้งเผื่อเธอเข้าใจผิด แต่ถึงแม้เธออ่านถึงสามรอบข้อความในสัญญาชัดเจนจนไม่อาจหาข้อแก้ตัวให้กับพสุธาได้การประมูลท่าเรือเฟอร์รี่คงมีความสำคัญต่อเขามาก เธอไม่เคยถามเขามาก่อนว่าเขามีธุรกิจอะไรบ้าง แค่พอแตะเรื่องหลัง
หนี้รักนายหัว บทที่ 42
บทที่ 42“เรียบร้อยแล้วครับนายหัว”เสียงทัดทองพูดขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในห้องทำงานระหว่างที่พสุธากำลังเซ็นต์เอกสาร เขาไม่ใส่ใจปล่อยให้บอดี้การ์ดรอก่อนจนสักพักเมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงเงยหน้าขึ้นนายหัวผิวสีเข้มหยิบซองบุหรี่จากบนโต๊ะขึ้นจุด แล้วโยนให้ทัดทองรอจนกระทั่งบอดี้การ์ดอัดควันเข้าปอดเรียบร้อยจึงค่อยเอ่ยถาม“ว่ามา”“ผู้หญิงคนนั้นเดินทางออกไปเรียบร้อยแล้วครับ”“ดี แล้วไงอีก”“จากที่สอบเค้นเห็นว่าเสี่ยยังติดใจคุณบัวไม่น้อย และค่อนข้างเกรี้ยวกราดเมื่อรู้ว่าคุณบัวย้ายมาอยู่กับนายหัว หล่อนบอกว่าคุณบัวถูกบังคับให้แต่งงานกับเสี่ย แล้วพอเกิดเรื่องก็ได้มาที่บ้านของเสี่ยเองเพื่อคืนของหมั้นทั้งหมดโดยให้เหตุผลว่าขอเวลาทำใจสักหนึ่งปี แต่เจ้าเสี่ยมันรอไม่ไหวเลยไปคว้าลูกสาวของอีกบ้านมา ได้ทั้งผู้หญิง ได้ทั้งเงิน เพราะฝังนั้นไม่กลวงเหมือนนายหัวบัญชร”พสุธาชะงักไปตั้งแต่ประโยคแรก อารมณ์กรุ่นโกรธวันนั้นที่เขาแสดงออกมาคงทำให้สาวน้อยเสียใจ เพราะสองวันที่ผ่านมายังมีสีหน้าไม่ค่อยดีแม้ว่าเขาจะรีดเค้นพลังทางเพศบนเตียงมากแค่ไหนก็เหมือนจำใจทำ“แล้วหล่อนมาทำอะไรที่โรงแรม”ซี้ดดดดด!!เสียงสูดบุหรี่ก่อนพ่นออกมา
