บทที่ 14

บทที่ 14

พสุธาลงจากรถประจำทางในหมู่บ้านตรงศาลาข้างทาง มีความเปลี่ยนแปลงภายนอกที่เห็นได้ชัดคือถนนกว้างกว่าเดิม เขาเดินเท้าไปอีกหน่อยจึงมองเห็นบ้านหลังเล็กขายของชำประจำหมู่บ้าน

ผิวของเขาดำคล้ำกว่าเดิมมาก ร่างกายใหญ่โตด้วยมัดกล้ามไม่ใช่เด็กหนุ่มอย่างแต่ก่อน ผมยาวประบ่าไม่ได้มัดสยายปลิวสยายรอบบ่าแกร่งไร้ระเบียบจากการใช้มีดพกตัด

“ผมอยากขอเช่ารถมอเตอร์ไซหน่อยครับ”

ป้าขายของเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดสีดำสนิท ชายแปลกหน้าคล้ายนักท่องเที่ยวสวมเสื้อเชิ้ตคอฮาวายกางเกงยีนส์

“ไปไหน”

ป้ากวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินเข้าไปหยิบกุญแจ แต่ยังไม่ส่งรอจนกว่าชายหนุ่มร่างโตจะตอบคำถาม

“เยี่ยมเพื่อนครับ”

“บ้านไหน”

“บ้านฟาร์มหอยนายหัวบัญชร”

พสุธาถามคำตอบคำ ยังเกรงว่ามีคนจำได้ว่าเป็นพสุธา

“อ้อ วันนี้ที่บ้านนายหัวมีงาน เอ้า คิดแปดร้อย”

พสุธานับเงินสดยื่นให้ป้าเกินจำนวนจนป้ายิ้มกว้างยื่นกุญแจส่งให้ทันที

“ไปไม่นาน เดี๋ยวก็มาครับป้า”

ป้าร้านของชำยื่นกุญแจส่งชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์คันเก่าสีน้ำเงินแบบรถผู้หญิงมีตะกร้าหน้า ท่าทางดูคล่องแคล่วแล้วเหยียบสตาร์ทเท้าตกเกียร์หนึ่ง มือบิดคันเร่งออกจากร้านเข้าสู่ถนนเล็กตรงไปยังทางลงเข้าหมู่บ้านริมทะเล

ขี่รถเข้าไปไม่นานดวงตาคมกล้ากวาดตามองโดยรอบอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรถยนต์ขับแซงไปหลายคัน ทั้งหมดตรงไปในทิศทางเดียวกันคือฟาร์มหอยนางรมของนายหัวบัญชร

หรือว่าวันนี้จะมีงานใหญ่?

มือสีเข้มบิดคันเร่งเร็วขึ้นใจร้อนรุ่ม ลางสังหรณ์บางอย่างพุ่งขึ้นข้างในใจ มีทั้งรถหรูและรถธรรมดาไม่ขาดสาย ในใจภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิด

กระทั่งขับมาได้สักพักเริ่มเห็นป้ายเล็กบอกทางปักไว้ข้างทางเป็นระยะ บ้านงานหมั้นนายหัว ใจหวิววูบวาบ ท้องไส้ปั่นป่วน มือที่กำแฮนด์รถจักรยานยนต์เย็นเยียบและชื้นเหงื่อ

รั้วหน้าบ้านยังมีป้ายงานหมั้นแต่ไม่มีชื่อผู้หญิงผู้ชาย เขาจอดรถแอบไว้นอกบ้านเลี่ยงการตกเป็นเป้าสายตา เดินเข้าไปในงาน ไม่มีใครสังเกตเพราะแขกในงานมากันมากมาย

แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงักฝีเท้าหยุดอยู่กับที่คือผู้หญิงชุดไทยนางหนึ่งรูปร่างบอบบางหากแต่อวบอิ่ม ผิวไม่ขาวจัดรวบเกล้าผมสูงดั่งเจ้าสาวเดินลงมาพร้อมกับคุณน้าปทุมวดีภรรยาหลวงของนายหัวบัญชร

แม้ยืนอยู่ห่างไกลแต่เขายังจำเธอได้มั่นแม่น สาวร่างเล็กคนนั้นของเขา คนที่คอยเดินตามเขาไม่ห่างตั้งแต่เด็ก เด็กสาวในอ้อมกอดที่เขาเคยได้อิงแอบ สาวน้อยที่ระเบิดความสุขสมออกมาจนร่างสั่นระริกแนบอกแกร่งร้อนผ่าว

บัว!!

มือแกร่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงกำผ้าสีฟ้าไว้แน่นขณะที่ดวงตาแดงก่ำปวดร้าว มองหญิงสาวที่เขาฝันถึงและโหยหามาตลอดสามปีบนเรือนรกอย่างมีความหวัง

บุษยาคือความหวังเดียวของเขา ยามเขาโดดเดี่ยวและทุกข์ทรมาน เขาอดทนมีชีวิตอยู่มาได้เพราะเธอ

เสียงวงดนตรีวงเล็กกำลังเล่นอยู่บนเวทียกพื้น เขาจับจ้องไปยังชายร่างท้วมอ้วนที่ยืนรออยู่และบุษยากำลังเดินเข้าไปหา

“ก่อนอื่นเลย วันนี้เป็นเพียงวันหมั้น แต่แขกผู้มีเกียรติให้เกียรติมากันมากมายต้องขอขอบคุณจากใจจริงครับ ผมเสี่ยรังสรรขอดื่มอวยพรให้ทุกคนมีความสุขเหมือนกับผมในวันนี้ด้วยครับ”

เสียงไชโยโห่ร้องเสียงปรบมือดังลั่นกลบเสียงทุกอย่าง โดยเฉพาะเสียงกรีดร้องที่อยู่ภายในอกแกร่ง อกสะท้านขึ้นลงด้วยแรงอารมณ์อื่นเข้ามาแทนที่ความปวดร้าว

นายหัวบัญชร พ่อของเธอจับเขาโยนเข้าสู่นรกหวังให้เขาตาย แต่โชคยังเข้าข้างจึงทำให้เขารอดชีวิตมาได้ ส่วนตัวเธอทำให้เขาเจ็บปวดร้าวเข้าไปถึงหัวใจ อกเขาอัดแน่นและเจ็บปวดจนต้องการยกมือทุบอกตัวเอง แผดเสียงตะโกนออกมา

กายแกร่งกลั้นหายใจสูดลมเข้าปอดเพื่อระงับโทสะขีดสุดที่กำลังเข้ามาแทนที่ความปวดร้าว แล้วหันหลังเดินไปยังห้องครัวอันคุ้นเคย

มีคนมากมายเข้าออกไม่หยุดบ้างยกจาน บ้างยกเครื่องดื่มไปเติม เขามองเข้าไปเห็นหญิงวัยต้นห้าสิบที่ดูแก่กว่าปีที่เขาจากไปมาก