ตอนที่ 30 เป็นห่วง

ที่สวนมะม่วง ของหงส์ฟ้า

“ นี่เสี่ย ใครเขาเก็บมะม่วงกันแบบนี้ มันช้ำหมดแล้ว แล้วแบบนี้ใครจะซื้อ “ ครีมหอมที่เห็นเสี่ยโอมเก็บมะม่วงลูกเดียวแต่ก็ไม่หล่นลงมาสักทีจึงเดินเข้ามาต่อว่าเขา

“ แล้วผมจะรู้ไหมล่ะ ก็ไม่เคยเก็บเคยแต่ซื้อกินเนี่ย “ 

“ เฮ้อ “ หญิงสาวถอนหายใจเพราะเถียงไม่ออก คนแบบเขานะหรือจะเคยเก็บมะม่วง

“ ถ้างั้นคุณก็ไม่ต้องทำ “ 

“ แต่ผมอยากช่วย” 

“ เหรอ? ถ้างั้นก็ไปตรงนู้นเลย “ ครีมหอมชี้นิ้วไปทางคนงาน 2 คนที่แม่จ้างมา ซึ่งพวกเขานั้นกำลังโอ๋ลูกน้อยที่กำลังร้องไห้กระจองอแงอยู่

“ อะไร” เขามองตามแล้วก็ถามเธอด้วยความมึนงง

“ คุณก็ไปช่วยเลี้ยงลูกให้พวกคนงาน แล้วให้คนงานมาเก็บ” เสี่ยโอมมองไปยังเด็กน้อย 2 คนนั้น เขานี่หรือจะเลี้ยงเด็ก

“ ฮ่า ๆ “ เสียงเด็กน้อยร้องหัวเราะอย่างมีความสุขเพราะหยอกเล่นกับเสี่ยโอมที่ทรงเหมือนจะไม่เข้ากับเด็กเลย แต่ก็แค่ทรงเฉย ๆ 

“ แฟนครีมนี่เข้ากับเด็กดีน่ะ พี่ว่าต้องมีสักคนแล้วมั้ง “แม่ของเด็กน้อยพวกนั้นที่เอ็นดู จึงรีบแซวครีมหอมที่เก็บมะม่วงอยู่ใกล้กัน

“ อย่าพูดแบบนั้นนะคะพี่นิ่ม มันเป็นไปไม่ได้หรอก “ ครีมหอมรีบตอบกลับ ในใจเธอก็รู้สึกตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เมื่อคิดว่าตนก็เป็นเพียงเด็กขัดดอกของเขา ถ้าเขาเบื่อเขาก็คงจะทิ้งเธอไปอยู่ดี

โคร่ม!!!

“ เสียงอะไรนะ “ ทุกคนต่างหันไปมองเสียงโครมครามที่ดังขึ้น

“ แม่!!! “ เป็นหงส์ฟ้าที่ตอนนี้ล้มหน้าคว่ำไปแล้ว

ที่โรงพยาบาลเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน

“ คุณหมอคะ แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง “ 

“ แค่ขาดสารอาหารกับพักผ่อนไม่เพียงพอนะครับ ตอนนี้หมอให้วิตามินกับน้ำเกลือไปแล้ว นอนโรงพยาบาลคืนนี้คืนหนึ่ง พรุ่งนี้ก็น่าจะกลับได้แล้วครับ” ครีมของพยักหน้าตามที่หมอบอก ก่อนจะเดินเข้าไปหาแม่ในห้อง โดยมีเสี่ยโอมเดินตามหลังมาไม่ห่าง

“ เมื่อไหร่มึงจะกลับไปหาพ่อมึงสักทีอีครีม “ พอเห็นหน้าลูกสาวเดินเข้ามา แม่แบบหงส์ฟ้าก็ได้ร้องทักทายเป็นการขับไล่ทันที

“ ทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้ด้วยล่ะ” 

“ ก็ดูนี่สิ กูแค่เป็นลมก็พากันหอบกูมานอนโรงบาลมึงรู้ไหมว่ามันแพง เงินที่กูเก็บไว้มันต้องหมดแน่” หงส์ฟ้าพูดอย่างตัดพ้อออกมา

“ คุณแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เดี๋ยวผมจัดการให้เอง “ อศิรได้ยินแบบนั้นก็หูผึ่ง รีบเสนอตัวออกค่าใช้จ่ายเพื่อเอาใจแม่ยายทันที

“ มึงเป็นเศรษฐีหรือไง ถึงได้มาเสนอออกค่าใช้จ่ายให้แบบนี้” แต่ก็โดนด่ากลับมาจนหน้าเหวอ

“ แม่! ถ้าแม่ไม่อยากให้เสี่ย พี่โอมจ่าย ครีมจ่ายให้ก็ได้ แม่ไม่ต้องเสียเงินตัวเองสักบาทหรอก เพียงแค่อยู่ให้คบตามที่หมอบอกก็พอ เข้าใจไหม “ ครีมหอมพูดด้วยน้ำเสียงดุหน่อย ๆ คนเป็นแม่ก็เบี่ยงหน้าหนีก่อนจะพูดลอยมาใส่ลูกสาว

“ พ่อมึงคงจะเลี้ยงมึงดีสินะ เดี๋ยวนี้ถึงได้มีเงินเก็บ ถ้าเป็นเงินของพ่อมึง ไม่ต้องเอามาจ่ายให้กูน่ะเก็บไว้ไปจ่ายให้มันนู้น มึงออกไปได้แล้วอีครีม ยิ่งเห็นหน้ามึงกูก็ยิ่งปวดหัว “ ครีมหอมพยักหน้าน้ำตาคลอเบ้า ให้กับคำพูดของแม่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 เสี่ยโอมก็ได้แต่ยืนมองครีมหอมสลับกับแม่ของเธอ จากนั้นเขาก็เดินตามเธอออกไป เพราะรู้สึกได้ว่า ครีมหอมต้องแอบไปยืนร้องไห้ที่ไหนสักที่ และแน่นอนเขาเดินตามหาครีมหอมจนทั่ว ก่อนเห็นว่าเธอแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ เสี่ยโอมเห็นแบบนั้นจึงยืนพิงกำแพง รอเธออยู่หน้าห้องน้ำ เพราะมันเป็นห้องน้ำหญิงเขาเข้าไปไม่ได้

“ ครีมหอม ออกมาข้างนอกได้ไหม ผมเข้าไปปลอบใจคุณไม่ได้น่ะ “ เวลาผ่านไปนาน เสียงน้อยของเธอเงียบไป เสี่ยโอมจึงร้องเรียกขึ้นแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ

“ ครีม! ครีม “ เขาชะโงกหน้าเข้าไปในห้องน้ำเพราะไม่เห็นว่าเธอจะตอบอะไรกลับมา

“ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ “โชคดีมีนางพยาบาลเดินผ่านมาเห็นเข้า จึงได้เข้ามาถามกับเขา

“ พอดีเมียผมอยู่ในห้องน้ำครับ ร้องยังไงเธอก็ไม่ขาน คุณช่วยเข้าไปดูให้หน่อยได้ไหม “ เมื่อชายหนุ่มบอกดังนั้น นางพยาบาลก็เดินเข้าไปเคาะห้องที่เขาระบุ

“ คุณคะ อยู่ข้างในหรือเปล่า มีอะไรเกิดขึ้นได้ยินที่ฉันพูดไหมคุณ “เมื่อเห็นว่าคนข้างในไม่ตอบแปลก ๆ นางพยาบาลจึงกวักมือให้ชายหนุ่มเข้าไป

“ พังเข้าไปเลยค่ะ ฉันคิดว่าเธอคงหมดสติอยู่ในนั้น “ พอได้รับคำอนุญาตดังนั้น เสี่ยโอมก็ถีบประตูไปทีหนึ่ง จนประตูเปิดออกปรากฏให้เห็นร่างบางนั่งพิงชักโครกสลบอยู่ในนั้นจริง ๆ 

“ ครีม ครีม!! “ เขารีบเข้าไปอุ้มร่างเมียออกมา

“ ครีม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ได้ยินที่ผมพูดไหม “ เขาพยายามเรียกให้เธอตื่น ในระหว่างทางที่เดินตามพยาบาลไปที่ห้องพัก

“ คุณเป็นสามีของเธอเหรอ “คุณหมอได้ถามต่ออศิรที่นั่งจับมือของครีมหอมอยู่ เขาเงยหน้ามองคุณหมอแล้วก็ตอบไปอย่างไม่ปิดบัง

“ ผัวครับ ผมเป็นผัวเธอ สรุปแล้วเธอเป็นอะไร “ หมอสาวยิ้มเบา ๆ แล้วก็ตอบเขากลับมาอย่างดุเดือด

“ ค่ะ เมียคุณไม่เป็นอะไรมากหรอก จากที่หมอเช็คดู น่าจะความเครียดกับพักผ่อนน้อย แล้วก็ร่างกายที่ฟกช้ำ” คุณหมอพูดแล้วจ้องหน้าของอศิร

“ อืม “ อศิรก็รีบหลบหน้าคุณหมอทันทีเพราะรอยฟกช้ำพวกนั้น มันก็เกิดจากเขาก่อนหน้าที่จะมาที่นี้ไม่นานนี้เอง

“ คุณเป็นสามีก็ควรจะดูแลทะนุถนอมเมียให้ดี ๆ หน่อยนะคะ เธอยิ่งตัวเล็กอยู่ “หมอคนนั้นได้พูดจนเสี่ยโอมเริ่มรู้สึกผิด แล้วมองร่างบางบนเตียง จริงด้วยครีมหอมก็ตัวเล็กเท่านี้ แต่ตัวเขาใหญ่ยิ่งกว่ายักษ์ เขากล้าทำร้ายเธอลงได้อย่างไร

“ เอาละค่ะ หมอจะให้พยาบาลจัดวิตามินไว้ให้กลับไปกินที่บ้าน อย่าลืมให้เมียกินข้าวพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ “เสี่ยโอมพยักหน้า พอหมอออกไปแล้วเขาก็หันมาจ้องหน้าครีมหอมต่อ

“ ทำไมผมต้องรู้สึกผิด และรู้สึกเป็นห่วงคุณขนาดนี้ด้วย “