ตอนที่ 95 ไหนว่าจะไม่ยอมแพ้

2วันต่อมา 

ที่สตูดิโอ

“ ดีมากลูกสาว นั่งลงไปเลยลูก นั่งตักเลย “ ชลลี่ที่กำลังยืนกำกับครีมหอมในการถ่ายแบบชุดนอนคู่รัก กับนายแบบชื่อดังคนหนึ่ง เพราะเธอไปสะดุดตาเจ้าของแบรนด์ก็เลยถูกจ้างมาทำงานนี้ ครีมหอมลังเลนิดหน่อยที่จะทำตาม แต่เพื่อความเป็นมืออาชีพเธอก็ต้องยอมทำ โดยไม่คิดอะไร 

“ อุ้ย! “ ชลลี่อุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้คนที่คิด กำลังเดินมาทำตาเหลือกอย่างไม่พอใจ มายืนอยู่ข้าง ๆ ตัวเอง

“ น้องทำงานอยู่นะจ้ะ “ ชลลี่หันไปพูดกับเสี่ยโอมที่ยืนกอดอกคิ้วขมวดอยู่ให้ใจเย็นลง เพราะถ้าเขาใจร้อนขึ้นมา จากที่ครีมหอมกำลังจะปัง ได้พังเป็นแน่ 

“ ครีม ผู้ชายคนนั้นรู้จักกับเธอหรือเปล่า “ นายแบบที่อยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาว ถามเมื่อเขารู้สึกว่าตนเองได้รับรังสีอำมหิตแรงมากส่งมาจากผู้ชายตัวสูงคนนั้น เขาสะกิดบอกเธอให้หันไปดู 

“ ยังไม่กลับไปอีกเหรอ? “ แต่พอเธอหันไปเห็นเขา ก็บ่นออกมาเพราะตัวเธอคิดว่าเขากลับไปนานแล้ว 

“ ครีมไม่รู้จักเขาค่ะ พี่อย่าไปสนใจเขาเลย “ เธอบอกกับนายแบบรุ่นพี่ เพื่อไม่ให้เขาเป็นกังวล จากนั้นจึงถ่ายงานต่อจนเสร็จ

  ครีมหอมเดินขึ้นมาตามบันไดของโรงแรม พร้อมกับแอบเหลือบมองคนข้างหลังที่เขาเอาแต่ตามเธอมาเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาด้วยสักคำ เหมือนจะโกรธกันเรื่องถ่ายแบบวันนี้หรือเปล่า 

“ ตามมาทำไม ทำไมไม่กลับไปในที่ของคุณ “ เธอจึงหันมาพูดกับเขา เสี่ยโอมก็เงยหน้าขึ้นจ้องตากับเธอ แต่เธอก็หลบมองไปทางอื่น

 “ พี่มาลา…” คำพูดซึ่งไร้อารมณ์ของเขาทำให้เธอสนใจรีบหันกลับมามอง

“ ครีมอยู่นี้ก็ระวังตัวด้วยน่ะ ดูแลตัวเองด้วย พี่ขอให้ครีมประสบความสำเร็จกับสิ่งที่ชอบ “ พูดจบคนพูดก็หันหลัง แล้วเดินไปโดนไม่หันกลับมาอีก คนฟังที่ตอนนี้นิ่งไปแล้วได้แต่ยืนมองเขาจนหายลับตาไป

“ ไหนบอกจะไม่ยอมแพ้ไง “

 เจระวี คาเฟ่

หนึ่งเดียวที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงานก็โดนเจ้านายอย่างเสี่ยโอม โทรตามมาที่ร้านของพลอยเจน พอเขาเดินเข้ามาก็เจอกับไนยะ และ เสี่ยโอมนั่งเหงาหงอยเหมือนคนไม่มีจิตวิญญาณอยู่คนละมุมของโซฟาตัวยาว 

“ พวกมึงเป็นอะไรกันเนี้ย ยมทูตมารับวิญญาณไปหมดแล้วเหรอ “ เขาท้วงแล้วนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ ไนยะ

“ ไอ้โอมมันจะเศร้าก็ไม่แปลกหรอก แต่ไอ้ไนที่ไม่มีแม้แต่คนคุยนี้สิ มันเป็นอะไร “ พลอยเจนที่เดินเข้ามาพร้อมกับโถเหล้าปั่นสูตรพิเศษของเธอ วางมันลง และลงมานั่งคั่นกลางระหว่างไนยะและเสี่ยโอม 

“ คือกูฝันเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วว่ะ รอบนี้มันน่ากลัวมากด้วย สมจริงจนกูสักจะอยากรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร กูอยากตามหาเธอ “ ไนยะคนที่นั่งอมทุกข์อยู่เงยหน้าขึ้นมาระบายความในให้เพื่อนฟัง 

“ ผู้หญิงที่มึงชอบฝันเห็นบ่อย ๆ นะเหรอ? “ หนึ่งเดียวถามเพื่อนกลับ เพราะนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ไนยะเอาเรื่องความฝันแปลก ๆ มาเล่าสู่พวกเขาฟัง 

“ ใช่ กูจะบ้าตายอยู่แล้วเนี้ย นี้มันก็ 5 ปีแล้วน่ะ ทำไมกูถึงได้ชอบฝันเห็นแต่ผู้หญิงคนนั้นอยู่เรื่อยเลย “ 

“ เจ้ากรรมนายเวรมึงมั้ง “ พลอยเจนที่นั่งอยู่พูดขึ้น ไนยะก็หันมาจ้องหน้าเพื่อนสีหน้าเคร่งเครียด

“ อืม กูก็อยากจะรู้เต็มทนแล้วเหมือนกัน ว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรหรือเป็นอะไรกันแน่ “ 

“ วันไหนว่าง ๆ ก็ลองเข้าไปถามหลวงพ่อที่วัดดูสิ “ หนึ่งเดียวที่นั่งข้างไนยะเสนอบอกพร้อมกับยกมือขึ้นตบบ่าไหล่เพื่อนเบา ๆ ส่วนคนที่คิดไม่ตกแบบไนยะก็ทำได้เพียงถอนหายใจแรงออกมา 

“ แล้วมึงล่ะ? “ พลอยเจนจึงหันมาถามอีกคนที่นั่งข้างกัน 

“ กูใจจะขาดแล้วว่ะ “ เขาก็ตอบกลับเธอเพียงสั้น ๆ แถมยังเหม่อมองไปที่อื่น ไม่สนใจแม้จะมองหน้าคนถามเสียด้วยซ้ำ เล่นเอาเพื่อนสาวคนเดียวที่มองอยู่รู้สึกเวทนา

“ เฮ้อ มันเวรมันกรรมอะไรกันว่ะเนี้ย คนหนึ่งก็ไม่มีแม้แต่คนคุย แต่เศร้าเพราะผู้หญิงในฝัน อีกคนก็ง้อเมียไม่ได้ ดีน่ะที่ไอ้หนึ่งแต่งงานไปแล้ว ไม่งั้นกูคงได้ปวดหัวเพิ่มแน่ “ คนพูดยกขาขึ้นนั่งขัดตะหมาด หันซ้ายขวาจ้องหน้าเพื่อนรักทั้งสองสลับกัน

“ มึงก็หาเอาสักคนด้วยสิเจน จะได้มีเรื่องให้เครียดเหมือนคนอื่นเขาบ้าง “ หนึ่งเดียวเสนอเพื่อนสาวขึ้น

“ มึงไม่ต้องเลย แค่นี้กูก็ปวดหัวจะแย่แล้ว “