บทที่ 16 7 ปีต่อมา

บทที่ 16

7 ปีต่อมา

“พี่บัวกลับมาแล้ว”

บุษยาก้มลงถอดรองเท้าทำงานด้วยความเหนื่อยล้า กว่าจะฝ่ารถติดจนมาถึงบ้านเกือบพลบค่ำ บ้านหลังใหญ่ดูทรุดโทรมลงไปมากเปิดไฟสว่างเพียงบางดวงเพื่อประหยัดค่าไฟฟ้า

“บุหลัน พี่แวะซื้อซาลาเปามาไว้กินพรุ่งนี้เช้า เราชอบกินใช่ไหม”

“ค่ะ ขอบคุณพี่บัว”

บุษยามองน้องสาวใช้มือไถล้อรถเข็นมารับถุงซาลาเปาไปด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส ปีนี้บุหลันอายุยี่สิบหกปีแต่ใบหน้าอมทุกข์ดั่งเธออายุต้นสามสิบ นั่นเพราะความเครียดจากการต่อสู้กับร่างกายและจิตใจของตัวเอง

ร่างเล็กบอบบางเดินตามน้องสาวไปยังห้องทานข้าวที่อยู่ติดกับห้องครัว ป้าพรพิศยังรอเธออยู่ที่โต๊ะเพื่อทานข้าวพร้อมกัน

“มาเถอะค่ะคุณบัว ล้างมือแล้วทานข้าว”

“ค่ะ ป้าพิศคะบัวซื้อซาลาเปาเจ้าดังมา พรุ่งนี้รบกวนอุ่นให้บุหลันด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะ นั่งเถอะค่ะ”

บุษยาล้างมือเรียบร้อยเช็ดมือกับผ้าผืนเล็กแขวนหน้าอ่างล้างมือแล้วจึงนั่งลงที่โต๊ะทานอาหาร กับข้าวไม่กี่อย่างสำหรับคนสามคนเพียงพอและยังเหลือไว้อุ่นทานได้อีกสองมื้อ

“อีกไม่กี่วันจะครบรอบทำบุญ คุณบัวคิดไว้หรือยังคะว่าจะถวายเพลเป็นอะไร”

“แม่ชอบทานอาหารไทยภาคกลาง ก็เอาเป็นพวกแกงจืดลูกรอกก็ได้ค่ะ ส่วนที่เหลือเป็นอาหารธรรมดาไม่ต้องแพงมาก อ้อ ป้าพิศคะ เราถวายเพลปีนี้แค่ห้ารูปพอนะคะ”

“ค่ะคุณบัว”

“พี่บัวคะ พอดีว่าอีกสองเดือนน้องต้องขึ้นกรุงเทพ ทางสำนักพิมพ์อยากให้น้องขึ้นไปแจกลายเซ็นที่งานค่ะ”

บุหลันเอ่ยขึ้นหลังจากที่ป้าพรพิศพูดจบ ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุในปีนั้นบุหลันไม่สามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งต้องนั่งรถเข็น กว่าจะฟื้นฟูจิตใจจนสามารถฮึดสู้ขึ้นมาใหม่ได้ใช้เวลาอีกหลายปี ต่อมาเธอจึงได้ลองเขียนหนังสือตามคำแนะนำของ ‘เป็นเอก’ ซึ่งเป็นคนรู้จักกัน

เล่มแรกเป็นเรื่องของเธอเองส่งผลให้เธอกลายเป็นนักเขียนชื่อดังทันที พอมีเงินมาจุนเจือช่วยเหลือครอบครัวได้บ้าง แต่พี่สาวของเธอบอกให้เธอเก็บเงินนั้นไว้เพราะมันเป็นเงินที่เธอหามาด้วยน้ำพักน้ำแรง และอีกหน่อยถ้าพี่บุษยาไม่อยู่อีกแล้วเธอจะได้มีเงินเก็บไว้ดูแลตัวเอง

“เอาสิ บอกวันมาอีกทีนะพี่จะจองรถตู้ไปให้”

“บุหลันขอออกค่าใช้จ่ายเองนะคะ เพราะมันถือเป็นส่วนหนึ่งของงานที่น้องทำ”

บุษยายิ้มอ่อนให้น้องสาว พยักหน้ารับตามใจแล้วจึงรวบช้อน วันนี้เธอเหนื่อยเกินไป นอกจากงานของฟาร์มที่ตกต่ำลงเพราะขาดการดูแลอย่างที่ควรเป็น งานประจำยังดึงเวลาจนเธอไม่สามารถเจียดเวลามาดูสวนยางอีก แต่บ้านต้องการเงินสด ดังนั้นจึงไม่สามารถรอผลผลิตจากหอยนางรมหรือการกรีดยางได้ ในแต่ละวันเสียค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง เธอจึงเลือกไปหางานทำในเมือง โชคดีได้งานโรงแรมเป็นรองหัวหน้าเชฟช่วงกลางวันทำให้เธอกลับมาอยู่บ้านตอนกลางคืนได้

“อ้าว คุณบัวอิ่มแล้วเหรอคะ”

พรพิศเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ปกติคุณบัวทานน้อยอยู่แล้วแต่วันนี้ยิ่งน้อยกว่าทุกวัน เธอมองร่างบอบบางที่นับวันมีแต่จะปลิวลม

“ค่ะ บัวเหนื่อย ขอตัวก่อนนะคะ”

บุษยาลุกขึ้นจากโต๊ะเดินเอาจานไปเก็บล้างคว่ำเรียบร้อย เดินออกจากห้องทานข้าวไปปล่อยให้พรพิศและบุหลันได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง

ร่างบางค่อยเดินขึ้นบันไดอย่างเชื่องช้า นับแต่ครอบครัวเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ ก่อนงานแต่งงานของเธอเพียงเดือนเดียว ทั้งนายหัวบัญชร แม่ปทุมวดี น้าแขไขและบุหลันได้เดินทางเข้าเมืองเพื่อไปงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในจังหวัด

หลังจากออกจากงานเลี้ยงค่อนข้างดึกมากแล้ว มีกลุ่มคนร้ายขับรถจักรยานยนต์ตามยิงประกบจนเสียชีวิตลงพร้อมกัน รถพุ่งลงข้างทางชนเข้ากับต้นไม้ มีเพียงบุหลันเท่านั้นที่รอดชีวิตแต่ต้องประสบเคราะห์กรรม น้องสาวของเธอไม่สามารถเดินได้อีก  หลังจากนั้นภาระจึงตกมายังเธอที่เหลือเพียงคนเดียว

บุษยาเปิดประตูห้องนอนเดิม ล้มตัวลงบนเตียงนอนทั้งที่ไม่เปิดไฟ ตำรวจไม่สามารถจับคนร้ายที่ยิงครอบครัวของเธอได้ ซึ่งเธอคาดว่าเป็นผู้มีอิทธิพลท้องถิ่น ตำรวจเองคงไม่ต้องการจับคนร้ายและจงใจปล่อยให้ลอยนวลหายไป

เธอพลิกร่างนอนตะแคงมองฝ่าความมืดสลัวภายในห้องที่มีเพียงแสงไฟจากโคมด้านนอกบ้านส่องเข้ามา

บุษยาขอถอนหมั้นทันทีเมื่อเสร็จเรื่องงานศพ เธอให้เหตุผลเสี่ยว่าต้องการทำใจ การสูญเสียครอบครัวทั้งหมดในคราวเดียวทำให้เธอทำใจไม่ได้

คราแรกเสี่ยรังสรรเองดูเหมือนไม่ยินยอม แต่เธอยืนกรานตามนั้น บอกว่าถึงเขาจะได้ตัวเธอไปแต่เธอจะไม่มีวันมีความสุขอีก

เธอพูดกับเขาตรง ๆ ว่าไม่สามารถทำให้เขามีความสุขบนเตียงได้เพราะจิตใจที่เศร้าหมอง นั่นแล่ะเสี่ยถึงยอมปล่อยเธอ ส่วนเธอเองก็คืนของหมั้นทั้งหมดให้เสี่ย

จากตอนนั้นถึงวันนี้กำลังครบเจ็ดปีที่เธอสูญสิ้นพ่อและแม่ และกำลังครบสิบปีที่เธอสูญเสียเขา คนสำคัญยิ่งของเธอ

ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่แทนจะอยู่ที่ไหน ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ขอให้เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ถ้าไม่ เธอก็ภาวนาขอให้เขารอเธออยู่ข้างบนนั้น บนฟากฟ้า แล้วสักวันเมื่อถึงเวลาของเธอ เธอจะก้าวข้ามความเป็นไปสู่ความตายเพื่อตามหาเขา

น้ำตารินรดบนฟูกบาง เธอยังจำกลิ่นของเขาและรอยยิ้มกว้างที่มีให้เธอเสมอ อกที่อบอุ่นให้เธอได้พักพิงยามเธอต้องปวดใจจากนายหัว

บุษยาลุกขึ้นปาดน้ำตา เธอต้องเข้มแข็ง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของเธอ เธอต้องยืนหยัดเพื่อดูแลคนที่อยู่ และเธอต้องทำเพื่อบ้านหลังนี้ สมบัติชิ้นสุดท้ายให้มีที่ซุกหัวนอน