LOGINShare
บทที่ 19 สามีแพ้ท้อง
Last Updated:
2024-11-17 12:58:02Related chapters
เบบี๋ที่รัก บทที่ 20 ภรรยาคนสวย
เย็นนั้นฉันกลับมาบ้านอย่างคนที่อารมณ์ดีเหมือนทุกๆ วัน แต่พอรู้ตัวว่าท้องฉันก็ยิ่งอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา ปกติเย็นวันศุกร์ฉันกับเปรมจะไปดินเนอร์นอกบ้านกัน แต่วันนี้เขามาแปลก บอกอยากกินข้าวที่บ้านซะงั้น ฉันเลยต้องสวมวิญญาณเป็นแม่ครัว ทำมื้อเย็น ซึ่งเปรมก็ออเดอร์มาว่าวันนี้อยากกินสเต็กปลาแซลมอนอีก“หรือเขาจะแพ้ท้องแทนเราจริงๆ ไม่หรอกมั้ง” ฉันคิดเองแล้วก็ตอบเอง เพราะเดาอาการของเปรมไม่ค่อยออก สรุปเขาแพ้ท้องแทนฉันจริงๆ หรือเครียดเรื่องงานกันแน่พอจัดโต๊ะเสร็จ ก็ได้ยินเสียงรถของเปรมแล่นมาจอด ก่อนจะเห็นเขาเดินหน้ามุ่ยเข้าบ้านมาแล้วบ่นให้ฟังว่าอยู่ๆ ก็นึกอยากกินหมูสะเต๊ะร้านโปรด แต่พอขับรถไปซื้อร้านกลับปิดซะงั้น ฉันฟังไปก็แอบส่ายหน้าไปด้วย“ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อน อารมณ์จะได้ดีขึ้น”“ครับ…พักนี้ที่รักว่าอารมณ์ผมแปรปรวนไหม” พอดื่มน้ำเย็นที่ฉันส่งให้ไปเกือบหมด เขาก็เอ่ยถามขึ้น“ก็มีบ้าง” ฉันตอบกลางๆ ไว้ก่อน“มีบ้างเหรอ แต่ทำไมเลข
เบบี๋ที่รัก บทที่ 21 อยากกินเค้ก
ผมเปลี่ยนมาใช้มือสัมผัสหน้าอกเธออีกครั้ง เพราะปากผมมันจะไล้ลงต่ำเพื่อไปสัมผัสยังจุดอื่น ที่จะทำให้เธอเสียวซ่านจนอาจรู้สึกตัวตื่น“อืมม์…” คราวนี้เสียงครางเป็นของผมบ้าง นั่นเพราะผมตื่นตัวจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด ขณะที่มองเห็นความอวบอูมของกลีบกุหลาบดอกสวย ปลายนิ้วของผมสัมผัสมันอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง ผมค่อยๆ ลูบไล้ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นลิ้นและริมฝีปากเพื่อกลืนกินเธอ“อ่ะ…อ่า” เธอครางกระเส่าพร้อมกับบิดเร้าร่างกายไปมา มือทั้งสองข้างขยำผ้าปูที่นอนไว้จนมันยับยู่ยี่ ในขณะที่อารมณ์ของผมตอนนี้มันลุกโชน ไฟปรารถนามันกำลังมอดไหม้ตัวผมเข้าให้เสียแล้วนั่นทำให้ผมจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้าง พร้อมๆ กับแทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างที่ถูกจับให้แยกออกห่างจากกันของเธอ หยาดน้ำหวานของเธอยังคงพรั่งพรูออกมาบ่งบอกความพร้อม ส่วนผมก็ปวดหนึบจนต้องเป่าลมออกปากหนักๆ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆ แทรกตัวเข้าหาเธอ“อืมม์…อ่ะ” เสียงครางของผมดังขึ้น เพราะภายในตัวของเธอมันทำให้ผมรู้สึกดีเป็นบ้า มันอุ่นแถมยังคับแน่นและตอดรัดแก่นกายของผมอยู่ตล
เบบี๋ที่รัก บทที่ 22 สบตากัน
เปรมสั่งลาเต้ร้อนไป ส่วนฉันสั่งคาราเมลปั่น เค้กวันนี้ได้ชิมเค้กมะพร้าวตัวใหม่ที่พี่นกเป็นคนคิดสูตรขึ้น เนื้อเค้กมันนุ่ม ส่วนครีมก็หอมมะพร้าวมากๆ แบบนี้คงต้องสั่งกลับบ้านสักสองสามชิ้นเมื่อได้เวลา ฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ และไฟในร้านก็ดับพรึบตามแผนที่วางไว้ เปรมคงจะงง แต่ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไร ก่อนจะถูกจูงออกไปหน้าร้านโดยพี่นก จากนั้นไฟก็สว่างขึ้น“ใช่…ที่รักหรือเปล่า” เปรมถามฉัน แต่ฉันไม่ตอบ ฉันเห็นว่าเขากำลังยิ้ม เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในชุดมาสคอตตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวอ้วนกลม“ที่รัก” เขาถามย้ำอีกครั้ง สีหน้าดูลังเลว่าในมาสคอตจะใช่เมียตัวจริงหรือตัวปลอม เห็นแล้วก็ขำดี จากนั้นฉันก็หยิบป้ายที่เตรียมไว้ออกมาชูให้เขาเห็นทีละใบ และเปรมก็อ่านมันด้วย“สุขสันต์วันเกิดค่ะที่รัก”“ขอบคุณที่อยู่ดูแลกันมา” ข้อความจากป้ายใบที่สองเริ่มซึ้ง ตามด้วยใบที่สาม“ขอบคุณสำหรับการเป็นสามีที่ดี”“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้เค้ามาตลอด” เปรมอ่านข้อความในป้ายทุกคำก็ว่าได้“
เบบี๋ที่รัก บทที่ 23 สมาคมคนเห่อลูก (จบ)
“อะไรของมัน” ผมส่ายหัวทันที คนไม่มีความรักแห้งเหี่ยวมานาน อารมณ์มันขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้ล่ะมั้ง เพราะเนติธรโสดสนิทมาก็ตั้งนาน ยังไม่ยอมมีแฟนสักคน เอ๊ะ! หรือมันเป็นเกย์ผมเลิกคิดเรื่องนี้ ก่อนจะมานั่งคิดเรื่องของตัวเอง อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ผมเองก็ไม่เชื่อว่าจะแพ้ท้องแทนเมียจนกระทั่งประสบกับตัวเอง ภรรยาผมเธอไม่มีอาการแพ้ท้องสักนิด ผิดกับผมที่เป็นแทบทุกอย่าง บางวันนั่งกินของเปรี้ยวๆ ได้เป็นจานแต่แพ้ท้องแทนแค่นี้ มันยังไม่มากเมื่อเทียบกับสิ่งที่เหมือนฝันต้องเสียสละ การอุ้มท้องมันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเฝ้ามองเธอตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าท้องจนกระทั่งวันนี้ วันที่เธอท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว พอวางสายกับนิก ผมก็เดินเข้ามาหาเหมือนฝัน และเข้ามาเห็นจังหวะที่ลูกดิ้นพอดี ซึ่งพักหลังๆ มานี้ทุกครั้งที่ตัวแสบขยับตัว เธอจะนิ่วหน้าเพราะเจ็บ แต่มันคือความเจ็บปวดที่เธอบอกว่ายินดีให้เกิด“เตะท้องแม่เบาๆ ครับลูก แม่เจ็บรู้ไหมครับ” ผมเอ็ดลูกในท้องเบาๆ แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล เพราะผมยังเห็นท้องของเธอปูดออกมาเป็นจุดๆ ตอนนี้ลูกของผมคงตีลังกาอยู่ในท้องนั่นเป็นแน่
เบบี๋ที่รัก บทที่ 1 อยากมีลูกมาก
“แต่งงานมาก็ตั้งปีกว่าแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าจะท้องอีกเหรอ...หืม” ฉันถูกถามประโยคนี้อีกครั้งจนได้ และคนที่ถามฉันก็ไม่ใช่ใครอื่น หม่อมแม่ของฉันนั่นเองฉันชื่อเหมือนฝัน ปีนี้อายุสามสิบเอ็ด แต่งงานกับสามีสุดหล่อที่ชื่อว่าเปรมเมื่อปีก่อน เราคบกันมาห้าปี ก่อนจะตัดสินใจแต่งงานใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน และเมื่อแต่งงานฉันก็หวังว่าจะเป็นภรรยาและแม่ที่ดีด้วย หน้าที่ภรรยานั้นฉันทำได้ดี ยกเว้นหน้าที่แม่ ที่ฉันยังไม่มีโอกาส “ยังเลยจ้ะแม่”“ผัวไม่มีน้ำยาหรือยังไง” ประโยคนี้ทำเอาคนข้างๆ ที่กำลังขับรถอยู่สะดุ้งเบาๆ เพราะฉันเปิดสปีกเกอร์โฟนให้เปรมได้ยินด้วย ว่าฉันคุยอะไรกับแม่“ก็มีอยู่นะ แม่อยากกินน้ำยาอะไร กะทิ หรือป่า เอาน้ำเงี้ยวไหม”“ไปตลกไกลๆ ลูกคนนี้นี่” ฉันถูกเอ็ดที่เล่นตลกไม่ดูเวลา ส่วนคนข้างๆ ก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ เดี๋ยว...กลับบ้านก่อนเถอะ จะเอาให้น่วมเลยคอยดู “หนูก็แค่ไม่อยากให้แม่เครียด” ถูกต้อง…เพราะยิ่งแม่เครียดเรื่องนี้ก็ยิ่งกดดันให้ฉันรีบๆ ท้อง “แม่อยากอุ้มหลาน กลัวจะตายก่อนได้เห็นหน้า” “ไม่หรอก แม่ต้องอยู่กับหนูอีกนาน เผลอๆ นู่น ร้อยกว่าปี”“แก่ไป ขี้เกียจอยู่” คำพูดของแม่ทำเอาฉันส่ายหน้าใ
เบบี๋ที่รัก บทที่ 2 ลองทำตามทฤษฎี
“ปั๋วแกแข็งแรงดี ส่วนแกก็แข็งแรงดี แล้วทำไมแกถึงยังไม่ท้อง” คิ้วสวยๆ ของปรางทิพย์เพื่อนซี้ของฉันขมวดเข้าหากันจนยุ่ง เมื่อฟังที่ฉันเล่าจบ เพราะนางเองก็ลุ้นกับฉันในทุกๆ เดือนว่าฉันจะท้องหรือไม่ท้อง “นั่นน่ะสิ” คิ้วของฉันมันพลอยขมวดตามคนข้างๆ ไปด้วย “หรือว่าปั๋วแกแอบไปไข่ทิ้งไว้กับแฟนเก่า ก็เลยไม่อยากมีลูกกับแก โอ๊ย…เจ็บ” ฉันตีต้นแขนคนพูดไปสุดแรงจนเจ้าตัวหน้านิ่ว พร้อมขยับหนีให้ห่างจากฝ่ามือพิฆาตของฉัน “ปากหรือยะนั่น เดี๋ยวเถอะ” ขณะพูดก็เงื้อมือขึ้นสูง รอตีซ้ำอีกทีสองที “ฉันก็แค่สันนิษฐานเฉยๆ” น้ำเสียงนางดูอ่อนลง ฉันทั้งขำ ทั้งเคือง ที่อยู่ๆ ก็หาว่าเปรมไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่น “สันนิษฐานอย่างอื่นเซ่ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”“เออๆ ถอนคำพูดก็ได้ ขอโทษ”“ให้อภัย” ฉันให้อภัยความปากไวของเพื่อนคนนี้เสมอ เพราะรู้ว่าปรางทิพย์ไม่มีอะไร คิดแบบไหนก็พูดออกมาแบบนั้น บางครั้งก็ตรงยังกับไม้บรรทัด “แล้วแกเอาไงต่ออ่ะ”“เอาไง ก็ซั่มต่อไปแบบนี้นี่แหละ มันต้องท้องสักวันสิ” นี่คืออุดมการณ์อันแน่วแน่ของฉัน มันต้องมีสักวันที่ฉันเฮดังๆ เพราะท้องสิ “นี่แสดงว่าแกมีอะไรกับเปรมทุกวันเลยเหรอ” คนถามตาโต ส่วนฉันก็แอบเ
เบบี๋ที่รัก บทที่ 3 สามีสุดร้อนแรง
“ที่รักของเค้าน่ารักที่สุดเลย” ฉันยิ้มกว้าง ก่อนจะกอดและหอมแก้มสามีสุดที่รักไปทั้งซ้ายทั้งขวา ก่อนจะปิดท้ายด้วยจูบ“แต่ผมขอเริ่มคืนพรุ่งนี้นะ” พอถอนจูบออก เปรมก็รีบเอ่ย พร้อมด้วยแววตากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ “เอ้!...เดี๋ยวสิที่รัก อย่าเพิ่ง…” เสียงคัดค้านใดๆ ของฉันมันขาดหายไป ซึ่งฉันมั่นใจว่าจะถูกแทนที่ด้วยเสียงครางในอีกไม่ช้าเปรมอุ้มฉันขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ ด้วยความที่เขาสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร ส่วนฉันนั้นแค่ร้อยหกสิบนิดๆ เปรมจึงดูตัวสูงใหญ่ ส่วนฉันก็ตัวเล็กไปเลยเมื่อยืนคู่กับสามี ไปไหนมาไหนด้วยกันก็มักจะมีคนชอบมอง ส่วนเปรมพอคนมองมากๆ ก็ชอบทะลึ่งด้วยการแกล้งคว้าฉันไปจูบบ้างล่ะ จับก้นฉันบ้างล่ะ“คืนนี้เปลี่ยนบรรยากาศดูไหม”“เปลี่ยนบรรยากาศ ยังไง” ฉันรู้ความหมายที่เปรมสื่อ แค่แกล้งถามทำเป็นไม่รู้บ้างเท่านั้นเอง ถ้ารู้ทันไปเสียทุกอย่าง มันก็ไม่ตื่นเต้นใช่ไหม...แฮ่ “ก็เตียงนอน โซฟา ห้องน้ำ โต๊ะกินข้าว เราใช้มันจนคุ้มแล้ว จะเหลือก็แค่…”“แค่อะไร”“สระว่ายน้ำ”“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวมีคนเห็น” พอรู้ว่าเปรมจะชวนฉันไปที่ไหน ฉันถึงกับตาโต เพราะสระว่ายน้ำมันอยู่นอกบ้าน ใครจะไปกล้า “ใครจะมาเห็น นี่มันบ้า
เบบี๋ที่รัก บทที่ 4 เขาทำให้ฉันคลั่ง
“เค้าทนไม่ไหวแล้วนะ” ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะอารมณ์มันพลุ่งพล่านไปหมดแล้วในตอนนี้ ซึ่งเปรมเองก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉันสักเท่าไหร่เขาจัดการถอดกางเกงออก ตามด้วยอันเดอร์แวร์ จากนั้นก็ยืนขึ้นจนเต็มความสูง ซึ่งจุดที่เราอยู่ระดับน้ำไม่ได้ลึกมาก พอเปรมยืนสะโพกของเขาก็อยู่ในระดับเดียวกับขอบสระ ฉันเห็นท่อนเนื้อของสามีที่ตอนนี้ผงาดท้าทายแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างเต็มๆ ตาฉันจำได้แม่นว่าในวินาทีครั้งแรกที่เห็นมัน ฉันถึงกับอ้าปากค้าง ทั้งกล้าทั้งกลัวว่าร่างกายของฉันจะรับเจ้าท่อนเนื้อขนาดใหญ่นี้ได้ไหม ร่างกายฉันจะฉีกขาดหรือชำรุดอะไรหรือเปล่า แต่เปรมก็ค่อยๆ รุกล้ำเข้าสู่ตัวฉันอย่างอ่อนโยน สิ่งที่ขาดจึงเป็นเพียงเยื่อบางๆ ของพรหมจรรย์ ส่วนอย่างอื่นยังอยู่ครบ“ใหญ่ขึ้นหรือเปล่านะ” ฉันยิ้มกริ่ม ทั้งๆ ที่ขนาดของเขาก็เท่าเดิม ก่อนที่ฉันจะยื่นมือไปสัมผัส หยอกเย้ามันด้วยจังหวะมือขึ้นและลง นั่นทำให้ผู้ชายตัวโตๆ อย่างเปรมถึงกับสั่นเทาแล้วเป่าลมออกปากหนักๆ“ผมทนไม่ไหวแล้ว อืมม์…” เปรมกัดฟันบอก ก่อนที่เขาจะจับขาทั้งสองข้างของฉันให้แยกห่างออกจากกันมากขึ้น จากนั้นก็แทรกตัวเองเข้าหาฉันแบบครั้งเดียวลึกสุด ทำเอาฉันย
Latest chapter
เบบี๋ที่รัก บทที่ 23 สมาคมคนเห่อลูก (จบ)
“อะไรของมัน” ผมส่ายหัวทันที คนไม่มีความรักแห้งเหี่ยวมานาน อารมณ์มันขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้ล่ะมั้ง เพราะเนติธรโสดสนิทมาก็ตั้งนาน ยังไม่ยอมมีแฟนสักคน เอ๊ะ! หรือมันเป็นเกย์ผมเลิกคิดเรื่องนี้ ก่อนจะมานั่งคิดเรื่องของตัวเอง อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ผมเองก็ไม่เชื่อว่าจะแพ้ท้องแทนเมียจนกระทั่งประสบกับตัวเอง ภรรยาผมเธอไม่มีอาการแพ้ท้องสักนิด ผิดกับผมที่เป็นแทบทุกอย่าง บางวันนั่งกินของเปรี้ยวๆ ได้เป็นจานแต่แพ้ท้องแทนแค่นี้ มันยังไม่มากเมื่อเทียบกับสิ่งที่เหมือนฝันต้องเสียสละ การอุ้มท้องมันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเฝ้ามองเธอตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าท้องจนกระทั่งวันนี้ วันที่เธอท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว พอวางสายกับนิก ผมก็เดินเข้ามาหาเหมือนฝัน และเข้ามาเห็นจังหวะที่ลูกดิ้นพอดี ซึ่งพักหลังๆ มานี้ทุกครั้งที่ตัวแสบขยับตัว เธอจะนิ่วหน้าเพราะเจ็บ แต่มันคือความเจ็บปวดที่เธอบอกว่ายินดีให้เกิด“เตะท้องแม่เบาๆ ครับลูก แม่เจ็บรู้ไหมครับ” ผมเอ็ดลูกในท้องเบาๆ แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล เพราะผมยังเห็นท้องของเธอปูดออกมาเป็นจุดๆ ตอนนี้ลูกของผมคงตีลังกาอยู่ในท้องนั่นเป็นแน่
เบบี๋ที่รัก บทที่ 22 สบตากัน
เปรมสั่งลาเต้ร้อนไป ส่วนฉันสั่งคาราเมลปั่น เค้กวันนี้ได้ชิมเค้กมะพร้าวตัวใหม่ที่พี่นกเป็นคนคิดสูตรขึ้น เนื้อเค้กมันนุ่ม ส่วนครีมก็หอมมะพร้าวมากๆ แบบนี้คงต้องสั่งกลับบ้านสักสองสามชิ้นเมื่อได้เวลา ฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ และไฟในร้านก็ดับพรึบตามแผนที่วางไว้ เปรมคงจะงง แต่ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไร ก่อนจะถูกจูงออกไปหน้าร้านโดยพี่นก จากนั้นไฟก็สว่างขึ้น“ใช่…ที่รักหรือเปล่า” เปรมถามฉัน แต่ฉันไม่ตอบ ฉันเห็นว่าเขากำลังยิ้ม เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในชุดมาสคอตตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวอ้วนกลม“ที่รัก” เขาถามย้ำอีกครั้ง สีหน้าดูลังเลว่าในมาสคอตจะใช่เมียตัวจริงหรือตัวปลอม เห็นแล้วก็ขำดี จากนั้นฉันก็หยิบป้ายที่เตรียมไว้ออกมาชูให้เขาเห็นทีละใบ และเปรมก็อ่านมันด้วย“สุขสันต์วันเกิดค่ะที่รัก”“ขอบคุณที่อยู่ดูแลกันมา” ข้อความจากป้ายใบที่สองเริ่มซึ้ง ตามด้วยใบที่สาม“ขอบคุณสำหรับการเป็นสามีที่ดี”“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้เค้ามาตลอด” เปรมอ่านข้อความในป้ายทุกคำก็ว่าได้“
เบบี๋ที่รัก บทที่ 21 อยากกินเค้ก
ผมเปลี่ยนมาใช้มือสัมผัสหน้าอกเธออีกครั้ง เพราะปากผมมันจะไล้ลงต่ำเพื่อไปสัมผัสยังจุดอื่น ที่จะทำให้เธอเสียวซ่านจนอาจรู้สึกตัวตื่น“อืมม์…” คราวนี้เสียงครางเป็นของผมบ้าง นั่นเพราะผมตื่นตัวจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด ขณะที่มองเห็นความอวบอูมของกลีบกุหลาบดอกสวย ปลายนิ้วของผมสัมผัสมันอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง ผมค่อยๆ ลูบไล้ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นลิ้นและริมฝีปากเพื่อกลืนกินเธอ“อ่ะ…อ่า” เธอครางกระเส่าพร้อมกับบิดเร้าร่างกายไปมา มือทั้งสองข้างขยำผ้าปูที่นอนไว้จนมันยับยู่ยี่ ในขณะที่อารมณ์ของผมตอนนี้มันลุกโชน ไฟปรารถนามันกำลังมอดไหม้ตัวผมเข้าให้เสียแล้วนั่นทำให้ผมจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้าง พร้อมๆ กับแทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างที่ถูกจับให้แยกออกห่างจากกันของเธอ หยาดน้ำหวานของเธอยังคงพรั่งพรูออกมาบ่งบอกความพร้อม ส่วนผมก็ปวดหนึบจนต้องเป่าลมออกปากหนักๆ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆ แทรกตัวเข้าหาเธอ“อืมม์…อ่ะ” เสียงครางของผมดังขึ้น เพราะภายในตัวของเธอมันทำให้ผมรู้สึกดีเป็นบ้า มันอุ่นแถมยังคับแน่นและตอดรัดแก่นกายของผมอยู่ตล
เบบี๋ที่รัก บทที่ 20 ภรรยาคนสวย
เย็นนั้นฉันกลับมาบ้านอย่างคนที่อารมณ์ดีเหมือนทุกๆ วัน แต่พอรู้ตัวว่าท้องฉันก็ยิ่งอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา ปกติเย็นวันศุกร์ฉันกับเปรมจะไปดินเนอร์นอกบ้านกัน แต่วันนี้เขามาแปลก บอกอยากกินข้าวที่บ้านซะงั้น ฉันเลยต้องสวมวิญญาณเป็นแม่ครัว ทำมื้อเย็น ซึ่งเปรมก็ออเดอร์มาว่าวันนี้อยากกินสเต็กปลาแซลมอนอีก“หรือเขาจะแพ้ท้องแทนเราจริงๆ ไม่หรอกมั้ง” ฉันคิดเองแล้วก็ตอบเอง เพราะเดาอาการของเปรมไม่ค่อยออก สรุปเขาแพ้ท้องแทนฉันจริงๆ หรือเครียดเรื่องงานกันแน่พอจัดโต๊ะเสร็จ ก็ได้ยินเสียงรถของเปรมแล่นมาจอด ก่อนจะเห็นเขาเดินหน้ามุ่ยเข้าบ้านมาแล้วบ่นให้ฟังว่าอยู่ๆ ก็นึกอยากกินหมูสะเต๊ะร้านโปรด แต่พอขับรถไปซื้อร้านกลับปิดซะงั้น ฉันฟังไปก็แอบส่ายหน้าไปด้วย“ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อน อารมณ์จะได้ดีขึ้น”“ครับ…พักนี้ที่รักว่าอารมณ์ผมแปรปรวนไหม” พอดื่มน้ำเย็นที่ฉันส่งให้ไปเกือบหมด เขาก็เอ่ยถามขึ้น“ก็มีบ้าง” ฉันตอบกลางๆ ไว้ก่อน“มีบ้างเหรอ แต่ทำไมเลข
เบบี๋ที่รัก บทที่ 19 สามีแพ้ท้อง
“ผมไปช่วยด้วย จะได้เสร็จเร็วๆ”“ไหวเหรอคะ”“ไหวแล้วครับ” เอ่ยจบเปรมก็สูดยาดมเข้าเต็มปอดสองสามครั้งอย่างกับเรียกพลัง“โอเคๆ แต่ถ้าไม่ไหวต้องรีบบอกเค้านะ”“จ้ะ” คำตอบรับหวานๆ ดังขึ้น ก่อนที่เปรมจะลุกมาช่วยฉันเตรียมมื้อเย็น เราสองคนชอบทำกับข้าว แต่บางครั้งก็อาศัยความสะดวกด้วยการเลือกที่จะซื้อกับข้าวสำเร็จมาทานวันนี้เป็นสเต็กปลาแซลมอนจึงปรุงเร็วหน่อย ส่วนสลัดก็มีผักสด ธัญพืช เบคอนกรอบ (อันท้ายนี่ของโปรดฉันคนเดียว...แฮ่) ที่ทานคู่กับน้ำสลัดเจ้าอร่อยที่ฉันซื้อไว้ติดบ้าน จัดโต๊ะด้วยเทียนแท่งโตสองสามเล่ม แค่นี้ดินเนอร์ก็โรแมนติก หรูหราระดับโรงแรมได้ไม่ยากแต่ขณะที่ฉันกำลังจัดโต๊ะ สายตาก็เหลือบไปเห็นเปรมหยิบเบคอนกรอบมากินหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ เค้าแทบไม่แตะ“อื้อ…อร่อย” คำพูดของเขาทำเอาฉันยิ่งงง ได้แต่คิดว่าเขาคงหิวมากแน่ๆ ถึงได้กินของที่ไม่เคยกินได้อย่างเอร็ดอร่อยปานนั้น ก
เบบี๋ที่รัก บทที่ 18 หมดสภาพ
“ท้องจริงเหรอคะ หมอไม่ได้ตรวจผิดใช่ไหม” ฉันเอ่ยถามบ้าง เพราะอยากได้ยินชัดๆ อีกสักทีว่าฉันกำลัง ‘ท้อง’“ครับ คุณกำลังตั้งครรภ์” คำยืนยันที่ได้ยินทำเอาฉันยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมไปแล้ว ดัชนีความสุขพุ่งปรี๊ดขึ้นสูงอย่างกับจรวด หน้าของเปรมลอยเข้ามาในความคิดทันที“งี้ก็แสดงว่าแกท้องตั้งแต่ก่อนไปปารีสน่ะสิ โอ๊ย! หลานฉัน ดีแค่ไหนที่ไม่หลุด เพราะพ่อกับแม่ซั่มกันตลอด” ฉันตีเพี้ยะเข้าที่ต้นแขนของยัยปรางแรงๆ ที่อยู่ๆ ก็พูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าหมอที่นั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่“ยัยบ้า หมอยังอยู่ตรงนี้ แกจะพูดทำไมยะ อายหมอ”“โทษที ลืมตัว” ปรางทิพย์ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ฉัน สีหน้าแบบสำนึกผิด ส่วนฉันก็หันไปเอ่ยขอบคุณหมอ จงใจเปลี่ยนเรื่องมันเสียเลย“ขอบคุณนะคะหมอ”“ยินดีครับ เดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงครรภ์ให้ไปทานที่บ้าน หลังจากนี้อาจมีอาการแพ้ท้องเกิดขึ้นได้นะครับ แต่อาการแพ้อาจไม่เกิดกับทุกคน”&nbs
เบบี๋ที่รัก บทที่ 17 สองขีด!
เวลาสองอาทิตย์ของฉันที่ปารีสหมดลงไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ฉันบินกลับมาถึงเมืองไทยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และหลังจากที่ฉันซัดตุ๊กตาไปวันนั้น เธอก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีกเลยอันที่จริงฉันก็สงสารเธอกับลูกอยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่อยากเอาความสงสารที่มีมาเป็นเชื้อเพลิง ที่มันจะหวนกลับมาเผาครอบครัวของฉันเสียเอง ตัดไฟแต่ต้นลมน่าจะดีที่สุด“เป็นไงๆ ทริปฮันนีมูนที่ปารีส ร้อนแรงมั้ยแก” ปรางทิพย์ที่วันนี้ว่างก็เลยแวะมากินข้าวเที่ยงกับฉันเอ่ยถามขึ้น อันที่จริงชีวิตแม่บ้านเต็มตัวแบบนี้ฉันก็แอบอิจฉา แต่ฉันก็รู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่เห็นแน่“จะเหลือเหรอ”“แล้วแกเช็กยัง ว่าท้องไหม”“ยังไม่ได้เช็กเลย แต่คงยังไม่ท้องหรอก เพราะรอบเดือนฉันเพิ่งมา...รอบเดือน!” พอพูดถึงรอบเดือนฉันก็ตาโตเป็นไข่ห่าน นี่ฉันลืมไปได้ยังไง“อะไร ทำหน้าตกใจทำไม”“แก…รอบเดือนฉันมาครั้งล่าสุดตอนไหนนะ”“ตอนไหนเหรอ ข
เบบี๋ที่รัก บทที่ 16 แฟนเก่า
“ห้ามทำไม มั่นใจเข้าไว้สิ ไม่งั้นสามสี่วันที่ผ่านมา มันจะเสียเปล่าเอานะ” ยัง…ฉันยังจะไปกล้าท้าทายตุ๊กตาอีก เกิดเธอบ้าจี้ทำตามขึ้นมาจะทำไง“ไม่ต้อง” เธอเอ่ยเสียงตึงๆ อันที่จริงฉันก็ใจเต้นแรงเหมือนกันที่ท้าไปแบบนั้น เกิดเปรมบ้าจี้บอกจะกลับไปคืนดีกับตุ๊กตาเข้า ฉันคงได้ตายแน่ๆ“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้น ทำให้ฉันกับตุ๊กตาหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนจูงมือมากับสโนว์“เอ่อ…เปรม ตุ๊กตาขอตัวกลับก่อนนะ ขอบคุณและขอโทษที่รบกวนเสียหลายวัน”“ไม่เป็นไร”“ไปจ้ะน้องสโนว์” ตุ๊กตาเข้าไปจูงมือลูกสาวไว้ ก่อนจะเอ่ยบอกให้สวัสดีและบ๊ายบายฉันกับเปรม เด็กไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันจึงไม่ได้รู้สึกไม่ดีด้วย แค่ไม่ชอบแม่เด็กเท่านั้นและทันทีที่ตุ๊กตากับสโนว์เดินห่างออกไป เสียงของเปรมก็ดังขึ้นข้างๆ ฉัน“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นครับที่รัก”“เค้ารบรากับแฟนเก่าที
เบบี๋ที่รัก บทที่ 15 ปฏิบัติการรีดสเปิร์ม (6)
“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนตัวเองเลยนะ ไปพักก่อนดีไหม” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วมองมายังคนข้างๆ ที่นั่งไขว่ห้างจิบชายามบ่ายราวกับคุณนาย ขณะที่สายตามองไปยังลูกสาวที่กำลังเล่นอยู่กับอดีตคนรักที่สวน“ขอบคุณที่ห่วงนะคะ แต่ฝันไม่เป็นไรจริงๆ หรือต่อให้เป็นฝันก็คงนั่งอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนหรอก”“อุ๊ย! นี่อย่าบอกนะคะว่าฝันหึงตุ๊กตากับเปรม”“ค่ะ ผิดเหรอคะ ที่ฝันจะหึงสามีกับอดีตคนเคยคบ” คำพูดของฉันทำให้ตุ๊กตายิ้มและหัวเราะออกมา ฉันล่ะขนลุกกับเสียงหัวเราะที่เหมือนแม่มดของเธอนัก“ไม่ผิดหรอก”“พูดเรื่องนี้มาก็ดีแล้ว ฝันขอพูดตรงๆ เลยแล้วกัน ทำไมเราต้องเจอกันทุกวันด้วยคะ” ไหนๆ ก็ไหนๆ ฉันก็ถามมันตรงๆ นี่แหละ เผื่อคนบางคนจะสำนึกได้ถึงความเกรงใจที่ควรจะมี“ทำไมจะเจอไม่ได้ล่ะคะ ก็ในเมื่อพี่กับเปรม เราเป็นเพื่อนกัน” เธอหันมาส่งยิ้มให้ฉัน แต่ฉันรู้ว่ารอยยิ้มนี้มันคือรอยยิ้มที่พร้อมจะเปิดศึก เอาสิ…มาวัดกันว่าใครมัน
