บทที่ 12

บทที่ 12

3 ปีต่อมา

มันเป็นเช้าอีกวันที่เหนื่อยยากสาหัสสำหรับเขา เด็กหนุ่มวัยยี่สิบหกยืนบนกระโดงเรือมองท้องฟ้าสีครามลมทะเลแปรปรวน

“ไอ้แทน มึงมานี่”

เขากระโดดลงมายังพื้นเรือเดินเข้าไปในห้องกัปตัน มองใบหน้ากร้านชีวิตของชายวัยสามสิบปลาย

“ครับพี่ทัด”

“มาบังคับเรือ”

เขาแทรกร่างเข้าไปตรงกลางจับพวงมาลัยเรือไม่ใหญ่มากนัก แล้วนึกไปถึงพวกคนด้านล่างที่แออัดใต้ท้องเรือ ในยามกลางวันคนพวกนี้จะต้องอยู่แต่ข้างล่างห้ามขึ้นมา ส่วนเวลากลางคืนเป็นเวลาทำงาน แต่ในบางวันก็อาจต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนเช่นกัน

พสุธาเหลือบตามองทัดทองชายหนุ่มวัยฉกรรจ์หยิบม้วนยาสูบขึ้นมามวน พวกเขาอยู่ในท้องทะเลมาใกล้ครบสามปีแล้ว

“อีกไม่กี่อาทิตย์เราก็จะกลับเข้าฝั่งเมืองไทยกันสักทีไอ้แทน”

“พี่จะเลิกแล้วใช่ไหมครับ”

“เออ กูอยากกลับบ้านไปอยู่กับเมียแล้ว เบื่อจะต้องชักว่าวเองแล้วว่ะ ฮ่า ฮ่า”

ทัดทองอัดยาสูบมวนเข้าปอดแล้วถึงสังเกตถึงใบหน้าหล่อของไอ้หนุ่มตาสีฟ้าที่ถูกโยนลงเรือมาเมื่อสามปีก่อน

“แล้วมึงล่ะไอ้แทน”

พสุธาเงียบไปครู่ก่อนเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“ผมอาจจะกลับบ้านหรืออาจจะไม่กลับ”

“มึงก็รู้ว่านายหัวเอามึงตายแน่ถ้ามึงกลับไปบ้าน”

“ผมไม่ห่วงตัวเองหรอกพี่ทัด”

ทัดทองมองไปยังท้องทะเล นึกถึงตอนที่เอาไอ้หมอนี่ขึ้นมาจากใต้ท้องเรือ เขานึกชอบมันทันทีจนตัวเองยังแปลกประหลาดใจ อาจเพราะบุคลิกนิ่งเฉยหรือเพราะนัยน์ตาสีฟ้าที่สะกดเขาอยู่หมัด

“ถ้ามึงยังไม่มีที่ไปก็ไปอยู่บ้านกูก่อน”

“ขอบคุณพี่มากครับ แล้วพวกใต้เรือ”

“ไอ้พวกนี้จะถูกส่งต่อไปอีกเรือ คงเป็นเรือของมาเลเซีย”

พสุธาไม่พูดอะไรมาก เขารู้ว่าการค้ามนุษย์เถื่อนเป็นเรื่องโหดร้ายและมันขัดต่อมนุษยธรรมที่ปล่อยให้คนหนึ่งคนต้องถูกขายหรือตาย  แต่ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขาเห็นคนตายมามากพอแล้ว เขาไม่อยากพูดมากแล้วถูกขายส่งต่อไปยังเรืออีกลำ

“พี่ว่าบนฝั่งจะมีอะไรเปลี่ยนไปมากไหมครับ”

“มันแน่อยู่แล้วไอ้แทน เวลากูออกเรือมาหลายปีแล้วกลับไปมักจำทางกลับบ้านแทบไม่ได้ ที่สำคัญสิ่งของน่ะเปลี่ยนได้ แต่มึงอย่าให้ใจคนเปลี่ยนก็แล้วกัน สิ่งนั้นมันเจ็บยิ่งกว่าสิ่งใด เจ็บลงไปถึงกระดูกเลยมึง”

ทัดทองเอี้ยวหน้ามองพสุธา ชายหนุ่มร่างสูงที่เมื่อแรกมายังเป็นกล้ามเนื้ออย่างเด็กหนุ่ม หากแต่ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มร่างโตจากการทำงานหนัก ผิวสองสีอย่างลูกครึ่งผิวสีกลายเป็นดำคล้ำอย่างชาวเล

เขาชอบความทรหดอดทนของไอ้หมอนี่ ยามสัปดาห์แรกที่มันดื้อรั้นและโดนเขาเฆี่ยนด้วยเชือกยาวจนเป็นแผลเหวอะหวะ ถึงมันร้องอย่างเจ็บปวดแต่ไม่โหยหวนอย่างคนทั่วไป และแผลมันเสือกหายจนกลับมาทำงานได้ดั่งเดิม

เด็กหนุ่มเป็นคนเงียบขรึมเขายิ่งชอบ เลยให้มันขึ้นมาอยู่บนเรือคอยช่วยงานทั่วไปจนกระทั่งขึ้นมาเป็นผู้ช่วยทั้งขับเรือ ทั้งดูแลพวกแรงงานเถื่อนที่โดนจับมาใหม่ ๆ

ทัดทองมองลงไปยังพื้นเรือที่ไอ้ทรงนั่งเล่นไพ่คนเดียวอยู่บนพื้น แล้วพลันส่ายหน้า ไอ้หมอนั่นมีดีแค่แรง เขาไว้ช่วยงานเรื่องจับแรงงานเถื่อนหรือไว้เฆี่ยนคนงาน แต่ถ้าพูดถึงเรื่องสมองมันกลับห่วยแตกอย่างเด็กสามขวบ

“ผมตั้งใจว่าจะกลับบ้าน ผมมีคนที่รอผมอยู่ครับ”

จู่ ๆ พสุธาก็เอ่ยขึ้นจนทัดทองแปลกใจ เขาตั้งใจฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังจะเล่าให้ฟังเพราะมันไม่เคยปริปากพูดเรื่องส่วนตัวเลยสักครั้ง คงเป็นเพราะพสุธาคิดว่าในที่สุดจะได้กลับบ้านจึงยอมเผยเรื่องราว

“ผมมีแม่คนหนึ่งทำงานเป็นแม่บ้านอยู่บ้านนายหัวบัญชร”

“ตายห่า!! ไอ้แทน! มึงกลับบ้านไม่ได้นะ มึงก็รู้ว่านายหัวล่าหัวมึงอยู่ ที่มึงโดนตีหัวจับมาลงเรือนี่ก็เพราะนายหัว”

พสุธาเบือนใบหน้ากลับไปมองทัดทอง เด็กหนุ่มกว่าไม่มีรอยยิ้ม ใบหน้าเรียบเฉยจนทัดทองเองยังหวาดกลัว

“แต่ผมมีคน ๆ หนึ่งที่ต้องไปหา เธอกำลังรอผมอยู่และผมไม่อยากให้เธอคิดว่าผมทิ้งเธอไป”

ทัดทองส่งมวนยาสูบที่เขาดูดไม่หมดไปให้เด็กหนุ่ม ซึ่งพสุธารับไปดูดต่อแต่โดยดี เมื่อก่อนนี้เขาไม่เคยคิดลองพวกนี้มาก่อนแต่พอมาอยู่บนเรืออันโดดเดี่ยว ยาสูบก็กลายเป็นสวรรค์ขึ้นมาทันที

“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“ลูกสาวของนายหัวบัญชร”

“ไอ้แทน!!”

ตอนนี้ทัดทองนั่งไม่ติดต้องลุกขึ้นเดินไปทางเด็กหนุ่ม ยืนจ้องหน้าเห็นดวงตาสีฟ้าล้ำลึกด้วยอารมณ์บางอย่างจนเขาเองก็นึกกลัว

“มันเสี่ยงเกินไป ถ้ามึงโผล่กลับไปครั้งนี้นายหัวคงเอามึงถึงตาย”

“ผมยอมเสี่ยง แล้วถ้ามันได้ผลผมจะพาเธอไปหาพี่ที่ประจวบ”

หนุ่มใหญ่ทอดถอนใจ เขาคงไม่อาจทัดทานไอ้เด็กหนุ่มนี้ได้แล้วหลังจากที่ฟังมันพูด ดูท่าพสุธาคงตัดสินใจมาแล้วสักพักว่าจะทำสิ่งใด บางอย่างในตัวเด็กหนุ่มทำให้เขาเคารพมันจนทำได้เพียงตบบ่า

“งั้นก็ตามใจมึง”

พสุธาผละออกจากพวงมาลัยบังคับเรือเมื่อทัดทองเบียดร่างเข้ามาแทนที่ เขาถือมวนยาสูบมวนใหม่ในมือนั่งลงที่ขอบไม้ด้านนอกของห้องเดินเรือ มองท้องฟ้ายามเย็นใกล้จะถึงเวลาที่ต้องเปิดให้พวกใต้ท้องเรือขึ้นมากินข้าวและทำงาน

มือกำผ้าสีฟ้าที่เขาตัดออกมาจากเสื้อเชิ้ตตัวที่บุษยาซื้อให้วันเกิด อีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดเขาอีกครั้ง ครบสามปีพอดีที่เขาอาศัยอยู่บนเรือลำนี้ เรือค้ามนุษย์ที่พ่อของหญิงที่เขารักจับเขาโยนลงมาให้พบกับความทรมาน

เขาหยิบผ้าสีฟ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงสีขุ่น สีฟ้ายังคมชัดเพราะเขาตัดมันออกมาจากเสื้อในสัปดาห์แรกที่ขึ้นเรือ เสื้อที่ขาดริ้วเพราะแส่เฆี่ยนลงกลางหลัง เขาจึงทำได้แค่ตัดเศษผ้าขนาดไม่ใหญ่มากคล้ายผ้าเช็ดหน้าออกมาเก็บไว้ในเกางเกง

ผ้าที่เคยนุ่มนวลดั่งผิวของบุษยา บัดนี้กลับหยาบกระด้างลงเช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่เริ่มชินชา จนเขากลัวว่าถ้าเขายังไม่ได้กลับขึ้นฝั่งในเวลาอันใกล้นี้ ใจของเขาคงไม่มีวันกลับมาอ่อนโยนได้ดั่งเดิม