กลอยใจถูกเพื่อนสนิทและคนรักหักหลัง เธอจึงหนีไปแต่งงานกับผู้ชายที่เจอกันในแอพหาคู่เพื่อประชดชีวิต
View Moreบุหงาขับรถหนีเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยความเร็วสูง ภูมิที่นั่งเบาะข้าง ๆ ไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่นิดเดียว ได้แต่มองหน้าแม่ด้วยความหวาดกลัวย้อนไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน "เพี๊ยะ !!""ฮือ ๆ ไอ้ผัวชั่ว"เสียงทะเลาะตบตีกันของแม่กับพ่อยังคงดังออกมาจากห้อง ภูมิได้แต่นั่งหลบอยู่ใต้โต๊ะกินข้าวด้วยความหวาดกลัว"โอ๊ย ! มึงหยุดนะอีบุหงา"เสี่ยนพร้องเสียงดังลั่นเมื่อบุหงาขว้างแจกันโดนหัวของเขา รู้สึกปวดแปลบที่หน้าผากและเหมือนมีของเหลวสีแดงอุ่น ๆ ไหลลงมาที่ข้างแก้ม เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็โมโหขีดสุดเดินตรงปรี่เข้าไปหาบุหงาทันที และเมื่อเข้ามาใกล้ตัวของบุหงาเขาก็เงื้อมือขึ้นหมายจะตบลงไปที่ใบหน้าของเธอ"ฟุบ !"ร่างของเสี่ยนพหงายผึ่งลงไปทันที ที่หน้าผากมีรูกระสุนขนาด .22 มม. ปรากฏอยู่ ปืนกระบอกนั้นเป็นของเขาเอง บุหงาทรุดนั่งลงกับพื้น ทั้งหัวเราะและร้องไห้สลับกันไปมา มองปืนในมือที่ใส่ที่เก็บเสียงอย่างเลื่อนลอย นานนับสิบนาทีเธอจึงได้ลุกขึ้นและเดินออกไปหาภูมิเมื่อเสียงในห้องนอนของแม่กับพ่อเงียบไปแล้วภูมิจึงค่อย ๆ คลานออกมาจากใต้โต๊ะ ก็เห็นว่าแม่ของเขาออกมาจากห้องแล้ว ส่วนพ่อก็คงออกจากบ้านเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่คราวน
น้ำผึ้งหาเก้าอี้มาให้เมธีนั่ง พร้อมกับหาน้ำหาท่ามาเสิร์ฟ ไม่นานกันต์ก็มาถึง"เอามา"กันต์ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรแบมือไปตรงหน้าของเมธี เขาจึงยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้เพื่อนรัก กันต์รีบเปิดดูทันที เมธีส่ายหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของเพื่อน ขอบอกขอบใจเขาสักคำก็ไม่มี แต่ก็ชินแล้วล่ะ เดี๋ยวถ้ามันนึกได้มันก็คงขอบใจเองแหละเมื่อกันต์อ่านทุกตัวอักษรบนเอกสารแผ่นนั้นอย่างละเอียดแล้วเขาก็กระโดดกอดเมธีแล้วก็จุ๊บแก้มเพื่อนไปหนึ่งที"อี๋ ไอไอ้ไอ้บ้า"เมธีถูแก้มข้างที่โดนจุ๊บอย่างแรง กันต์ไม่ได้สนใจท่าทางของเพื่อน รีบเดินเข้าไปหาเมียรักและเอาเอกสารแผ่นนั้นให้กลอยใจอ่าน และเมื่อเธออ่านจบแล้วก็หันไปมองภูมิด้วยความสงสาร ไม่รู้ว่าหากนำเรื่องนี้ไปคุยกับบุหงาภูมิจะโดนอะไรบ้าง"ไอ้หมอ มานี่"กันต์กวักมือเรียกเพื่อนที่กำลังถูแก้มด้วยความสยดสยองให้เดินเข้ามาหา เมธีก็เดินเข้ามาอย่างงง ๆ"กลอยนี่เมธี เพื่อนของพี่""สวัสดีค่ะ"กลอยใจยกมือไหว้ "นี่กลอยใจเมียของข้า""สวัสดีครับ"กันต์เล่าให้เขาฟังแล้วเรื่องกลอยใจ ก็ดูสวยเหมาะสมกันดีแหละกับไอ้กันต์ แต่เขาสะดุดตาแม่สาวน้อยผิวสีน้ำผึ้งนัยน์ตาโศกคนนั้นมากกว่า เพราะถ้าเกิ
หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาลบุหงาพบว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลยสักคน กันต์ไปไหนนะ ? เธอจึงอาละวาดและทำลายข้าวของในบ้านจนพังเสียหายเกือบหมด แล้วก็กลับไปที่บ้านของเธอ"แม่กลับมาแล้ว"ภูมิวิ่งไปหาแม่ของเขาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านด้วยความดีใจ "หยุด ! ไม่ต้องเข้ามา"แต่บุหงาตวาดลูกเสียก่อน ภูมิหยุดชะงักเดินก้มหน้ากลับไปหาตากับยาย"บุหงา พูดกับลูกดี ๆ หน่อย"นายหัวเข้มตำหนิลูกสาว ส่วนยายนั้นก็กอดปลอบหลานชายตัวน้อย"เพราะมันชีวิตหนูถึงได้เป็นแบบนี้" พูดจบบุหงาก็เดินเข้าไปในห้อง ไม่สนใจลูกแล้วก็พ่อกับแม่อีก ทั้งสองท่านได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ถอนหายใจ "กินขนมเถอะนะลูก""ครับยาย"หนูน้อยกินขนมที่คุณยายส่งมาให้ พลางชะเง้อตามหลังแม่ อยากจะเข้าไปกอดแต่ก็ไม่กล้า บุหงานอนร้องไห้อยู่บนเตียง ตั้งแต่เธอตั้งท้องเสี่ยนพก็เปลี่ยนไป เธอจึงคิดว่าเป็นเพราะลูกที่ทำให้ชีวิตของเธอเป็นแบบนี้ เพราะตั้งแต่มันเกิดมาก็มีแต่เรื่องเฮงซวยตลอด เธอหารู้ไม่ว่าที่เสี่ยนพเป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะเขาเปลี่ยนไปแต่มันคือสันดานที่แท้จริงของเขาต่างหากคำพูดหวาน ๆ การเอาใจสารพัดในตอนที่คบกันใหม่ ๆ นั้นเพราะเสี่ยนพเห็นว่าเธอร่ำรวยและหน้
และแล้วก็มาถึงวันที่จะไปรับฟังผลตรวจ DNA ซึ่งน่าแปลกมากหลังจากที่วันนั้นวันที่บุหงาไปสลบที่หน้าบ้านของกันต์เธอก็ไม่ได้ไปรังควานอะไรเขาอีก เพราะคงจะมั่นใจในผลตรวจจนน่าสงสัยกันต์กับกลอยใจไปรับป้าสุนีย์แล้วจึงเลยไปที่โรงพยาบาลและพอไปถึงก็พบว่าครอบครัวของบุหงาไปรออยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้วเมื่อทุกคนไปกันครบแล้วเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลก็ถือซองใส่ผลตรวจ DNA ของกันต์กับน้องภูมิออกมา เขาสบตากับบุหงาแวบหนึ่งก่อนจะยื่นซองให้กันต์"เปิดดูได้เลยครับ"กันต์จึงเปิดซองเอกสารออกมาและค่อย ๆ ไล่สายตาไปตามตัวอักษรในกระดาษแผ่นนั้น'ผลการตรวจ DNA ปรากฏว่า โครโมโซมมีความคล้ายคลึงกัน 99.999 % ยืนยันว่าบุคคลทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน'กันต์รู้สึกตกใจและแปลกใจเป็นอย่างมากกับผลตรวจ กลอยใจเองก็เช่นกันแม้ว่าเธอจะทำใจไว้แล้วส่วนหนึ่งก็ตาม"ฮึ ฮึ ฮ่า ๆๆๆ"บุหงาหัวเราะออกมาอย่างพอใจและสะใจ"ว่าไงคะกันต์ พอใจรึยัง"กันต์ไม่พูดกับบุหงาแต่หันไปหานายหัวเข้มกับคุณนายจันทราและคุยกับพวกท่านทั้งสองแทน"เราคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกหลายเรื่อง ยังไงผมจะไปหานายหัวที่บ้านนะครับ"พูดจบแล้วกันต์ก็จูงมือของกลอยใจและหันไปมองป้าสุนีย์ เดินพา
"อะไรกันเนี่ย !?"น้ำผึ้งร้องโวยวายก่อนจะโทรหาหาญกล้า เพราะสภาพที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้เละเทะไปหมด ข้าวของภายในบ้านโดยเฉพาะห้องนอนนั้นแตกเสียหายยับเยิน ประมาณสิบนาทีหาญกล้าก็ขับรถเครื่องมาถึง "พี่โทรบอกนายหัวแล้วเดี๋ยวนายหัวก็มา"น้ำผึ้งมาทำความสะอาดและจะนำผ้าห่มกับผ้าปูไปซักตามปกติ แต่พอมาเห็นสภาพบ้านของนายหัวที่บุหงาทำเอาไว้ เธอก็ทำอะไรไม่ถูกโมโหมากเพราะคนที่เก็บกวาดนั้นเป็นเธอ แต่งานนี้คงไม่ไหวเพราะเละเทะขนาดนี้คงต้องเก็บทิ้งแล้วล่ะระหว่างรอนายหัวน้ำผึ้งกับหาญกล้าก็ช่วยกันเก็บกวาดของบางส่วนเท่าที่พอจะทำได้ไปก่อน"พี่หาญ ชั้นว่าแม่บุหงานี่คงเป็นโรคจิตแน่ ๆ เลย ดูสิทำบ้านช่องคนอื่นพังเสียหายหมด"น้ำผึ้งวิพากษ์วิจารณ์แฟนเก่าของเจ้านายด้วยความโมโห ตอนที่บุหงาคบกับเจ้านายของเธอนั้นบุหงามักจะจิกหัวใช้คนงานแทบทุกคนรวมทั้งน้ำผึ้งด้วย ดีที่เลิกกับนายหัวไปได้ไม่งั้นคงวุ่นวายน่าดูเมื่อกันต์กับกลอยใจมาถึงและเห็นสภาพบ้านก็ได้แต่ส่ายหน้า เขาบอกให้น้ำผึ้งเก็บของที่แตกเสียหายทิ้ง เอากระเป๋าของบุหงามาวางไว้ที่ใต้ถุนบ้าน แล้วก็ล็อคกุญแจปิดบ้านเอาไว้ ก่อนที่จะพากันออกจากบ้านบุหงาก็ขับรถมาถึงพอดี
หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาลบุหงาพบว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลยสักคน กันต์ไปไหนนะ ? เธอจึงอาละวาดและทำลายข้าวของในบ้านจนพังเสียหายเกือบหมด แล้วก็กลับไปที่บ้านของเธอ"แม่กลับมาแล้ว"ภูมิวิ่งไปหาแม่ของเขาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านด้วยความดีใจ "หยุด ! ไม่ต้องเข้ามา"แต่บุหงาตวาดลูกเสียก่อน ภูมิหยุดชะงักเดินก้มหน้ากลับไปหาตากับยาย"บุหงา พูดกับลูกดี ๆ หน่อย"นายหัวเข้มตำหนิลูกสาว ส่วนยายนั้นก็กอดปลอบหลานชายตัวน้อย"เพราะมันชีวิตหนูถึงได้เป็นแบบนี้" พูดจบบุหงาก็เดินเข้าไปในห้อง ไม่สนใจลูกแล้วก็พ่อกับแม่อีก ทั้งสองท่านได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ถอนหายใจ "กินขนมเถอะนะลูก""ครับยาย"หนูน้อยกินขนมที่คุณยายส่งมาให้ พลางชะเง้อตามหลังแม่ อยากจะเข้าไปกอดแต่ก็ไม่กล้า บุหงานอนร้องไห้อยู่บนเตียง ตั้งแต่เธอตั้งท้องเสี่ยนพก็เปลี่ยนไป เธอจึงคิดว่าเป็นเพราะลูกที่ทำให้ชีวิตของเธอเป็นแบบนี้ เพราะตั้งแต่มันเกิดมาก็มีแต่เรื่องเฮงซวยตลอด เธอหารู้ไม่ว่าที่เสี่ยนพเป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะเขาเปลี่ยนไปแต่มันคือสันดานที่แท้จริงของเขาต่างหากคำพูดหวาน ๆ การเอาใจสารพัดในตอนที่คบกันใหม่ ๆ นั้นเพราะเสี่ยนพเห็นว่าเธอร่ำรวยและหน้
เช้าวันนี้กันต์และภูมิได้นำตัวอย่างเลือดไปตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนที่น่าเชื่อถือแห่งหนึ่งของจังหวัด รอผลการตรวจประมาณเจ็ดวัน "ระหว่างนี้บุหงากับลูกจะย้ายไปอยู่กับกันต์ค่ะ"บุหงาประกาศหลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล และเธอก็ทำจริง ๆ เธอให้คนขนเสื้อผ้าและของใช้ของเธอกับน้องภูมิมาไว้ที่บ้านของกันต์"บุหงาจะมากไปแล้วนะ !"กันต์ตะคอกเธอด้วยความโมโห แต่พอสบตากับน้องภูมิเขาก็ใจอ่อน ไม่อยากจะทำอะไรรุนแรงกับแม่ของหนูน้อย กลอยใจรีบมาดึงตัวสามีออกมาจากตรงนั้น"พี่กันต์ใจเย็น ๆ ค่ะ โมโหไปก็เท่านั้น เธออยากอยู่ก็ให้อยู่ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเราไปอยู่ที่อื่น"กลอยใจบอกกับสามีของเธอด้วยน้ำเสียงชิลล์ ๆ เธอไม่ได้โกรธหรือน้อยใจอะไรเลย เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างเขา ตอนนี้กันต์กำลังมีปัญหาจะให้เธอมางอนมางี่เง่าสร้างความหนักใจให้สามีอีกก็ใช่เรื่อง เธอรู้ว่ากันต์มีบ้านอีกหนึ่งหลังซึ่งเป็นบ้านเดิมที่เขาเคยอยู่ตอนเป็นเด็ก อยู่ลึกเข้าไปในสวนทุเรียน และหลังใหญ่กว่าบ้านหลังนี้มาก สภาพก็ทรุดโทรมไปบ้างตามกาลเวลา แต่ถ้าทำความสะอาดและต่อน้ำต่อไฟเข้าไปก็อยู่ได้สบาย กันต์เคยพาเธอไปดูบ้านหลังนั้นครั้งหนึ่ง เธอยังแซว
หลังจากที่บุหงาพาลูกกลับไปแล้ว ป้าสุนีย์จึงโทรหากันต์บอกให้มาหาท่านที่บ้านด่วนเพราะมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย กันต์กับกลอยใจจึงรีบมาหาป้าสุนีย์ทันที"นั่งก่อนสิ"กันต์ซึ่งตกอกตกใจเพราะเขาคิดว่าป้าสุนีย์ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า กำลังจะเอ่ยปากถามก็ถูกป้าขัดขึ้นเสียก่อน เขากับกลอยใจจึงนั่งลง"แม่บุหงาไปหากันต์หรือเปล่า ?""ไปครับ"ตอบคำถามของท่านแล้วกันต์กับกลอยใจก็มองหน้ากัน ป้าสุนีย์จึงพูดต่อ"วันนี้บุหงามาที่นี่ มาพร้อมกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว เธอบอกว่าเป็นลูกของกันต์"กันต์รู้สึกตกใจและงงงวย ลูกของเขา เขาไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ มองหน้าเมียรักเห็นว่ากลอยใจเองก็หน้าตาไม่สู้ดีเช่นกัน"บุหงาบอกกับป้าอย่างนั้นหรือครับ ?""ใช่ และป้าก็มาคิดดูแล้วอายุของเด็กคนนั้นมันก็คาบเกี่ยวอยู่นะกับช่วงเวลาที่กันต์คบหากับบุหงา"เขานิ่งเงียบไปรู้สึกโกรธบุหงามาก เป็นคนทิ้งเขาไปเองแท้ ๆ สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง"คุณป้าเชื่อเธอหรือครับ ?""ก็ไม่เชิง แต่ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของกันต์จริง ๆ ล่ะ"กันต์หันไปมองหน้ากลอยใจ เขาบีบมือเธอไว้แน่น"ผมขอปรึกษากับเมียผมก่อนได้ไหมครับ ?"ท่า
กลับมาถึงบ้านกลอยใจก็เข้ามาคลอเคลียกันต์ไม่ยอมหยุด แม้เขาจะชอบแต่ก็พอรู้ว่าเมียรักมีจุดประสงค์อะไร "ก็ได้ ๆ เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง"กลอยใจจึงจูบแก้มซ้ายขวาของเขาข้างละสองที ก่อนจะนั่งเท้าคางรอฟังเขาเล่าเรื่องของบุหงา ความจริงแล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะสนใจอดีตของเขาหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าเพราะสาเหตุอะไรกันแน่ทำไมบุหงาที่เลิกรากับกันต์ไปถึงห้าปีถึงได้กลับมาตามตื๊อสามีของเธออีกครั้งบุหงากับกันต์คบหากันตอนเรียนมหาวิทยาลัย เธอเป็นรุ่นน้องของกันต์ พ่อกับแม่ของทั้งคู่รู้จักกันด้วยและหมายมั่นอยากให้กันต์แต่งงานกับบุหงา ทั้งคู่เป็นคู่รักที่น่าอิจฉามากเพราะสวยหล่อกันทั้งคู่ แถมฐานะทางบ้านก็เท่าเทียมกัน ครอบครัวของบุหงาก็มีสวนผลไม้เหมือนกัน กันต์กับบุหงาคบกันเนิ่นนานหลายปี ทุกอย่างก็ดูราบรื่นดีจนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อห้าปีก่อนบุหงาก็หนีตามเสี่ยร้านทองไป สร้างความเจ็บปวดให้กันต์เป็นอย่างมาก และทางบ้านของบุหงาก็บอกกับเขาว่า บุหงาไม่อยากเป็นแค่เมียของชาวสวนเท่านั้น เธออยากไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพ ฯ อยากสะดวกสบายไม่ต้องทนอยู่ตามป่าตามเขาแบบนี้ และการที่บุหงาหนีไปแบบนี้เพราะส่วนหนึ่งก็มาจากครอบครัวของเธอเองที่สนับ
กลอยใจนั่งกอดกระเป๋ารอใครบางคนอยู่ที่สถานีขนส่งจังหวัดสุราษฎร์ธานี เธอนั่งรถทัวร์จากกรุงเทพฯ มาเมื่อคืนและเธอก็ร้องไห้ทั้งคืนจนตาบวม ตอนนี้เธอรู้สึกปวดหัวมาก ไม่รู้ว่าเพราะโชคชะตาหรือว่าฟ้าเห็นใจเธอกันแน่จึงทำให้เธอได้รู้ธาตุแท้ของคนที่เธอรักและไว้ใจทั้งสองคน หนึ่งอาทิตย์ก่อน"อ๊ะ เร็ว ๆ ค่ะที่รักขา"เสียงกระซิบกระซาบและเสียงเนื้อกระทบกันที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนของน้ำฟ้า ทำให้กลอยใจรู้ว่าเพื่อนกำลังทำอะไรอยู่ ในตอนแรกเธอไม่คิดจะรบกวนเพื่อนและกำลังจะหันหลังกลับถ้าหากเธอไม่ได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นพูดออกมา"ดีไหม ชอบไหมที่รัก ?"กลอยใจตัวชาหน้าชาเธอเดินไปที่หน้าประตูห้องนอนที่มันแง้มอยู่และเปิดเข้าไปทันที "น้ำฟ้า เกมส์"เธอเรียกชื่อของคนทั้งสองด้วยเสียงอันดัง น้ำฟ้ากับเกมส์ผละออกจากกัน น้ำฟ้ารีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างอวบอัดเปล่าเปลือยเอาไว้ ส่วนเกมส์ก็คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายลวก ๆ กลอยใจเห็นเต็มตาแบบนั้นเธอก็เข้าใจทุกอย่างรีบวิ่งออกจากห้องนอนและออกจากบ้านของเพื่อนที่เธอรักที่สุดทันที ไม่ต้องอธิบายอะไรเพราะมันไม่มีอะไรต้องอธิบายเดิมทีวันนี้เป็นวันเกิดของเกมส์แฟนหนุ่มที่เธอคบมาได้หนึ่งปี ...
Comments