เบบี๋ที่รัก

บทที่ 1 อยากมีลูกมาก

“แต่งงานมาก็ตั้งปีกว่าแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าจะท้องอีกเหรอ...หืม” ฉันถูกถามประโยคนี้อีกครั้งจนได้ และคนที่ถามฉันก็ไม่ใช่ใครอื่น หม่อมแม่ของฉันนั่นเองฉันชื่อเหมือนฝัน ปีนี้อายุสามสิบเอ็ด แต่งงานกับสามีสุดหล่อที่ชื่อว่าเปรมเมื่อปีก่อน เราคบกันมาห้าปี ก่อนจะตัดสินใจแต่งงานใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน และเมื่อแต่งงานฉันก็หวังว่าจะเป็นภรรยาและแม่ที่ดีด้วย หน้าที่ภรรยานั้นฉันทำได้ดี ยกเว้นหน้าที่แม่ ที่ฉันยังไม่มีโอกาส “ยังเลยจ้ะแม่”“ผัวไม่มีน้ำยาหรือยังไง” ประโยคนี้ทำเอาคนข้างๆ ที่กำลังขับรถอยู่สะดุ้งเบาๆ เพราะฉันเปิดสปีกเกอร์โฟนให้เปรมได้ยินด้วย ว่าฉันคุยอะไรกับแม่“ก็มีอยู่นะ แม่อยากกินน้ำยาอะไร กะทิ หรือป่า เอาน้ำเงี้ยวไหม”“ไปตลกไกลๆ ลูกคนนี้นี่” ฉันถูกเอ็ดที่เล่นตลกไม่ดูเวลา ส่วนคนข้างๆ ก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ เดี๋ยว...กลับบ้านก่อนเถอะ จะเอาให้น่วมเลยคอยดู “หนูก็แค่ไม่อยากให้แม่เครียด” ถูกต้อง…เพราะยิ่งแม่เครียดเรื่องนี้ก็ยิ่งกดดันให้ฉันรีบๆ ท้อง “แม่อยากอุ้มหลาน กลัวจะตายก่อนได้เห็นหน้า” “ไม่หรอก แม่ต้องอยู่กับหนูอีกนาน เผลอๆ นู่น ร้อยกว่าปี”“แก่ไป ขี้เกียจอยู่” คำพูดของแม่ทำเอาฉันส่ายหน้าใ...