บทที่ 20

บทที่ 20

มือเล็กเริ่มสั่นสะท้านขณะถือถาดใบใหญ่เดินเข้าไปแล้วรอให้เด็กที่อยู่ในห้องหยิบออกจากถาดวางไว้บนจานเลื่อนหมุนได้ตรงกลาง แล้วเธอจึงถูกดึงไปยังมุมห้องจากพนักงานด้วยกันอีกคน

“พี่บัวมาทำอะไร!”

“พี่แค่อยากมาดูหน้าบอส”

พนักงานคนดังกล่างนิ่วหน้า

“ไม่ต้องกลัว พี่จะยืนอยู่เฉย ๆ”

บุษยาย้ำอีกครั้งเพิ่มความมั่นใจแล้วถือถาดห้อยไว้ด้านหน้า ยืนประสานมือกันยืนนิ่งไม่ไหวติงตรงด้านผนังห้อง

ดวงตาคมรีจ้องนิ่งไปยังบุคคลเดียวที่นั่งอยู่ในโต๊ะ รูปร่างของพสุธาใหญ่กว่าเมื่อก่อนมาก ครั้งเป็นเด็กหนุ่มเขามีรูปร่างผอมเกร็งแต่บัดนี้กล้ามเนื้อหนาแน่นเป็นลูกตามหัวไหล่ ท่อนแขน

ผมดำหยักศกของเขามัดรวบไว้ด้านหลังเหมือนเมื่อกลางวัน ผิวคล้ำแต่ไม่เท่าแต่ก่อน คิ้วเข้มหนาดกพาดเฉียงตวัดลงปลาย จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากหนา

เธอไล่สายตาไปยังกรามแกร่งที่เห็นชัดสู่ลำคอหนาตวัดลงไปที่มือใหญ่กำแก้วเหล้าไว้ยกดื่ม พสุธาเผยอริมฝีปากจิบเหล้าผสมน้ำลงสู่ลำคอ เธอมองลูกกระเดือกที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าสมัยเด็ก แล้วพลันเหลือบขึ้นจนสบสายตาสีฟ้าจัดที่จ้องมองมาที่เธอเช่นเดียวกัน

บุษยาเห็นเขายืดกายขึ้นตรงจากนั้นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ด้านหลังก็เดินเข้ามาหา แล้วชายร่างยักษ์ก็เดินตรงมาทางเธอ

“มานี่!!”

ร่างเล็กถูกหิ้วปีกออกมาจากห้องวีไอพีทันทีด้วยแรงมหาศาลของชายร่างโต บุษบาไม่ขัดขืนแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้เธอบรรลุเป้าหมายแล้ว ชายหนุ่มที่เธอเห็นเมื่อกลางวันคือคนเดียวกับที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคืนนี้ คือพี่แทน

ทัดทองผลักร่างเล็กไปยังโถงทางเดินเงียบด้านข้างแล้วดึงป้ายชื่ออออกมาจากหน้าอก ไม่มีแม้แต่เสียงอ่านป้ายชื่อ ชายร่างโตเพียงแค่มอง

“ถอดหน้ากากออก”

บุษยายกมือขึ้นถอดหน้ากากอนามัยออกจากใบหน้า เธอไม่หลบตาเขา ส่งสายตาคมรีเรียบเฉย และไม่พูดสิ่งใด

“ไปทำงานที่อื่น ไม่ต้องเข้าไปอีก”

เสียงเข้มต่ำจนเกือบตะวาดเอ่ยขึ้น บุษยาพยักหน้ารับแล้วหันกายเดินจากไป แต่พอพ้นสายตาคนร่างยักษ์เท่านั้น ร่างบอบบางของเธอพลันทรุดลงนั่งยองทันทีอย่างหมดแรง

เป็นเขาจริง ๆ! พี่แทน แต่ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น

หน้าเล็กซบลงบนเข่า ภาพใบหน้าแกร่งเรียบเฉยจนเกือบเย็นชา โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าไร้ความอ่อนโยน มีร่องรอยกร้าวกระด้างและแข็งแกร่งจนเธอเกือบไม่คิดว่าเป็นพสุธา

พ่อของเธอทำให้เขาหายไป เธอรู้ดีมาตลอด แต่เธอเองก็กลัวเกินกว่าจะถามนายหัวบัญชร กลัวว่าพ่อของเธอจะตอบว่าเขาได้ทำอะไรไปกับพสุธา

ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ บุษยา เป็นเพราะเธอทุกคนถึงได้เป็นแบบนี้ ถ้าเธอไม่รักพี่แทน ไม่ไปสนิทสนมจนคนในบ้านรู้กันทั่ว พี่แทนคงไม่ต้องโดนทำร้าย ป้าพรพิศเองจะได้อยู่กับลูกชายของเขาเหมือนเดิม และบางทีพวกเขาแม่ลูกอาจย้ายออกเพื่อไปมีชีวิตที่ดีกว่าอยู่บ้านหลังนี้

เธอต้องบอกป้าพรพิศว่าพสุธากลับมาแล้ว!

เมื่อคิดได้ดังนั้นบุษยาจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับลงไปด้านล่างเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกจากโรงแรมตรงกลับบ้านทันที

พสุธาวางแก้วมือสั่นเล็กน้อย หญิงสาวร่างผอมบางคนนั้นยืนนิ่งมองตรงมายังเขา ดวงตาคมรีของเธอช่างเหมือนกับบุษยาเหลือเกิน

แต่รูปร่างของเธอกลับผอมบางมากเกินไป ถ้าเป็นบุษยาคงอวบอิ่มมากกว่านี้ โดยเฉพาะทรวงอก

“แทนคะ เป็นอะไรคะ”

เขาเอี้ยวหน้ามองหญิงสาวที่เขาพามาด้วยจากอเมริกา หวังว่าช่วยผ่อนคลายยามความต้องการพุ่งทะยาน ซึ่งตอนนี้เขากำลังเป็นอยู่ เพียงแค่มองหญิงสาวสวมชุดไทยประยุกต์ในชุดพนักงานเสิร์ฟ เจ้าแก่นกายก็แข็งโด่จนเขาต้องขยับตัวอย่างอึดอัด

“เปล่าไม่เป็นไร เซรีน่าจะขึ้นไปก่อนไหม”

“ไม่ค่ะ รอขึ้นพร้อมแทนดีกว่า”

แล้วเธอก็กลับไปสนใจโทรศัพท์มือถือต่อ ข้อดีของเธอก็คือเขาไม่จำเป็นต้องพะเน้าพะนอเอาใจ และเธอพร้อมเสมอตลอดเวลา

ดวงตาสีฟ้าจัดเหลือบตาขึ้นมองทัดทองเดินกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นหญิงสาวเดินตามมาด้วย ทัดทองเพียงวางป้ายชื่อบนโต๊ะตรงหน้าเขา แล้วขยับออกไปด้านหลังเหมือนเดิม

ปานขวัญ!

เขาคงเข้าใจอะไรผิดไปเอง ผู้หญิงไทยส่วนใหญ่มักมีรูปร่างคล้ายคลึงกัน

“อ้อ ผมอยากจะถามอะไรคุณพสุธาหน่อยครับ ทำไมคุณถึงพูดไทยได้คล่อง”

พสุธาเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยรังสรรที่นั่งตรงกันข้าม เสี่ยอ้วนผิวขาววันนี้มาคนเดียว จริงสิ ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นบุษยาไปได้อย่างไร ในเมื่อเธอแต่งงานไปกับเสี่ยรังสรรแล้ว

“แม่ผมเป็นคนไทยครับ”

“แบบนี้นี่เอง แหมทุกคนก็ได้แต่สงสัย คุณแทบไม่มีเค้าคนไทยเลยนะครับ”

“ครับ ใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น”

แล้วความเงียบก็เข้าครอบคลุมภายในห้องจนน่าอึดอัด พสุธามองกวาดตาไปรอบโต๊ะ คงเป็นเขาที่เป็นส่วนเกินของเมืองนี้

“แล้วเสี่ยรังสรรมาคนเดียว ไม่พาภรรยามาล่ะครับ”

“ไม่ล่ะครับ ให้เธอเลี้ยงลูกไปเถอะครับ ส่วนผมว่าจะแวะอาบอบนาบ เอ้ย ไม่ใช่ อาบอบนวดสักหน่อย ผ่อนคลายดีน่ะครับ ไปด้วยกันไหมครับ”

พสุธาหัวเราะหยันแล้วส่ายหน้า น่าสงสารบุษยาที่เลือกแต่งงานกับคนแบบนี้

ลูก! อย่างนั้นเหรอ เธอมีลูกแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะอารมณ์เสียขึ้นมา อารมณ์คุกรุ่นทั้งหึงหวงทั้งสมน้ำหน้าด้วยความเกลียดชังผสมปนเปจนเขาสับสน

“พวกคุณคงทราบว่าผมเคยเป็นเด็กของนายหัวบัญชร”

ความเงียบหนักกว่าเดิมเมื่อพสุธาเอ่ยขึ้น แต่เมื่อเขากำลังพูดต่อ เสี่ยรังสรรกลับพูดแทรกเข้ามา

“แล้วยังไงครับ คุณพูดขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์อะไร”

“ก็คุณควรเกรงใจภรรยาบ้าง อย่างน้อยผมก็เป็นคนรู้จักกับภรรยาของคุณ”

เสี่ยรังสรรทำหน้าสงสัยหนัก แล้วสักพักจึงหัวเราะขบขันเสียงดัง

“คุณพสุธา คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ผมไม่ได้แต่งงานกับเธอนะครับ ลูกนายหัวบัญชรที่ชื่อบัวใช่ไหม ถ้าผมจำไม่ผิด”

“แต่ผมไปงานหมั้น..”

“โอ้ย! ผมถอนหมั้นไปตั้งนานแล้วตั้งแต่ ..”

“ผมว่าดึกแล้ว ขอตัวก่อน”

พสุธาพูดแทรกลุกขึ้นยืนทันทีไม่มีปี่มีขลุ่ยจนคนในโต๊ะหน้าเหวอ ลุกขึ้นเดินไปส่งหน้าประตูห้องวีไอพี ก่อนกลับมาซุบซิบนินทาเรื่องเก่าของพสุธา

ถอนหมั้น!!

ในใจเขายิ่งกว่าสับสน พยักหน้าให้ทัดทองมาใกล้ ๆ

“เธอคนนั้นอยู่ไหน”

“ไม่ทราบครับ แต่นายมีชื่อของเธอแล้ว”

“คิดว่าไม่ใช่ชื่อของเธอ บ้าจริง ทำไมทำงานได้ห่วยขนาดนี้”

ทัดทองยืนนิ่งก่อนเดินตามนายใหญ่ที่เดินอารมณ์เสียไป โดยมีนางแบบสาวตามติดไม่ห่าง เขาชินเสียแล้วกับอารมณ์แปรปรวนของพสุธานับตั้งแต่เหยียบแผ่นดินบ้านเกิดเมืองหอยใหญ่แห่งนี้