ตอนที่ 91 คนที่เมียไม่รัก

“ ไอ้มารหัวใจ! “เขาบ่นแล้วรีบสับขาก้าวเดินเข้าไปหาทั้งคู่ด้วยท่าทีที่ไม่พอใจเอามาก ๆ 

“ เมื่อเช้าพี่ไปดูปลาที่ใส่มองเอาไว้เมื่อวาน ได้ปลามาเยอะเลย ก็เลยเอามาแบ่งครีม แล้วนี้ครีมอยู่คนเดียวใช่มั้ย เพราะเมื่อวานพี่เห็นแม่หงส์ขึ้นรถไปงานบุญกับแม่พี่“ แท่งเทียนพูดในขณะที่กำลังวางข้องใส่ปลาลงที่แคร่ไม้ เขาสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นมา พอเงยหน้าดูก็เห็นว่าเป็นอศิรเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที ไม่ต้อนรับเสียเท่าไหร่ 

“ มึงมายุ่งอะไรกับเมียกู “ คำทักทายนี้ช่างไพเราะเสียจริง เทียนจ้องหน้าเสี่ยโอมนิ่ง ๆ แล้วหันไปหาครีมหอม 

“ ใครเมียคุณ อย่าลืมว่าตอนนี้เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว “หญิงสาวพูดตัดบทของเสี่ยโอม จนเขาหน้าชาทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากทำหน้าบูดบึ้ง และ นั่งจ้องเขม็งไปใส่เทียนแทน 

“ อืม พี่เทียนกินข้าวเช้ามาหรือยัง มากินด้วยกันมั้ยคะ” คำชวนของเธอทำเอาเสี่ยโอม มองค้อนหาคนที่ยืนอยู่จนสะดุ้ง แต่ถามว่าแท่งเทียนกลัวเขาหรือเปล่า

“ กินสิ พอดีพี่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรกินเลย แถมแม่ก็ไม่อยู่อีก สงสัยต้องมาฝากท้องที่นี้จนกว่าแม่จะกลับแล้วแหละ “ คนพูดลูบคลำที่ท้องตัวเอง พร้อมกับยิ้มเย้ยมาหาคนที่นั่งหึงควันออกหูแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะกลัวครีมหอมจะไล่กลับหากเผลอโวยวาย

อาหารมือนี้จึงกลายเป็นศึกทางสายตาระหว่างสองหนุ่ม 

“ พี่เทียน กินนี่ด้วยสิ ช่วงนี้พี่ดูผอมลงน่ะ สงสัยทำงานหนักเกินไปใช่มั้ย “ คนตักเนื้อใส่จานให้แท่งเทียนพูดกับเขาอย่างเป็นกันเอง ผ่านสายตาของอีกคน ที่ทำได้เพียงมองอย่างไม่พอใจแล้วตักข้าวใส่ปากรวดเดียวจนหมดจาน จากนั้นก็ลุกหนีไปโดยไม่แตะต้องอาหารเลยสักคำ

“ ครีม ยังไม่ทันคืนดีกับเขาเหรอ? “ เมื่อเห็นว่าเขาคนนั้นมีท่าทีไม่พอใจ เทียนจึงหันมาพูดกับครีมหอม ครีมหอมเองก็หันไปดูคุณอศิรที่กำลังเดินไปหลังบ้าน แล้วหันมายักไหล่ให้กับคำถามของคนข้าง ๆ 

“ รีบกินข้าวเถอะพี่เทียน อย่าไปสนใจเขาเลย “ 

ทางเสี่ยโอมที่ตอนนี้โมโหจัด เดินมาเจอต้นกล้วยหลังบ้านก็กระโดดเตะไปทีหนึ่ง

“ โอ้ย! “ จะทำใส่เขาแต่ตัวเองเจ็บ เขารีบเอามือจับที่แผลที่มีเลือดซึมออกมา 

“ ขนาดเหมือนคนกำลังจะตาย ครีมยังไม่สนใจเลย “ เสี่ยนั่งลงที่ต้นกล้วยต้นที่ล้มอยู่ พร้อมคุยกับมันเพราะไม่มีใครคุยด้วยแล้ว จากนั้นจึงโน้มหน้าไปพิงต้นกล้วยที่เขาพึ่งจะเตะไป 

“ เสี่ย…” ครีมหอมที่เห็นว่าเขาหายมานาน จึงได้เดินออกมาดู แล้วก็เห็นว่าเขานั่งนิ่งนอนพิงต้นกล้วย “ เป็นอะไรมั้ย มานอนตรงนี้เดี๋ยวยุงก็หามหรอก “ เธอเดินเข้ามาดูเขา แล้วเขย่าให้ตื่น

“ เสี่ยโอม..” ไม่ว่าเธอจะเรียกอย่างไรก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ก่อนจะเห็นว่าแผลของเขากำลังเลือดออก 

“ เสี่ย!!เป็นอะไรไปน่ะ ตื่นสิ!! พี่เทียน!! พี่เทียนช่วยด้วย“ พอเห็นว่าปลุกอย่างไรเขาก็ไม่ตื่น ครีมหอมจึงร้องเรียกเทียนที่กำลังเตรียมของจะกลับบ้านให้มาช่วยพาเขาไปส่งโรงพยาบาล

2วันต่อมา คุณอศิรหลับยาวพึ่งจะรู้สึกตัวเองขึ้นมาในโรงพยาบาล บ้านเกิดของคิริต้า 

“ ครีม! “ คำแรกที่เขาพูดเมื่อลืมตา ก็หนีไม่พ้นชื่อเธอ

“ ครีมอะไร กูไอ้หนึ่งเพื่อนมึง “ แต่คนที่ยืนจ้องอยู่กับไม่ใช่คนที่เขาอยากจะพบ

“ แล้วครีมล่ะ “ 

“ ครีมกลับเข้าเมืองไปแล้ว เลยโทรให้กูมาเฝ้ามึงเนี้ย “ เมื่อได้ฟังที่เพื่อนบอกเขาก็ถึงกับซึมนั่งนิ่งสีหน้าออกชัดเจนว่าเสียใจที่เมียไม่รักแล้ว

“ กูคงไม่มีความหมายอะไรกับน้องแล้วใช่มั้ย “ หนึ่งเดียวมองเพื่อนที่ตัดพ้ออยู่บนเตียง แล้วแบบนี้เขาจะกล้าบอกเรื่องต่อไปไหมเนี้ย 

“ มึงอย่าพึ่งเศร้าดิ กูมีอะไรยังจะบอกมึงอยู่น่ะ “ 

“ เรื่องอะไรอีก “ 

“ น้องครีมบอกพวกกู ว่าน้องจะบินไปที่ลอนดอนอังกฤษวันนี้ “ 

“ ห๊ะ!! โอ้ย!! “ คนตกใจลุกพรวดพราดจนเจ็บแผลที่ท้องร้องลั่นออกมา 

“ ใจเย็นได้มั้ย เดี๋ยวแผลมึงก็ฉีกอีกหรอก ทำอะไรเกินตัว แล้วเมื่อไหร่จะหายสักที “หนึ่งเดียวดึงแขนเสี่ยโอมเอาไว้กับเตียง เพื่อไม่ให้เขาดื้อลุกออกไป 

“ แล้วน้องได้บอกพวกมึงมั้ยว่าไปทำมั้ย “ 

“ น้องบอกว่าไปทำงาน แล้วก็จะไปเรียนต่อด้วย “ คนฟังหน้าจ๋อยทันที 

“ น้องไปโดยที่ไม่บอกกู ไปทั้งที่กูยังสลบอยู่ได้อย่างไรวะ “ เขาบ่นออกมาอย่างน้อยใจ จนเพื่อนต้องรีบปราม

“ เฮ้ย ๆ มึงอย่าน่ะ น้องงอนมึงอยู่ มึงจะมางอนน้องกลับไม่ได้ แล้ววันไหนถึงจะได้รักกันห๊ะ “ 

“ กูบอกรักครีมไปแล้ว แต่น้องไม่เชื่อกู “ คนบนเตียงเบ้ปากแหงนคอมองคนที่ยืนอยู่อย่างกับเด็กน้อย ที่กำลังฟ้องแม่ แต่ต่างตรงที่เป็นคนที่กำลังจะไม่มีเมีย ขอคำปรึกษาจากคนที่แต่งงานมีเมียแล้วแทน หนึ่งเดียวก็ทำได้แค่ถอนหายใจแรง

“ น้องไม่เชื่อมึงก็ต้องทำให้น้องเชื่อสิวะ ไม่ใช่จะมาน้อยใจน้องกลับแบบนี้ ถ้ามึงไม่สู้แล้วใครจะสู้ หรือว่ามึงยอมแพ้แล้วล่ะ “ เสี่ยโอมจ้องหน้าเพื่อน แล้วก็ได้แต่นั่งเงียบ