ตอนที่ 27 ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร

[“ อย่าลืมนะครับเสี่ย วันนี้มีประชุม “] ลูกน้องโทรมาย้ำบอกกับเขา

“ เออ! เดี๋ยวกูออกไป “ ร่างของเสี่ยโอมที่กำลังใส่เสื้อผ้า วางสายจากลูกน้อง แล้วหันมามองร่างบางที่นอนไร้สติอยู่คนเดียว

“ ถ้าไม่ติดประชุม เธอคงไม่ได้พักหรอก “ เขาพูดแล้วจับเอาเสื้อสูท เดินออกไปอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้หญิงสาวที่มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวปิดกายไว้ ให้หลับอยู่ตามลำพัง

บริษัทศิลาทรัพย์

“ ทำไมถึงรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีแบบนี้ “ พอมาถึงบริษัท อศิรก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา

“ เป็นอะไรหรือเปล่า อีก 5 นาทีจะเริ่มประชุมแล้วน่ะ “ หนึ่งเดียวเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารที่เตรียมไว้ให้กับเขา

“ ไอ้หนึ่ง มึงช่วยกลับไปดูครีมหอมที่คฤหาสน์ให้กูหน่อยดิ “ 

“ นี่มึง.. “ หนึ่งเดียวกำลังจะด่าเขาแต่เขาก็รีบตัดบท

“ กูก็แค่รู้สึกผิด มึงรีบไปเถอะ “ 

“ โอเคก็ได้ เดี๋ยวจะรีบไปดูให้ “ 

บ้านศิลาแดง

ในห้องนอนที่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ร่างบางก็ยังไม่ได้สติ ซึ่งมันได้มีร่างของชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามา มันคนนั้นยิ้มอย่างมีความสุข

“ ไอ้โอมนี่มันร้ายจริง ๆ “ อนันดาพูดทั้งยังมองไปที่ร่างบางบนเตียง เขามองแว๊บแรกก็รู้ว่าภายใต้ผ้าห่มนั่น คงไม่มีอะไรปิดบังเป็นแน่ 

“ เอาละ ถ้ามันกลับมาแล้วเห็นว่า ผู้หญิงที่เป็นของมันเมื่อกี้นี้ กลายมาเป็นของพี่มันอีกคน มันจะเป็นยังไงวะ ฮ่า ๆ “ อนันดาเดินเข้ามาที่ข้างเตียง แล้วจ้องไปที่ผ้าห่มคุณธรรมผืนนั้น

“ แต้ว ผู้หญิงที่เสี่ยโอมพามา เธอลงมาหรือยัง “ ด้านล่าง หนึ่งเดียวที่เพิ่งมาถึงรีบถามกับแม่บ้าน

“ ยังไม่เห็นนะคะ เมื่อกี้แต้วก็เห็นแค่นายน้อยเดินออกไปคนเดียว “ หนึ่งเดียวได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกว่ามันแปลก ๆ 

“ ถ้างั้นแต้วตามผมมานี่หน่อยครับ “ ทั้งสองรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของเสี่ยโอม

ด้านอนันดาเอง มันก็กำลังใช้มือค่อย ๆ จับที่ผ้าห่มสีขาว แล้วลากลงมาทีละน้อย ทีละน้อยหวังจะได้เรือนร่างของคนบนเตียง

“ ไอ้เอก ! “ แต่ดูจากทรงแล้ว โชคคงไม่เข้าข้างมันเท่าไหร่ เอกหันไปตามเสียงก็โดนกำปั้นของหนึ่งเดียวยัดใส่หน้าไปเต็มแรง

“ แต้วรีบเข้าไปดูครีมหอมให้หน่อย” หนึ่งเดียวจับตัวเอกได้ก็ลากมันออกไป ปล่อยให้สาวใช้เข้าไปดูหญิงสาวที่ไร้สติอยู่บนเตียง

“ ว้ายตายแล้ว! ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะคะ “ 

โรงพยาบาล

“ ครีมเป็นอย่างไรบ้าง “ เมื่อเลิกจากการประชุม เสี่ยโอมก็รีบบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลทันทีหลังรู้เรื่อง

“ มึงยังมีหน้ามาหวงน้องอีกเหรอไอ้โอม “ ไนยะที่เป็นเจ้าของไข้และนั่งอยู่กับหนึ่งเดียวรอเสี่ยโอมมาอยู่ พอตัวต้นเรื่องมาถึงก็รีบต่อว่า

“ เออน่า! แล้วครีมเป็นอะไรบอกกูมาเดี๋ยวนี้ “ 

“ ไข้ขึ้นจนหมดสติ แถมเนื้อตัวยังบอบช้ำไปหมด กูถามมึงจริง ๆ น่ะ มึงทำแบบนี้กับน้องลงได้ยังไง น้องออกจะน่ารักขนาดนั้น “ ไนยะพูด

“ เรื่องของกูกับเด็กนั่น มันไม่เกี่ยวกับมึง “ แต่เสี่ยโอมก็ไม่ได้สะทกสะท้าน กับคำพูดของเพื่อน

“ แต่มึงก็ยังเป็นห่วงน้องอยู่เนอะ “ 

“ เออ ไอ้โอมอีกเรื่องหนึ่งที่มึงต้องรู้ “ หนึ่งเดียวที่เอาแต่นั่งเงียบฟังอยู่เฉย ๆ หันมาพูดกับเสี่ยโอม

“ ตอนที่กูไปดูน้องให้มึงที่บ้านน่ะ ไอ้เอกมันกำลังลอบเข้าไปหาน้องที่นอนไม่ได้สติอยู่ นี่กูไม่คิดเลยน่ะ ว่าถ้ากูไปช้ากว่านี้มันจะเกิดอะไรขึ้น “ เสี่ยโอมที่ได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกจี๊ด เลือดขึ้นหน้ามือของเขากำหมัดแน่น

“ ไอ้เอกอีกแล้วเหรอวะ “ เขาบ่นแล้วรีบหันหลังเดินกลับออกไป

“ อ้าว แล้วมึงจะไปไหนล่ะนั่น โอม“ ไนยะก็ได้แต่ร้องตาม

เรือนรับรองของศิลาแดง

ปั้ก!! เสียงหมัดของเสี่ยโอมดังกระทบกับหน้าของพี่ชายนอกคอกของเขา

“ มึงคิดว่ามึงจะทำอะไร” เสี่ยโอมขึ้นคร่อมเอกและดึงคอเสื้อของมันไว้

“ อ้าว นี่มึงกลับมาแล้วเหรอน้องรัก เมื่อกี้นี้พี่เกือบได้เมียคนเดียวกับมึงแล้วว่ะ “ เอกพูดด้วยท่าทียั่วโมโห

“ ไอ้สารเลว มึงต้องการอะไรบอกกูมาเดี๋ยวนี้” 

“ มึงเองก็รู้ดี ว่ากูต้องการอะไร ถ้ามึงยังไม่ให้กู นังเด็กนั่นก็อาจจะได้เป็นเมียกูในสักวันฮ่า ๆ “ มันหัวเราะขึ้นอย่างคนจิตไม่สมประกอบ จนทำให้เสี่ยโอมฉุนจัดยัดหมัดไปอีกหลายหมัดจนมันเลือดซึมปาก

“ ได้! ถ้าอย่างนั้นกูจะยกรีสอร์ทที่เคยเป็นของแม่อินทร์ที่ต่างจังหวัดให้มึง มึงไสหัวไปอยู่นู้น แล้วอย่ามาเหยียบบ้านหลังนี้อีก ถ้าไม่อย่างนั้นมึงได้ไปนอนคุกแน่” พูดจบเสี่ยโอมก็ไม่ลืมยัดหมัดสุดท้ายให้กับเอกกินเป็นของแถม

“ ครีมหอมตื่นหรือยัง? “ พอสะสางเรื่องของเอกเสร็จ เสี่ยโอมก็กลับมาที่โรงพยาบาล เขาเข้ามาในห้องแล้วก็รีบถามกับหนึ่งเดียวที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา ก่อนที่เขาจะหันไปมองร่างบางที่ยังหลับไร้สติ

“ น้องตื่นมารอบหนึ่งแล้ว ไอ้ไนเอาวิตามินมาให้น้องกิน น้องก็เลยเพลียหลับไปอีก ว่าแต่มึงเหอะทำไมกลับมาไวจัง “ หนึ่งเดียววางหนังสือพิมพ์ลง แล้วหันมาพูดกับเสี่ยโอม ที่นั่งลงข้างเขา

“ กูยกรีสอร์ทของแม่อินทร์ที่อยู่ต่างจังหวัดให้เอก”

“ กูหูฝาดป่ะเนี่ย! มึงคิดอะไรอยู่ “หนึ่งเดียวถามขึ้นอย่างตกใจ

“ ให้มันไปเถอะ มันจะได้ไปอยู่ไกล ๆ คนของกู”

“ เดี๋ยว ๆ ที่มึงทำไปแบบนั้น เพราะเด็กนี่เหรอ?” หนึ่งเดียวพูดทั้งชี้นิ้วไปหาครีมหอม ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ “ กูถามมึงจริง ๆ น่ะ มึงไม่ได้คิดกับเด็กคนนี้ เพียงแค่เจ้าหนี้กับลูกหนี้ใช่ไหม?” เสี่ยโอมฟังคำถามของเพื่อนแล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบ เขาเหมือนคิดอะไรอยู่ไปครู่หนึ่ง

“ มึงเอาอะไรมาพูด กูก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของ ๆ กู ที่สำคัญรีสอร์ทนั่น ก็เคยเป็นของแม่อินทร์แม่ไอ้เอกมันมาก่อน ถึงพ่อจะบอกว่าไม่ให้ยกอะไรให้ไอ้เอก แต่รีสอร์ทนั่นก็ควรเป็นของมันอยู่ดี ส่วนกูก็มีหลายธุรกิจต้องดูแล ให้มันไปน่ะดีแล้ว ถ้ามันจะทำเจ๊งก็แล้วแต่มันเถอะ “

“ โอเค ๆ ครับคุณเสี่ยโอม” หนึ่งเดียวพูดประชดออกมา

“ งั้นมึงกลับไปบอกลูกน้องที่ศิลาแดงให้กูด้วย ว่าอย่าให้เอกมายุ่งวุ่นวายในคฤหาสน์หรือเรือนรับรองอีก รวมทั้งบริษัทที่อยู่ทางนี้ด้วย” เสี่ยโอมหันไปสั่งเด็ดขาดกับหนึ่งเดียว คนที่โดนสั่ง จึงรีบลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

“ จ้ะ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ “