บททั้งหมดของ เบบี๋ที่รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ปั๋วแกแข็งแรงดี ส่วนแกก็แข็งแรงดี แล้วทำไมแกถึงยังไม่ท้อง” คิ้วสวยๆ ของปรางทิพย์เพื่อนซี้ของฉันขมวดเข้าหากันจนยุ่ง เมื่อฟังที่ฉันเล่าจบ เพราะนางเองก็ลุ้นกับฉันในทุกๆ เดือนว่าฉันจะท้องหรือไม่ท้อง “นั่นน่ะสิ” คิ้วของฉันมันพลอยขมวดตามคนข้างๆ ไปด้วย “หรือว่าปั๋วแกแอบไปไข่ทิ้งไว้กับแฟนเก่า ก็เลยไม่อยากมีลูกกับแก โอ๊ย…เจ็บ” ฉันตีต้นแขนคนพูดไปสุดแรงจนเจ้าตัวหน้านิ่ว พร้อมขยับหนีให้ห่างจากฝ่ามือพิฆาตของฉัน “ปากหรือยะนั่น เดี๋ยวเถอะ” ขณะพูดก็เงื้อมือขึ้นสูง รอตีซ้ำอีกทีสองที “ฉันก็แค่สันนิษฐานเฉยๆ” น้ำเสียงนางดูอ่อนลง ฉันทั้งขำ ทั้งเคือง ที่อยู่ๆ ก็หาว่าเปรมไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่น “สันนิษฐานอย่างอื่นเซ่ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”“เออๆ ถอนคำพูดก็ได้ ขอโทษ”“ให้อภัย” ฉันให้อภัยความปากไวของเพื่อนคนนี้เสมอ เพราะรู้ว่าปรางทิพย์ไม่มีอะไร คิดแบบไหนก็พูดออกมาแบบนั้น บางครั้งก็ตรงยังกับไม้บรรทัด “แล้วแกเอาไงต่ออ่ะ”“เอาไง ก็ซั่มต่อไปแบบนี้นี่แหละ มันต้องท้องสักวันสิ” นี่คืออุดมการณ์อันแน่วแน่ของฉัน มันต้องมีสักวันที่ฉันเฮดังๆ เพราะท้องสิ “นี่แสดงว่าแกมีอะไรกับเปรมทุกวันเลยเหรอ” คนถามตาโต ส่วนฉันก็แอบเ

“เค้าทนไม่ไหวแล้วนะ” ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะอารมณ์มันพลุ่งพล่านไปหมดแล้วในตอนนี้ ซึ่งเปรมเองก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉันสักเท่าไหร่เขาจัดการถอดกางเกงออก ตามด้วยอันเดอร์แวร์ จากนั้นก็ยืนขึ้นจนเต็มความสูง ซึ่งจุดที่เราอยู่ระดับน้ำไม่ได้ลึกมาก พอเปรมยืนสะโพกของเขาก็อยู่ในระดับเดียวกับขอบสระ ฉันเห็นท่อนเนื้อของสามีที่ตอนนี้ผงาดท้าทายแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างเต็มๆ ตาฉันจำได้แม่นว่าในวินาทีครั้งแรกที่เห็นมัน ฉันถึงกับอ้าปากค้าง ทั้งกล้าทั้งกลัวว่าร่างกายของฉันจะรับเจ้าท่อนเนื้อขนาดใหญ่นี้ได้ไหม ร่างกายฉันจะฉีกขาดหรือชำรุดอะไรหรือเปล่า แต่เปรมก็ค่อยๆ รุกล้ำเข้าสู่ตัวฉันอย่างอ่อนโยน สิ่งที่ขาดจึงเป็นเพียงเยื่อบางๆ ของพรหมจรรย์ ส่วนอย่างอื่นยังอยู่ครบ“ใหญ่ขึ้นหรือเปล่านะ” ฉันยิ้มกริ่ม ทั้งๆ ที่ขนาดของเขาก็เท่าเดิม ก่อนที่ฉันจะยื่นมือไปสัมผัส หยอกเย้ามันด้วยจังหวะมือขึ้นและลง นั่นทำให้ผู้ชายตัวโตๆ อย่างเปรมถึงกับสั่นเทาแล้วเป่าลมออกปากหนักๆ“ผมทนไม่ไหวแล้ว อืมม์…” เปรมกัดฟันบอก ก่อนที่เขาจะจับขาทั้งสองข้างของฉันให้แยกห่างออกจากกันมากขึ้น จากนั้นก็แทรกตัวเองเข้าหาฉันแบบครั้งเดียวลึกสุด ทำเอาฉันย

“อยากกินข้าว แต่ก็อยากกินที่รักด้วย ทำไงดี” ผมออดอ้อน แต่คนตรงหน้ากลับแยกเขี้ยวขาวๆ ใส่ผม มันไม่ได้น่ากลัวสักนิด ออกจะน่ารักน่าลากไปปล้ำเสียด้วยซ้ำ“อดทนค่ะ เราต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้ ท่องไว้ค่ะ เพื่อลูก...เพื่อลูก”“คอยดูเถอะ ถึงสิ้นเดือนเมื่อไหร่ ผมจะขอคิดดอกให้เข็ด”“แหม…เค้าคงให้ที่รักคิดดอกฝ่ายเดียวหรอกนะคะ เพราะเค้าก็จะคิดดอกเหมือนกัน” เธอยิ้มหวานให้ผม แรกๆ ที่คบกันเหมือนฝันไม่ใช่ผู้หญิงทะลึ่ง ออกจะห้าวใส่ผมเสียด้วยซ้ำ แต่พอรู้จักกันนานขึ้นผมก็รักในตัวตนของเธอ ความทะลึ่งเล็กๆ น้อยๆ ผมมองว่าคือเสน่ห์ของผู้หญิง มันทำให้ผมตื่นเต้นกับชีวิตคู่“อ่า…อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จัง”“ทำไมต้องทำเสียง…อ่า แบบนั้นด้วยเนี่ย” เธอล้อเลียนเสียงครางของผมซะเหมือน “ก็มันตื่นเต้น”“ที่รักนี่ก็ตลก ขึ้นไปอาบน้ำค่ะ เดี๋ยวเค้าอุ่นกับข้าวรอ” “ครับผม ชื่นใจจัง” ผมหอมแก้มเธอหนักๆ อยากจะจูบด้วยซ้ำ แต่กลัวจะเลยเถิด จากนั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า พอกลับลงมากับข้าวก็วางพร้อมอยู่บนโต๊ะ เราจึงดินเนอร์เล็กๆ ด้วยกัน ฉันกับเปรม พยายามอยู่ห่างๆ กัน เพื่อเลี่ยงแรงดึงดูดที่อาจทำเวลาหนึ่งเดือนที่ต้องห่างกันของ

“ครับ” เสียงที่ขานรับดังแว่วมาจากสระว่ายน้ำ ฉันวางกับข้าวที่ซื้อมาบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหาเจ้าของเสียง พอถึงก็เห็นเขากำลังว่ายน้ำอย่างสนุก ฉันยืนกอดอกมองสามีที่ดำผุดดำว่ายด้วยท่วงท่าคล่องแคล่ว สวยงามราวกับนักกีฬาว่ายน้ำมืออาชีพ กระทั่งเห็นเปรมค่อยๆ พาตัวเองขึ้นจากน้ำแล้วเดินตรงมาหาฉัน และนั่นก็ทำเอาฉันกำเดาแทบจะพุ่ง แม้ว่าจะเคยเห็น เคยสัมผัสร่างกายของเขามาแล้วทุกส่วน แต่พอได้มอง ฉันก็อดคิดอะไรหื่นๆ ไม่ได้เลย “มองอะไร”“มองซิกแพคคนแถวนี้”“ที่รักคิดอะไรอยู่ บอกมานะ” เปรมใช้นิ้วจิ้มหน้าผากฉันเบาๆ “เราบินไปปารีสพรุ่งนี้เลยได้ไหมอ่ะ เค้าไม่ไหวแล้ว” คำพูดของฉันทำเอาสามีหัวเราะก๊ากออกมา ก็ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ นี่นา อยากจะลาก อยากจะปล้ำเขาตอนนี้เลย “ไม่ได้ครับ รออีกหนึ่งอาทิตย์ ไม่งั้นสามอาทิตย์ที่ผ่านมา มันจะเท่ากับศูนย์เลยนะ”“ไม่ต้องเอาคำพูดเค้ามาพูดเลย”

ฉันดี๊ด๊ามากกับการบินไปปารีสครั้งนี้ รู้สึกมีความสุขจนหน้าบานเป็นจานดาวเทียม เวลาหลายชั่วโมงบนเครื่องบินไม่ได้ทำให้ฉันหงุดหงิดสักนิด นั่นเพราะฉันเฝ้ารอการไปถึงปารีสอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะหันมามองคนข้างๆ ตาลุกวาว ฉันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาพร้อมกับกัดริมฝีปากล่างไปด้วย คงด้วยความมันเขี้ยว เปรมจึงยื่นมือมาบีบจมูกฉันแรงๆ “ยั่วกันเหรอ...หืม” เสียงทุ้มเอ่ยถามฉัน “อื้อ…บิ้วไง”“ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ ห่างมาตั้งเดือนนิ” คำพูดของเขาทำให้ฉันยิ้มเขินเล็กๆ “ก็จริง” ฉันเอ่ยรับแบบไม่มีการอ้อมค้อม เปรมส่ายหน้าให้ฉัน ก่อนจะนั่งอ่านหนังสือที่พกติดตัวมาด้วย ส่วนฉันก็นั่งดูหนัง ฟังเพลง กินและนอนตามระเบียบ แม้นี่จะอยู่บนเครื่องบิน แต่สิ่งอำนวยความสะดวกก็แสนจะครบครันเมื่อลงเครื่องที่สนามบินชาร์ลส์ เดอ โกล ซึ่งปารีสตอนนี้อากาศกำลังดีไม่หนาวมาก พอรับกระเป๋าเสร็จ เปรมก็พาฉันไปยังโรงแรมที่พัก ซึ่งครั้งนี้พักที่ใหม่ ห้องสวยมาก วิวก็สวยไม่แพ้กัน