บทที่ 9 ขวัญใจเด็ก ๆ

หลังจากวันนั้นกลอยใจก็ไปเล่นกับเด็ก ๆ ที่ชุมชนบ้านพักคนงานเป็นประจำ เพราะมีลูกคนงานหลายคนที่ยังไม่ได้ไปโรงเรียน เธอเอาของเล่นมาให้บ้าง ขนมแล้วก็เสื้อผ้า บางทีก็มากินส้มตำกับคนงานผู้หญิงชาวอีสานโดยเฉพาะส้มตำปูปลาร้าอย่างแซ่บ เธอมาเพราะเหงาด้วยส่วนหนึ่ง แล้วอีกอย่างก็อยากมาหาข้อมูลเพื่อเอาไปเป็นวัตถุดิบในการเขียนนิยายของเธอด้วย

ตอนนี้กลอยใจรู้แล้วว่ากันต์เป็นเจ้าของสวนผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ในตอนแรกที่เธอรู้ความจริงนั้นเธอยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่เธอคิดว่ากันต์แต่งเรื่องเพื่อให้เธอสบายใจ เธอพูดเกลี้ยกล่อมให้เขาบอกความจริงมาว่าเขาเป็นแค่หัวหน้าคนงาน จนเขาต้องพาเธอไปถามป้าสุนีย์กลอยใจถึงได้เชื่อ

"คุณกลอยได้แล้วจ้ะ"

กุหลาบ สาวน้อยวัยยี่สิบยกถาดส้มตำมาวางลงตรงหน้าของกลอยใจ

"ว้าวว..น่าทานจัง ไม่เผ็ดใช่ไหมคะ ?"

"บ่อเผ็ดจ้า"

ตอบกลอยใจไปแล้วก็หันไปเรียกน้ำผึ้งเพราะเธอเดินผ่านมาพอดี

"อ้าว..พี่ผึ้ง มากินส้มตำด้วยกันจ้ะ"

"ไม่ล่ะ เหม็นปลาร้า"

พูดจบก็สะบัดหน้าเดินผ่านกุหลาบแล้วก็กลอยใจไปที่ร้านค้า กุหลาบทำหน้างงเพราะเมื่อก่อนน้ำผึ้งก็เคยกินส้มตำปูปลาร้ากับเธอบ่อย ๆ ส่วนกลอยใจก็ได้แต่นึกขำกับท่าทางของน้ำผึ้ง

กลอยใจคุยกับกันต์จริงจังแล้วเรื่องน้ำผึ้ง กันต์ไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริง ๆ ถ้าคิดเกินเลยกับเธอเขาจะประกาศหาเมียผ่านแอพหาคู่ทำไม

"แซ่บบ่อจ้า"

กุหลาบถามกลอยใจถึงรสชาดของส้มตำฝีมือเธอ

"อร่อยมากเลย"

"ถ้าเผ็ดกว่านี้จะดีมาก"

"ฉันทานเผ็ดไม่ได้ เดี๋ยวมันจะปวดท้อง เดี๋ยววันหลังเราค่อยแยกครกตำเนาะ"

"จ้า"

งานในสวนจะมีทุกวันแต่ว่าหาญกล้าจะจัดวันหยุดให้ทุกคนอาทิตย์ละวันสลับกันไป ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันหยุดของกุหลาบพอดี กลอยใจชอบคุยกับกุหลาบเพราะมีกุหลาบและน้ำผึ้งที่อายุไล่เลี่ยกับเธอ นอกนั้นก็เป็นคุณป้าและมีครอบครัวกันหมด แต่ว่าน้ำผึ้งนั้นคงไม่อยากคุยกับเธอแน่นอน

ช่วงนี้กันต์ยุ่ง ๆ เพราะว่าเป็นช่วงเก็บผลไม้ทั้งลองกอง เงาะแล้วก็ทุเรียน โดยเฉพาะทุเรียนนั้นกันต์ต้องไปดูแลเองทุกขั้นตอนเพราะว่าได้ทำสัญญาส่งขายให้ประเทศจีนด้วย กลอยใจจึงไม่ได้เจอหน้าเขามาสองสามวันแล้ว เขากลับมาดึกตอนที่เธอหลับไปแล้วเวลาออกจากบ้านก็ไปตั้งแต่ไก่โห่เธอยังไม่ตื่น

"คุณกลอย"

เด็กผู้ชายสามคนหนึ่งในนั้นมีเกด้วยเดินตรงมาที่เธอซึ่งทานส้มตำอิ่มและกุหลาบเก็บโต๊ะพอดี เธอกับกลอยใจนั่งทานส้มตำที่โต๊ะหน้าร้านค้าในชุมชนบ้านพักคนงาน

"ว่าไงคะ เอาขนมมั้ย ?"

"เอาครับ"

"ไปหยิบเลย"

เด็กทั้งสามคนจึงเดินไปหยิบขนมมาคนละห่อ กลอยใจจ่ายเงินแล้วก็พาเด็ก ๆ กลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม แกะขนมให้เด็กชายทั้งสามคน

"ที่นี่ไม่มีเด็กผู้หญิงเลยเหรอกุหลาบ ?"

"มันใหญ่จนไปโรงเรียนกันหมดแล้วจ้ะ เหลือแต่พวกลิงพวกนี้แหละคุณกลอย"

กลอยใจนึกขำกับคำเปรียบเทียบของกุหลาบ จะว่าไปแล้วเด็ก ๆ พวกนี้ก็ซนจริงแหละ ปีนป่ายต้นไม้ก็เก่ง หน้าตามอมแมมเลอะเทอะเพราะเล่นดินเล่นโคลน

"มา ๆ เดี๋ยวน้ากลอยอ่านนิทานให้ฟัง"

เธอสั่งหนังสือนิทานอีสปมาจากร้านค้าออนไลน์เพื่อมาอ่านนิทานให้เด็ก ๆ ฟังโดยเฉพาะ แต่รู้สึกว่าเด็ก ๆ จะไม่ชอบเท่าไหร่ พวกเขาชอบเล่นรถของเล่นแล้วก็ชอบปั้นดินน้ำมันมากกว่า

กลอยใจอยู่กับกันต์อย่างมีความสุข แม้ชีวิตที่นี่จะเรียบง่ายแต่ก็สงบ เผลอแป๊บเดียวเธอมาอยู่กับเขาได้สองเดือนแล้ว ข่าวคราวของเกมส์กับน้ำฟ้าก็มีมาให้เห็นบ้างในหน้าฟีดเฟสบุค แต่น่าแปลกที่เธอแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว เธอเลือกที่จะไม่บล็อคบุคคลทั้งสองเพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย

เกมส์ยังโทรมาหาเธอบ้างแต่เธอไม่เคยรับสาย เรื่องราวในอดีตของเธอนั้นยังไม่ได้เล่าให้กันต์ฟัง กลอยใจคิดว่าอีกไม่นานเธอต้องเล่าให้เขาฟัง แต่ขอเวลาอีกสักหน่อยละกัน

อยู่เล่นกับเด็ก ๆ และคุยกับกุหลาบจนบ่ายคล้อยเธอจึงขอตัวกลับ ขี่รถเครื่องที่กันต์ซื้อให้เพื่อเอาไว้ให้เธอไปไหนมาไหนใกล้ ๆ แถวนี้กลับ วันหยุดคราวหน้าของกุหลาบสองสาวนัดกันว่าจะพากันเข้าเมืองเพื่อไปตลาดนัด กลอยใจอยากไปหาซื้อเสื้อผ้าสักหน่อยไม่ได้ช็อปนานแล้ว

เมื่อมาถึงบ้านเธอก็พบว่าสามีของเธอกลับมาแล้วและเขากำลังทำกับข้าวอยู่ กลอยใจรีบวิ่งไปกอดเขาด้วยความคิดถึง กันต์เองก็หัวใจพองโตเพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าหาเขาก่อน กอดตอบเธอด้วยอารมณ์คิดถึงไม่แพ้กัน

"ทำไมไม่โทรบอกกลอยล่ะว่ากลับมาแล้ว"

"ฮื้อ..เหม็นจังไปกินอะไรมา ?"

กันต์ไม่ตอบคำถามแต่หอมแก้มเธอฟอดใหญ่แทน แล้วย่นจมูกและถามเธอกลับ

"ตำปูปลาร้า เหม็นจริงเหรอคะ ?"

"จริงสิ ไปอาบน้ำไปแล้วมากินข้าว ไข่เจียวหมูสับเสร็จแล้ว"

กันต์ตอบเธอยิ้ม ๆ เหม็นที่ไหนล่ะเมียเขาหอมจะตาย เธอทำตามอย่างว่าง่ายเดินเข้าห้องไปอาบน้ำเพื่อมากินกับข้าวฝีมือสามี กันต์ทำไข่เจียวหมูสับเพราะได้น้ำพริกกะปิมาจากบ้านป้าสุนีย์ น้ำพริกกะปิทานกับผักสดเช่นแตงกวา ลูกตอแล้วก็ลูกเนียงอร่อยอย่าบอกใคร

"งานเสร็จแล้วเหรอคะ ?"

ระหว่างทานข้าวก็สอบถามถึงเรื่องงานของเขาไปด้วย

"ส่งทุเรียนล็อตแรกออกไปแล้วก็มีเวลาพักอีกสองสามวัน"

ทานข้าวอิ่มเก็บล้างจานชามก็เกือบหกโมงเย็น กันต์ไปอาบน้ำอาบท่าส่วนกลอยใจเขียนนิยายต่อ งานเขียนของเธอคืบหน้าไปมากเพราะอยู่ที่นี่บรรยากาศที่เงียบสงบทำให้ไอเดียบรรเจิดเขียนได้น้ำไหลไฟดับ อาบน้ำเสร็จแล้วกันต์ก็มาทำบัญชีประจำเดือนและเตรียมเงินไว้สำหรับจ่ายเงินเดือนให้กับคนงาน กลอยใจเห็นสามีทำหน้ายุ่ง ๆ อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เธอจึงเข้าไปดูเขา

"มีอะไรให้กลอยช่วยไหมคะ ?"

"กลอยช่วยเอาเงินใส่ซองตามรายชื่อและจำนวนที่ผมทำรายการไว้ให้หน่อยครับ"

"ได้ค่ะ แต่กลอยว่าคุณกันต์น่าจะปริ๊นท์ออกมานะคะจะได้ดูง่ายกว่า"

มิน่าเขาถึงทำหน้ายุ่ง เพราะรายการเงินเดือนและรายชื่อนั้นมันอยู่ในเครื่อง จ้องไปจ้องมาก็ตาลาย เมื่อก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่พักหลังมานี่เป็นเพราะมีเมียหรือเปล่าก็ไม่รู้ รู้สึกว่ากำลังวังชาจะถดถอยสายตาก็เหนื่อยล้าง่าย กันต์หัวเราะหึในลำคอ 'มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย' เพลงนี้ลอยเข้ามาในความคิดของเขาทันที

"เครื่องปริ๊นท์มันเสีย"

"อ้อ..ค่ะ เดี๋ยวกลอยจัดการเอง"

กันต์ขยับลุกจากเก้าอี้กลอยใจนั่งลงแทนเขา

"ต้องเอาเครื่องปริ๊นท์ไปซ่อม"

ระหว่างเอาเงินใส่ซองเธอก็บอกกับเขาไปด้วย

"ถ้างั้นพรุ่งนี้ค่อยเอาไป"

"ดีมาก เชื่อฟังเมียแล้วจะเจริญ"

สองผัวเมียยิ้มให้กันอย่างมีความสุขแล้วก็ช่วยกันนำเงินใส่ซอง พรุ่งนี้จะได้ให้หาญกล้าเอาไปจ่ายให้กับคนงาน กว่าจะเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มกลอยใจหาวแล้วหาวอีกเพราะง่วงนอน

"ฮ้าววว..ง่วงจัง"

ปิดปากหาว กันต์จึงโอบไหล่เธอพาเดินเข้าไปในห้องนอน ปิดไฟก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียง

"คุณกันต์"

ล้วงมือเข้าไปในเสื้อนอนของกันต์และลูบไล้หน้าอกแกร่งของเขาอย่างซุกซน ท่าทางง่วงงุนหายไปเป็นปลิดทิ้ง กันต์รีบตะครุบมือเธอเอาไว้ก่อนที่มันจะเลื้อยต่ำลงไปกว่านี้

"ไม่นอนแล้วไง ?"

"ไม่นอนแล้ว อยากทำอย่างอื่นมากกว่า"