ตอนที่ 93 ทำไมไม่ยอมให้เสี่ยมาเปย์ครับ?

“ ฮื้อ ๆ “ ร่างบางในห้องนอนที่ผิดหวังเป็นอย่างมาก นอนร้องไห้เอาหมอนปิดหน้า อยู่บนเตียง

“ เสี่ยโอม คนใจร้าย คนหลอกลวง “ ถึงแม้เธอจะทำใจไว้บ้างแล้ว ว่าเขาอาจไม่ได้รักเธอจริง แต่พอเอาเข้าจริง ๆ เธอก็ลืมความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของเขา และเธอนั้น ไม่ลงหรอก

“ ทำไม พี่ไปหลอกลวงครีมตอนไหน “ คนที่กำลังร้องไห้เงียบไปทันที 

“ เสียงนั่นคืออะไร นี้เราเสียใจจนหลอนไปแล้วเหรอ “ คนที่ยังอยู่ใต้หมอนบ่น ๆ กับตัวเอง 

“ ก็ออกมาดูก่อนสิ ตัวเล็ก “ พอมีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง คนบนเตียงก็ดีดตัวลุกนั่ง และ ก็เจอกับคนที่เธอกำลังพูดหายืนพิงประตูห้องนอนของเธออยู่ 

“ คุณเข้ามาในห้องฉันได้อย่างไร!! “ เธอรีบถามเขา เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้หลอนไปเอง คุณเสี่ยเขาก็โชว์กุญแจสำรองห้องของหญิงสาวขึ้นมา 

“ พอดีพี่ไปขอความช่วยเหลือ จากป้าชลลี่มาน่ะ แล้วเขาก็เห็นใจพี่ด้วย “ คนพูดควงกุญแจในมือไปมา ด้วยท่าทีที่โคตรกวนตีน

“ เอาของครีมมาน่ะ ! คุณไม่มีสิทธิ์ “ ครีมหอมโดดลงจากเตียงแล้วรีบเข้าไปแย่งกุญแจจากเขา แต่กระนั้นเธอก็สูงแค่ 162 จะไปสู้เขาที่สูง 183 ที่ยกมือขึ้นสุดแขนได้อย่างไร 

“ เอาของครีมคืนมา แล้วออกไปเดี๋ยวนี้!! เสี่ยโอม!! “ ร่างบางที่โดดขึ้นโดดลง อยู่ข้าง ๆ แขนหนาช่างไม่รู้เสียเลยว่ากำลังจะปลุกเจ้างูขึ้นมา 

“ นี้ครีมโนบราเหรอ? “ คนที่รู้สึกได้เพราะโดนเต้าสวยของเธอถูไถที่แขน ถามพร้อมจ้องลงมาที่ช่องว่างของเสื้อนอนที่เธอสวมใส่

“ ว๊าย! “ ครีมหอมที่รู้ตัวก็รีบยกมือขึ้นปิดอก แล้วถอยห่างเขาหนึ่งก้าว

“ ทะลึ่ง คุณมันไม่เคยเปลี่ยนเลย “ เธอหันมองไปทางอื่น เขาก็ยื่นหน้าเขามากระซิบพูดกับเธอ

“ ถึงจะทะลึ่งแต่ก็เป็นแค่กับครีมน่ะ รู้หรือเปล่าว่า 1 เดือนที่ผ่านมา พี่ไม่ได้ไปวุ่นวายกับผู้หญิงคนอื่นเลย “ เธอหันขวับมาจ้องเขา

“ ฉันต้องเชื่อคุณหรือไง! “ 

“ จริงน่ะ แมงมุมมันมาทำรังใส่หมดแล้ว ไม่เชื่อก็เปิดดูสิคะ “ เขาเอนลำตัวมาใกล้เธอ เธอก็รีบผลักเขาออก แล้วก็ดันเขาให้พ้นไปจากห้องนอนของตัวเอง

“ โรคจิต! “ ครีมหอมก็รีบปิดประตูใส่เขาทันที

“ พี่ก็บอกแล้วไงว่าเป็นแค่กับครีม ไม่เชื่อก็มาพิสูจน์สิ “เสี่ยโอมที่ยืนอยู่อีกฝากของประตูพูดพร้อมกับกลั้นขำในลำคอ เขามีความสุขที่สุดที่ได้แกล้งยายตัวเล็กแบบนี้ 

“ ออกไปจากห้องพักของครีมเลยนะคะ “ เธอร้องบอก เพราะตอนนี้เขายังยืนอยู่ในห้องของเธออยู่ ห้องพักที่นี้ถึงจะเล็กแต่ก็มีคั่นห้องนอนกับห้องนั่งเล่น+ครัว ห้องน้ำ แยกออกจากกัน 

“ ไม่ล่ะ พี่ว่าจะนอนที่นี้เลยด้วย “ เขาพูดโต้เธอกลับ แล้วก็นอนลงตรงโซฟาแข็ง ๆ แต่แค่ได้นอนเฝ้าเธอ อยู่ในที่ ที่เดียวกันกับเธอ ต่อให้แข็งจนปวดหลังเขาก็ยอม

“ บ้าเหรอ! คุณไม่มีงานมีการทำหรือไง “ ทั้งคู่ร้องโต้ตอบกันไปมาผ่านกำแพงกั้น

“ พี่บอกหรือไงว่าไม่มี พี่มีงานที่นี้ 3 วัน “

“ แล้วคุณจะมานอนในห้องเท่ารูหนูแบบนี้กับครีมทำไม ทำไมคุณไม่ไปเช่าห้องที่มันหรูหราอยู่สบายนู้น “ 

“ แล้วทำไมครีมไม่ไปเช่าห้องที่มันหรู ๆ อยู่ล่ะ “ 

“ จะบ้าหรือไง ฉันไม่ได้มีเงินเยอะเหมือนคุณน่ะ “ เขารีบลุกขึ้นทันทีพร้อมกับเท้าเอวหันหน้าเข้ากำแพง

“ ครีมก็รู้อยู่นี้ค่ะว่าพี่รวย แล้วทำไมไม่ยอมให้พี่มาเปย์ล่ะ พี่พร้อมเสมอเลยน่ะ ขอแค่ครีมเรียกเสี่ยขา พี่ก็ยอมหมดหน้าตักเลย “ เขาพูดพร้อมกับเก๊กท่าใส่กำแพงห้อง แต่น้องก็ตอบกลับมาจนเขาต้องหลุดเก๊ก

“ แวะ! ฉันไม่ใช่เด็กเลี้ยงของคุณนะคะคุณอศิร! ออกไปได้แล้ว!! “ เขาหน้าบูดอารมณ์ขันไม่ออกในทันที น้องไล่เขาอีกแล้ว

“ ไม่ออก ไม่ไปไหนทั้งนั้น “

“ ทำไมมึนอย่างนี้ห๊ะ! “ ร่างบางในห้องเริ่มเท้าเอวหัวเสียแล้วน่ะ 

“ ก็ที่อื่นมันไม่ครีมอยู่ด้วย “ เขาเริ่มทำเสียงเศร้า เอาหัวไปพิงประตู “ ครีมไม่สงสารพี่หน่อยเหรอ รู้มั้ยว่าทุกครั้งที่พี่ไปที่เพนท์เฮ้าส์ พี่จะเห็นแต่ภาพความทรงจำของเราตลอด หรือ ว่าครีมลืมพี่ไปหมดแล้วหรือไง ? “ คนข้างในเอาแต่เงียบ เธอยังฟังเขาอยู่ไหมเนี้ย ? 

“ แต่ถึงครีมจะลืมพี่แล้ว พี่ก็ไม่ยอมหรอกน่ะ เพราะพี่จะทำให้ครีมกลับมารักพี่อีกครั้งให้ได้ รอดูเลย “ ครีมหอมที่ตอนแรกเงียบไปเพราะกำลังจะเศร้า แต่พอมาได้ยินประโยคนี้เข้าเธอก็หลุดขำออกมา พร้อมกับบ่นเขาเบา ๆ อยู่คนเดียว

“ คนบ้าเอ้ย ดีเลย ฉันจะเล่นตัวให้สมกับที่ปากแข็งไม่ยอมเอ่ยปากบอกรักกันตั้งนานเลย หือ ที่สำคัญคิดว่าทำแค่นี้ แล้วครีมจะใจอ่อนให้หรือไงไม่มีทาง “ ว่าจบเธอก็ขึ้นไปบนเตียง ในเมื่อเขาไม่ได้ไปหาสาวอื่นอย่างที่เธอคิดไว้ เธอก็นอนหลับได้อย่างสบายใจ แล้วปล่อยให้คนข้างนอกพูดอยู่คนเดียวแทน

“ ครีมขา พี่คิดถึงอะ ขอเข้าไปนั่งข้างในได้มั้ย สัญญาว่าจะมองเฉย ๆ ไม่ทำอะไรหรอก ครีม? หลับแล้วเหรอ โธ่ ใจร้ายจัง “ 

เช้าวันรุ่งขึ้น

ร่างเล็กเดินจับผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องนอน หันซ้ายมองขวา แต่ก็ไม่เห็นใครอื่นในห้องแล้ว

“ ไม่เห็นจะเก่ง “ เธอบ่นเสร็จจึงเดินไปที่ห้องน้ำ มือบางเอื้อมไปบิดลูกบิด เปิดประตูเข้าไปก็ต้องสะงักเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของเขากำลังยืนอาบน้ำฮัมเพลงอยู่ เธอจ้องไปที่เขาเงียบ ๆ เพราะลึกลงไปแล้ว เธอก็คิดถึงเขาไม่ต่างกัน เธอจ้องเขาอยู่แบบนั้น จนเขาหันมา 

“ อ้าว ครีมมาอาบน้ำด้วยกันมั้ย “

“ จะบ้าหรือไง! “ คนถูกทักหลุดจากภวังค์ทันที แล้วกำลังจะก้าวขาเดินหนี แต่ประตูห้องน้ำที่เก่าจนขึ้นสนิมบานนี้ไม่สามารถเปิดออกได้ 

“ บ้าจริง มาเปิดไม่ได้อะไรตอนนี้ “ เธอเอาแต่บ่นประตูจนไม่ทันรู้ ว่าเขาเดินเข้ามาประชิดตัวเธอจากด้านหลังเสียแล้ว รู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่ขนเธอลุกซู่เพราะแขนข้างหนึ่งของเขายื่นมาดันที่ประตู แล้วก้มลงมากระซิบข้างหูเธอ 

“ ครีมเจ้าโอมน้อยมันคิดถึงครีมมาก ทักทายครีมไม่หยุดเลย ครีมไม่อยากให้โอมน้อยเจอครีมน้อยบ้างหรือครับ “