18/1 สมรภูมิ

รัฐหลู่ไม่ใช่รัฐใหญ่เมื่อเทียบกับรัฐอื่นในแดนเหนือ

แต่สิ่งที่ทำให้รัฐหลู่โดดเด่นเป็นเพราะถูกปกครองโดยสกุลฉู่จนรุ่งเรือง หัวเมืองใหญ่ หรือเมืองเอกของรัฐเป็นของคนสกุลฉู่ ไม่ว่าจะเมืองโจวอี้ เมืองชง อีกทั้งคนสกุลฉู่ ยังได้รับศักดิ์ฐานะจากอดีตฮ่องเต้องค์ก่อน

แต่กว่าจะได้บรรดาศักดิ์ แต่เดิมคนสกุลฉู่เป็นสกุลแม่ทัพและสกุลนักปรุงยา ทว่าเมื่อประมาณเจ็ดสิบปีก่อน ทางเหนือเกิดการจลาจลครั้งใหญ่ ผู้นำทัพปราบกบฏในครั้งนั้นคือบรรพบุรุษสกุลฉู่ เขานำทัพบุกทะลวงจนสิ้นซาก สร้างความผาสุกให้กับแผ่นดินทางเหนือจากเหตุการณ์ความวุ่นวายได้อีกครั้ง หลังทางราชวงศ์ทราบเรื่องได้ปูนบำเหน็จให้กลายเป็นอ๋อง

นับเป็นการแรกของการเปลี่ยนเส้นทางสกุลจากแม่ทัพ สู่การเป็นชนชั้นปกครองในแดนเหนือ

ความรุ่งโรจน์ของสกุลฉู่ยังไม่จบลงแค่เพียงการก้าวขึ้นมาเป็นอ๋องในแดนเหนือ แต่ยังผงาดขึ้นมาเป็น ‘ต้าเป่ยอ๋อง’ ด้วยความดีความชอบซึ่งสั่งสมไม่จบสิ้น รวมทั้งคนสกุลฉู่แต่ละรุ่นยังมีความสำคัญในเหตุการณ์ใหญ่ๆ ความสามารถยิ่งเป็นประจักษ์ชัด

เมื่อนับกันในหมู่ท่านอ๋องด้วยกัน ต้าเป่ยอ๋อง นับเป็นศักดิ์ที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาอ๋องแดนเหนือ ด้วยเหตุนี้อดีตฮ่องเต้จึงได้พระราชทานสมรสให้องค์หญิงเฝิงอัน องค์หญิงองค์สุดท้ายจากราชวงค์เฝิง ให้สมรสกับซื่อจื่อฉู่ฮั่น

มองเผินๆ นี่อาจจะเป็นความปรารถนาดีต่อองค์หญิง แต่คนในต่างรู้ดีว่านี่คือการกำจัดพระองค์ออกจากบัลลังก์ ไม่อยากให้องค์หญิงมายุ่งเกี่ยวกับบัลลังก์อีก

ทว่าผู้ใดเล่าจะรู้ว่า องค์หญิงเฝิงอัน สายเลือดราชวงค์องค์สุดท้ายจะให้กำเนิดทายาทที่น่ากริ่นเกรงอย่างฉู่ซีเย่ออกมา

เด็กคนนั้นในความทรงจำมีแววตาที่คมกล้ามาตั้งแต่แบเบาะ ยิ่งโตยิ่งฉายความเฉลียวฉลาด มองไปมองมา ในใจบังเกิดต้นหนามแหลม ทิ่มแทงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

....เพราะฉะนั้นฉู่ซีเย่จึงต้องตาย ไม่เช่นนั้นต้นหนามคงทิ่มแทงเขาจนตาย

“คนที่ส่งไป ไม่รู้ใช้การได้มากแค่ไหน”

เขาตอบด้วยรอยยิ้ม “ก็คงต้องรอดู”

ไม่ไหวแล้ว นางวิ่งต่อไปเช่นนี้ไม่ไหวแล้วจึงซ่อนตัว นางคลุกตัวอยู่ใต้กองฟาง ภาวนาให้พวกคนไล่ตามจากไปเสียที แต่ไม่เลยพวกเขาเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆ แต่ฉับพลันนั้นเองจี๋เฉวียนพาคนเขามาตะลุมบอน ก่อนจะบอกให้นางรีบวิ่งหนีไป

เหยาอี้เหยาขอบคุณจี๋เฉวียน ปีนข้ามกำแพงหนีไป ระหว่างที่กำลังวิ่งออกมาจากตรอก รถลากก็ตามมาจอดตรงหน้า

“ขึ้นมา” กงจิ้งฉุดนางขึ้นรถลาก

“ทำไมยังอยู่ในเมืองอีก” นางนึกว่าทุกคนออกจากเมืองไปหมดแล้ว

“ไปไม่ได้ มีคนคอยดักฆ่า”

ไม่ใช่ฝีมือท่านอ๋องแน่ เขาให้นางเลือกว่าจะอยู่หรือจะไป นี่ต้องเป็นฝีมือคนอื่น “แม่ทัพซ่างล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง เอานี่ยา”

“ประเสริฐ!” ลู่หมิงรีบเอายาให้ซ่างเจวี๋ยกินทันที

กงจิ้งเอ่ย เขาเปลี่ยนมาขับรถลาก “ได้ยาแล้วรึ”

“แน่นอน” เหยาอี้เหยาขึ้นไปบนรถลาก ก่อนจะหยิบยาระงับพิษออกมาให้ซ่างเจวี๋ยกิน “เขากินแล้วประเดี๋ยวจะได้สติเอง”

สีหน้าลู่หมิงพลันโล่งขึ้น “อี้เหยา ต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย” นางเลิกม่านขึ้นเพื่อพูดกับกงจิ้ง “เป็นข้าทำทุกคนลำบาก” เหยาอี้เหยาใจไม่ดี รู้สึกว่าสิ่งเลวร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้แล้ว

“นี่ไม่อาจโทษเจ้า”

เหยาอี้เหยาหน้าหงอย “ข้าอดคิดไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่วุ่นวายตอนนี้เป็นเพราะข้าอยากแก้พิษ”

“คิดอะไรอย่างนั้น นี่ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลย ช้าเร็วยังไงก็ต้องเกิดขึ้น”

เหยาอี้เหยาถามลู่หมิง “หมายความว่าอย่างไร”

“เรื่องนี้พูดแล้วยาว สั้นๆ ก็คือ เพราะมีคนอยากฆ่าฉู่ซีเย่”

“จริงด้วย เมื่อครู่มีสตรีคนหนึ่งทำร้ายผู้อาวุโสฉู่ ข้าว่าเรื่องนี้มีนอกมีใน...” ยังไม่ได้พูดมากกว่านี้ รถลากก็ถูกโจมตี ลู่หมิงโฉบตัวออกไปแทงคนที่โผลงมาจากด้านบน ส่วนนางกอดแม่ทัพซ่างที่ยังไม่ได้สติไว้แน่น

“มีคนร้าย!” นาทีนั้นต่อให้กงจิ้งไม่อยากหันหัวรถกลับก็ทำอะไรไม่ได้ หากฝืนต่อไปคงต้องถูกคนฆ่าจนตาย

รถลากถูกนักฆ่าเจนสนามล้อมฆ่า เมียนเมี่ยนที่ตามอารักขาออกมาคุ้มกัน นางใช้แส้ฟาด ก่อนจะพูดสั่ง “ไม่ต้องหยุด! มุ่งหน้าไปที่ประตู!!”

“ข้าขับเอง” เหยาอี้เหยาออกไปสลับกับกงจิ้ง เพื่อให้เขาคุ้มกันซ่างเจวี๋ย ตอนนี้มีแค่นางที่พอจะขับได้ เนื่องจากลู่หมิงแขนขาหัก แน่นอนว่านางไม่เคยขับรถลากมาก่อน แต่ตอนนี้ไม่เป็นก็ต้องเป็นแล้ว นางพันเชือกเข้ากับมือ ต้องควบคุมให้ลาลากเกวียนต่อไป

“รบกวนแล้ว”

นักฆ่าเกาะติดไม่ห่าง ตลอดสองข้างราวกับตังเมหนึบ เมียนเมี่ยนกับกงจิ้งคุ้มกันสุดกำลัง แต่คนร้ายผุดออกมาราวกับดอกเห็ด ช้าเร็วต้องถูกไล่ต้อนจนถึงแก่ชีวิต

คิดได้แบบนั้นเหยาอี้เหยาก็ต้องมองหาหนทางรอด ทว่าปลายทางเป็นทางตัน นางไม่รู้ว่าถูกบีบให้มาทางนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้อีกไม่นานรถลาคงตกลงไปหากไม่เปลี่ยนเส้นทาง นางรั้งบังเหียนสุดแรง ลู่หมิงเข้ามาช่วยด้วยมือข้างเดียว

ล้อรถลากตุปัดตุเป๋ หิมะทำให้ลื่นกว่าที่คิด แต่เดชะบุญ ยังสามารถขุดตัวล้อออกมาได้สำเร็จ เหยาอี้เหยากระตุกบังเหียน มือชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด เหนือรถลากมีแต่คนร้าย นางจึงบังคับให้รถส่ายไปมา ก่อนจะพุ่งเข้าไปในอุโมงค์น้ำแข็ง

อุโมงค์อันนี้เป็นอุโมงค์ไม้ไผ่ แต่เพราะถูกหิมปกคลุมจึงแปรสภาพไป นางพุ่งเข้าไปโดยคิดเพียงว่าจะสลัดคนร้ายให้หมด

แต่นางไม่คิดจริงๆ ว่าอีกด้านของอุโมงค์จะเป็นหน้าผา นางรั้งบังเหียนสุดชีวิต แต่สายตาก็หันไปเห็นว่าด้านหลังมีนักฆ่าไล่ตามมามากมาย เหยาอี้เหยาเลยปล่อยบังเหียน

“สละรถ!”

กงจิ้งในเวลานั้นอยู่ใกล้ซ่างเจวี๋ยกับลู่หมิงมากกว่า ทั้งสองคนนี้ยังเป็นผู้ไม่ได้สติกับผู้บาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะช่วยสองคนนี้ก่อน ส่วนเหยาอี้เหยา นางอยู่ด้านหน้ารถ มองเห็นแล้วว่ารถกำลังดิ่งเหว นางจึงห่อตัวไว้ในเสื้อกันหนาว กลิ้งลงไปในตามหน้าผา

ก่อนจะตกลงไปในกับดักที่ด้านในมีเสือลายเมฆผู้หิวโซอยู่ตัวหนึ่ง กับร่างไร้วิญญาณของพรานป่า

เหยาอี้เหยามองหน้าเสือลายเมฆ พร้อมกับขยับไปด้านข้างทีละเล็กทีละน้อย กับดักสัตว์นี้ห้อยอยู่ที่หน้าผา หมิ่นเหม่ต่อชีวิตอย่างยิ่ง หากไม่รักษาสมดุล จะตกลงไปทั้งคู่

เสือลายเมฆส่งเสียงคำราม แยกเขี้ยวหมายจะโจนเข้ามากัดกิน เหยาอี้เหยาหลับตา ใช้ปิ่นเงินแทงทะลุคอมัน

ร่างของเสือลายเมฆร่วงหล่น ส่วนเหยาอี้เหยาเก็บหน้าไม้ไว้เป็นอาวุธแล้วกระเสือกกระสนปีนขึ้นไปด้านบน แต่พอถึงด้านบน ปลายดาบแหลมถูกชี้มาระหว่างคิ้ว เหยาอี้เหยามองตั้งแต่รองเท้าปักลายประณีตขึ้นไปจนเห็นป้ายหยกบนเอว

นางคือสตรีคนเมื่อครู่ที่ทำร้ายผู้อาวุโสฉู่

“ปี้เหวินจิง ดูเหมือนนางจะรู้จักเจ้านะ”

ใบหน้านางอยู่ใกล้เพียงลมหายใจกั้น เหยาอี้เหยาถามพร้อมมองเลือดที่อาบดาบ “ท่านทำอะไรผู้อาวุโสฉู่”

“แน่นอนว่าฆ่าเขาแล้ว”

ปี้เหวินจิงเงื้อมีดหมายจะแทง เหยาอี้เหยาจึงโดดลงหน้าผาด้วยตัวเอง คมมีดกรีดเอาเสื้อคลุมไปคืบหนึ่ง

ท้องฟ้าเหนือหัวแดงก่ำ

ต้นเพลิงเต้นระริกอยู่กลางกองซากศพบนเนิน เนื้อตัวที่ยังอุ่นบ่งบอกว่าพึ่งสิ้นลมหายใจเมื่อครู่ อากาศหนาวถูกซ้ำเติมด้วยพายุหิมะที่พัดถล่ม

เลือดสีแดงฉานอาบย้อมเสื้อผ้าจนคล้ำ ฉู่ซีเย่อยู่ท่ามกลางเงื้อมมือของมัจจุราช รอบข้างอื้ออึง สายลมวี้ดวิ้วอยู่ข้างใบหู เขาตวัดดาบในมือ ทุกครั้งที่ฟันผ่านร่างกายมนุษย์ สัมผัสที่กรีดแทงเลือดเนื้อจนถึงกระดูกมักจะเด่นชัดในสมอง เขาทรงตัวอยู่หลังม้า มือซ้ายกระตุกบังเหียนบังคับให้ม้าพุ่งทะยานเข้าไปในกองไฟ

กลิ่นความตายโพยพุ่ง การลงมือไร้ความปรานี ทุกอย่างช่างมืดมัว ต่างฟาดฟันเพื่อเอาชีวิตอีกฝ่าย ฉู่ซีเย่เคยรบกับพวกนอกด่านมาก่อน เขาจึงรู้ว่าชาวนอกด่านที่กำลังตวัดดาบหมายเอาชีวิตเขาตอนนี้ ไม่ใช่กบฏชาวนอกด่านอย่างเดียว

ต้าหย่ง...มีคนจากต้าหย่ง

ห่าธนูหัวเหล็กติดไฟปะปนเหนือท้องฟ้า มองไปแล้วก็งดงามอย่างน่าประหลาด

ม้าของฉู่ซีเย่ถูกยิง ม้าส่งเสียงกู่ร้อง เขากระโจนตัวลงมาจากหลังม้าก่อนที่มันจะเสียหลัก เขากลิ้งไปบนพื้นหิมะ ยังไม่ทันได้ทรงตัวหยัดยืน ชายฉกรรจ์ตัวเท่าขื่อบ้านหลายคนใช้ดาบโค้งจ้วงเข้ามาหมายจะบั่นคอ เลือดที่ติดปลายดาบไหลหยดเป็นทาง ฉู่ซีเย่ใช้มือสวมเกราะตั้งรับก่อนใช้ดาบแทงสวน เขาเกือบจะพลิกเอาชนะได้แล้ว หากไม่มีคนใช้เชือกตวัดรอบคอแล้วลากไป

ฉู่ซีเย่จมลงไปในหิมะ ดาบถูกปักลงในร่างของคนที่หมายจะฟันเขา แรงรัดที่คอทำให้หายใจลำบาก เขาเอี้ยวหน้าไปมองด้านหลัง หอกปลายแหลมกำลังตั้งอยู่รอเข้าถูกลากเข้าไปเสียบ

ในระยะไม่ถึงสิบจั้ง ฉู่ซีเย่ปักดาบสั้นลงไปในดิน เขารู้ว่าถ้าฝืนมากไป เชือกคงดึงศีรษะเขาหลุดแน่ ดังนั้นจึงหยุดและวนเป็นวงกลม ก่อนจะโผตัวขึ้น ใช้แรงส่งมาตัดเชือกให้ขาด

หลังตัดเชือกขาดแล้ว มีดสั้นอันเดียวกันถูกขว้างออกไปปลิดชีพคนที่ใช้เชือกลาก นัยน์ตาฉู่ซีเย่เข้มขึ้น ใบหน้าเหี้ยมเกรียม เขาดึงดาบออกมาจากร่างไร้วิญญาณ ก่อนจะมุ่งหน้าบุกทะลวงเข้าไป

กองไฟที่โหมกระหน่ำไม่อาจหยุดยั้งเขาแล้ว ฉู่ซีเย่กระโจนเข้าไปในกองเถาถ่าน เขาบ้าคลั่งจนกล้าไล่ตามหัวหน้าชาวนอกด่าน

ใบหน้าฉู่ซีเย่ที่เหยียดยิ้มช่างดูน่าประหวั่นพรั่นพรึง ราวกับแหวกนรกขึ้นมา นัยน์ตากระหายเลือดที่แดงก่ำคู่นั้น ไม่คิดจะไว้ชีวิตใครทั้งนั้น

“ตัวบัดซบ! ไหนบอกว่ามันรบไม่เก่ง!”

เมื่อครึ่งชั่วยามก่อน ทุกคนที่เห็นว่าแม่ทัพในครานี้คือฉู่ซื่อจื่อ สีหน้าทุกคนเปี่ยมล้นไปด้วยความกระหยิ่มย่องใจ จนกระทั่งตอนนี้ สีหน้าทุกคนซีดขาวแข่งกับหิมะ

“ข้าไม่เคยพูดกระมัง”

เสียงหัวเราะที่ไล่ตามหลังมาทำให้คนหวาดผวา ตาเหลือกลานเมื่อฉู่ซีเย่หมายจะใช้มีดบั่นคอจนขาดในฉับเดียว

แต่หอกยาวดันพุ่งมาตัดผ่าน ผู้มาใหม่เคลื่อนไหวอยู่ใกล้ฉู่ซีเย่ ฝีมือเขาเหนือกว่าที่คิด ทั้งยังรับรุกอย่างรวดเร็ว กระบวนท่าปราดเปรียว เฉียบคม ครั้นสู้กันหลายกระบวนท่า ทั้งสองก็ได้แผลคนละแผล

ใต้ลิ้นปี่มีแผลเรียบยาวลึก ความคมของหอกกรีดผ่านเข้ามาระหว่างช่องว่างพอดี ฉู่ซีเย่ก้มมองแผลตนเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนสวมหน้ากากเหล็ก เขี้ยวยาวแหลมคมวาววับ

“เจ้าคือหนอนบ่อนไส้ที่ท่านปู่ตามหาซินะ...ปี้เหวินจิง”