ตอนที่ 92 ตามง้อ

เพนท์เฮ้าส์

ร่างสูงเดินเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ด้วยใบหน้าท่าทีเศร้าสร้อย ไม่ว่าจะมองไปตรงไหน ก็เห็นแต่กิจวัตรประจำวันที่ตนเคยทำกับเธอ 

“ ตัวเล็ก ทำไมถึงกล้าทิ้งพี่ไปแบบนี้ แล้วพี่จะอยู่อย่างไร “ 

“ เสี่ย รับข้าวเที่ยงไหมครับ “ ลูกน้องเดินเข้ามาถาม

“ ไม่ต้อง!! กูจะไปกินข้างนอก “ เข้ารีบสวนกลับอย่างหัวเสีย ใครมันจะมามีอารมณ์กินข้าวในห้องที่มีแต่ความหลังแบบนี้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเสี่ยโอมจึงมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ 

“ เอ้า! พี่ ทำไมมานั่งเศร้าอะไรตรงนี้ “ เด็กน้อยคนหนึ่งที่เดินขายขนมอยู่แถวนี้เดินเข้ามาถาม 

“ พี่โดนเมียทิ้งมา “ คนโดนถามก็ตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ไม่ได้สนใจคนถามที่เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ 

“ แล้วกินข้าวกินน้ำหรือยังพี่ “ 

“ ไม่หิวหรอก อกหักอยู่ใครจะไปกินลง “ 

“ โอ้ย ทำไมทำตัวหน้าสงสารจัง ไม่เอาน่า อย่าเศร้าไปเลยพี่ชาย เอ้านี่ เอาขนมผมไปกินน่ะ “ เด็กชายคนนั้นพูดพร้อมยื่นถุงขนมให้เขา

“ ให้ฟรีหรือ? “เขาจึงหันมามองหน้าเด็ก

“ ได้ไงละ เศรษฐกิจแบบนี้ถึงพี่จะอกหักก็ต้องจ่ายเงินน่ะ “ เสี่ยโอมเกือบจะซึ้ง เขาส่ายหัวเบา ๆ แล้วจับเอาเงินใบใหญ่ให้กับเด็กไป

“ ไม่มีตังทอนเด้ครับ “ 

“ ก็ไม่ต้องทอน รีบรับแล้วก็ไปซะ “ เขายัดเงินใส่มือเด็ก แล้วเจ้าเด็กน้อยก็ลุกเดินหนีไป ผ่านไปไม่นานก็เดินกลับมาใหม่พร้อมกับข้าวผัดสองกล่อง

“ ถึงจะไม่มีเขา ชีวิตเราก็ต้องมีข้าวกินน่ะครับ “ เด็กชายพูดพร้อมยื่นข้าวกล่องให้ชายหนุ่ม 

“ ซื้อมาทำไม ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว “ เสี่ยหันไปจ้องหน้าเด็ก แต่ไอ้เด็กก็ยื่นมือมาจับแก้มเขา 

“ หน้าตาก็ดีขนาดนี้ แถมยังรวยใจดีอีก กลับไปง้อเขา เขาก็อาจจะดีด้วยก็ได้น่ะครับพี่ แต่ถ้าพี่อดข้าวตายแล้วไปง้อ เขาก็ไม่ดีด้วยหรอกน่ะพี่น่ะ เชื่อผมสิ“ ไอ้เด็กมันไม่พูดเฉยมือที่จับแก้มคนตัวใหญ่อยู่ มันก็เปลี่ยนมาตบเสียงดังแปะ ๆ เขาที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ็นดูในความมีน้ำใจของเด็กมัน จึงยอมรับข้าวมา แล้วก็นั่งกินด้วยกันที่ตรงนั้น

“ อกหักก็ต้องกินข้าวเยอะ ๆ นะครับ “ ไอ้เด็กมันพยายามจะชวนเขาคุย

“ พี่รู้หรือเปล่าว่าที่ไหนมีรัก….” 

“ ที่นั่นมีเมียพี่อยู่แน่ ๆ “ 

“ หู้~~ =_=“ 

1เดือนต่อมา

ลอนดอน

ครีมหอมซึ่งตอนนี้กำลังจะเตรียมตัวเข้านอน เธอได้มองจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือเหมือนที่เคยทำทุก ๆ วัน ก่อนจะเข้านอน เพื่อหวังว่าใครสักคนจะโทรหาเธอ 

“ แกเลิกคิดได้แล้วครีม “ เธอส่ายหน้าแล้วนั่งลงบนเตียง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ที่คิดว่าจะเงียบไปตลอดคืนเสียแล้ว ส่งเสียงขึ้นมา 

“ อ้าว “ เธออุทานเมื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของพลอยเจน ไม่ใช่คนที่เธอคิด หรือว่าเขาจะตัดใจจากเธอได้แล้ว??

[“ ฮัลโหลครีม เป็นอย่างไรบ้าง พี่คิดถึงนะเนี้ยถึงได้โทรหา เมื่อเช้าพี่เห็นครีมเดินแบบในทีวีด้วย ถึงจะเห็นแค่แว๊บเดียว แต่ครีมของพี่สวยสะดุดตามาก ๆ เลย “] เสียงพลอยเจนพูด ด้วยความตื่นเต้นดีใจไปกับคนที่กำลังคุย 

“ อืม ดีใจน่ะที่พี่ได้เห็นครีมด้วย แต่ครีมก็พึ่งเริ่มเอง ไม่รู้ว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ ว่าแต่ที่นู้นเป็นอย่างไรบ้างคะ “ 

[“ ทางนี้? หมายถึงพี่ หรือ ถามหาใคร? “ ] พลอยเจนถามคนในสายอย่างรู้ทัน คนฟังก็กลัวเสียฟอร์มจึงรีบปฏิเสธ

“ ครีมก็ถามหาพี่นั่นแหละ จะให้ครีมไปถามหาใครกันล่ะ “ 

[“ เหรอ พี่ก็สบายดีอยู่ แต่มันจะมีอยู่คนหนึ่งน่ะ ที่ไม่ค่อยสบายดีแล้วมาเป็นภาระให้พี่อยู่ตลอด “] 

“ เขาเป็นอะไรคะ “ ครีมหอมรีบถามกลับ เหมือนรู้ว่าคนพี่หมายถึงใคร 

[“ ครีมถามเหมือนรู้เลยเนอะ ว่าพี่หมายถึงใคร”] คนพี่ก็จับพิรุธเก่ง แซวเก่งไม่มีแผ่ว

“ คือ มันก็ต้องเป็นใครสักคนในกลุ่มพวกพี่ถูกไหม ครีมก็เป็นห่วงทุกคนเลยไงค่ะ เพราะครีมก็นับถือพวกพี่ เป็น พี่ ๆ ของครีมหมด “ หญิงสาวรีบแก้ตัวแต่ปลายสายก็รู้ทันแล้วหัวเราะออกมา 

[“ ฮา พวกพี่น่ะ ไม่มีใครเป็นอะไรหรอก แต่ไอ้โอมอ่ะไม่แน่ ไม่รู้มันจะตับแข็งตายวันไหน มันดื่มทุกวันเลย “] 

“ เหรอคะ? แล้วเขาไม่ได้ไปหา…ผู้หญิงคนอื่นมาดามใจหรือไง “ ครีมหอมถามออกมาไม่ค่อยเรียบเรียงเสียเท่าไหร่ เพราะใจหนึ่งก็อยากรู้ อีกใจก็อยากปล่อยเขาไป 

[“ ก็มีน่ะ เห็นว่าวันนี้ก็ไปหาเขา ไม่รู้ไปถึงหรือยัง “] คนถามนิ่งเงียบกับคำตอบที่ได้มา

[“ เป็นอะไรหรือเปล่าครีม โอเคอยู่หรือเปล่า “] แสดงว่าที่เธอคิดว่าเขาไม่ได้รักเธอจริง ๆ มันก็คือเรื่องจริงสินะ

[“ ครีม เป็นอะไรไปแล้ว ทำไมเงียบ “] คนในสายเห็นว่าเงียบไปจึงได้ถามซ้ำ

“ ไม่ ๆ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ ครีมแค่ง่วงนอน งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่เจน ไว้วันหลังครีมจะโทรหาใหม่ “ 

[“ จ๊ะ “] พอครีมหอมวางสายไป พลอยเจนก็หันมายิ้มให้ไนยะ และ คนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“ ฟังดูก็รู้ว่าน้องยังมีใจอยู่ “ ไนยะพูด หนึ่งเดียวที่ได้ฟังก็เผยยิ้มมุมปาก

“ ก็หวังว่าโอมมันจะง้อน้องให้สำเร็จน่ะ “ 

เนื่องจากตอนนี้ร่างสูงของอศิรได้มายืนอยู่หน้าโรงแรมที่เมียอศัยอยู่

“ ทำไมดูซอมซ่อจัง ปลอดภัยปะเนี้ย “ เขาบ่น ๆ พร้อมกับหายใจแรง ให้เสี่ยโอมเลี้ยงดี ๆ ไม่ชอบนะครีม ชอบมาลำบาก