เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 24
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-22 18:05:38บทที่ 24
ร่างอ้วนเตี้ยนั่งทานอาหารเช้าอยู่หัวโต๊ะทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้ทุกครั้งที่เห็น แต่ก็จำทนต้องอยู่กับคนนี้มาหลายปีเพราะการแต่งงานด้วยเงินเป็นตัวตั้ง
“นี่เสี่ย กินเบา ๆ สิ เสียงดังขนาดนี้อายเขา”
“จะอายไปทำไม มีกันอยู่แค่นี้ รีบ ๆ กินเข้าเถอะฉันจะต้องรีบไป”
เบญจมาศ ภรรยาของเสี่ยรังสรร รูปร่างอรชรผิวขาวอย่างคนจีนแต่ใบหน้าคมดั่งคนใต้ ลอบเบ้ปากก่อนก้มหน้าลงทานอาหารเช้าต่อ
“เสี่ยครับ”
เสียงทุ้มเรียกเสี่ยอย่างเกรงใจจากคนสนิทดังขึ้นหน้าประตู เธอเหลือบตามองเสี่ยรังสรรที่พยักหน้ารับ
“ว่ามา มีใครยื่นประมูลบ้าง”
“ก็ไม่มากครับ เพราะราคาค่อนข้างแรง แต่มีคนหนึ่งที่น่าหนักใจที่สุดเสี่ย”
“ใคร?”
“คุณพสุธา แบล็ค เจ้าของโรงแรมคนใหม่ครับ”
เสี่ยรังสรรอึ้งไป นี่ไอ้ลูกครึ่งเฮงซวยนั่นกำลังคิดมาแย่งชิ้นปลามัน ใบหน้าอวบอูมแสยะปากยิ้มก่อนก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อ แล้วชะงักเงยหน้ากลับไปสั่งลูกน้อง
“คอยตามดูมันไว้ให้ดี อย่าให้คลาดสายตา อ้อ ส่งคนเข้าไปในโรงแรมมันด้วย ดูให้หมดลูกเมียที่แอบเก็บไว้ คนรัก คนโปรด”
“ครับเสี่ย”
เบญจมาศนั่งก้มหน้าทานอย่างไม่สนใจ แต่ภาพนายหัวคนใหม่ของเมือง รูปหล่อและรวยทำให้เธอสะท้านทุกครั้งเวลาเจอ เหลือบตาลอบมองสามีที่นั่งอย่างคนไม่มีมารยาท ถ้าเปลี่ยนสามีได้คงดีไม่น้อย
ใกล้เที่ยงแล้วเมื่อบุษยาตัดสินใจขึ้นมายังชั้นผู้บริหาร เช็ดฝ่ามือชื้นเหงื่อลูบกางเกง ครั้งแรกตั้งใจโทรศัพท์เข้ามาก่อน แต่เมื่อคิดอีกครั้งให้ดี เธอพบว่าการขึ้นมาพบเลยอย่างไม่ทันให้เขาตั้งตัวคงจะดีกว่า
มืออีกข้างถือซองเอกสารมาด้วย เอกสารทวงเงินจำนองบ้าน ส่วนหนี้ของสวนยางเธอไม่ได้หยิบมาด้วย
ติ๊ง!!
เสียงลิฟต์วันนี้ดั่งเสียงลงดาบพิฆาต ดวงตาหวานแกมหวาดหวั่นมองประตูเปิดออกแล้วก้าวเดินออกจากลิฟต์ตรงไปยังเลขาส่วนตัวหน้าห้องทำงาน
“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
บุษยาหยุดลง เสียงเข้มเจ้าระเบียบดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเป็นเพียงพนักงานระดับล่างเท่านั้น
“ค่ะ ขอพบคุณพสุธาค่ะ”
“ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้นัดค่ะ แค่บอกว่าฉันชื่อ ...”
“ถ้าไม่ได้นัดก็เชิญกลับไปก่อนนะคะ ท่านกำลังประชุม ไว้ฉันจะแจ้งท่านอีกทีว่าว่างจะพบกับพนักงานห้องครัวหรือเปล่า”
เสียงแหลมสูงเลขาส่วนตัวแย้งขัดขึ้น บุษบาเข้าใจดี ตอนนี้พสุธาเป็นผู้บริหารระดับสูงคงมีงานยุ่งตลอดเวลา
“ถ้ายังงั้นฉันขอทำเรื่องนัดไว้ก่อนได้ไหมคะ”
เลขานุการวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนหยิบสมุดนัดออกมา
“ชื่ออะไรคะ”
“บุษยา เศวตร ค่ะ”
บุษยามองชื่อตัวเองถูกจดลงในตารางนัดยาวเหยียด ดูแล้วคาดว่าภายในเดือนนี้เธอคงไม่ได้พบนายใหญ่ของโรงแรมเป็นแน่
คิ้วเรียวขมวดคิดเพียงเสี้ยววินาทีก่อนตัดสินใจออกวิ่งทันที ตรงไปยังประตูบานใหญ่หนาทึบแล้วเปิดเข้าไปโดยไม่เคาะก่อน
“หยุดนะ!! อย่า! บ้าจริง รปภ รปภ!!”
แว่วเสียงตะโกนตามหลังแต่บุษยากำลังหน้ามืด เรื่องนี้รอไม่ได้ต้องคุยวันนี้เพื่อจัดการชีวิตที่สำคัญที่สุด เงินที่เหลืออยู่ก็มีเพียงน้อยนิด
ปัง!!
ร่างเล็กหันกลับไปลงกลอนทันทีที่เข้ามา ไม่ทันเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนมองเธออยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“หล่อนล็อคประตู นี่ นายหัวอยู่ข้างในหรือเปล่า เร็วเข้าไปเรียกคุณทัดทอง เร็วสิ!!”
บุษยาค่อยถอยหลังออกจากประตู หูยังได้ยินเสียงตะโกนไม่หยุด ไม่น่าเชื่อว่าเธอกำลังยิ้มกว้างออกมา
สิบปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้สึกสนุกมากเท่านี้มาก่อน ภาระหน้าที่มักทำให้เธอเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าหาความสำราญสำหรับตัวเอง
“ใจร้อนพบพี่ขนาดนี้เลยหรือไง”
เสียงทุ้มต่ำเข้มกว่าเมื่อก่อนดังขึ้นด้านหลัง ร่างบางหยุดเท้าทันทีพลันแผ่นหลังรู้สึกถึงไออุ่นแผ่ร้อนใกล้เกินไป ร่างเล็กยังไม่กล้าหันกลับไป
“กล้าบุกเข้ามาแต่ไม่กล้าหันมาหรือไง”
เสียงทุ้มถามขึ้น แต่คนร่างเล็กรู้ว่านี่ไม่ใช่คำถาม มันเป็นคำท้าทายที่ส่งตรงมายังเธอ ศีรษะเชิดตั้งตรงขึ้นแล้วจึงหันกายผอมบางกลับไปหาเขาทั้งร่าง
ร่างใหญ่โตอยู่ใกล้เกินไปทำให้ใบหน้าหวานเล็กต้องแหงนขึ้นจนเกือบตั้งบ่า
สีผิวยังคงคล้ำ ผมมัดรวบตึงได้รูปไปกับศีรษะมนสวย กรามแกร่งขึ้นเหลี่ยมเห็นได้ชัด สันจมูกมีรอยบิดนิดหน่อยเหมือนเคยหักมาก่อนแล้วไม่ได้รับการรักษา ริมฝีปากหนา
“มองตาพี่สิ”
ดวงตาคมรีค่อยเหลือบขึ้นจนกระทั่งสบนัยน์ตาสีฟ้าจัดเข้มข้น สีฟ้าที่ล้ำลึกกว่าเมื่อก่อน เขามีสีตาเปลี่ยนไป มันกลายเป็นเฉดฟ้าครามอมเขียวที่สามารถดูดเธอลงไปให้จมลึกกว่าเมื่อครั้งเธอยังสาว
“ไม่พูดอะไรหน่อยหรือ เป็นต้นว่า สวัสดีค่ะพี่แทน สบายดีไหมคะ”
บุษบาหลุบตาลงมองปากหนาที่เอ่ยวาจาประชดประชัน เป็นนิสัยที่เปลี่ยนไปอีกอย่าง หลังจากกระพริบตาเพื่อตั้งสติ ร่างเล็กก้าวถอยหลังออกห่างสองก้าว
“สวัสดีค่ะนายหัว ฉันรู้ว่าคุณคาดไว้อยู่แล้วว่าฉันจะมาหา”
รอยยิ้มหยักขึ้นมุมปากก่อนที่ร่างสูงใหญ่หันตัวกลับไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ผายมือออกให้เธอนั่งลงตาม
ร่างเล็กนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้าม มองมือแกร่งกดแป้นโทรศัพท์ภายใน สั่งด้วยเสียงทรงอำนาจอย่างที่เธอไม่เคยได้ยิน
“ไม่ต้องส่งคนเข้ามา”
จริงสินะ เดี๋ยวนี้เขาเป็นนายหัวแล้ว เขาไม่ใช่พี่แทนของเธอ
“ฉันมาที่นี่ต้องการคุยเรื่องหนี้ของพ่อ”
เธอยังมองมือแกร่งสีเข้มไม่วางตา เขาวางหูโทรศัพท์แล้วใช้นิ้วเคาะเป็นจังหวะ ปลายเล็บเขาตัดสั้นพอดี นิ้วเรียวยาวส่วนข้อนิ้วใหญ่ดั่งคนทำงานหนัก
“บัว!!”
เสียงเข้มข้นเรียกชื่อทำให้เธอเงยหน้าขึ้น พลันนึกได้ว่ากำลังอยู่กับเขาสองต่อสอง กายสาวของเธอเหยียดขยาย ใบหน้าเห่อร้อน
“ขอโทษค่ะ ฉันตั้งใจมาหาเพื่อตกลงสัญญาการใช้หนี้กันใหม่”
พสุธาหลับตานิ่ง เสียงหวานนุ่มทำเขาสั่นสะเทือน เสียงที่เคยกระซิบตรงซอกหูบอกรักเขาไม่หยุด
ชายหนุ่มกระพริบตาลืมขึ้น พสุธาคาดว่าดวงตาของเขาตอนนี้คงเป็นฟ้าเข้มจัดด้วยอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งขึ้นกระทันหัน ร่างผอมบางชะงักนิ่งไปก่อนเอนกายพิงพนักคล้ายเตรียมหนี
“หยุด! บัว นั่งเฉย ๆ พี่ยังไม่สิ้นคิดขนาดนั้น”
บทที่เกี่ยวข้อง
หนี้รักนายหัว บทที่ 25
บทที่ 25หน้าหวานคมแดงซ่านขึ้นทีละน้อยจนแดงก่ำเพราะอับอาย ทั้งอายที่ร่างกายของตัวเองตอบสนองเพียงแค่มองตา ทั้งอายที่เธอน่ารังเกียจจนเขาต้องพูดมันออกมาเตือนสติ“ค่ะ ขอโทษด้วย”“บ้าจริง! พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ช่างเถอะ! พูดมา”เสียงเข้มห้วนกระชากทำให้ยิ่งแน่ใจว่าเขาเปลี่ยนไปจริง ๆ คงลืมความรักวัยเด็กไปแล้ว ร่างผอมบางยืดตัวขึ้นตรงเช่นเดิมแล้วดึงเอกสารในซองออกมา“ฉันเพิ่งได้รับใบทวงนี้ฉบับนี้ ฉันไม่ทราบมาก่อนว่าพ่อเอาบ้านไปจำนองไว้”พสุธาไม่ได้รับกลับมาดู เอกสารพวกนี้เขาเห็นมาหมดแล้ว ตั้งแต่ร่างเล็กแสนบอบบางเข้ามาในห้อง ร่างกายเขาตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาจนอยู่นิ่งไม่ได้ เขานั่งเคาะนิ้วเป็นจังหวะ ขยับตัวบ้างเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจออกจากร่างผอมบางของเธอผอมบาง? นัยน์ตาสีฟ้าจัดเพ่งมองคนร่างเล็กตรงหน้าอีกครั้งอย่างละเอียดระหว่างที่เธอกำลังสาธยายว่าจะชำระหนี้ยังไง ผมดำดกหนามัดรวบตามระเบียบของโรงแรม ใบหน้าแต่งแต้มเล็กน้อยเท่านั้นจนแทบไม่มีสีสัน คิ้วโก่งสวยธรรมชาติ ขนตายาวงอนรับไปกับดวงตาคมรีที่เขาเคยเผลอหลงใหล จมูกเล็กโด่งรั้นปลายเล็กน้อย และริมฝีปากกว้างเย้ายวนที่เขาชอบที่สุดเขาเคยใช้เวลาไปกับ
หนี้รักนายหัว บทที่ 26
บทที่ 26“อันที่จริง เราคุยกันก่อนก็ได้นะคะ น่าจะใช้เวลาไม่นาน นายหัวจะได้ทานข้าวอย่างสบายใจ”“ไม่มีเรื่องไหนที่เกี่ยวกับบัวแล้วพี่จะสบายใจหรอก”มือเรียวบางชะงักหยุดชั่วครู่ก่อนหยิบเอกสารออกมาจากซอง หน้าคมเข้มลอบยิ้มชื่นชมที่คนร่างเล็กสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีแม้ว่าโดนเขาพูดกระทบหลายครั้ง เขาแสร้งเหลือบตามองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจเอกสารที่เธอพยายามดันมาตรงหน้า“นายหัวไม่ดูสักหน่อยหรือคะ อันนี้เป็นแผนชำระหนี้ที่ฉันทำมา”“มันไกลไป”ปากหนาลอบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเบาะด้านข้างพลันยุบตัวลงจนเขารู้สึกถึงไอร้อน เสียงหวานนุ่มดั่งน้ำผึ้งดังขึ้นใกล้ตัว เขาขยับตัวแกล้งเอามือขึ้นเท้าบนโต๊ะแต่ยิ่งทำให้ตัวเองจุกเลยจำต้องเอนตัวไปด้านหลัง“นายหัวนั่งดีดีสิคะ แบบนี้จะมองเห็นได้ยังไง”เสียงหวานเริ่มแหลมขึ้นอย่างไม่พอใจ เขาเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง จมูกโด่งปลายรั้นรับกับหน้าละมุน เธอเอี้ยวหน้ากลับมาทางเขา ดวงตาคมรีปรากฎรอยขุ่นเคือง“พี่จุก สงสัยจะหิวมาก เลยต้องนั่งเอนตัว”เขาบอกเธอตรง ๆ หากแต่อาการจุกมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับอาหารเลย พสุธาวางมือลงข้างตัวซึ่งอยู่ด้านหลังของร่
หนี้รักนายหัว บทที่ 27
บทที่ 27บุษยาเสียวแผ่นหลังวาบเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูตามหลัง มองร่างแกร่งเดินกลับยังหน้าโต๊ะพยักหน้าให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมสาวร่างผอมบางเดินอย่างไม่มั่นใจตามคำสั่งของนายหัว ใจกระวนกระวายด้วยความรู้สึกบางอย่างทันทีเมื่อบุษยานั่งลง พสุธาเดินอ้อมมาด้านหลัง เท้าฝ่ามือลงบนโต๊ะด้านหน้าคล้ายโอบกอด“ไหนเปิดดูแผนการชำระหนี้สิ”มือเล็กหยิบเอกสารออกมาพยายามไม่เพ่งความสนใจไปยังใบหน้าคมเข้มที่โน้มต่ำลง กลิ่นบุหรี่เบาบางและกลิ่นฟีโรโมนเพศชายกรุ่นกำจายไปทั่วโพรงจมูกบุษยายื่นเอกสารขึ้นให้เขาแต่มือแกร่งดันลงแล้วกางบนโต๊ะใช้ลำตัวดันเก้าอี้ล้อเลื่อนให้เธอไปอยู่ชิดกับขอบโต๊ะ กักขังเธอด้วยวงแขนกำยำหัวใจดวงน้อยเต้นรัวดั่งมีชีวิตขึ้นอีกครั้งหลังจากตายด้านมาหลายปี มือทั้งสองกุมแน่นบนตักตัวเองบีบให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป จมูกใหญ่งองุ้มเล็กน้อยเฉียดแก้มนวลแดงซ่าน ถ้าเธอได้ยินไม่ผิด เขาแอบสูดลมหายใจอยู่ด้านหลัง“สามสิบปี พี่ว่ามันนานเกินไปหน่อยนะบัว”เสียงมือแกร่งพลิกหน้ากระดาษตรงหน้าแทรกเข้ามาในห้วงอารมณ์ที่กำลังกระเจิดกระเจิง ร่างเล็กเอนกายถอยจนหน้าอกชิดขอบโต๊ะแต่กายสูงใหญ่ยังโน้มส่งน้ำหนักลงบนแผ่น
หนี้รักนายหัว บทที่ 28
บทที่ 28วันหยุดยามบ่ายของวันอาทิตย์ ฝนตกยังพรำลงมาตั้งแต่เช้ามืด ร่างบอบบางยืนนิ่งตรงหน้าต่างห้องนอน มองบ้านเก่าหลังเล็กของพสุธาสภาพภายนอกทรุดโทรมจนแทบเข้าไปไม่ได้ มือเรียวกำขอบหน้าต่างครุ่นคิดข้อตกลง ประโยคยังดังก้องอยู่ในหัวไม่สามารถสลัดมันออกไปได้รุนแรงและป่าเถื่อน! ระยะเวลาหนึ่งปี!และที่เธอแปลกใจอีกอย่างคงจะความร่ำรวยของพสุธาที่เขาต้องแลกมาเพื่อให้ได้ตัวเธอ ซึ่งอันที่จริงมันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเธอเองก็รู้ตัวดีว่าเธอพร้อมเสมอสำหรับพี่แทนร่างเล็กโอบกอดตัวเอง ริมฝีปากหนาร้อนแรงแผดเผา ไม่มีความอ่อนหวานหลงเหลือ ตอนนี้เธออายุยี่สิบเจ็ด เธอรู้ว่าพสุธาต้องการอะไรร่างบอบบางนั่งลงที่ขอบเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มาจากบนโต๊ะเล็ก เลื่อนเบอร์โทรศัพท์ที่เธอขอมาจากป้าพรพิศแล้วพิจารณาอีกครั้งถ้าเธอกดเบอร์โทรออกนั่นหมายความว่าบางอย่างกำลังเปลี่ยนเธอไปตลอดกาล แต่ถ้าเธอเลือกที่จะไม่กด เธอจะอยู่ที่เดิมกับความเปลี่ยวเหงาในยามค่ำคืนใจนึกภาพในอีกหนึ่งปีนับจากนี้ ข้างกายเธอจะมีพี่แทนอยู่เคียงข้างให้ความอบอุ่นบนเตียง เธออาจเก็บเกี่ยวความทรงจำไว้เพื่อในวันที่เธอเปลี่ยวเหงาเธอจะมีบางสิ่งให้ระลึกถึงติ๊ด
หนี้รักนายหัว บทที่ 29**
บทที่ 29**อกแกร่งแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงเพียงโน้มศีรษะลงครอบครองริมฝีปากเย้ายวนที่เขาเฝ้าฝันถึงเสมอ มือแกร่งรวบข้อมือเล็กไว้ในมือข้างเดียวดันขึ้นสูงเหนือศีรษะ กดแน่นบังคับให้เธอเปิดปากรับลิ้นสาก กวาดไล้ทุกอณูของโพรงหวานฉ่ำเสียงครางหวานใสเล็ดลอดออกมาจากลำคอระหง ปากหนาวนเวียนจูบแล้วจูบเล่าจากเนิบช้าเป็นหนักหน่วงและรุนแรงโถมน้ำหนักร่างเปลือยสีเข้มกดทับร่างบอบบางเล็กของหญิงสาว ความร้อนแรงจากความโหยหาที่ฝังอยู่ในกายมานานนับสิบปีได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรงและดิบเถื่อน“อุ๊ย!”เสียงหวานอุทานออกมาสะดุ้งร่างยามมือสีเข้มกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวจนกระดุมขาดร่วง เปิดเปลือยอกสล้าง“นอนคว่ำบัว”มือสีเข้มจับร่างเล็กพลิกนอนคว่ำคร่อมขากดทับเธอไว้ มือแกร่งเร่งดึงยางรัดผมออก ปล่อยเส้นผมดกหนาแผ่ยาวสยาย“ผมบัวยาวกว่าเมื่อก่อน”แควก!มือดึงเสื้อเชิ้ตตัวเล็กออก ปลดตะขอเสื้อในด้วยแรงของชายหนุ่มฉกรรจ์จนขาดติดมือมือหยาบหนาปัดผมออกจากแผ่นหลัง เคลื่อนใบหน้าเข้มลงพรมจูบขบเม้มไปทั่วกายสาว วาดมือไปตามส่วนเว้าโค้งสู่เอวคอดกิ่วลงไปยังสะโพกผายงอนงาม“บัวตัวเล็กมาก”ความผอมบางของคนใต้ร่างทำให้เขาแปลกใจ แต่อารมณ์ดิบเถ
หนี้รักนายหัว บทที่ 30**
บทที่ 30**“พี่แทน เดี๋ยวก่อน อ่า อ่า อื้อ”เสียงหวานเล็กร้องไม่เป็นส่ำ ครางกระเส่ายิ่งทำให้คนตัวโตพอใจ สอดนิ้วเข้าทางแคบ สำรวจเตรียมพร้อมสำหรับเอ็นร้อนใหญ่ นิ้วรูดผ่านจุดกระสันแสนอ่อนไหวภายในลิ้นตวัดเม็ดเล็กเลียไปทั่วจนน้ำหวานฉ่ำเยิ้มคนร่างโตหน้ามืดไปกับกลิ่นและรสชาติ ลงแรงขบเนินสวาทกัดแผ่วเบาพร้อมนิ้วกดคลึงเม็ดกลางร่องรัก“พี่แทน! อ่า กรี๊ด”เสียงหวานกรีดร้องดังกว่าการสุขสมครั้งแรก กายแกร่งครางทุ้มในลำคอพึงพอใจ ลิ้นตวัดไล้ปลอบประโลมจนเนินเนื้อบรรเทาแรงกระตุกพสุธาเคลื่อนกายไปยังลิ้นชักหัวเตียง หยิบถุงยางกับเจลหล่อลื่นออกมา กลับมานั่งข้างคนร่างเล็กที่เอนตัวยันกายขึ้นจ้องมองอย่างสนใจ“ทำแบบนี้นะ คราวหน้าจะให้ทำเอง”ตาหวานเหลือบขึ้นจ้องหน้าคมเข้มก่อนหลุบตาลงจ้องลำใหญ่แข็งชัน ท่อนเนื้อแกร่งดุดันโค้งงอเล็กน้อย ปลายหัวฉ่ำน้ำ มือแกร่งฉีกถุงยางหยิบออกมาสวมได้เพียงครึ่งลำ“ไม่ต้องรูดลงหมดเหรอคะ”เขายิ้มมุมปากแล้วดันร่างเล็กเธอลงนอน จับข้อเท้าจัดท่าเพื่อให้เข้าได้ถนัด แต่พื้นนิสัยอยากรู้อยากเห็นทำให้ยันกายขึ้นมองยามเขาบีบเจลหล่อลื่นลงลำรัก“ทำไมต้องใช้ด้วยคะ”ไหล่กว้างกำยำสะท้านกลั้นหัวเราะ
หนี้รักนายหัว บทที่ 31
บทที่ 31ปัง!!นายหัวกระแทกประตูปิดใส่หน้า เดินเลี่ยงเปิดหน้าต่างในส่วนของห้องนั่งเล่น ยืนสูบบุหรี่แล้วเหลือบตามองเตียงนอนที่มีเงาตะคุ่มร่างบางของสาวน้อย ผ้าห่มขยุกขยิกแสดงว่าคนร่างเล็กตื่นแล้วแต่ไม่กล้าลุกออกมา พสุธายกมุมปากยิ้มก่อนชะงักนิ่งไอ้แทน นี่มึงกำลังทำบ้าอะไรอยู่ มึงนอนกับบัวเพราะต้องแก้แค้น ที่ให้ความหวังมึงแต่สุดท้ายก็เลือกคนอื่นขณะที่มึงลำบากบนเรือนรกแต่เมื่อเช้ามันดีเกินไป กระแสไฟแล่นวาบไปทั่วร่างกายยามสุขสม และในชั่วขณะหนึ่งถึงขนาดต้องการดึงถุงยางอนามัยออก ต้องการสัมผัสร่องสวาทนุ่มนิ่มโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น แล้วปลดปล่อยเข้าสู่กายสาว ฝังเชื้อพันธุ์ขาวขุ่นจนเธอตั้งครรภ์หน้าคมเข้มขุ่นมัวขึ้น โมโหตัวเองที่ปล่อยให้ความรู้สึกชักนำเตลิดเกินควบคุม แต่ไม่แล้ว ต่อไปนี้เขาจะทำให้แน่ใจว่าเธอเองต่างหากที่จะต้านทานเขาไม่ได้ เขาจะทำให้บุษยาตกหลุมรักเขาอีกครั้ง และเขาจะเป็นฝ่ายทิ้งเธอไปมือแกร่งดับบุหรี่ลงจานรอง สาวเท้าไปยังเตียงใหญ่ในห้อง นั่งลงขอบเตียงมองร่างเล็กนอนคลุมโปงนิ่ง มือใหญ่คว้าผ้าห่มคลุมศีรษะออก เห็นหน้างามนอนหน้าตื่นอยู่ข้างใน“ทำไมนายหัวไม่ไปทำงานเสียที อุบ อื้อ”คนร่
หนี้รักนายหัว บทที่ 32
บทที่ 32บุษยามองอาหารที่พสุธาสั่งมื้อเที่ยงขึ้นมาให้เธอ ในวันปกติเธอจะทานข้าวราดแกงง่าย ๆ ที่โรงแรมจัดไว้ให้พนักงาน แต่ดูอาหารบนโต๊ะแล้วเธอไม่มีทางทานได้หมดติ๊ด ติ๊ด!!“ค่ะ”“อาหารไปส่งหรือยังครับ”“มาแล้วค่ะ แต่มันเยอะเกินไป วันหลังบัวขอสั่งเองนะคะ”“ไม่ได้ พี่จะเป็นคนสั่งให้ ทานให้เยอะ ๆ นะ คืนนี้ยังต้องใช้แรง”“คืนนี้!! ไม่ค่ะ บัวไม่ไหว ขอพักก่อน”“งั้นพี่จะขอไปตรวจก่อนว่าไหวหรือเปล่า อ้ออีกเรื่อง พี่จองสปาของโรงแรมไว้ให้ ลงไปใช้นะครับ”บุษยายังนั่งหน้าเหวอใส่โทรศัพท์ที่ชายหนุ่มวางหูไปได้สักพักแล้ว จองสปาไว้ให้ เขาจะให้เธอทำอะไรอีกนะ?“อะไรนะคะ!!”“ค่ะ นายหัวจองแบบจัดเต็มไว้ให้ค่ะ มีทั้งนวดตัว นวดฝ่าเท้า มีเรื่องลงสมุนไพรดูแลผิวพรรณ ส่วนสุดท้ายจะเป็นการแว็กซ์ขนค่ะ”หน้าหวานแดงซ่าน นายหัวของพวกคุณโรคจิตขนาดไหนถึงได้จองคอร์สบ้าบอให้เธอ“ไม่ค่ะ ไม่เอา ไม่ทำสักอย่าง”“งั้นคุณบัว ลองโทรไปถามนายหัวไหมคะ ทางร้านเองก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง”ร่างเล็กหมุนตัวหันหลังให้พนักงานขณะที่ยกโทรศัพท์ขึ้น“ว่าไงครับบัว”“พี่แทนคะ พี่แทนรู้หรือเปล่าว่าจองคอร์สอะไรไปบ้าง”“รู้สิครับ ทำตามนั้นเลยนะ พี่ชอบ”“ฮ
บทล่าสุด
หนี้รักนายหัว บทพิเศษ
บทพิเศษบอดี้การ์ดร่างยักษ์และนายสาวบ้านจรัญทัดทองนอนเอนกายบนเตียงใหญ่ ปีนี้เขาอายุปาไปเกือบจะสี่สิบห้า เคยมีลูกมีเมียมาก่อนและไม่ไว้ใจใครมือคีบบุหรี่สูดอัดเข้าปอดก่อนพ่นควันขาวเป็นทาง มองไปยังด้านข้างสาวใหญ่อวบอิ่มหน้าตาคมสวยร่ำรวยของเมืองใครจะรู้ว่าแท้จริงเธอไม่ได้ช่ำชองอย่างที่คาดไว้แม้แต่น้อย ออกไร้เดียงสาด้วยซ้ำ เมื่อคืนตอนที่ชำแรกครั้งแรกเขารู้ได้เลยว่าเธอแทบไม่เคยได้ใช้งานถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนแรกยิ้มกวนอารมณ์อย่างที่พสุธาชอบแซวผุดขึ้นมุมปากหนา ไม่น่าเชื่อว่าทั้งเขาและเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเมื่อคืนเพราะความเมาจากงานแต่งของนายหัวพสุธาร่างผิวเข้มจากการตากแดดดึงร่างอวบอิ่มเข้ามาแนบกายพร้อมกับพ่นควันยาว เขานอนอยู่ในห้องพักโรงแรมนายหัวโดยที่สาวลูกเจ้าของบริษัทดังของท้องถิ่นแนบกายเขาจะรออีกสักหน่อยเพื่อปลุกเธอมาต่อสักรอบ อันที่จริงถ้าระยะยาวเลยจะดีมาก เขาชอบหุ่นแสนทรมานใจ เสียงใสหวีดร้องขณะที่ขยับบนร่างเขา เธอปลดปล่อยอารมณ์ได้สวยงามและไม่เสแสร้ง“อือ”เสียงครางแผ่วเบาลอดออกมาจากลำคอเมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนขยับกาย เขาจ้องมองดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเขาโน้มตัวใกล้ และเขาเห็นว
หนี้รักนายหัว บทที่ 49**จบบริบูรณ์
บทที่ 49**จบเปรี้ยง! ซ่า! ซ่า!บุษยารีบวิ่งไปปิดประตูหน้าต่างช่วยป้าพรพิศในชั้นล่างก่อนวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไล่ปิดตามห้องพสุธาหายไปเกือบอาทิตย์แล้วนับจากวันที่เขาตกน้ำ หน้าหวานคมขุ่นมัว แค่จะง้อเธอยังทำไม่ได้เลยปัง! ปัง!มือเล็กกระแทกหน้าต่างปิดอย่างแรกทีละบานกระทั่งมาถึงห้องนอนของเธอ บุษยาไล่ปิดหน้าต่างไม้ แต่พอถึงบานข้างโต๊ะเขียนหนังสือมือเรียวชะงักไปท่ามกลางสายฝนพัดกระหน่ำจนขาวโพลน ชานบ้านพักหลังเล็กกลับมีผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำยืนอยู่ ลมกรรโชกแรงจนพัดร่างของเขาเปียกปอน ปากเย้ายวนเม้มแน่นกระแทกบานหน้าต่างปัง!!ภาพร่างสูงใหญ่ยังติดตาจนเธอสะท้านถึงข้างในทรวง อาการเจ็บแปลบที่เป็นมาเกือบสิบวันมลายหายไป ตอนนี้หัวใจดวงน้อยกลับเต้นถี่รัวด้วยความตื่นเต้นเธอหันหลังให้หน้าต่างบานนั้น เสียงลมและฝนยังสาดซัดกระทบหน้าต่างเสียงดังสนั่นจนเธอต้องหันตัวกลับไป มองร่องกลางหน้าต่างบานไม้ของบ้านหลังนี้ที่สร้างมานานนับหลายสิบปีก่อนเธอจะเกิดความเก่าแก่ร่องรอยไม้ซีดจาง ที่จับหน้าต่างทำจากเหล็กสลักลายเก่าขึ้นสนิทเล็กน้อยแต่ยังใช้งานได้ดี ตอนที่ยังเด็กเตี้ยกว่านี้ เธอต้องปีนเก้าอี้เพื่อจับด้ามหน
หนี้รักนายหัว บทที่ 48
บทที่ 48“แม่ครับ”“อ้าวแทน มาทำอะไร ต้องพาหนูบัวไปโรงพักเหรอ”“เปล่าครับ นี่ขนมที่บัวชอบ”พรพิศยื่นมือออกไปรับถุงขนมแล้วเปิดดูก่อนจะยิ้มออกมา“มีแต่ของชอบ รู้ใจคุณบัวเสียจริงลูกแม่”“แล้วบัวล่ะครับ”พรพิศวางถุงขนมลงบนโต๊ะในครัวแล้วพยักหน้าไปยังทิศทางที่เห็นร่างบอบบางเดินออกไป“โน้น อยู่แพหอย”พรพิศพูดไม่ทันจบประโยคร่างสูงใหญ่ของลูกชายพลันก้าวลงจากพื้นห้องครัววิ่งแกมเดินไปยังแพหอยกลางน้ำรอยยิ้มของหญิงวัยกลางคนหุบลงเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกไปไกลมากแล้ว หวนนึกถึงเรื่องที่คุยกับคุณปู่ของพสุธาเมื่อวานนี้วิลเลี่ยมพ่อของพสุธาเสียชีวิตลงไม่นานนักหลังจากที่เธอจากมาด้วยอุบัติเหตุพร้อมพ่อกับแม่ของวิลเลี่ยมด้วยเช่นกัน เธอไม่เคยบอกสาเหตุที่เธอทิ้งพ่อของพสุธามา แต่เธอเล่าให้ปู่ของเขาฟังวันที่วิลเลี่ยมพาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น พ่อกับแม่ของวิล เลี่ยมไม่พอใจมากถึงขั้นโต้เถียงรุนแรงและลงไม้ลงมือ ไหล่พรพิศสั่นเล็กน้อยเมื่อนึกภาพอดีตของคืนเลวร้าย วิลเลี่ยมถูกส่งตัวไปทำแผลในโรงพยาบาลซึ่งต้องทิ้งเธอไว้ที่บ้านกับแม่ของวิลเลี่ยมชนชั้นสูงอย่างบ้านแบล็ครับไม่ได้ที่ลูกชายเพียงคนเดียวมีภรรยาคนละฐานะกัน
หนี้รักนายหัว บทที่ 47
บทที่ 47กว่าจะได้กลับบ้านอีกครั้งบุษยาและบุหลันเองเพลียเต็มทน ต้องไปให้ปากคำที่กองกำกับการประจำอำเภอเพราะถนนเส้นนั้นเป็นเขตของอีกอำเภอทำให้เสียเวลาเดินทาง“คุณบัว คุณบุหลัน!!”ป้าพรพิศตาโตตกใจเมื่อเห็นคุณหนูทั้งสองสภาพไม่น่าดูนัก เหลือบตามองลูกชายที่ยังหน้าบึ้งเดินตามมาข้างหลัง“เดี๋ยวผมเล่าให้ครับแม่ แล้วคุณปู่ล่ะครับ”“แม่ทำความสะอาดห้องพักข้างบนให้ท่านขึ้นไปพักผ่อนแล้ว”ป้าพรพิศรีบเข้าไปช่วยเข็นรถของบุหลันแทนบุษยาแล้วพาเลี้ยวเข้าไปด้านหลังปล่อยบุษยาไว้กับพสุธาสาวร่างบางรีบก้าวเท้าขึ้นบนบ้านได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินตามหลังจึงหันไปมอง เห็นคนร่างสูงเดินขึ้นบันไดตามมาด้วย“พี่แทนกลับไปเถอะค่ะ”“พี่จะขึ้นไปหาคุณปู่”บุษยาเม้มปากสะบัดหน้ากลับก่อนแดงซ่านด้วยความอาย เพราะหลงเข้าใจผิดว่าเขาตามง้อเธอ รีบย่ำเท้าเร็วขึ้นแล้วเลี้ยวซ้ายไปยังห้องเล็กผลัก! พสุธาใช้มือทาบยันประตูไว้ได้ทันก่อนที่คนร่างเล็กปิดลงแทรกร่างใหญ่โตเข้าไปโดยที่เธอสู้แรงไม่ได้“พี่แทน!! นี่มันห้องบัว”“แล้วยังไง พี่แค่อยากมาดูห้องเมีย”“บัวไม่ได้เป็นเมียพี่!!”ชายร่างโตไม่โต้เถียงเพียงเดินดูรอบห้องแล้วไปหยุดที่โต๊ะเขียนห
หนี้รักนายหัว บทที่ 46
บทที่ 46พรพิศมองตามหลังสองหนุ่ม แม้ว่าเธอไม่รู้เรื่องของลูกชายตัวเองมากนักว่าหายไปไหนกับใครมาหลายปี รู้แค่ว่าเขาน่าจะไปอยู่กับพ่อผู้ให้กำเนิด แต่ชายชราร่างใหญ่ผิวคล้ำคนนี้ไม่ใช่คนรักเก่าของเธอ“สวัสดี ผมวิลเลี่ยมเป็นปู่ของวิล ดูท่าเราอาจต้องคุยกันยาวนะ”“สวัสดีค่ะ”หญิงวัยกลางคนตรงหน้าตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษอย่างที่ชายชราเองก็ไม่อยากจะเชื่อ พรพิศเดินนำชายชราเข้าไปในบ้าน เธอเองก็อยากรู้ใจแทบขาดว่าผู้ชายคนรักเก่าของเธอเป็นอย่างไรบ้าง และเรื่องราวหลังจากที่พสุธาตามหาพวกเขาจนเจอนั่นเป็นอย่างไรเอี๊ยดดด!! โครม!!“โอ๊ย!!”ร่างบอบบางศีรษะโขกกับคอนโซลหน้ารถทันทีที่เกิดอุบัติเหตุ รถคันเล็กของเป็นเอกถูกกระแทกจากการปาดหน้า จนต้องหักพวงมาลัยซ้ายสุดเพื่อให้รถลงไปยังไหล่ทางก่อนจะชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทางบุษยารีบเอี้ยวตัวไปดูน้องสาวที่นั่งด้านเบาะหลังเห็นร่างผอมบางร่วงลงไปกองกับพื้นรถแต่ไม่เป็นอะไรมากกึก! ตึ้ง! หมับ!“ออกมานี่”คนร่างโตคล้ำดำผมหยิกปิดหน้าตาด้วยผ้าคลุมโหม่งสีดำฉุดร่างของบุษยาออกมาจากรถจนร่างบอบบางเอียงถลาเกือบล้มคว่ำ“พี่เอาไงนิ เป็นตากาลักกาลุย หัวเช้าวานยังแลงว่าคนเดียว[1]”“กูรู้
หนี้รักนายหัว บทที่ 45
บทที่ 45พสุธานั่งไขว้ห้างบนโซฟาในห้องทำงานกระดิกเท้าอย่างร้อนรน มองคุณปู่ผิวคล้ำใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาเพียงแต่สูงวัยกว่ามากและผมขาวจนเกือบทั้งศีรษะ“ปู่มาไม่บอกล่วงหน้า”“ถ้าฉันบอก ฉันจะเจอแกไหมแทน”เขามองรอยยิ้มกวนประสาทที่อยู่บนหน้าปู่ก่อนเบือนหนีไปยังด้านอื่นเพื่อปกปิดอาการผิดสังเกตของตัวเอง แต่ไม่รอดพ้นสายตาของผู้สูงวัยที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชน“เป็นอะไร! ปกติไม่เป็นแบบนี้”ชายสูงวัยหันไปถามบอดี้การ์ดคนสนิทของหลานชายรอยย่นรอบดวงตาหรี่ลงด้วยความสงสัย ตามปกติพสุธามักสงบนิ่งและควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี“ไม่มีอะไรมากหรอกครับมิสเตอร์แบล็ค แค่อาการอกหัก”“พี่ทัด!!”“ห๊า!!”เสียงตะโกนขึ้นมาพร้อมกันของปู่กับหลานทำทัดทองยิ้มกว้างกว่าเดิมหันไปมองหน้าคนปู่ที่ใบหน้าคงฉงนฉงาย“พูดมาเดี๋ยวนี้เลย ผู้หญิงคนไหนกันปฏิเสธหลานของฉัน”“ฮ่า ฮ่า มิสเตอร์ต้องไม่อยากเชื่อแน่ถ้าเล่าให้ฟัง”“พี่ทัด หุบปากไปเลยดีกว่า”เสียงคำรามกร้าวยิ่งทำให้ทัดทองยิ้มอย่างกับคนบ้า เขาอยากจะให้ไอ้หมอนี้โดนคุณปู่อบรมสั่งสอนเรื่องการทะนุถนอมผู้หญิงเสียหน่อย“โฮะโฮ้ ไอ้เสือนี่ไปทำอีท่าไหนเขาถึงทิ้งไป”เสียงปู่ยังขยี้ไม่หยุดจ้อ
หนี้รักนายหัว บทที่ 44
บทที่ 44พสุธาคว้าแก้วน้ำขึ้นมาขว้างออกไปกระทบกับผนังห้องแตกกระจายเฉียดร่างของทัดทองที่เปิดประตูห้องพักเข้ามาพอดี“ตายห่า! ไอ้แทน เกิดเรื่องห่าเหวอะไรขึ้น”ทัดทองกระโดดข้ามจานอาหารเช้าและแก้วกาแฟที่ทั้งหกเลอะเทอะแตกเป็นเสี่ยงบนพื้น มองร่างนายหัวผิวเข้มพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวนั่งถ่างขาตรงโซฟาสูบบุหรี่จนควันโขมง ผมยาวสยายยุ่งเหยิงและใบหน้ากร้าวกระด้างอารมณ์ร้ายสุด ๆ“บัวรู้เรื่องสัญญาแล้ว”เพียงเท่านั้นทัดทองก็รู้ถึงสาเหตุที่ห้องเละเทะขนาดนี้และยังร่างของสาวน้อยที่โผลุกขึ้นจากพื้นลิฟต์ด้วยน้ำตานองหน้า“กูว่าแล้วไอ้แทน”พสุธาเหลือบมองหน้าแต่ไม่พูดอะไร ใจยังอัดแน่นเจ็บร้าวทั้งรู้สึกผิด ทั้งโกรธตัวเองที่โง่เง่าและโกรธบุษยาที่ไม่ยอมอยู่กับเขาทัดทองเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้รีบโทรศัพท์ลงไปยังฝ่ายรักษาความปลอดภัย พสุธาไม่ใส่ใจในเมื่อตอนนี้เขามีเรื่องให้ใส่ใจมากพอแล้วมือแกร่งคีบบุหรี่เข้าปากแล้วอัดเข้าเฮือกใหญ่อีกครั้ง ใจนึกภาพหน้าปวดร้าวของคนร่างเล็กแล้วใจยิ่งคับแน่น ต้องการพุ่งตัวออกไปแล้วดึงกลับมาแต่เขาหยิ่งเกินไป ในเมื่อเขาไม่ผิด เขายังไม่ได้แต่งงาน และสัญญานั่นยังไม่ทันได้ลงลายมือชื่อด้วยซ้ำ“อ
หนี้รักนายหัว บทที่ 43
บทที่ 43บุษยาตาโตด้วยความตกใจ ตามปกติพสุธาไม่นำเอกสารหรืองานกลับมาทำที่บ้าน แต่ซองนี้เธอเห็นเขานั่งอ่านอยู่นานเมื่อคืนฉะนั้นต้องสำคัญอย่างมากมือสั่นรีบหยิบกระดาษอเนกประสงค์เช็คจนรอบจากนั้นจึงหยิบเอกสารออกมาจากซอง มีร่องรอยคราบกาแฟอย่างที่เธอคาดไว้ จึงรีบซับน้ำโดยเร็วยิ่งเป็นหมึกพิมพ์แบบน้ำ ตัวหนังสือจึงเริ่มเลอะออก สายตาพลันเผลออ่านเข้าโดยไม่ตั้งใจสัญญาร่วมค้ากับบริษัทจรัญ อ่านดูหน้าแรกไม่มีสิ่งใดผิดปกติและดูท่าเป็นความลับ จึงรีบเช็ดให้สะอาดจนทั่วกระทั่งถึงคำว่าตามรายละเอียดแต่งงานที่ได้แนบท้ายมาด้วยดวงตาคมเบิกกว้างมือสั่นเทาพลิกไปยังหน้าสุดท้ายแห่งสัญญา เธออ่านข้อตกลงที่ดูเหมือนว่าคนทั้งคู่สามารถมีบ้านเล็กได้แต่ห้ามออกนอกหน้า รวมไปถึงสามารถมีลูกกับผู้อื่นได้ยกเว้นแค่ทายาทต้องเกิดกับดารณีเท่านั้นร่างบางถึงกับเข่าทรุดใช้มืออีกข้างพยุงโต๊ะไว้ขณะที่ค่อย ๆ นั่งลงแล้วอ่านทวนอีกครั้งเผื่อเธอเข้าใจผิด แต่ถึงแม้เธออ่านถึงสามรอบข้อความในสัญญาชัดเจนจนไม่อาจหาข้อแก้ตัวให้กับพสุธาได้การประมูลท่าเรือเฟอร์รี่คงมีความสำคัญต่อเขามาก เธอไม่เคยถามเขามาก่อนว่าเขามีธุรกิจอะไรบ้าง แค่พอแตะเรื่องหลัง
หนี้รักนายหัว บทที่ 42
บทที่ 42“เรียบร้อยแล้วครับนายหัว”เสียงทัดทองพูดขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในห้องทำงานระหว่างที่พสุธากำลังเซ็นต์เอกสาร เขาไม่ใส่ใจปล่อยให้บอดี้การ์ดรอก่อนจนสักพักเมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงเงยหน้าขึ้นนายหัวผิวสีเข้มหยิบซองบุหรี่จากบนโต๊ะขึ้นจุด แล้วโยนให้ทัดทองรอจนกระทั่งบอดี้การ์ดอัดควันเข้าปอดเรียบร้อยจึงค่อยเอ่ยถาม“ว่ามา”“ผู้หญิงคนนั้นเดินทางออกไปเรียบร้อยแล้วครับ”“ดี แล้วไงอีก”“จากที่สอบเค้นเห็นว่าเสี่ยยังติดใจคุณบัวไม่น้อย และค่อนข้างเกรี้ยวกราดเมื่อรู้ว่าคุณบัวย้ายมาอยู่กับนายหัว หล่อนบอกว่าคุณบัวถูกบังคับให้แต่งงานกับเสี่ย แล้วพอเกิดเรื่องก็ได้มาที่บ้านของเสี่ยเองเพื่อคืนของหมั้นทั้งหมดโดยให้เหตุผลว่าขอเวลาทำใจสักหนึ่งปี แต่เจ้าเสี่ยมันรอไม่ไหวเลยไปคว้าลูกสาวของอีกบ้านมา ได้ทั้งผู้หญิง ได้ทั้งเงิน เพราะฝังนั้นไม่กลวงเหมือนนายหัวบัญชร”พสุธาชะงักไปตั้งแต่ประโยคแรก อารมณ์กรุ่นโกรธวันนั้นที่เขาแสดงออกมาคงทำให้สาวน้อยเสียใจ เพราะสองวันที่ผ่านมายังมีสีหน้าไม่ค่อยดีแม้ว่าเขาจะรีดเค้นพลังทางเพศบนเตียงมากแค่ไหนก็เหมือนจำใจทำ“แล้วหล่อนมาทำอะไรที่โรงแรม”ซี้ดดดดด!!เสียงสูดบุหรี่ก่อนพ่นออกมา
