บทที่ 49**จบบริบูรณ์

บทที่ 49**จบ

เปรี้ยง! ซ่า! ซ่า!

บุษยารีบวิ่งไปปิดประตูหน้าต่างช่วยป้าพรพิศในชั้นล่างก่อนวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไล่ปิดตามห้อง

พสุธาหายไปเกือบอาทิตย์แล้วนับจากวันที่เขาตกน้ำ หน้าหวานคมขุ่นมัว แค่จะง้อเธอยังทำไม่ได้เลย

ปัง! ปัง!

มือเล็กกระแทกหน้าต่างปิดอย่างแรกทีละบานกระทั่งมาถึงห้องนอนของเธอ บุษยาไล่ปิดหน้าต่างไม้ แต่พอถึงบานข้างโต๊ะเขียนหนังสือมือเรียวชะงักไป

ท่ามกลางสายฝนพัดกระหน่ำจนขาวโพลน ชานบ้านพักหลังเล็กกลับมีผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำยืนอยู่ ลมกรรโชกแรงจนพัดร่างของเขาเปียกปอน ปากเย้ายวนเม้มแน่นกระแทกบานหน้าต่าง

ปัง!!

ภาพร่างสูงใหญ่ยังติดตาจนเธอสะท้านถึงข้างในทรวง อาการเจ็บแปลบที่เป็นมาเกือบสิบวันมลายหายไป ตอนนี้หัวใจดวงน้อยกลับเต้นถี่รัวด้วยความตื่นเต้น

เธอหันหลังให้หน้าต่างบานนั้น เสียงลมและฝนยังสาดซัดกระทบหน้าต่างเสียงดังสนั่นจนเธอต้องหันตัวกลับไป มองร่องกลางหน้าต่างบานไม้ของบ้านหลังนี้ที่สร้างมานานนับหลายสิบปีก่อนเธอจะเกิด

ความเก่าแก่ร่องรอยไม้ซีดจาง ที่จับหน้าต่างทำจากเหล็กสลักลายเก่าขึ้นสนิทเล็กน้อยแต่ยังใช้งานได้ดี ตอนที่ยังเด็กเตี้ยกว่านี้ เธอต้องปีนเก้าอี้เพื่อจับด้ามหน้าต่างเปิดออกแล้วมองออกไป

พี่แทนจะอยู่ตรงนั้นเสมอไม่ว่าเวลาไหน ตั้งแต่เธอเป็นเด็กจนโตเป็นสาว ไม่ว่าเธอเจอเรื่องราวมากมายหนักหนาจากพ่อ เขาอยู่ตรงนั้นเสมอเพื่อส่งสายตาห่วงใยปลอบโยนจากที่ห่างไกล

ถ้าเป็นตอนกลางวันเธอจะวิ่งลงบันไดบ้านด้วยความเร็วทั้งหมดที่ตัวเองทำได้ วิ่งไปหาร่างแกร่ง ให้เขาสวมกอดปลอบประโลม แต่พอพวกเราเติบโตขึ้น เธอเพียงยืนมองเขาจากตรงนี้ เราทั้งคู่จะสบตากันและส่งความอบอุ่นให้แก่กันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย โคมไฟที่เขาให้ยังวางอยู่ที่เดิมและเธอมักเปิดดูมันเสมอ

พลันร่างบางถลาตัวไปยังหน้าต่างเลื่อนกลอนแบบโบราณขึ้นแล้วเปิดออก ฝนยังโหมแรงขาวโพลน

ร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำก็ยังยืนอยู่ที่เดิมเปียกปอนไปทั้งตัว เขาเป็นสิ่งที่เธอโหยหาและรอคอยมาเนิ่นนานตั้งแต่วัยเยาว์ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวมีชีวิตชีวาดั่งกลายเป็นสาวรุ่น

บุษยาพาร่างบอบบางผละออกจากหน้าต่างเพื่อวิ่งลงบันไดเหมือนที่เคยทำสมัยเด็ก รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขณะย่ำเท้าเร็วรี่ไปยังประตูด้านหลังผ่านห้องนอนของบุหลัน

ผ่าง!!

มือเล็กผลักประตูข้างออกอย่างแรง เธอมองสายฝนเม็ดใหญ่ อุปสรรคขวางกั้นเพียงอย่างเดียวระหว่างเธอกับเขา

ร่างสูงใหญ่ยืดกายขึ้น ตาคมกล้าเห็นร่างเล็กที่ประตู บุษยาแหงนศีรษะยิ้มกว้างให้สายฝนก่อนตัดสินใจวิ่งออกไป ดวงตาคมหรี่ลง เม็ดฝนสาดซัดแต่เธอไม่หยุด

เท้าเล็กยังย่ำเร็วไปบนพื้นดินเปียกแฉะของบ้านเศวตรตรงไปบ้านพักคนงานหลังเล็กที่พสุธาเคยอาศัยอยู่ เป้าหมายของธอคือเขาเท่านั้น เธอจะวิ่งผ่านสายฝนหนักนี่ไปให้ถึงตัว เหมือนที่เธอผ่านอดีตเรื่องราวมามากมายเฉกเช่นกันกับพสุธา

อ้อมแขนกว้างกำยำแม้เปียกโชนแต่ยังอบอุ่นเมื่อบุษยาโผเข้าสวมกอด แม้ว่าฝนตกหนักแต่เธอยังได้ยินเสียงหัวใจเต้นกระหน่ำในทรวงอกอุ่นร้อน เธอรักกลิ่นกายของเขา รักทุกอย่างที่เป็นพสุธา

“บัวไม่สนใจอีกแล้ว ต่อให้บัวต้องเป็นเมียน้อย ต้องเป็นหนึ่งในผู้หญิงอีกหลายคนของพี่แทน บัวก็ไม่สนใจ ขอเพียงพี่แทนยังอยู่กับบัวตลอดไปได้ไหมคะ”

อกแกร่งสะท้านแรงแขนรัดร่างบางเข้าหาจนบุษยาเกือบหายใจไม่ออก เขาหมุนกายดันจนร่างของคนทั้งคู่เข้าไปในบ้านพักหลังเก่า

ภายในบ้านมืดสลัวจากพายุฝนแต่ยังมองเห็นของทุกสิ่งอยู่ที่เดิมที่พสุธาจำได้ ไม่ว่าจะฟูกที่นอน พัดลม หรือแม้กระทั่งเสื้อที่เขาแขวนทิ้งไว้

เขาดันร่างบุษยาชิดผนังประตูแล้วโน้มศีรษะลงจูบหนักหน่วงโหยหา ความรู้สึกวันเก่าหวนคืนพุ่งกระแทกแรงจนกายแกร่งสั่นไหว เขาบดเบียดร่างเธอชิดส่งลิ้นเกี่ยวกระหวัด มือประคองหน้าหวานให้แหงนรับจูบร้อนแรง

“พี่แทน”

ร่างของคนทั้งคู่เปียกปอนและหนาวสั่น ปากหนาขบเม้มปากเย้ายวน มือล้วงลงข้างใต้ชุดเดรสผ่านกางเกงในผ้าฝ้ายสู่เนินเนื้อสาว นิ้วหยาบคลี่กลีบบางชอนไชตามร่องจนถึงปากทางหวานล้ำ

เสียงหวานครางในลำคอ ปากหนายังดูดกลืนลิ้นเล็กและซับเสียงร้อง อารมณ์ร้อนแรงพัดโหมกระหน่ำภายในห้องพักเล็ก กลิ่นดินโชยขึ้นเมื่อโดนฝนคละคลุ้งไปกับกลิ่นกายสาวและฟีโรโมนอันเข้มข้น

คนร่างโตเบียดร่างแกร่งยกร่างบอบบางขึ้นรองรับน้ำหนักเบาหวิวของบุษยาด้วยต้นขากำยำ มือดึงกระโปรงขึ้นพ้นเนินสะโพก

เธอแว่วเสียงรูดซิปแล้วความใหญ่โตพลันแทรกเข้ามาหลังจากที่เขาเบี่ยงกางเกงในออกจนพ้นทาง

“บัว อ่า ซี้ดดด”

กายแกร่งสอดใส่ฝักร้อนรุ่มเปียกน้ำ ความคับแน่นรัดรอบลำใหญ่จนเขาปวดหนึบต้องครางออกมา มือแกร่งควานไปด้านหลังรูดซิปลงเปิดเปลือยแผ่นหลัง ขณะที่เอ็นใหญ่โยกคลึงเสียงปลดตะขอชุดชั้นในแล้วพสุธาดึงชุดให้เลื่อนลงจากลาดไหล่อย่างแรงจนพ้นเนินทรวง

อุณหภูมิภายในห้องพักเล็ก ๆ ร้อนระอุผิดแผกจากความเย็นยะเยือกของสายฝน มือร้อนกอบกุมคลึงเคล้นยอดทรวงเต่งตึงยามท่อนร้อนกระแทกขึ้นด้านบนส่งร่างบอบบางสั่นสะเทือนจนศีรษะโยกคลอน

เสียงแผ่นหลังและศีรษะของบุษยากระแทกครูดผ่านผนังประตูเก่าเขลอะฝุ่น พสุธาส่งแรงไม่ยั้ง เขาผ่านเวลาเกือบสิบวันด้วยความทรมานทั้งกลางวันและกลางคืนที่ยังฝันร้าย

ร่างสูงย่อเข่าลงใช้หัวเข่ายันผนังด้านหลังแล้วดันสะโพกขึ้น ช้อนแก้มก้นเล็กแน่นไว้กอบกุมเต็มสองมือบังคับให้ร่างเล็กขย่มลงแท่งร้อน

“อ่า อื้อ พี่แทน!!”

บุษยาหวีดร้อง หลายวันอันหนักหน่วงทั้งจากโจรผู้ร้าย และจากหัวใจที่คิดถึงชายหนุ่มทำให้อาการกระตุกสุขสมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอแหงนใบหน้าเผยอปากกรีดร้องแข่งกับเสียงฝนที่ยังสาดซัดภายนอก น้ำหวานเอ่อล้นหยาดเยิ้มลงเปื้อนกางเกงสีเข้มของพสุธา

ช่องทางรักรัดเอ็นร้อนจนแน่นทั้งยังกระตุกเป็นจังหวะ พสุธาครางกระหึ่มสุดต้านทานอารมณ์เสียวสะท้านที่วูบวาบช่วงท้อง ชีพจรเต้นรัวยามเลือดสูบฉีดลงส่วนล่าง

กายใหญ่โตกระแทกขึ้นแรงหนักหน่วงพร้อมดึงผมให้บุษยาแหงนหน้ารับจูบพร้อมปลดปล่อยน้ำรักขาวขุ่นเข้าไปในโพรงรัก เขาเบียดขึ้นอีกจนแน่นครางลั่นในปากเธอ ความรู้สึกอัดแน่นร้าวทรวงอก ทั้งสะท้านสะเทือนด้วยไฟรัก แต่กลับอบอุ่นไปทั้งทรวงเสมือนว่าเขาได้กลับบ้าน ใช่แล้ว เขากำลังกลับบ้าน บ้านที่มีบุษยารอเขาอยู่

“บัว พี่รักบัว รักมาตลอดไม่เคยเปลี่ยนเลยคนดี อย่าจากพี่ไปไหนนะ ครั้งนี้พี่คงทนไม่ได้”

ลำแขนเล็กเรียวโอบรอบลำคอหนาไว้แน่นเงยหน้ารับจูบร้อนปะปนความอ่อนหวาน เสียงบอกรักทุ้มพร่าไม่หยุดจนเธอสะท้านไหว

เสียงฝนภายนอกเริ่มอ่อนแรงลงเหมือนไฟพิศวาสภายในห้องที่ค่อยลดอุณหภูมิคงเหลือเพียงความอ่อนหวานและอบอุ่นที่มีให้กันและกัน

ศีรษะเล็กพับซบลงบ่าแกร่งในท่าเดิม ขายังคล้องรอบเอวสอบ กายแกร่งยังฝังลึกข้างใน เธอมองไปยังเตียงเล็กด้านหลัง ที่ซึ่งเธอและเขาเคยประโลมรักในวัยเยาว์พลันยิ้มหวาน

“พี่แทนจำวันเกิดวันนั้นได้ไหมคะ”

พสุธาพยักหน้า มือแกร่งโอบอุ้มก้นงามไว้และกายยังสั่นเทิ้มจากแรงรักที่ปลดปล่อย เขาจำภาพของบุษยาได้ไม่มีวันลืม เพราะมันเป็นภาพเดียวกับที่เขาฝันมาตลอดสามปีบนเรือนรก

“วันนี้เราก็ทำคล้ายกับวันนั้นเลยค่ะเพียงแค่ว่าครั้งนี้ไม่ใช่บัวที่ไปสวรรค์คนเดียว”

เสียงอ่อนหวานพูดแผ่วเบาตรงบ่า ไหล่พสุธาสั่นสะเทือนยามหัวเราะ ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขที่สุดจนอกแทบระเบิด เหมือนตัวเองได้ปลดปล่อยทุกอย่างออกไปจากตัว ไม่ว่าเป็นความเกลียดชัง ความแค้นนายหัวบัญชร เหลือไว้แค่เพียงความรักที่เขามีให้บุษยา

“ไม่แล้วบัว ต่อไปนี้เราจะไปสวรรค์พร้อมกัน พี่จะอยู่ข้างบัวเสมอไม่ไปไหนอีกแล้วคนดี”

บุษยาผงกศีรษะหันมองหน้าแกร่ง ยืดกายออกห่างส่งยิ้มหวาน

“บัวก็ไม่มีทางไปไหนเหมือนกันค่ะพี่แทน”

“แต่ตอนนี้เราคงต้องหาทางเข้าบ้านโดยที่แม่พี่จะไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรบัวในห้องพักนี้ ไม่งั้นพี่คงโดนไม้ตีสากเคาะหัวแน่”

เขาค่อยถอนกายแกร่งออกจากร่างส่งเธอลงยืนดึงกางเกงในขึ้นให้เรียบร้อยแม้ว่ามีน้ำไหลออกมาเลอะบ้าง ไม่ต้องพูดถึงเป้ากางเกงสีเข้มที่มีน้ำรักขาวขุ่นเปื้อนติดอยู่

“พี่ตั้งใจจะมาบอกบัวว่า พี่ถอนตัวจากงานประมูลท่าเรือเฟอร์รี่แล้ว”

“พี่แทน!”

“แม้ว่ามันเป็นสิ่งที่พี่อยากได้ และมันทำให้พี่ภูมิใจเพราะเป็นอีกหนึ่งในความสำเร็จ แต่หากต้องแลกมาด้วยการเสียบัวไป พี่ว่าพี่คงเป็นผู้ชายห่วยมากที่เลือกคนอื่นหรือสิ่งนอกกายมากกว่าบัว”

มือร้อนปัดผมยาวเปียกชื้นให้พ้นกรอบหน้างาม นำไปทัดใบหู มองดวงหน้าเล็กหวานคมที่ตอนนี้แดงซ่านจากอาการหลังร่วมรัก

“พี่อยากอยู่กับบัว ดูแลบัว เลี้ยงลูก สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดแม้แต่ชีวิตพี่เอง เมื่อตอนที่อยู่บนเรือบัวเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงเดียวของพี่ พี่ฝันเสมอว่าสักวันพี่จะได้กลับมาแล้วเราจะอยู่ด้วยกัน”

บุษยามองมือใหญ่ที่ล้วงเข้าไปในกางเกงเพื่อหยิบสิ่งหนึ่งออกมา ผ้าสีฟ้าหม่นซีดจาง เขายื่นออกมา

“เสื้อที่บัวให้พี่ พี่ทำขาดไปแล้วขอโทษด้วย พี่ก็เลยตัดเศษของมันเก็บไว้ตลอด ยามคิดถึงบัวพี่ก็จะหยิบขึ้นมาดู บัวคือกำลังใจของพี่เสมอ”

“พี่แทน! ฮื้อ พี่แทน!”

บุษยาหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลริน อาการเจ็บแปลบในหัวใจดั่งถูกกรีดเมื่อนึกภาพพสุธากลางทะเล เขาไม่บอกว่าทำไมเสื้อถึงขาดแต่เธอรู้เพราะรอยแผลเป็นกลางแผ่นหลัง

“เลิกร้องไห้เถอะ ต่อไปนี้เราจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้วนะ เราจะอยู่ด้วยกันและมีความสุข ดีไหมคนดีของพี่”

บุษยาพยักหน้าถี่เร็วทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาแน่น มือโอบรัดร่างแกร่งสะอื้นตรงทรวงอก พยายามหายใจช้า ๆ เพื่อสะกดกลั้นอาการวูบในทรวงอก

“บัวรักพี่แทน บัวรอพี่มาตลอด บัวจะไม่ไปไหน ไม่ว่าจะให้บัวเป็นเมียคนที่เท่าไรบัวก็ยอม”

อกใหญ่สั่นสะเทือนด้วยแรงหัวเราะเบา ๆ

“เด็กโง่เอ๋ย ใครเขาจะให้เราเป็นเมียน้อยกัน บัวต้องแต่งงานกับพี่เท่านั้น”

มือใหญ่ลูบศีรษะบุษยาช้า ๆ ร่างสองคนกอดกันกลมยืนนิ่งในห้องพักเล็กเก่าที่พสุธาเคยอาศัย

คนร่างสูงใหญ่สูดลมหายใจเอากลิ่นดินหลังฝนตกเข้าสู่ปอด กลิ่นกายสาว กลิ่นเซ็กซ์ ดวงตาสีฟ้าจัดมองออกไปยังหน้าต่างเล็กที่เปิดอ้าออกเล็กน้อยเพราะความเก่า

พายุฝนที่โหมกระหน่ำมาพักใหญ่ได้หยุดลงแล้ว นำพาความชุ่มชื้นและความสดชื่นมาสู่บ้านหลังนี้ บ้านที่เขาและบุษยาเติบโตมาด้วยกัน แล้วในที่สุดลูก ๆ ของพวกเขาจะได้เติบโตขึ้นมาเช่นเดียวกับเขา บนพื้นแผ่นดินบ้านเศวตร

จบบริบูรณ์