บทที่ 5 รำลึกความหลัง

“จุ๊บอยากมาลาพี่เปรม” เธอเดินอ้อมโต๊ะทำงานแล้วมาหยุดอยู่ข้างๆ ผมที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ บ่งบอกตำแหน่งที่ค่อนข้างใหญ่โตตามหน้าที่ 

“อ้อ...ครับ”

“เราไปหาที่เงียบๆ คุยกัน ลากันดีไหมคะ” นอกจากจะพูดเชื้อเชิญแล้ว จุ๊บยังวางมือลงบนต้นแขนผม พร้อมกับลูบมันเบาๆ 

“ขอโทษนะครับ พอดีพี่ไม่ค่อยสะดวก” ผมยิ้มให้เธอแล้วปฏิเสธไป นั่นทำให้เธอสลดลงไปนิดหน่อย แต่ก็ยังคงตื๊อ

“ทำไมล่ะคะ หรือว่าพี่เปรมไม่ชอบจุ๊บเหมือนที่จุ๊บชอบพี่” นั่นไง ประโยคที่ผมคิดไว้ในใจก็ดังออกมาจากปากเธอจนได้ สาวน้อยนักศึกษาแอบชอบรุ่นพี่ที่ฝึกงาน หึ… 

“จุ๊บ! รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา”

“รู้สิคะ ทำไมจะไม่รู้ จุ๊บยังรู้ด้วยว่าพี่เปรมเองก็ชอบจุ๊บ แต่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ เพราะพี่เปรมมีเมียอยู่แล้ว นั่นยิ่งทำให้จุ๊บรักพี่เปรมขึ้นไปอีก จุ๊บยอมเป็นเมียเก็บของพี่ก็ได้นะ” สาวน้อยอธิบายเหตุผลแทนผมยาวเหยียด ซึ่งมันไม่ได้มีเค้าความจริงสักนิด และผมก็คงต้องพูดตัดบทให้เธอเลิกคิดฟุ้งซ่าน 

“ไร้สาระ เลิกคิดเรื่องพวกนี้เถอะ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่า อีกปีเดียวก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แต่จุ๊บรักพี่เปรมนะคะ จุ๊บยอมเป็นของพี่โดยไม่ร้องขออะไรเลย นอกจากเศษเสี้ยวความรักจากพี่บ้าง แค่นั้นจริงๆ” อยู่ๆ เธอก็เข้ามากอดรัดผม ส่วนผมก็นั่งนิ่ง แล้วตอบเสียงเรียบๆ กลับมา 

“พี่คงให้ไม่ได้ ตอนนี้พี่ขอพื้นที่ส่วนตัวด้วยนะครับ” 

“พี่เปรมขา” จุ๊บพยายามจะจูบผม แต่ผมผลักเธอออกไปได้เสียก่อน 

“จุ๊บ! พี่ว่าพี่พูดชัดเจนทุกคำแล้วนะ” น้ำเสียงของผมห้วนขึ้น แววตาก็กระด้าง ไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างที่จุ๊บพยายามยัดเยียดให้ผมเป็น ซึ่งเธอยังคงไม่ยอมรามือ

“แต่จุ๊บ!”

“หรือจุ๊บฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง” ผมจ้องมองเธอด้วยแววตานิ่งๆ บวกกับประโยคเจ็บจี๊ดลงไปในความรู้สึก ที่น้อยคนจะได้ยินแบบนี้จากผม เพราะถ้าไม่จำเป็นผมไม่พูดมันแน่นอน นั่นทำให้เธอถึงกับผงะไปอย่างเห็นได้ชัด 

“โง่สิ้นดี อย่าซมซานมาหาจุ๊บทีหลังแล้วกัน...เชอะ” พูดจบเธอก็สะบัดหน้าใส่ผมแล้วจ้ำอ้าวออกไปจากห้องทันที 

“เฮ้อ...เด็กสมัยนี้ไปเอาความมั่นใจผิดๆ แบบนี้มาจากไหนกันนะ” ผมส่ายหน้าให้พร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ และคงได้เวลากลับบ้านเสียที

ผมเก็บของ ปิดห้อง แล้วกลับออกไปจากออฟฟิศเป็นคนสุดท้ายของวันศุกร์แห่งชาติ เพราะนี่คือศุกร์สิ้นเดือนที่แสนจะรถติด ดีเหมือนกันที่กลับเวลานี้ จะได้เลี่ยงการจราจรได้พอสมควร

พอกลับมาถึงบ้าน สิ่งที่ผมเห็นก็ทำเอาผมแทบจะตรงดิ่งไปคว้าศรีภรรยามากอดและจัดการถอดเสื้อตัวโคร่งที่เธอสวมออกให้พ้นๆ เหมือนฝันคือผู้หญิงเซ็กซี่แบบเป็นธรรมชาติ แค่เธอใส่เสื้อยืดธรรมดาๆ ตัวเดียว โชว์ขาเรียวๆ ที่ผมชอบลูบ ผมยาวมัดรวบไปไว้บนศีรษะแล้วมีปอยผมคลอเคลียตามแก้ม ตามท้ายทอย และยิ่งชอบเม้มปากยามใช้ความคิด แบบนี้ผมจะไปไหนรอด

“กลับมาแล้วครับ” 

“กลับมาแล้วเหรอคะ” เธอเอ่ยรับผมและเป็นแบบนี้ทุกวัน ผมเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มของเธอฟอดใหญ่ จากนั้นก็เอ่ยถาม

“จ้ะ…ทำอะไรอยู่ครับ”

“กำลังวางแผนน่ะค่ะ ว่าสิ้นเดือนนี้เราจะไปฮันนีมูนที่ไหนกันดี” แววตาของเหมือนฝันยิ้มกริ่ม ผมรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เพราะผมก็คิดแบบเดียวกันกับเธอ 

เราตกลงกันว่าจะไม่มีเซ็กซ์เป็นเวลาหนึ่งเดือน เพื่อให้ร่างกายของเราได้พัก ซึ่งผมมั่นใจว่าหลังจากหมดหนึ่งเดือน เราคงจัดเต็มด้วยกันทั้งคู่เป็นแน่ ก็เพราะมันคือเซ็กซ์ที่เราต่างเฝ้ารอนี่ครับ และถือว่าไปฮันนีมูนอีกครั้งจะเป็นไรไป

“สรุปได้สถานที่ยัง” ผมเกยคางลงไปบนหัวไหล่ของภรรยา พร้อมกับสูดกลิ่นกายหอมๆ ของเธอเข้าไปเต็มปอด แค่นี้บางอย่างของผมมันก็ตื่นตัวแล้วสิ แบบนี้ผมจะรอดถึงเดือนไหมน้อ 

“ปารีสไหมคะ อยากไปรำลึกความหลังตอนที่เราได้กันใหม่ๆ” คำพูดติดห่ามๆ ของเหมือนฝันทำเอาผมยิ้ม ก็เธอเป็นเธอซะแบบนี้ หวานปนซ่าส์ ผมถึงได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น ขนาดมีผู้หญิงมาอ่อย ผมยังเมินมาแล้ว 

“เอาสิ ผมเองก็อยากไป”

“งั้นปารีส”

“ครับ” ผมเอ่ยรับ ก่อนที่เธอจะเอี้ยวตัวกลับมาสบตากับผม

“วันนี้งานเยอะเหรอคะ กลับดึกเชียว”

“ครับ ธรรมดาของสิ้นเดือน”

“หิวข้าวไหม เค้าจะได้ไปอุ่นกับข้าวให้” ความน่ารักของเธอทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง เพราะเหมือนฝันเองก็ทำงานนอกบ้าน ไม่ได้อยู่บ้านเพื่อจะเป็นแม่บ้านให้ผมเพียงอย่างเดียว แต่หลังจากเธอท้อง ผมจะให้เธอลาออกมาเลี้ยงลูกของเรา