บททั้งหมดของ เบบี๋ที่รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

เธอหันมามองผมด้วยแววตาที่รู้กันว่าต่างฝ่ายต่างคิดอะไรกันอยู่ และทันทีที่เรากลับถึงโรงแรม ความต้องการที่พยายามกดมันไว้ตลอดหนึ่งเดือนก็ระเบิดตูมออกมา มันทำให้เราพลุ่งพล่านและกระโจนเข้าหาอย่างร้อนแรง เราต่างช่วยกันถอดชุดที่สวมใส่ออก โยนมันทิ้งไปบนพื้นอย่างไม่สนใจ ผมอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์ริมผนังห้องแล้วแทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างนั่น พร้อมกับโน้มตัวลงมามอบจูบให้เธออย่างร้อนแรง เสียงกระเส่าของเธอมันกระตุ้นให้ผมตื่นตัวจนอยากแทรกเข้าไปอยู่ในร่างกายอุ่นๆ ของเธอเสียตอนนี้“ที่รักขา” เมื่อผมถอนจูบออกเพื่อเปลี่ยนเป้าหมายมาซุกไซ้ใบหน้าลงไปแถวๆ ลำคอแทน เธอก็เอ่ยเรียกผมเสียงแหบพร่า“ครับ” น้ำเสียงของผมมันก็กระเส่าไม่แพ้เธอเลย ผมฝังจูบลงไปบนผิวกายหอมๆ ด้วยความเสน่หาอันล้นปรี่ ภายในตัวผมมันร้อนรุ่มเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา“อืมม์…” เสียงครางของเธอดังขึ้น พร้อมๆ กับแอ่นหน้าอกให้สูงเพื่อให้ผมได้ดูดดุนอย่างถนัด เม็ดยอดหน้าอกสีชมพูสวยของเธอกำลังแข็งเป็นไตเพราะถูกผมป

ฉันกับเปรมไม่ได้ก้าวออกจากห้องพักเลย กระทั่งค่ำของอีกวัน เราต่างชดเชยระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ไม่ได้มีเซ็กซ์กันอย่างเร่าร้อน ก่อนที่ค่ำนี้เขาจะพาฉันไปดินเนอร์ จากนั้นเราก็เดินเข้าร้านเบเกอรี่เจ้าดังที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว ฉันชอบกินขนมและสามีก็รู้ใจฉันเรื่องนี้ด้วยเมื่ออิ่มทั้งของคาวของหวาน เราก็ไปยังจุดแลนด์มาร์คของที่นี่ นั่นคือหอไอเฟลอันเลื่องชื่อ ที่นี่สวยทุกเวลา ยิ่งตอนนี้กลางคืนด้วยแล้วก็ยิ่งสวยและโรแมนติกจนมีคู่รักหลายๆ คู่เลือกใช้หอไอเฟลเป็นฉากหลังในการขอแต่งงาน ซึ่งฉันก็หวังไว้แบบนั้น แต่เปรมกลับขอฉันแต่งงานตอนที่เราทำอาหารด้วยกันในครัวซะนี่ ความโรแมนติกที่มาพร้อมอาการแสบตา แสบแขน เพราะฉันกำลังตำน้ำพริกก็น่าจดจำไปอีกแบบ“ที่รัก”“คะ…อุ๊ย! ที่รักทำอะไร” ฉันอุทานออกมา เมื่อเห็นเขาลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ “แต่งงานกับผมนะ”“ก็แต่งแล้วนี่ ที่รักลุกขึ้นมาก่อน อายเขา” สีหน้าของฉันมันคงงงได้ที่ ก็อยู่ๆ เขามาขอฉันแต่งงานอะไรตอนนี้ 

“ห้ามทำไม มั่นใจเข้าไว้สิ ไม่งั้นสามสี่วันที่ผ่านมา มันจะเสียเปล่าเอานะ” ยัง…ฉันยังจะไปกล้าท้าทายตุ๊กตาอีก เกิดเธอบ้าจี้ทำตามขึ้นมาจะทำไง“ไม่ต้อง” เธอเอ่ยเสียงตึงๆ อันที่จริงฉันก็ใจเต้นแรงเหมือนกันที่ท้าไปแบบนั้น เกิดเปรมบ้าจี้บอกจะกลับไปคืนดีกับตุ๊กตาเข้า ฉันคงได้ตายแน่ๆ “มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้น ทำให้ฉันกับตุ๊กตาหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนจูงมือมากับสโนว์ “เอ่อ…เปรม ตุ๊กตาขอตัวกลับก่อนนะ ขอบคุณและขอโทษที่รบกวนเสียหลายวัน”“ไม่เป็นไร” “ไปจ้ะน้องสโนว์” ตุ๊กตาเข้าไปจูงมือลูกสาวไว้ ก่อนจะเอ่ยบอกให้สวัสดีและบ๊ายบายฉันกับเปรม เด็กไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันจึงไม่ได้รู้สึกไม่ดีด้วย แค่ไม่ชอบแม่เด็กเท่านั้น และทันทีที่ตุ๊กตากับสโนว์เดินห่างออกไป เสียงของเปรมก็ดังขึ้นข้างๆ ฉัน“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นครับที่รัก”“เค้ารบรากับแฟนเก่าที

“ท้องจริงเหรอคะ หมอไม่ได้ตรวจผิดใช่ไหม” ฉันเอ่ยถามบ้าง เพราะอยากได้ยินชัดๆ อีกสักทีว่าฉันกำลัง ‘ท้อง’ “ครับ คุณกำลังตั้งครรภ์” คำยืนยันที่ได้ยินทำเอาฉันยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมไปแล้ว ดัชนีความสุขพุ่งปรี๊ดขึ้นสูงอย่างกับจรวด หน้าของเปรมลอยเข้ามาในความคิดทันที “งี้ก็แสดงว่าแกท้องตั้งแต่ก่อนไปปารีสน่ะสิ โอ๊ย! หลานฉัน ดีแค่ไหนที่ไม่หลุด เพราะพ่อกับแม่ซั่มกันตลอด” ฉันตีเพี้ยะเข้าที่ต้นแขนของยัยปรางแรงๆ ที่อยู่ๆ ก็พูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าหมอที่นั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ “ยัยบ้า หมอยังอยู่ตรงนี้ แกจะพูดทำไมยะ อายหมอ” “โทษที ลืมตัว” ปรางทิพย์ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ฉัน สีหน้าแบบสำนึกผิด ส่วนฉันก็หันไปเอ่ยขอบคุณหมอ จงใจเปลี่ยนเรื่องมันเสียเลย “ขอบคุณนะคะหมอ”“ยินดีครับ เดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงครรภ์ให้ไปทานที่บ้าน หลังจากนี้อาจมีอาการแพ้ท้องเกิดขึ้นได้นะครับ แต่อาการแพ้อาจไม่เกิดกับทุกคน”&nbs

เย็นนั้นฉันกลับมาบ้านอย่างคนที่อารมณ์ดีเหมือนทุกๆ วัน แต่พอรู้ตัวว่าท้องฉันก็ยิ่งอารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา ปกติเย็นวันศุกร์ฉันกับเปรมจะไปดินเนอร์นอกบ้านกัน แต่วันนี้เขามาแปลก บอกอยากกินข้าวที่บ้านซะงั้น ฉันเลยต้องสวมวิญญาณเป็นแม่ครัว ทำมื้อเย็น ซึ่งเปรมก็ออเดอร์มาว่าวันนี้อยากกินสเต็กปลาแซลมอนอีก“หรือเขาจะแพ้ท้องแทนเราจริงๆ ไม่หรอกมั้ง” ฉันคิดเองแล้วก็ตอบเอง เพราะเดาอาการของเปรมไม่ค่อยออก สรุปเขาแพ้ท้องแทนฉันจริงๆ หรือเครียดเรื่องงานกันแน่พอจัดโต๊ะเสร็จ ก็ได้ยินเสียงรถของเปรมแล่นมาจอด ก่อนจะเห็นเขาเดินหน้ามุ่ยเข้าบ้านมาแล้วบ่นให้ฟังว่าอยู่ๆ ก็นึกอยากกินหมูสะเต๊ะร้านโปรด แต่พอขับรถไปซื้อร้านกลับปิดซะงั้น ฉันฟังไปก็แอบส่ายหน้าไปด้วย “ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อน อารมณ์จะได้ดีขึ้น”“ครับ…พักนี้ที่รักว่าอารมณ์ผมแปรปรวนไหม” พอดื่มน้ำเย็นที่ฉันส่งให้ไปเกือบหมด เขาก็เอ่ยถามขึ้น “ก็มีบ้าง” ฉันตอบกลางๆ ไว้ก่อน “มีบ้างเหรอ แต่ทำไมเลข