บทที่ 21

บทที่ 21

เวลาเดิมในทุกเช้าของสาวร่างผอมบางต้องจอดรถที่ลานจอดรถของพนักงานเป็นประจำ และเดินเข้าประตู แต่วันนี้บุษยาเลี่ยงมาให้เร็วขึ้น

ขณะที่กำลังเดินออกจากลานจอดรถเพื่อตรงไปยังประตูใจยังรู้สึกเสียววาบหวาดหวั่น ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเจอพสุธา หากแต่เธอยังไม่พร้อม และยิ่งตัวเขาเองดูเปลี่ยนแปลงอย่างมากคล้ายคนแปลกหน้า เธอยิ่งไม่ต้องการพบเขา ต้องไม่ใช่เธอลักษณะนี้

บุษยาเดินเข้าไปยังห้องเก็บของของแผนกครัวเพื่อเก็บกระเป๋าและสวมผ้ากันเปื้อน ภาพชายหนุ่มร่างใหญ่โตนั่งจ้องเธอไม่วางตา ลักษณะราศีคนรวยจับไปทั่วตัว ทั้งยังดูแข็งกระด้าง เย็นชา

เขาไม่ใช่พี่แทนคนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว

สังเกตข้างกายเขามีผู้หญิงชาวต่างชาติคนเดิมนั่งประกบข้าง แต่เธอก็รู้เพียงแค่นั้นเพราะนัยน์ตาสีฟ้าดึงดูดความสนใจจากเธอไปจนหมด

ขณะที่มือกำลังสาละวนกับงานตรงหน้า เธอต้องเตรียมอบขนมปังชุดใหญ่เช้านี้เพื่อใช้ไปอีกสองวัน พลันนึกขึ้นได้ป้ายชื่อของปานขวัญถูกชายร่างยักษ์ฉกไปแล้ว

บุษยาหยุดเทแป้งลงโถเครื่องนวดแป้งทันที รีบเดินออกไปยังโถงหน้าของแผนกครัวจนกระทั่งเห็นปานขวัญเดินเข้ามา

“ปาน!”

“พี่บัว พอดีเลย ป้ายชื่อของปานล่ะ”

“ปาน พี่ขอโทษด้วย เมื่อวานนี้เกิดเรื่อง ถ้ามีคนมาตามปานไปเรื่องป้ายชื่อ ปานตอบว่าทำหล่นหายได้ไหม”

บุษยากำมือของปานขวัญไว้แน่น ความเย็นของเหงื่อผุดซึมออกมาจากฝ่ามือทำให้ปานขวัญแปลกใจ จ้องหน้าบุษยาเผือดสี

“แต่พี่บัวคะ พี่ไปทำผิดร้ายแรงมาหรือเปล่าคะ”

“ไม่! ไม่เลยปาน เมื่อวานนี้พอพี่เข้าไปในห้อง พี่แค่ไปยืนจ้องหน้าบอสคนใหม่นานไปหน่อยจนโดนหิ้วปีกออกมา”

“งั้นก็ไม่เห็นมีอะไรต้องน่าห่วงนี่คะพี่บัว”

บุษยาบีบมือของปานขวัญแน่นขึ้นอีกพรางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก

“พี่กลัวถูกให้ออก ปานก็รู้ว่าพี่ต้องดูแลน้องสาวและป้าที่บ้าน”

ปานขวัญพยักหน้าหงึกหงักทั้งที่ในใจยังสงสัย คนในโรงแรมแทบไม่มีใครรู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของบุษยา ยกเว้นเรื่องมีน้องสาวพิการ

“ก็ได้ค่ะ ปานจะบอกไปว่าทำหล่นตรงโถงทางเดิน”

“ขอบใจมากจ๊ะ พี่จะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย แล้วพี่จะตอบแทนน้องเมื่อมีโอกาสนะ งั้นพี่ขอตัวทำงานก่อนนะ”

ปานขวัญยังทำหน้าฉงนก่อนยักไหล่เดินเข้าไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายสำหรับทำงาน จนกระทั่งเข้าช่วงบ่ายแก่ขณะที่ปานขวัญกำลังเดินออกจากห้องน้ำของพนักงานด้านหลัง เห็นใบหน้าของหัวหน้าแผนกดูตื่นตระหนกเดินเข้ามาหา

“ปาน ไปทำเรื่องอะไรมาหรือเปล่า”

เธอสะดุ้งโหย่ง

“เปล่าค่ะ”

“ข้างบนเรียกหา ขึ้นไปชั้นผู้บริหารนะ”

ปานขวัญทำหน้าหวาดหวั่นเล็กน้อยแล้วจึงเดินไปยังลิฟต์ของพนักงานด้านหลังเพื่อขึ้นไปชั้นผู้บริหาร

ติ๊ง!

เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ร่างเล็กบางของปานขวัญจึงเดินตรงไปยังโถงแต่ไม่เห็นใครนอกจากชายร่างยักษ์ยืนหน้าถมึงทึงที่มักเห็นอยู่ข้างกายบอสคนใหม่ แผ่นหลังเสียวสะท้าน อาการหวาดหวั่นกลายเป็นหวาดกลัว ได้แต่ภาวนาในใจ

อย่าทำให้พี่บัวผิดหวังนะไอ้ปาน

บุษยาสะพายกระเป๋าเตรียมตัวกลับเร็วหน่อยเนื่องจากนัดทนายไว้ช่วงเย็น ถ้าขืนเธอไปช้ายิ่งกลับบ้านช้าไปอีก เธอยกนาฬิกาขึ้นดูเกือบบ่ายสี่โมงแล้ว ตอกบัตรออกแล้วเดินออกจากประตู มือเย็นเฉียบของปานขวัญฉุดเธอไว้

“เป็นอะไรน่ะปาน ใครทำอะไร”

บุษยามองหน้าปานขวัญคล้ายร้องไห้แต่ก็ไม่ เนื้อตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว ยกมือขึ้นลูบต้นแขนของปานขวัญปลอบประโลมรอให้เด็กสาวค่อยยังชั่วขึ้นเสียก่อน

“ไปนั่งก่อนไหม แล้วค่อยเล่าให้พี่ฟัง”

“ม่ะ ไม่ต้องค่ะ พี่บัว หนูขอโทษนะคะ”

แผ่นหลังของบุษยาเหยียดตึง มือที่ลูบปานขวัญอยู่หยุดชะงัก จ้องมองเด็กสาวกำลังขบริมฝีปากห้ามอาการสั่นระริก

“ปานบอกพวกเขาไปแล้วใช่ไหม”

ปานขวัญทำได้แค่พยักหน้าเร็ว ๆ

“ปานกลัว ปานขอโทษ”

บุษยาโอบเด็กสาวไว้ลูบแผ่นหลังปลอบใจทั้งที่ตัวเองก็กำลังใจเสีย ร่างของปานขวัญสั่นเล็กน้อยแต่ดีขึ้น เด็กสาวดึงตัวออกมาจากอ้อมกอดบุษยาเอ่ยเตือนด้วยเสียงที่ยังสั่น

“พะ พี่บัวระวังตัวด้วยนะคะ นะ หนูว่าบอสเราไม่ใช่คนธรรมดา”

คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อได้ฟังแต่ไม่ทันได้ถามอะไรต่อเพราะต้องรีบออกไปหาทนาย บุษยาบีบมือของปานขวัญอีกครั้ง

“พี่ขอโทษปานอีกครั้ง แล้วยังไงพี่จะตอบแทนที่ปานพยายามช่วยพี่ แต่ตอนนี้พี่ต้องไปก่อน พี่มีนัด แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

ปานขวัญมองตามร่างผอบบางของบุษยา เนื้อตัวยังสะท้านเมื่อนึกภาพนัยน์ตาสีฟ้าโกรธจัดจนเธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะกระโดดเข้ามาทำร้าย แต่ไม่เลย บอสใหญ่เพียงนั่งนิ่ง จ้องเธอด้วยดวงตาคู่นั้น เพียงเท่านั้นเธอก็พลันทรุดเข่าลงแล้วเล่าทุกสิ่งออกมาจนหมด

พี่บัว บอสน่ากลัวมาก พี่บัวต้องระวังตัวให้ดีนะคะ