18/2 สมรภูมิ

“ซื่อจื่อ เลื่อมใสมานาน” เมื่อถูกจับได้แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องเก็บซ่อนตัวตนอีก ปี้เหวินจิงถอดหน้ากากออก ใบหน้านางงดงามและเยือกเย็น

ฉู่ซีเยมองนางด้วยสายตาเย็นชา ไม่คิดจะพูดจาอะไรกันอีกนอกจากฆ่านางเสีย

“เริ่มเลยหรือ” นางรวดเร็วยิ่ง เมื่อฉู่ซีเย่ตวัดดาบใส่ ก็ใช้สันหอกโต้กลับทันควัน “ซื่อจื่อ เปิดก่อนหาได้ได้เปรียบ บางทีอาจจบอย่างอนาถเสียด้วยซ้ำ”

“คำนี้เหมาะกับเจ้าไม่น้อย”

“ไยจึงดูแคลนสตรีกันนัก” ดาบเหลมคมพาดผ่านร่างนาง ปี้เหวินจิงเหินตัวขึ้นหลบหลีก ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ ในเสี้ยววินาทีคมหอกเกือบจ้วงใส่ร่างฉู่ซีเย่ เพียงแต่พลิกหลบไปได้ “ตอนที่เจ้ายังหัดคลาน ข้าหัดฆ่าคนแล้ว”

ปี้เหวินจิงปราดเปรียวว่องไวยิ่ง ฝีมือนางเป็นทักษะที่ถูกขัดเกลามาอย่างดีตลอดหลายปี ไร้ช่องโหว่ให้ตีกลับโดยง่าย บุกทะลวงไม่ผ่าน การเคลื่อนที่ของร่างกายสอดรับการการรุก ไม่มีการขยับที่ไร้ความหมาย ลงมือทุกครั้ง ตั้งเป้าที่จุดตาย

กระนั้นฉู่ซีเย่ก็ไม่ใช่ท่อนไม้ผุพัง เขาอาจจะขาดประสบการณ์ไปบ้าง แต่สายเลือดแม่ทัพที่ไหลเวียนกำลังร้อนได้ที่

“พึ่งรู้ว่าการหัดฆ่าคนแต่เด็กเอามาใช้อวดได้” น้ำเสียงฉู่ซีเย่ดูแคลนยิ่ง เขาหลบเลี่ยงหอกของนาง หากจะบอกว่าหอกเล่มนี้งอกออกมาเป็นอวัยวะของนางเขาก็เชื่อ เพราะดูนางใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว เสมือนกลายเป็นมืออีกข้าง

“เป็นนักฆ่า ไม่อวดเรื่องฆ่าคน จะอวดเรื่องอะไรได้อีก” สมรภูมิรอบข้างยังเดือดพล่าน ปี้เหวินจิงหาได้อยากมาเสียเวลาอยู่กับฉู่ซีเย่ นางยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก ดังนั้นนางต้องทำให้ซื่อจื่อผู้นี้ พ่ายแพ้โดยเร็ว

ปี้เหวินจิงจงใจให้ฉู่ซีเย่มองเห็นเศษผ้าซึ่งมัดไว้ที่ปลายหอก เศษผ้าอาบเลือดนี่มาจากเสื้อคลุมที่เขาให้เหยาอี้เหยาสวม ดังนั้นไม่มีทางที่ฉู่ซีเย่จะจำไม่ได้

ใบหน้าฉู่ซีเย่บิดเบี้ยว นัยน์ตาเข้มขึ้น

“อยากรู้ไหมนางตายอย่างไร” ปี้เหวินจิงเหยียดยิ้ม ความงดงามของนางถูกรอยยิ้มน่าเกลียดทำลายจนหมดสิ้น “นางถูกข้าโยนลงหน้าผา”

นัยน์ตาฉู่ซีเย่ลุกโชน ถึงยังงั้นกลับยังสามารถคงความเยือกแข็งได้และน่าประหวั่นพรันพรึงยิ่งกว่าเมื่อครู่

“งั้นก็ตายเสียเถอะ”

เสียงหัวเราะของนางดังขึ้น ถอยหลังไปฟาดฟันอย่างอำมหิต ฉู่ซีเย่ตอกหน้านางจนหงาย หอกดาบประชันกันด้วยความเร็วและเรี่ยวแรง ปลายแหลมเสียดแทงเข้าลำแขน เสื้อเกราะขาดกระจุย นางบิดมือปลดดาบเขาทิ้ง ฉู่ซีเย่ไม่สะทกสะท้านกับหอกที่ทิ่มแทง รั้งหอกนางเข้ามาประชิดแล้วหักมันด้วยมือ

ฉู่ซีเย่รับปลายหอกอีกด้านมา หัวหอกคมแหลมยังเป็นของปี้เหวินจิง

ทั้งสองผละห่างเพียงชั่วครู่ ก่อนที่ฉู่ซีเย่จะแตะปลายเท้าถีบใส่นาง เขากวาดเอาหิมะไปด้วยพร้อมทุ่มกำลังทั้งหมดเพื่อฆ่านาง

เขาใช้ดามหอกต่างอาวุธ เสือกส่งใส่นางไม่ยั้ง

ความโหดเหี้ยมที่กำจายออกมาจากตัวฉู่ซีเย่ราวกับจะแช่แข็งทุกอย่าง

ปี้เหวินจิงได้ทีปักด้ามหอกใส่ รอยยิ้มนางปรากฏอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลือนหาย เมื่อฉู่ซีเย่ใช่มือกดมือนางไว้ให้มั่น พร้อมจ้วงแทงนางเหมือนกัน ปี้เหวินจิงถอยหลัง มองใบหน้าเหี้ยมเกรียมที่วิปริตของฉู่ซีเย่อย่างขวัญผวา นางไม่คิดว่าเขาจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้

“ข้าไม่ยอมตายแน่!”

ด้านหลังมีแนวหอกไม้ไผ่เป็นรั้ว ฉู่ซีเย่กระชากมือออก ปี้เหวินจิงเหนี่ยวมือไว้ พลิกให้เขาหันเข้าหาแนวริ้วหอก นางทุ่มกำลังสุดชีวิต ดันให้เขาพุ่งชน

แต่เพียงไม่กี่ชุ่น ฉู่ซีเย่พลิกตัวหลบ เขาถีบนางออกไป ภาพปี้เหวินจิงปักเข้าใส่รั้วหอกเป็นภาพที่ไม่น่าดู หอกแหลมเสียบทะลุร่างกาย เลือดพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ นอกจากนี้ มีหอกอันหนึ่งทะลุดวงตาซ้ายออกมา ดูแล้วสยดสยองจนคนหลายคนเบือนหน้าหนี

แต่ไม่ใช่ฉู่ซีเย่

“อา…หน้าข้าเป็นอะไรหรือไม่ ยังสวยอยู่หรือไม่” นางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย ถึงจะใกล้ตายแล้ว ก็ยังห่วงหน้าตา

ฉู่ซีเย่ไม่ตอบ แต่หยิบดาบมาตั้งให้นางดู พริบตาเดียวเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

“ไม่! ไม่! ไม่!!! ตัวบัดซบ! เจ้าทำลายหน้าข้า! เจ้าตัวสารเลว!”

ฉู่ซีเย่รำคาญยิ่ง จึงสกัดจุดให้นางพูดไม่ถนัด ทั้งยังช่วยสกัดจุดเลือดไหล

ดวงตาข้างเดียวที่ยังงดงามมองฉู่ซีเย่จนแทบถลน นางกรอกตาไปมาราวกับจะบอกว่าฆ่าข้าเถอะ

“…อยากตายหรือ ไม่ได้หรอก ท่านปู่ยังอยากพบเจ้า”

ไม่จริง! ปี้เหวินจิงฆ่าฉู่เหวยแล้ว นางฆ่าท่านอ๋องและเจ้าเมืองฉู่ไปแล้วกับมือ!

“เหลวไหล ข้าฆ่าพวกเขาแล้ว!”

บรรยากาศรอบข้างพลันเปลี่ยนไป เมื่อกองทัพอันแสนเกรียงไกรเคลื่อนเข้ามากลางสมรภูมิ ม้าตัวด้านหน้าสุดนำโดยฉู่เหวย

"ไม่จริง ข้าฆ่าท่านแล้ว..."

ฉู่เหวยมองนางด้วยสายตาที่เรียบเย็นปนผิดหวัง "เหวินจิง ที่ผ่านมาขอบคุณที่ช่วยดูแล"

ปี้เหวินจิงส่ายหน้า ครู่หนึ่งคล้ายมีความละอายใจวิ่งผ่าน

"เช่นนั้นก็เมตตาหน่อย...ฆ่าข้าเถอะ"

ความเจ็บปวดที่ไหลบ่าท่วมท้นร่างกายของนางสิ้นสุดลงแล้ว ฉู่เหวยเมตตาปลดปล่อยนางออกจากความเจ็บปวดทั้งปวง

วินาทีที่โดดลงหน้าผา เหยาอี้เหยายื่นมือไขว้คว้าทุกอย่างที่พอจะจับได้ ปักปิ่นลงไปในผาเพื่อยึดไว้ แต่นางพลาดท่าแทบทุกอย่าง ขนาดคว้าจับรากไม้ได้ ยังเป็นรากไม้ผุพัง

“ไม่นะ ไม่!” นางเบิกตากว้าง ร่วงหล่นลงไปในชั่วอึดใจ สู่ความนุ่มและยืดหยุ่น

นุ่มและยืดหยุ่น!

เหยาอี้เหยาลืมตา สิ่งแรกที่นางเห็นคือใบหน้าของฉู่ซวิ่น เท่านั้นเอง นางก็น้ำตาคลอเบ้า จับเนื้อจับตัวเองยกใหญ่

“เพื่อความมั่นใจ ข้าน้อยยังไม่ตายใช่ไหม”

“ยัง”

คำสั้นๆ คำเดียวทำนางร้องไห้โฮ โผกอดฉู่ซวิ่นด้วยความตื้นตัน นางคิดว่าจะไม่รอดแล้ว คิดว่าจะตายแล้วแต่ยังรอดมาได้

“ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตาช่วยชีวิตข้าน้อยไว้”

ฉู่ซวิ่นสวนเสียงเรียบ “ไม่มีสวรรค์ที่ไหนช่วยเจ้าทั้งนั้น จะขอบคุณก็ให้มันถูกคน”

ตาข่ายแสนนุ่มเป็นฝีมือเขา ไม่มีสวรรค์มาช่วยสักนิดเดียว

“ขอบคุณท่านด้วย” เหยาอี้เหยาใช้หลังมือปาดน้ำตาออก “แต่ว่า เมื่อครู่ท่านไม่ใช่ถูกฆ่าแล้วหรือ นี่ข้าน้อยไม่ได้แช่งท่านนะเจ้าคะ แต่ปี้เหวินจิงก็บอกว่าฆ่าท่านแล้ว”

“แค่เกือบตายเท่านั้น” ฉู่ซวิ่นกระชับสาบเสื้อ ด้านในมีรอยเลือดวงใหญ่

“ฉู่เซียนเซิง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นมาอย่างไรแน่ เหตุใดปี้เหวินจิงจึงอยากฆ่าท่าน”

“นางไม่ได้อยากฆ่าข้า นางอยากฆ่าอิ่นจื่อ”

“ซื่อจื่อหรือ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะข้าเป็นต้นเหตุ” เพราะนางอยากแก้พิษ จนทำให้ทุกคนเดือดร้อน

ฉู่ซวิ่นมองนางที่ทำหน้าห่อเหี่ยว “ไม่ใช่ความผิดเจ้า ที่จริงนี่ถือเป็นแผนการของพ่อบุญธรรม”

“ท่านหมายถึงท่านอ๋องหรือ?”

“ใช่”

“อี้เหยาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” นางไม่เคยแทนตัวเองเช่นนี้มาก่อน สร้างความชะงักครู่หนึ่งให้เขา

ฉู่ซวิ่นใช้สายสื่อสารว่า 'ข้าขี้เกียจพูด'

“แต่อี้เหยาอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านจึงบอกว่าเป็นแผนการท่านอ๋อง อีกอย่าง เรื่องนี้ลองคิดดูแล้ว รู้สึกเหมือนข้าจะถูกหลอกใช้ไม่น้อย แล้วทำไมถึงมีแต่คนบอกว่า ‘เพราะมีคนอยากฆ่าซื่อจื่อ’ ตลอดเลย เขานิสัยเลวร้ายก็จริง แต่ทำไมถึงมีแต่คนอยากฆ่าเขา”

“พ่อบุญธรรมเพียงอยากให้เรื่องราวแนบเนียน”

“แสดงว่าท่านรู้เรื่องราวมากมายแต่ปิดเงียบ”

“ข้าไม่ได้รู้เรื่องราวทุกอย่าง”

เหยาอี้เหยาทำหน้าไม่เข้าใจ เขาเลยถอนหายใจ อธิบายการคาดเดาให้นางฟัง “เรื่องน่าจะเริ่มต้นตั้งแต่พ่อบุญธรรมกลับมา…”

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ อย่าพึ่งเล่า” เหยาอี้เหยาชูมือขึ้น “ช่วยอุ้มข้าลงก่อนแล้วค่อยเล่าได้ไหมเจ้าคะ”

ฉู่ซวิ่นถอนหายใจ แต่ก็ยอมอุ้มนางลงมาจากตาข่ายรองรับน้ำหนักอย่างอ่อนโยนและระมัดระวัง ปัดหิมะที่ปกคลุมบริเวณหัวไหล่ให้ราวกับนางเป็นเด็กไม่กี่ขวบ ทั้งกวาดตามองสำรวจว่านางบาดเจ็บที่ไหนบ้าง

“เล่าได้แล้วเจ้าคะ”

“ไม่ได้” ฉู่ซวิ่นหยิบยาออกมา "ทำแผลก่อนแล้วค่อยเล่า"

เหยาอี้เหยาต่อรอง "ทำแผลไปด้วย เล่าไปด้วยซิเจ้าคะ"

ฉู่ซวิ่นตกลง เขาเงียบไปพักหนึ่งเหมือนเรียบเรียงเรื่องราวในหัวก่อนจะพูด

“ข้าจะเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าฟังก่อน ไม่อย่างงั้นเจ้าคงไม่เข้าใจว่าพ่อบุญธรรมกำลังทำสิ่งใด” ฉู่ซวิ่นหยิบยาออกมา “มีคนอยากฆ่าอิ่นจื่อ เรื่องนี้มีเหตุผล”

“เพราะอะไรเจ้าคะ”

“ชาติกำเนิดเขาเป็นภัยต่อบัลลังก์ หากพระบิดาของเฝิงอันไม่สละบัลลังก์ อิ่นจื่อจะเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์อย่างชอบธรรมคนต่อไป”

ห้าสิบปีก่อนต้าหย่งเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติหกปี สองปีแรกเกิดภัยแล้ง สองปีถัดมาเกิดอุทกภัย น้ำหลากพังทำนบอยู่สองปี ชาวบ้านสูญเสียบ้านเรือน สิ้นเนื้อประดาตัว หลังจากนั้นชาวต้าหย่งถูกซ้ำเติมด้วยโรคระบาดถึงห้าปี คนตายนอนเรียงอยู่ข้างกำแพง อดยากจนถึงขึ้นเริ่มขายลูกกิน

บ้านเมืองไม่สงบ ทุกหย่อมหญ้าเต็มไปด้วยเสียงครวญครางอันหิวโหว ราชวงศ์ต้าหย่งจึงออกมาช่วยเหลือ เปิดท้องพระคลังให้ชาวต้าหย่งได้ต่อชีวิต

แต่ท้องพระคลังนั้นว่างเปล่าก่อนอยู่แล้ว จึงไม่มีกำลังมากพอจะบรรเทาทุกข์ของราษฎร สุดท้ายเพื่อเอาตัวรอด บ้านเมืองจึงเต็มไปด้วยโจรจี้ปล้น

เวลานั้นชาวบ้านที่อดยากรวมตัวเป็นก๊กเป็นเหล่า ออกจี้ปล้นหรือถึงขั้นเข่นฆ่าผู้คน ราชวงศ์ต้าหย่งรู้เรื่องเพียงครึ่งเพราะถูกเหล่าเสนาธิการปิดหูปิดตา

คนในวังใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอู้ฟู่ แต่นอกกำแพงวังกลับมีแต่ศพคนอดตาย

ในช่วงเวลาแห่งความมืดมน องค์หญิงใหญ่เฝิงอันกลับตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

พระองค์เป็นสายเลือดกษัตริย์ของราชวงศ์เฝิง หากไม่มีการบีบให้สละบัลลังก์ ราชวงศ์ต้าหย่งย่อมไม่มีทางเกิดขึ้น แต่ก็เพราะการสละราชสมบัตินี่เอง ทำให้เฝิงอันยังคงรอดชีวิตมาได้จนโต

เฝิงอันเป็นองค์หญิงขี้โรค นางป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่กำเนิด วันๆ จึงหมกตัวอ่านตำรา ไม่เคยเล็ดลอดออกไปจากรั้ววัง ที่คุมขังนางไว้ ทว่านางเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องมาตั้งแต่กำเนิด กระทั่งนางอายุสิบขวบ แม่นมที่เลี้ยงดูนางมา ตัดสินใจพานางออกไปนอกวัง

ไม่ใช่เพื่อพานางไปเที่ยว แต่พานางไปฆ่าทิ้ง

เฝิงอันรู้ตัวดี แต่ก็ยอมตามไป ทว่าระหว่างที่จะถูกฆ่าทิ้ง ชายหนุ่มผู้หนึ่งกลับเข้ามาช่วยนาง

เขาแนะนำตัวกับเฝิงอันว่าชื่อ ‘อาฮั่น’ พร้อมกับมองใบหน้าอมทุกข์อมโศกแต่สะกดใจเขาตั้งแต่แรกพบ

‘เจ้าชื่ออะไร’

เฝิงอันตอบว่าชื่อ ‘เสี่ยวอัน’

ทั้งสองรู้จักกันด้วยความบังเอิญ แต่มิตรภาพนั้นก่อกำเนิดขึ้นอย่างตั้งใจ โดยที่เฝิงอันไม่รู้เลยว่า เขาคือสามีในอนาคตของนาง

'ความปรารถนาของเจ้าคืออะไรหรือ'

เฝิงอันด้วยใบหน้ามุ่งมั่น 'ข้าอยากหยุดโรคระบาด'

ฉู่ฮั่น 'งั้นมาทำให้เกิดขึ้นจริงกันเถอะ'

เฝิงอันในตอนนั้นสิบขวบ ฉู่ฮั่นสิบสามขวบ แต่ทั้งสองร่วมมือกันใช้มันสมองรักษาคน ตั้งกลุ่มหมอจากทั่วสารทิศเพื่อศึกษาค้นคว้า ใช้เวลาคิดค้นยารักษาสองปี โรคระบาดก็ถึงคราวสิ้นสุด ราชวงค์ต้าหย่งรับหน้า ได้รับความดีความชอบทั้งหมด

ความสำเร็จที่เกิดขึ้นเปลี่ยนแผ่นดินต้าหย่ง ฉู่ฮั่นที่ตามสืบเรื่องนางมาตลอดรู้ดีว่าเฝิงอันใช้ชีวิตมาแบบใด เขาจึงขอให้ท่านพ่อ เร่งรัดงานแต่งให้เร็วขึ้น

ทว่าผู้คนกลับเริ่มสงสัยและสืบหาว่าท่านหมอที่อยู่เบื้องหลังเป็นผู้ใดแน่ รวมทั้งต้าหย่งเกิดความระแวงคลางแคลงใจในตัวเฝิงอัน เพราะมีกลุ่มคนที่ขุดคุ้ยป่าวประกาศว่า คนที่ขจัดโรคระบาดคือองค์หญิงใหญ่เฝิงอัน

ผู้ฝักใฝ่ในราชวงศ์เฝิงรวมตัวกันก่อกบฏ ปากบอกว่าจะทวงคืนบัลลังก์ให้นาง แต่ความจริงคือใช้เป็นข้ออ้างเพื่อโค่นบัลลังก์เท่านั้น

เฝิงอันแสดงตัวชัดเจนว่านางไม่คิดแย่งชิงบัลลังก์ แต่หนามแหลมงอกงามในใจฝ่าบาทไปแล้ว สามปีต่อมาหลังปราบกบฏได้จึงส่งนางขึ้นเหนือ ให้แต่งงานกับฉู่ซื่อจื่อ

คิดง่ายๆ ว่านางอ่อนแออมโรค ไม่มีทางรอดชีวิตในแดนเหนืออันหนาวเหน็บได้นาน ซึ่งก็เป็นความคิดที่ถูกต้อง ร่างกายของเฝิงอันอ่อนแอจนใช้เวลานับสิบปี จึงตั้งครรภ์ได้

แต่เคราะห์ร้ายที่หลังคลอดฉู่ซีเย่ได้ไม่นาน ทั้งสองก็จับมือกันลาโลกไป

"ที่บอกว่าจับมือกันลาโลกไป หมายความว่าอย่างไรหรือ"

"ฆ่าตัวตาย"