บทที่ 8 บ้านพักคนงาน

"ฮือ ๆ ๆ"

น้ำผึ้งนั่งร้องไห้อยู่ที่ร้านค้าของบ้านพักคนงาน มีหาญกล้านั่งปลอบใจอยู่ข้าง ๆ บนโต๊ะมีขวดเบียร์อยู่สองขวด

"ทำใจเถอะวะผึ้ง"

พร้อมกับรินเบียร์ให้เธอเต็มแก้ว คนงานที่ผ่านไปผ่านมาต่างส่ายหน้าให้กับพฤติกรรมของน้ำผึ้ง เธอประกาศตัวอย่างชัดเจนว่าจะต้องเป็นเมียของนายหัวกันต์ให้ได้ แถมยังคอยดูถูกหนุ่ม ๆ คนงานที่มาจีบเธออยู่เสมอ มีแต่หาญกล้าเท่านั้นที่น้ำผึ้งคุยด้วย เพราะหาญกล้าเป็นหัวหน้าคนงานและเป็นคนสนิทของนายหัว

ที่นี่เป็นราวกับชุมชนเล็ก ๆ ชุมชนหนึ่งเลยทีเดียวเพราะกันต์มีคนงานหลายสิบคนส่วนมากก็เป็นคนต่างถิ่น คนอีสานบ้าง คนพม่าบ้าง เขาจึงสร้างบ้านพักขึ้นหลายหลัง แยกชายหญิงชัดเจน แต่ถ้าใครที่เป็นผัวเมียกันกันต์ก็แยกบ้านให้อยู่เป็นสัดส่วน มีร้านค้าขายของกินของใช้ที่จำเป็นให้ด้วยจะได้ไม่ต้องเข้าเมืองบ่อย ๆ เพราะสวนผลไม้และสวนยางของกันต์อยู่ไกลจากตัวเมืองมากโข

"ฮือ ฉันไม่เชื่อว่านังหน้าขาวนั่นจะจริงใจกับนายหัว"

ยิ่งหาญกล้าปลอบใจน้ำผึ้งยิ่งร้องไห้เสียงดังยิ่งกว่าเดิม เขาก็ชักจะเอือมระอาเธอแล้วเหมือนกัน แม้ว่าหาญกล้าเองจะแอบชอบน้าผึ้งมานานก็ตาม

"ฮือ ๆๆๆ"

แต่จะให้ทำอย่างไรได้แม้ว่าน้ำผึ้งจะอ้อร้อไปบ้างแต่ที่จริงแล้วเธอเป็นคนน่ารัก และขยันทำงาน แต่เพราะโฟกัสผิดจุดไปหลงรักผู้ชายที่เขาไม่รัก ชีวิตจึงได้เป็นเช่นนี้

จะไม่ให้น้ำผึ้งร้องไห้เสียใจได้ยังไง วันนี้เป็นวันครบรอบที่เธอต้องไปเอาผ้ามาซักและไปทำความสะอาดบ้าน ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นบันไดบ้านของนายหัวก็ได้ยินเสียงครางของผู้หญิงคนนั้นกับเสียงของนายหัวสลับกัน กลางวันแสก ๆ ยังกล้ายั่วนายหัวทำเรื่องบัดสีแบบนี้ได้ สงสัยมันเป็นแม่มดแน่ ๆ นายหัวถึงได้หลงมันนัก มิน่าล่ะช่วงหลายวันมานี้นายหัวถึงไม่ค่อยโผล่ไปที่บ้านพักคนงานเลย ปกติแล้วนายหัวกันต์จะไปนั่งตั้งวงกับพวกคนงานหนุ่ม ๆ เป็นประจำ แต่พอมีเมียแล้วก็ไม่ยอมโผล่มาเลย น้ำผึ้งคิดอย่างแค้นเคือง

"อีผึ้ง ! กลับบ้าน"

ป้าสายตะเบ็งเสียงเรียกน้ำผึ้ง

"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ฮึ ! มึงจะกลับดี ๆ หรือจะให้กูลากมึงกลับ"

เมื่อได้ยินเสียงแม่เรียกเธอก็รีบลุกออกจากโต๊ะทันที แต่ไม่วายหยิบขวดเบียร์ที่เหลือติดมือไปด้วย ยายสายสุดแสนจะเอือมระอากับลูกสาว อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ ยังจะมาคร่ำครวญเพราะผู้ชายอีก ถ้ามันเป็นเด็ก ๆ แม่จะเฆี่ยนให้หลังลาย ป้าสายเกรงว่านายหัวกันต์จะรำคาญน้ำผึ้งไล่ออกจากที่นี่แล้วจะไปซุกหัวนอนที่ไหน

เดินกระฟัดกระเฟียดกลับบ้านไป หาญกล้าส่ายหัวแล้วก็สั่งเบียร์มากินต่อ ช่วงเวลาหลังเลิกงานแบบนี้เขามักจะมานั่งกินเบียร์ที่ร้านค้าแห่งนี้ประจำ บางทีนายหัวกันต์ก็มาร่วมวงด้วย

"พี่หาญ ๆ ! ช่วยด้วย"

โพนคนงานชาวพม่าวิ่งมาหาหาญกล้าหน้าตาตื่น แม้ภาษาไทยไม่ค่อยชัดแต่ก็พอสื่อสารกันได้

"มีอะไรกันโพน !?"

"ไอ้เกลูกชายผมมันเป็นไข้ ตัวร้อนจี๋เลย"

หาญกล้าจึงลุกขึ้นและเดินตรงไปยังบ้านพักของโพนกับมะขิ่นซึ่งเป็นผัวเมียกันมีลูกชายวัยสามขวบกว่าด้วยกันหนึ่งคน เมื่อหาญเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นเด็กชายตัวน้อยนอนอยู่บนฟูก มะขิ่นนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ หาญกล้านั่งลงแล้วก็เอามือคลำหน้าผากเด็กชายพบว่าร้อนมาก

"ต้องแจ้งนายหัว"

พูดจบก็ควักโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเจ้านายทันที

"ได้ ๆ เดี๋ยวฉันไปดู"

กันต์ที่กำลังจะเข้านอนเพราะตอนนี้มันสามทุ่มกว่าแล้วก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า

"คุณกันต์จะไปไหนคะ ?"

"ลูกของคนงานไม่สบายตัวร้อนจัด เดี๋ยวผมจะไปดูสักหน่อย กลอยนอนก่อนได้เลยนะเผื่ออาจจะได้พาไปโรงหมอ"

"กลอยไปด้วยได้ไหมคะ ?"

เขาไม่ปฏิเสธกลอยใจจึงหาเสื้อแขนยาวตัวใหญ่ของกันต์มาใส่ทับชุดนอนกระโปรงของตัวเองเพื่อกันโป๊ เพราะถ้าหากเปลี่ยนเสื้อผ้าอาจเสียเวลานาน บ้านของกันต์กับบ้านพักของคนงานอยู่ห่างกันประมาณสามกิโลเมตร ประมาณห้านาทีกันต์กับกลอยใจก็ไปถึง

"นายหัวมาแล้ว !"

เสียงของใครบางคนตะโกนบอก กลอยใจสงสัยว่านายหัวแปลว่าอะไรเพราะใคร ๆ ต่างก็เรียกเขาว่านายหัวกันทุกคน เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเดี๋ยวค่อยถามก็ได้

"นายหัวทางนี้ครับ"

หาญส่งเสียงเรียกเจ้านาย กันต์กับกลอยใจจึงเดินตรงไปยังที่เด็กชายเกนอนอยู่แล้วนั่งลงข้าง ๆ กลอยใจคลำหน้าผากดูพบว่าเด็กตัวร้อนมาก ต้องทำให้ไข้ลดลงโดยเร็วที่สุดไม่งั้นอาจช็อคได้

"ต้องรีบพาไปหาหมอ"

กันต์เอ่ยปากขึ้นมากำลังจะอุ้มเด็กแต่กลอยใจห้ามเอาไว้

"เดี๋ยวค่ะคุณกันต์ โรงพยาบาลอยู่ไกลไหมคะ ?"

"ขับรถประมาณสามสิบนาที"

"ต้องทำให้ไข้ลดก่อนค่ะ ไม่งั้นน้องอาจช็อคได้ ให้ใครไปหากะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กให้กลอยได้ไหมคะ ?"

กันต์จึงบอกให้มะขิ่นไปเตรียมของที่กลอยใจต้องการ ระหว่างรอเธอก็ปลุกเด็กน้อยให้ตื่นขึ้น ถอดเสื้อผ้าของเขาออกเพื่อระบายความร้อน เมื่อของที่ต้องการมาแล้วกลอยใจก็จัดการเช็ดตัวให้เด็กน้อยโดยเช็ดย้อนขึ้น

"มียาแก้ไข้เด็กไหมคะ ? เช็ดตัวเสร็จแล้วให้น้องทานยาด้วย"

มะขิ่นจึงเดินไปหยิบยาแก้ไข้มาส่งให้กลอยใจ เธอรับมาถือไว้เพราะเช็ดตัวให้เด็กเสร็จพอดี

"ใส่เสื้อผ้าให้น้องเลยค่ะ"

เธอบอกแม่ของเด็ก มะขิ่นจึงใส่เสื้อผ้าให้ลูกและก็พบว่าความร้อนในตัวลูกของเธอลดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อน้องใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอก็บอกให้มะขิ่นป้อนยาให้ลูก

ตลอดเวลาเด็กน้อยไม่ร้องไห้เลยคงซึมเพราะพิษไข้ การที่พาไปโรงพยาบาลโดยที่ไม่ทำให้ไข้ลดก่อนก็อันตรายมากเพราะกว่าจะถึงโรงพยาบาลก็เกือบครึ่งชั่วโมง แล้วระหว่างนั้นถ้าเกิดช็อคขึ้นมาก็คงไม่ปลอดภัย ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วไข้ของเจ้าหนูก็ไม่ขึ้นอีก ตอนแรกกันต์จะพาไปหาหมอแต่โพนกับมะขิ่นไม่อยากไปเพราะลูกตัวไม่ร้อนแล้ว กลอยใจจึงแนะนำวิธีดูแลเบื้องต้นให้หากน้องมีไข้สูงอีก

"ให้ทานยาลดไข้นี่ทุกสี่ชั่วโมง ตั้งนาฬิกาปลุกไว้เลย แล้วก็เช็ดตัวให้น้อง เวลาเช็ดก็ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เช็ดย้อนขึ้นให้รูขุมขนเปิดเพื่อระบายความร้อน เข้าใจนะคะ ?"

กลอยใจอธิบายให้มะขิ่นฟังยืดยาวพร้อมกับย้ำถามอีกรอบ มะขิ่นพยักหน้า

"ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะ มีอะไรก็ไปเรียก"

กันต์เอ่ยขึ้นบ้างเพราะสังเกตเห็นว่ากลอยใจปิดปากหาวหลายครั้งแล้ว

"กลับกันเถอะกลอย"

เธอจึงลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านของมะขิ่นและโพนเคียงข้างกันกับเขา ระหว่างเดินไปที่รถเธอก็ถามเขา

"คุณกันต์ 'นายหัว' แปลว่าอะไร ?"

"ทำไมครับ ?"

"ก็..ได้ยินทุกคนเรียกคุณ นายหั้ว นายหั้ว"

เขาหัวเราะให้กับสำเนียงที่เธอพยายามพูดภาษาใต้ ก็น่าเอ็นดูไปอีกแบบ

"แปลว่า 'เจ้านาย' ครับ"

"อือ ๆ"

กลอยใจพยักหน้าอย่างเข้าใจ กันต์โอบไหล่เธออย่างรักใคร่ ท่ามกลางสายตาของคนงานหลายคนโดยเฉพาะน้ำผึ้งที่ได้ยินเสียงเอะอะจึงลงจากบ้านมาดูและเจอกับภาพบาดตาพอดี

"ฮึ ! หมั่นไส้"

ก่อนจะหันหลังกลับและเดินขึ้นบ้านไป

"กลอยเอาความรู้มาจากใหนวิธีการทำให้ไข้ลด ?"

"ในอินเตอร์เน็ตไงคะ กลอยชอบอ่านและศึกษาหาความรู้ค่ะ"

เพราะเธอเป็นนักเขียนจึงต้องหมั่นหาข้อมูลเพื่อมาเป็นวัตถุดิบในงานเขียนของเธอ