ตอนที่ 94 ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ

“ ครีมเจ้าโอมน้อยมันคิดถึงครีมมาก ทักทายครีมไม่หยุดเลย ครีมไม่อยากให้โอมน้อยเจอครีมน้อยบ้างหรือครับ “ 

“ ไอ้คนทะลึ่ง “ คนฟังทนไม่ไหวรีบหันกลับมาแล้วฟาดผ้าเช็ดตัวไปที่อกของเขา

“ โอ้ย ครีม เจ็บนะครับ “ เขายกมือขึ้นลูบ ๆ ตรงที่เธอตี เนื้อนูนแน่นที่กำลังเป็นสีชมพูช่างหน้าสัมผัสยิ่งนัก หน้ามนรีบหันหนีแล้วต่อว่าเขา

“ เจ็บนั่นแหละดี อาบน้ำทำไมไม่ล็อคประตู “ 

“ อ้าว ถ้าพี่ล็อคประตูไว้ แล้วครีมจะเข้ามาเห็นได้อย่างไร “ 

“ คนบ้า สุดท้ายคุณก็คิดแต่เรื่องแบบนั้นตลอดเลย ครีมไม่น่ามาเจอคนแบบคุณ “ คนพูด บอกออกมาเพราะน้อยใจบวกกับหัวเสีย โดยไม่รู้ว่าประโยคนี้จะทำให้คนตรงหน้าถึงกับเงียบ เสี่ยโอมขยับเข้ามาแล้วใช้แรงชายเปิดประตูให้น้อง หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็รีบเดินออกไปทันที ทำไมเขาถึงยอมง่ายจัง เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

“ แล้วเราจะมารู้สึกผิดทำไมเนี้ย “ เธอบ่นกับตัวเอง “ ก็ดี งอนเราไปเลยจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับเราอีก “ พูดจบเธอก็รีบกลับไปที่ห้องนอน แล้วเก็บเสื้อผ้าที่จะใส่วันนี้เดินไปขออาบน้ำที่ห้องเพื่อน ซึ่งพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกัน 

“ สวัสดีค่ะ พอดีว่าดิฉันจะมาชำระเงินค่าเทอมนะคะ “ หลังจากเรียนเสร็จ ตัวเล็กก็เดินมาที่ฝ่ายการเงินของมหาวิทยาลัยเพื่อชำระค่าเทอมที่เธอค้างไว้ 

“ ชื่ออะไรคะ? “ 

“ คิริต้า เกลวาดีค่ะ “ ครีมหอมยืนรอเจ้าหน้าที่ตรวจสอบอยู่สักพัก แต่พอได้คำตอบก็เล่นเอาเธอตกใจ

“ คิริต้า เกลวาดี พึ่งจะมาชำระไปเมื่อชั่วโมงก่อนเองนะคะ คุณไม่ได้คุยกับคุณผู้ปกครองเหรอ “

“ ผู้ปกครอง? ใคร ป้าชลลี่เหรอ แต่ถ้าใช่ป้าก็ต้องบอกเราก่อนสิ “ เธอพูดบ่นกับตนเองแล้วจึงถามกับเจ้าหน้าที่เพื่อให้หายสงสัย 

“ คุณดูผิดหรือเปล่าคะ? แล้วคนที่มาจ่ายให้เขาได้บอกมั้ยคะ ว่าเขาชื่ออะไร “ 

“ เขาบอกว่าเป็นผู้ปกครองคุณ ชื่ออศิร “ 

“ ห๊ะ! “ ครีมหอมเผลออุทานเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง เธอจึ่งรีบเอามือขึ้นปิดปากแล้วรับเอากระดาษที่เจ้าหน้าที่ยื่นมาให้

“ เขาบอกว่าให้ฉันเก็บบิลจ่ายเงินไว้ให้คุณนะคะ “ 

“ ค่ะ ขอบคุณค่ะ “ เมื่อรับบิลแล้วเธอก็รีบเดินออกมายังนอกอาคารทันที เพราะรู้ว่าเขา เสี่ยอศิรนั่นต้องแอบดักรอเธออยู่แถวนี้เป็นแน่ ซึ่งมันก็เป็นไปแบบที่เธอคิด เพราะเสี่ยโอมตอนนี้กำลังยืนพิงรถเก๋งคันหรูของเขา ให้สาว ๆ ยืนชื่นชมความหล่อ ที่หน้าประตูทางออก 

“ อยู่นี้เอง! นี่คุณทำอะไรของคุณเนี้ย! “ หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาอย่างจะเอาเรื่องเอาราว แล้วก็ยื่นใบรับเงินให้เขา เสี่ยโอมก็ตีเนียนจับมันขึ้นมาดู

“ บิลจ่ายเงิน? แล้วเอามาให้พี่ทำไมคะ“ 

“ อย่ามาตีเนียนน่ะ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย “ เธอพูดพร้อมจ้องเขม็งที่เขา เพราะไม่ชอบที่เขามาทำแบบนี้ เธอไม่ได้อยากได้เงินของเขาเสียหน่อย เสี่ยที่เห็นว่าคนตรงหน้ากำลังจริงจังเขาจึงตอบเธอไปตามความจริง

“ ก็พี่อยากให้ครีมสบายนี่ ป้าชลลี่บอกว่าครีมหาเงินจ่ายค่าเรียนเอง ทางบ้านจะช่วยก็ไม่ยอม พี่ก็เลยอยากช่วย พี่ไม่อยากให้หนูลำบาก แล้วก็อยากมีส่วนร่วมมอบสิ่งดี ๆ ให้หนูบ้าง พี่ผิดนักหรือ“ เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนน้อยใจนิดหน่อย

“ ผิดสิ! ผิดที่ครีมไม่ได้ต้องการไง ครีมดูแลตัวเองได้ โดยไม่ต้องพึ่งเงินของคุณ เอาคืนไปเลย! “ ครีมหอมยัดซองเงินสดที่เธอเตรียมจะเอามาจ่ายค่าเทอมใส่มือของเขา แล้วก็เดินหนีออกมา เขาจึงตะโกนไล่หลังเธอ

“ เดี๋ยวครีม! ถึงครีมจะยอมแพ้เรื่องพี่ไปแล้ว แต่พี่จะบอกครีมไว้เลย ว่าพี่จะไม่มีวันปล่อยให้ครีมออกไปจากชีวิตพี่ง่าย ๆ “ เมื่อได้ยินแบบนั่งร่างบางที่เดินอยู่ก็เหมือนจะหยุดคิด แต่เธอก็รีบส่ายหน้าดึงสติ

“ อย่าไปใจอ่อนให้เขา “ เธอบ่นแล้วก็เดินต่อไป และในเย็นวันเดียวกัน มันจึงทำให้เธอไม่ยอมกลับห้องเพราะหลีกเลี่ยงที่จะเจอเขา จนดึกจึงกลับเข้ามาแต่ก็ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้องแล้ว มีเพียงซองเงินสดที่เธอให้เขาไปเมื่อตอนบ่าย ๆ วางอยู่บนเตียง 

“ กลับไปแล้วเหรอ? “ เมื่อเดินหาจนทั่วทุกมุมห้องไม่เห็นเขา เธอก็มานั่งบ่นกับตัวเอง

“ มึงจะมารู้สึกแบบนี้ไม่ได้ ตัดใจจากเขาได้แล้ว คนอะไรคิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป “ คนพูดนั้นตาแดงก่ำ เพราะในใจลึกลงไปก็กลัวว่าเขาจะหายไปจากชีวิตของเธอแล้วไม่กลับมาอีก หน้ามนส่ายไปมา “ ไม่ เขาจะไปก็ปล่อยเขาไปสิ “ 

“ จะต้องทำอย่างไรดี ครีมถึงจะเชื่อพี่ “ คนตัวใหญ่ที่ตอนนี้กำลังนั่งบ่นกับตัวเองอยู่ในรถ เขายกแหวนเพชรวงนั้นขึ้นมาจ้องมอง 

“ อยากจะคุกเข่าขอครีมตอนนี้เลย แต่พี่ก็กลัวว่าหนูจะไม่รับแล้วหนีพี่ไป “