Chapter 37. ถูกพิษอะไรกัน

“นี่ท่านไม่รู้รึ เดิมที่หัวใจก็อ่อนแออยู่แล้ว แต่ร่างกายกลับได้รับพิษทำให้ร่างกายเย็นกว่าคนปกติทั่วไป ข้าเองไม่เชี่ยวชาญเรื่องการรักษา  แต่เท่าที่ตรวจดูเบื้องต้น หากบำรุงตัวเองให้ดีอีกครึ่งปีท่านก็จะหายเป็นปกติ” หลิวชิงเซียงหัวเราะน้อยๆ แล้วรินน้ำชาให้ตนเอง

“ขอพูดตามตรง ปีศาจอย่างพวกเราก็ใช่ว่าจะชอบมีเรื่องกับมนุษย์ พวกเรากินพลังชีวิตจากมนุษย์ก็จริง แต่ไม่ได้ทำให้ถึงตาย ก็เหมือนที่มนุษย์เลี้ยงสัตว์เล็กๆ ไว้เป็นอาหาร  ปีศาจอย่างพวกเราก็สามารถเลี้ยงมนุษย์ไว้ค่อยๆ กินพลังชีวิตของพวกเขาไปเรื่อยๆ หากเข่อซิงกินพลังชีวิตของท่านอย่างพอเหมาะ  ข้ารับรองได้ว่าท่านจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างน้อยอีกห้าสิบปี แต่ถ้าท่านเที่ยวเอาชีวิตไปเสี่ยงคมหอกคมดาบเหมือนสหายของท่าน ไม่ต้องพึ่งหมอดูที่ไหนข้าก็ทำนายได้ว่าไม่ได้แก่ตายอย่างแน่นอน”

“ศิษย์พี่หมายความว่า...เขาจะไม่ตายเพราะข้าใช่ไหม”

“มีผู้ใดหนีความตายได้บ้างเล่า ไม่ว่าเจ้าหรือข้า สักวันก็ต้องตายแต่ข้าอยู่มาห้าร้อยห้าสิบปี เจ้าอยู่มาหนึ่งร้อยสิบหกปี อย่างไรก็มีชีวิตยืนยาวกว่ามนุษย์อยู่แล้ว”

“เรื่องดีจริงๆ ขอบคุณผู้ดูแลหลิวที่ให้ความกระจ่างแก่ข้ากับเข่อซิง”

“หากอยากขอบคุณข้าหรือท่านแม่  ก็แค่ดูแลนางให้ดีไม่ว่าท่านจะซื้อนางไป  หรือแต่งนางเข้าสกุลหานแล้ว อย่างไรสำหรับพวกเรานางก็ยังถือเป็นคนปีศาจจิ้งจอกแดงสกุลหลิว หากเกิดเรื่องใดกับนาง พวกเราไม่นิ่งนอนใจอย่างแน่นอน”  หลิวชิงเซียงเอ่ยเสียงเรียบ “อีกสองวันข้าจะนำเทียบดวงชะตาของเข่อซิงไปมอบให้ท่านเอง  ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมาหาข้าถึงที่นี่ด้วยตนเอง หากมีเรื่องใดให้เด็กรับใช้ส่งจดหมายมา  ข้าจะไปพบเอง”

“ข้าส่งเสียงหอนก็ได้นะ”

“ไม่ได้!” หลิวชิงเซียงยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากนาง “สอนไม่รู้จักจำ ในเมืองหลวงมีปีศาจหลายสาย แค่จิ้งจอกแดงยังมีหลายสกุล ไหนจะนักพรตและพวกรับจ้างล่าปีศาจอีก เจ้าคิดว่าเมืองหลวงอยู่ง่ายนักหรือไง”

หลิวเข่อซิงลูบหน้าผากตนเองแล้วหดคอลง

“นักล่าปีศาจคืออะไร” ความจริงเขาเคยได้ยินมาบ้างแต่คิดว่าเป็นพวกปาหี่หลอกเงินชาวบ้าน จึงไม่ได้ใส่ใจนัก

“เห็นแก่ที่ท่านรักมั่นและจริงใจกับเข่อซิง ข้าจะบอกให้รู้ พวกเราเองก็ถูกมนุษย์ที่เรียกตัวเองว่านักล่าปีศาจไล่ล่าเอาชีวิตเหมือนกัน เพราะหัวใจของจิ้งจอกแดงอย่างพวกเราใช้เป็นกระษัยยา ข้าจึงไม่อยากให้เข่อซิงแปลงกายเป็นจิ้งจอกแดงให้ผู้อื่นเห็น เข้าใจหรือไม่”

หลิวเข่อซิงพยักหน้ารับน้อยๆ เรื่องนี้นางรู้อยู่เต็มอก แต่เพื่ออุ่นเตียงให้หานหรงเหยา นางจึงยอมคืนร่างเป็นจิ้งจอกแดง

“เดิมทีข้าคิดว่าสะสางเรื่องวุ่นวายที่เมืองหลวงแล้วจะเดินกลับไปชายแดนพร้อมซุนเจ้าเฟิง แต่ท่านพ่อท่านแม่อนุญาตให้แต่งงานกับเข่อซิงได้ แต่ข้าต้องอยู่ช่วยงานของตระกูลอาจจะยังไม่ได้เดินทางไปง่ายนัก”

“อยู่ที่ใดก็ล้วนมีปัญหาได้ทั้งสิ้น อย่างไรข้าจะอยู่เมืองหลวงจนกว่าเข่อซิงจะเข้าพิธีวิวาห์ หลังจากนี้ค่อยว่ากันอีกที”

“รบกวนผู้ดูแลหลิวแล้ว”

“รบกวนอันใด อีกหน่อยก็ถือว่าเป็นคนกันเองแล้ว” 

“เช่นนั้นพวกเราขอตัวลา”

“ไม่ส่งนะ”

หลิวชิงเซียงยิ้มให้ แต่เมื่อทั้งสองเดินออกไปพ้นสายตาแล้ว รอยยิ้มก็หายไปทันที แม้จะเห็นว่าหานหรงเหยาจริงใจกับเข่อซิง แต่นางไม่เคยเชื่อใจบุรุษ  อยู่มาห้าร้อยห้าสิบปีนางยังไม่เคยพบบุรุษที่มั่นรักในปีศาจจิ้งจอกได้อย่างจริงใจสักคน 

เดิมพันครั้งนี้สูงนัก มิน่าเล่า ‘ท่านแม่’ จึงได้ส่งนางมาค่อยดูเข่อซิงด้วยตนเองอย่างนี้.

ณ ห้องนอนหานลี่จู        

หลัวซู่เหมยเข้าในห้องแล้วพบว่าหานลี่จูนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง นางโบกมือไล่สาวใช้ให้ออกไปแล้วเข้าไปปรนนิบัติสามี  ชายหนุ่มพลิกมือหญิงสาวมากุมไว้แล้วดึงให้นางมานั่งเคียงข้าง นางตัวเกร็งเล็กน้อยแต่ฝืนยิ้มออกมา

            “ท่านแม่ไม่ค่อยแข็งแรง เจ้าเป็นสะใภ้ต้องดูแลเรื่องในจวนแทนท่านแม่ ลำบากเจ้ามากจริงๆ”

            “แบ่งเบาภาระของท่านแม่ เป็นหน้าที่ของข้า ข้าไม่ลำบากอะไรเจ้าค่ะ”

            มือใหญ่ที่กุมมือเรียวเล็กไว้บีบแน่นขึ้นจนนางนิ่วหน้าแต่ไม่กล้าส่งเสียงร้อง เขาใช้มือที่ว่างอีกข้างเชยคางนางขึ้น แม้ปากจะยกยิ้มแต่ดวงตาไร้ความอ่อนโยน

            “หรงเหยาจะแต่งภรรยาแล้ว เจ้าคงปวดใจไม่น้อยสินะ”

            “ทะ...ท่านพี่...”

            “เดิมทีข้าคิดว่าหรงเหยาจะกลับมาเพียงลำพัง เจ้ากับน้องรองจะได้มีเวลาใกล้ชิดกัน แต่เขาจากเจ้าไปสามปีกลับลืมเจ้าไปเสียสิ้น ซ้ำยังพาหญิงงามกลับมาด้วย  เสียแรงที่เจ้ามีใจมั่นรักต่อเขา”

            “เหตุใดท่านยังกล้าพูดเรื่องนี้อยู่อีก ข้าแต่งงานกับท่านพี่แล้ว อย่างไรฐานะของข้าก็เป็นพี่สะใภ้ของเขาเท่านั้น”

            “แต่หัวใจของเจ้าก็ยังมีเพียงเขาไม่ใช่หรือไร”  หานลี่จูผลักร่างบางลงบนที่นอน  หลัวซู่เหมยผวาเฮือกแต่ไม่อาจหลบมือใหญ่ที่เอื้อมมา กระชากเสื้อนางจนขาด  เผยเนิ่นอกอวบอัดที่ดันเอี๊ยมบังทรงสีขาวปักลายดอกไม้สีแดงสดตัดเย้ายวนตา  เขาหรี่ตามองแล้วยิ้มชั่วร้าย

            “เพื่อน้องรองแล้ว  เจ้าแต่งตัวยั่วยวนเพื่อเขาขนาดนี้เชียว”

            “ข้าเปล่า”  นางส่ายหน้ารัวๆ แล้วก็ได้แต่กัดริมฝีปากแน่นเมื่อถูกมือใหญ่กระชากเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่มีรอยช้ำจ้ำเลือด

            หานลี่จูไล้รอยช้ำด้วยปลายนิ้วแต่ทำให้หญิงสาวตัวเกร็ง เขาหัวเราะในลำคอแล้วก้มหน้าลงใช้ปากดูดดึงที่ยอดอกสีหวาน   

หลัวซู่เหมยกลั้นเสียงร้องที่น่าอับอายด้วยการกัดผ้าห่มแน่น  ยิ่งนางทำเช่นนั้นหานลี่จูก็รุนแรงมากขึ้น นางบิดกายหนีแต่ถูกตรึงไว้ด้วยร่างกายใหญ่โตของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี

            จากที่เคยรักใคร่ทะนุถนอมในอุ้งมือ แต่รู้ดีว่าไม่ว่าจะทำอย่างไร หัวใจของนางก็มีเพียงน้องชายของตน ความโกรธเกลียดชิงชังก็ครอบงำจนเขาครอบครองนางด้วยความรุนแรง  ยิ่งนางต่อต้านเขาก็ยิ่งหนักมือมากขึ้น กลับกลายเป็นการนำพาความสุขสมที่เขาไม่เคยพานพบมาก่อน  หลัวซู่เหมยไม่อาจหลบหลีกได้ นางเป็นภรรยาหากไม่ทำหน้าที่ปรนนิบัติสามีให้ดีก็จะกลายที่ครหาได้ และส่วนลึกในใจนางยินยอมให้เขาทำร้ายด้วยรู้สึกผิดต่อสามี ใจของนางยังคะนึงหาหานหรงเหยาอยู่  ยิ่งเห็นเขากลับมาครั้งนี้ ผิวคล้ำแดดไปบ้างแต่กำยำองอาจ ร่างกายสูงใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ นางปวดใจเมื่อรู้ว่าเขาทรยศต่อคำสัญญาที่จะรักนางตลอดไปด้วยการคว้าผู้หญิงชั้นต่ำมาเป็นภรรยา!”