บทที่ 4 พี่แทนของบัว

          บทที่ 4

ฝนยังคงตกหนักไปอีกหลายวัน ทั่วทั้งท้องฟ้าและท้องทะเลที่เว้าเป็นอ่าวฟาร์มหอยขาวโพลน บุษยานอนเบื่ออยู่แต่ภายในห้อง

ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงแล้วนั่งลงข้างหน้าต่างห้องนอน หันหน้าออกไปมองเห็นผืนน้ำทะเล ฟาร์มหอยนางรมตั้งอยู่ในอ่าวเล็ก ๆ ขดเข้ามาเป็นน้ำกร่อย มีลำน้ำผ่านจากสวนยางด้านหลังไหลลงทะเลข้างหน้า ความเงียบสงัดของฟาร์มหอยในวันฝนตกได้ยินเพียงเสียงน้ำฝนกระทบลงบนพื้นดิน

ดวงตาหวานคมชำเลืองมองไปยังด้านข้างบ้านจนเห็นบ้านพักของคนงานไม่ไกลนัก บ้านพักทุกหลังปิดสนิท ในเวลาเช่นนี้แม้แต่คนงานยังไม่ออกมานอกบ้าน

บุษยาตัดสินใจลุกขึ้นอีกครั้ง สวมเสื้อคลุมตัวหนาแล้วเดินลงบันไดบ้าน หมุนตัวไปยังทางออกด้านหลัง หยิบร่มคันใหญ่ขึ้นมากางและสวมรองเท้าแตะธรรมดา

ใจสาวน้อยร้อนรนไม่อาจอยู่เฉย เธอต้องการเห็นหน้าพี่แทน เดี๋ยวนี้ เดินแกมวิ่งฝ่าฝนไปตลอดทางกระทั่งถึงบ้านพักหลังเล็ก

ก๊อก ก๊อก!!

แอ๊ด!

“บัว!!”

ร่างแกร่งเบี่ยงตัวหลบให้คนร่างเล็กกว่าที่สาวเท้าเข้ามาในบ้านทันทีที่พี่แทนเปิดประตู ถอดรองเท้าข้างประตูเช่นเคยและถอดเสื้อคลุมออกจนเห็นเสื้อยืดตัวเล็กด้านใน ชื้นเปียกจนมองเห็นเงาเลือนลางของชุดชั้นใน

เขารีบปิดประตูทันทีเพราะกลัวมีคนมาเห็นเข้า เดินไปที่ราวแขวนผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวของเขาเองกลับมาให้เธอ

“เช็ดตัวก่อน ทำไมเดินมาทั้งที่ฝนตกหนักแบบนี้ ถ้าเกิดไม่สบายจะทำยังไง”

พสุธาคลุมผ้าเช็ดตัวลงบนตัวแล้วเช็ดผมให้เธอก่อนอันดับแรก คนร่างเล็กตัวเตี้ยกว่าเขามาก สูงเพียงไหล่ของเขาเท่านั้น หน้าคมเห่อร้อนขึ้นเมื่อก้มหน้าลงขณะเช็ดผมแล้วเห็นความนูนอวบของทรวงอกสาวแรกแย้ม

บ้าจริง!

ร่างแกร่งกว่าทำท่าผละออกแต่มือเล็กดึงรั้งไว้ จับข้อมือให้เขาเช็ดผมเธอต่อ น้ำจากร่างของบุษยาไหลหยดนองพื้นห้อง

“พี่แทนหนาวเหรอคะ”

เสียงหวานนุ่มถามแผ่วเบาหลังจากสังเกตมือสีเข้มกำลังสั่นเทิ้ม จมูกเล็กลอบสูดดมกลิ่นกายของเขาในระยะประชิดจนกายสาวสั่นเทิ้มเช่นกัน

“ปะเปล่า พี่ไม่ได้หนาว”

“แต่มือพี่สั่น”

เธอแหงนใบหน้าขึ้นพร้อมกับจับมือเขาไว้ สบตาสีฟ้าจัดที่เธอหลงวนอยู่ในนั้นมาตั้งแต่เด็ก นำมือใหญ่ประคองดวงหน้าเรียวแล้วซุกไซอย่างเด็กขอความอบอุ่น

“แต่บัวหนาวค่ะ หนาวเหลือเกิน”

เสียงหวานสั่นเครือทำให้ร่างแกร่งอ่อนยวบ เขาประคองดวงหน้าของสาวน้อยไว้ในอุ้งมือ พยายามยืนให้ห่างที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น”

“เพราะว่าบัว บัวรักพี่แทน บัวหนาวเมื่อคิดว่าสักวันพี่แทนจะมีผู้หญิงอื่น บัวหนาวเมื่อนึกภาพพี่แทนกอดผู้หญิงคนอื่น”

“บัว!!”

ร่างเล็กเปียกชื้นโผเข้ากอดเด็กหนุ่มไว้แน่น ซบใบหน้าตรงแผงอก สูดกลิ่นกายชายเข้าสู่ปอด เก็บเกี่ยวกลิ่นของเขาไว้ในความทรงจำ

“จะเป็นไปได้ไหมคะ ถ้าเราจะอยู่ด้วยกัน”

“บัว! อย่าทำแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้”

ใจของวัยสาวร้อนรนแปลกประหลาด ไม่สนใจเสียงประท้วงร้องห้ามส่งร่างเล็กขึ้นเขย่งปลายเท้าพร้อมโน้มต้นคอใหญ่ลงมาหาเธอ

ทุกสิ่งมันดียิ่งกว่าที่เคยฝัน ริมฝีปากหนาของพสุธาอุ่นจนเกือบร้อน แข็งกระด้างหากแต่นุ่มนวล เธอเป็นเพียงสาวน้อยไร้เดียงสา นี่คือจูบแรกที่เธอยอมมอบให้เขา

ส่วนเด็กหนุ่มอย่างพสุธาแทบมอดไหม้ วัยหนุ่มรุ่นกระทงไม่อาจหักห้ามหัวใจและร่างกายของตัวเองได้ เสียงหนึ่งกรีดร้องอยู่ภายใน ส่งลำแขนโอบรัดร่างบอบบางแนบกาย ออกเดินดันบุษยาไปจนกระทั่งถึงเตียงนอนเล็กทำจากโครงไม้ธรรมดา ฟูกนอนบางเก่า ริมฝีปากเล็กเฝ้าประกบปากเขาอย่างไม่ประสา

ร่างแกร่งดันจนร่างของทั้งคู่นอนลงบนเตียง กอดเธอไว้แน่นส่งมือลูบไล้ไปทั่วกายสาว เสื้อยืดเปียกถูกถลกขึ้นจนเปิดเผยชุดชั้นในสีฟ้าสดใส

“บัว เราทำแบบนี้ไม่ได้”

“ทำไมคะ เรารักกัน”

น้ำเสียงอ่อนหวานเว้าวอน ก่อนประกบปากเขาอีกจนเด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ ใจแกร่งต้องการเก็บความทรงจำนี้ไว้ ขอแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ตั้งใจไม่ยอมไปให้สุดทาง พสุธาให้สัญญากับตัวเอง

“เปิดปากสิบัว”

ร่างหวานงันไปแต่ยอมทำตาม ปากกว้างเย้ายวนเปิดออกเล็กน้อย ตาคมกล้าสีฟ้าหม่นลงล้ำลึก แล้วพายุแห่งไฟรักก็พัดกระหน่ำทั้งเขาและเธอ ใจปรารถนาที่เก็บกดมานาน พสุธาแทรกปลายลิ้นสอดใส่ เสาะหาและหยอกล้อ สอนให้เธอทำตามอย่างเขา

มือหยาบล้วงเข้าในเสื้อชั้นในกอบกุมความอวบอิ่มที่กำลังผลิบาน เต่งตึงแน่นกระชับ เขาคลึงเคล้นเบามือ ร่างเล็กแอ่นหยัดเข้าหา

“ได้แค่นี้นะสาวน้อย เราต้องหยุดแล้วคนดี”

“แต่บัวไม่อยากหยุดเลยนี่คะ”

มือเล็กรั้งท้ายทอยโน้มลงมา แอ่นร่างขึ้น ให้กายสาวนุ่มนิ่มเสียดสีกับร่างผอมเกร็งอย่างเด็กหนุ่ม เสียงครางทุ้มลอดออกมาในลำคอ

“ไม่ได้แล้วบัว ไม่งั้นพี่จะหยุดไม่ได้”

“ไม่หยุดก็ได้ค่ะ บัวยอมทุกอย่าง บัวอยากเป็นของพี่”

“บัว! มันเป็นไปไม่ได้ พอเถอะ พอแค่นี้นะคนดี”

พสุธาพยายามเอามือของบุษยาลงจากหลังคอ ดึงเสื้อลงปิด ลอบมองเนินอวบอิ่มอีกครั้ง ลมหายใจเริ่มคลายลงเมื่อขยับถอยห่างออกมา จ้องใบหน้าหวานคมแดงซ่านและเหม่อลอยจากอารมณ์พิศวาส

“ฝนเริ่มซาแล้ว พี่จะเดินไปส่งบ้าน”

ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งลงที่ขอบเตียงใบหน้าเง้า เธอรู้ว่าพสุธาเองก็อารมณ์พลุ่งพล่านเช่นเดียวกับเธอ กางเกงยีนส์ของเขาเป้าตุงอย่างเห็นได้ชัด

“หลังจากวันนี้ พี่แทนจะหลบหน้าบัวไหมคะ”

“ไม่! พี่ไม่หลบหน้าบัวหรอก แต่เราจะทำแบบนี้อีกไม่ได้ก็แค่นั้น มาเถิด พี่จะเดินไปส่งบ้าน”

บุษยาก้าวออกมาจากบ้านเข้าสู่ใต้ร่มคันใหญ่ที่ร่างแกร่งกางรอ เดินคู่กับเขาไปจนตลอดทางถึงบ้าน ใจเด็กสาวต้องการทอดเวลาให้ยาวนานออกไปอีก แต่กลับไม่ใช่ เวลาเดินจากบ้านพักคนงานมาบ้านช่างแสนสั้น

“พี่แทนคะ”

พสุธาหยุดรอตรงบันไดขั้นสุดท้ายขณะที่คนร่างเล็กยืนอยู่บนขั้นบนสุด เขาแหงนใบหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก

หัวใจโลดแรงยามบุษยาโน้มร่างตัวเองลงมา จูบริมฝีปากหนาใต้ร่มคันใหญ่สีเข้มตรงบันไดขึ้นบ้าน

มือสีเข้มประคองดวงหน้าเล็กไว้ แนบหน้าผากกันและกัน ผ่อนลมหายใจออกยาวสะกดกลั้นอารมณ์

“อย่าทำแบบนี้อีกนะบัว พี่ขอร้อง”

บุษยายังยืนอยู่บนบันไดเดิม เมื่อพสุธากลับหันหลังเดินจากไป เฝ้ามองแผ่นหลังกว้างขยับไหวตามจังหวะก้าวเท้า

พี่แทนของบัว

บุหลันหลบฉากเอาตัวพิงเสาทันทีเมื่อเห็นพี่สาวคนโตเดินขึ้นเข้าบ้าน เธอลอบมองความสัมพันธ์ของคนทั้งสองมาสักพักแล้ว และในที่สุดเธอก็จับได้คาหนังคาเขา

รอยยิ้มแสยะที่มุมปากงามลดทอนความน่ารักลงไปอีกมากโข เธอต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ ไม่อย่างนั้นพี่บุษยาจะนำความเสื่อมเสียมาสู่วงศ์ตระกูลเศวตรที่เป็นตระกูลดังของเมืองมาหลายชั่วอายุคน

พ่อจะลงโทษพี่บุษยาและหันมาให้ความสนใจเธอ เธอจะได้เข้าไปเรียนกรุงเทพ ส่วนพี่บุษยาจะได้เรียนอยู่ในเมืองเล็ก ๆ นี้ต่อไปอีกนานเท่านาน