Chapter 41. นักพรต

หลัวซู่เหมยรับน้ำชามาดื่ม ชามะลิแสนธรรมดาแต่ส่งกลิ่นหอมอวลในปาก จนนางเอ่ยชม

            “เป็นเพียงชาธรรมดา แต่ที่ฮูหยินน้อยรู้สึกรสชาติดีเพราะจิตใจสงบ ก่อนหน้านี้คงมีเรื่องให้ใจขุ่นมัว ไม่ทราบว่ามีเรื่องทุกข์ใจอะไรให้ข้าพอช่วยเหลือได้หรือไม่”

            “ประเสริฐนัก ราวกับมีญาณทิพย์เลยเจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ยอย่างตื่นเต้น

            “ระวังกิริยาด้วย”  หลัวซู่เหมยแสร้งดุสาวใช้ แต่นางก็ไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไรเรื่องปัญหาของนาง

            “ฮูหยินน้อยประสงค์จะมีลูก และลูกของฮูหยินก็รอมาเกิดแล้ว แต่ว่า...”

            “แต่อะไรเจ้าคะ” ยังคงเป็นสาวใช้ที่รีบพูดขึ้นทันที

            “ต้องขออภัยที่ต้องพูดตามตรง บนกายฮูหยินมีกลิ่นอายปีศาจ ในบ้านของฮูหยินรับเอาสิ่งชั่วร้ายเข้ามา บุตรที่รอมาสู่ครรภ์ของฮูหยินจึงไม่อาจถือกำเนิดในครรภ์ได้”

            “ปะ...ปี...ปีศาจ...ปีศาจอันใดกัน”  ใบหน้าของเสี่ยวจิ้งตกตะลึง หลัวซู่เหมยหน้าไร้สีเลือด นางคิดถึงเงาดำในห้องของหานหรงเหยาที่นางเห็นวันก่อน...หรือว่าจะเป็น...

            “จะทำอย่างไรถึงขับไล่มันไปได้”  เสี่ยวจิ้งเอ่ยถามทันที

            ‘ใช่! เข่อซิงเป็นนางมาร เป็นปีศาจร้าย คนอย่างหรงเหยาไม่มีทางหลงเสน่ห์หญิงใดได้ เขามั่นรักในตัวนาง ชั่วชีวิตไม่มีทางมีหญิงใดได้อีกนอกจากนาง! นางต้องกำจัดหญิงชั่วผู้นั้นออกไป!’

            “นับเป็นเรื่องดียิ่ง การกำจัดมารปีศาจนับเป็นการสร้างผลบุญให้ตนเองและเพื่อนมนุษย์  กำจัดภัยร้ายที่จะก่อกรรมทำชั่วต่อผู้อื่น หากเป็นไปได้ ฮูหยินน้อยหาทางหลอกล่อให้ปีศาจจิ้งจอกแดงตนนั้นออกมาขอเพียงพานางมาได้ ที่เหลือข้าจะจัดการเอง”

            “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็น...”  หลัวซู่เหมยไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมา “ขอแค่ข้าพานางมาใช่ไหม”

            “ขอเพียงนางปีศาจมา ข้าจะลงมือเองมิให้ฮูหยินน้อยต้องแปดเปื้อน”

            หลัวซู่เหมยดื่มน้ำชาจนหมด  นางพยักหน้าให้สาวใช้ นางหยิบถุงเงินมอบให้แต่อีกฝ่ายไม่รับ ทั้งสองจึงเดินออกมาอย่างเงียบๆ

            นักพรตหนุ่มเดินออกมาส่งที่หน้าอารามด้วยท่าทีสงบนิ่งราวกับผู้ตัดขาดทางโลก ทว่าเมื่อรถม้าจวนหานกั๋วกงจากไป ใบหน้านั้นก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ณ จวนขององค์ชายสาม 

            หานหรงเหยายังครุ่นคิดเรื่องยาพิษ จึงแสร้งเป็นว่าต้องการดื่มยาบำรุงร่างกายเตรียมตัวก่อนถึงงานมงคล แต่นำยาเหล่านั้นออกมาให้หมอทหารที่ไว้ใจได้ตรวจสอบ แน่นอนว่าเรื่องนี้อยู่ในสายตาของซุนเจ้าเฟิงด้วย

            “สมุนไพรทุกชนิดมีทั้งคุณและโทษ ยาที่นำมาตรวจสอบนี้ มองผิวเผินเป็นสมุนไพรบำรุงหัวใจกระตุ้นลมปราณ แต่มีบางชนิดเมื่อกินรวมกันกลับให้โทษขอรับ” 

หมอทหารรายงานไปตามตรง หานหรงเหยาเพียงพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซุนเจ้าเฟิงโบกมือไล่หมอทหารจึงถอยออกไป แม้หานหรงเหยาจะไม่ได้เล่าสิ่งใดออกมาแต่เขาก็พอคาดเดาได้

“เจ้าคิดว่าเป็นฝีมือผู้ใด”  ซุนเจ้าเฟิงที่ยังไม่สามารถกลับชายแดนได้เอ่ยปากถามแล้วรินสุราให้สหายรัก

หานหรงเหยารับสุรามาดื่ม ปกติเขาไม่ค่อยดื่มสุรานัก แต่ในเวลานี้รสสุราอุ่นร้อนช่วยขับไล่ความขมขื่นในใจลงได้บ้าง  สิ่งที่เขาคิดไม่อาจพูดออกมาได้ ก่อนหน้านี้เขาตามสืบและวิเคราะห์ความเป็นไปได้ทั้งหมด คิดแม้กระทั้งมีการสับเปลี่ยนยาของเขา แต่ข้าวของของเขากับซุนเจ้าเฟิงล้วนที่ส่งมาจากเมืองหลวงถูกคุ้มกันมาอย่างดี แน่นอนว่าอาศัยบารมี ‘องค์ชายสาม’ ผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ทัพใหญ่ที่ไม่เคยปรานีผู้ใด  ไม่ใครกล้าแตะต้องสิ่งของเหล่านั้นแล้ว   เขาปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดแล้วสุดท้ายมันโยงกลับไปที่...คนที่เขาไม่เชื่อว่าจะลงมือกับเขาได้

“เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”

ซุนเจ้าเฟิงโคลงศีรษะไปมา หากสหายไม่พูด ต่อให้ใช้เครื่องมือลงทัณฑ์ก็ไม่มีวันปริปากพูด “ถ้าเช่นนั้นข้าถามเรื่องแต่งงานได้หรือไม่ เจ้าเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว”

“ต้องเตรียมอะไรมากมาย ข้าไม่ได้เป็นองค์ชายเหมือนเจ้า”  หานหรงเหยาพูดยิ้มๆ กลบเกลื่อนเรื่องไม่สบายใจของตนเอง

“ข้ายังไม่เจอสตรีถูกใจเรื่องแต่งงานก็รอไปก่อน”

“แม้แต่ฮ่องเต้กับฮองเฮาก็ยังพ่ายแพ้เลยรึ” เขารู้ว่าทั้งสองพระองค์ต้องการให้ซุนเจ้าเฟิงอภิเษกมีชายาเสียที

“สารภาพกับเจ้าเลยนะ แต่ก่อนข้าก็คิดว่าจะไปอยู่ชายแดนเพื่อสร้างสมชื่อเสียง แต่พอได้อยู่ที่นั้นจริงๆ กลับพบว่าตัวเองมีความสุขกับสถานที่แห่งนั้นมากกว่าในเมืองหลวงแห่งนี้”

“ข้าก็เช่นกัน”

“พิชิตศึกมานับครั้งไม่ถ้วนแต่กลับไม่สามารถพิชิตหุบเขาจื่อเซ่อได้เลย”  ซุนเจ้าเฟิงหัวเราะร่วนแล้วยกสุราขึ้นดื่ม

“เจ้าอาจแค่อยากเอาชนะ” 

ที่นั้นก็เปรียบเสมือนบ้านของหลิวเข่อซิง นางต้องปกป้องบ้านของนาง การให้คนนอกรู้อาจทำให้เหล่าปีศาจจิ้งจอกแดงอยู่ในหุบเขาไม่ปลอดภัย จะว่าไป เขาอยู่ชายแดนมาสามปี ยังไม่เคยได้ยินเรื่องเลวร้ายอะไรจากหุบเขาแห่งนั้น ผู้คนล้มตายด้วยภัยสงครามและความภัยพิบัติทางธรรรมชาติมากกว่าได้ยินข่าวการตายปริศนา หรือไม่เป็นธรรมชาติเสียอีก

“คงจะเป็นเช่นนั้น”  แม่ทัพใหญ่ตอบพลันคิดถึงใบหน้าหยิ่งทะนงของหญิงสาวผู้นั้น  หรือบางทีเขาอาจอยากพิชิตใจหลิวชิงเซียงมากกว่า  ยิ่งนางทำตัวลึกลับมากเพียงใด  ก็ยิ่งเย้ายวนมากขึ้นเท่านั้น

“เอาล่ะ เจ้าอย่าพูดเรื่องของข้าเลย เจ้าจะละเลยเรื่องแต่งงานไม่ได้”

“เรื่องนั้นข้ารู้” หานหรงเหยารับดื่มสุราอีกจอก “ซู่เหมยออกปากจัดการให้ ย่อมไม่มีสิ่งใดผิดพลาด”

“นาง..เอ่อ พี่สะใภ้เจ้านี่นะ”

“ทำไมรึ”

“ข้าแอบเห็นสายตานางยังอาวรณ์เจ้าอยู่เลย เจ้าให้นางจัดพิธีวิวาห์ของเจ้ากับหญิงอื่น นางไม่ล่มงานแต่งของเจ้าหรอกหรือ”

“นางเป็นพี่สะใภ้ข้าและพี่ใหญ่ก็เป็นคนออกปากให้ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับเข่อซิง ไม่มีเหตุผลที่นางจะ...”  หานหรงเหยานิ่งงันไปชั่วขณะแล้วตัดสินใจวางจอกสุราลง “ข้าจะกลับจวน”

“อ้าว!”  ซุนเจ้าเฟิงกำลังดื่มติดพันได้ที่ ได้ยินว่าสหายจะกลับก็เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเลยทีเดียว “มีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกมาได้ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบใจเจ้ามาก”

หานหรงเหยารู้สึกใจร้อนรุ่มว้าวุ่นนัก เขามัวแต่วิ่งวุ่นสืบเรื่องยาของตนจนลืมเรื่องสำคัญไป เจ้าปีศาจจิ้งจอกแดงตัวน้อยไร้เดียงสาอาจไม่ทันเล่ห์กลของผู้อื่น เขาได้แต่ภาวนาให้ตนเองคิดมากไปฝ่ายเดียว

รวมทั้ง...เรื่องพี่ใหญ่ของเขาด้วย.