ตอนที่ 36 ความจริงจากแม่

“ หรือกูจะหูฝาดวะ ”ครีมหอมเดินขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ไม้บนบ้าน ข้างคนเป็นแม่ที่กำลังมองออกไปยังนอกหน้าต่าง 

“ ครีมแม่รู้ความจริงหมดแล้ว ว่ามึงไปอยู่กับพ่อไม่ได้สุขสบาย เหมือนที่กูคิด “หงส์ฟ้าหันมามองลูกสาว

“ แม่รู้ได้ไง หรือว่า ”

“ โอมบอกแม่หมดแล้ว ว่าที่แกสองคนมาเป็นผัวเมียกันได้ เพราะพ่อมึงเป็นหนี้มัน นี่ไอ้คงยุทธมันทำกับมึงขนาดนี้เลยเหรอ เลี้ยงดูก็ไม่เคยเลี้ยง พอมึงโผล่หน้าไปอยู่ด้วยไม่ถึงเดือนก็จับมึงไปขายใช้หนี้แบบนี้“ ครีมหอมเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จานอกเสียจากฟังที่แม่พูด

“ ต่อไปนี้ ไม่ต้องกลับไปแล้วได้ไหม ถึงกูจะไม่ชอบขี้หน้ามึง แต่กูก็อยากให้มึงอยู่กับกู ดีกว่าไปอยู่ชดใช้เวรใช้กรรมให้พวกมัน” หงส์ฟ้าจับมือลูกสาวไว้ ถึงเธอจะมองหน้าลูกแล้วคิดถึงวันที่ตัวเองโดนข่มเหง แต่เธอก็ไม่อยากให้ลูกไปลำบากแทนคนอื่นแบบนั้น โดยเฉพาะคนพวกนั้นที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ

“ แต่ครีมรับปากกับเสี่ยโอมไว้แล้ว ที่สำคัญถ้าครีมไม่กลับไป พ่อจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้ ตอนนี้พ่อเดินไม่ได้ ครีมสงสารพี่เคเปอร์มากกว่าที่ต้องรับภาระทั้งหมด ถึงพ่อเขาจะไม่เคยเลี้ยงดู แต่อย่างน้อยเขาก็คือสาเหตุที่ทำให้ครีมได้เกิดมาอยู่บนโลกนี้ อีกอย่างที่ครีมไปอยู่กับเสี่ยโอมก็ไม่ได้ลำบากอะไร สบายด้วยซ้ำ “หงส์ฟ้าถึงกับน้ำตาซึมที่ได้ฟังแบบนั้น มันทำให้เธอรู้สึกผิด

“ ความจริง มึงก็ไม่ใช่ความผิดพลาดของกูทั้งหมดหรอก เพราะว่ากูน่ะ ก็มีใจให้กับพ่อมึงเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นมันคงทำอะไรให้กูไม่ได้ง่าย ๆ “ครีมหอมทำหน้างุนงง เมื่อได้ยิน ไหนแม่เคยบอกว่าพ่อบังคับขืนใจแม่ไง

“ แม่น่ะแอบชอบพ่อมึง แต่พ่อมึงไม่ได้คิดอะไรกับแม่เลย แถมมันก็มีมาลาลัยอยู่แล้ว กูพยายามหักห้ามใจตัวเอง แต่สุดท้ายกูก็พลาด พอมันไม่ยอมรับผิดชอบกู กูก็เลยเกลียดมัน แล้วบอกกับทุกคนว่ามันข่มเหงกูเพื่อความสบายใจของตัวกูเอง แม่ขอโทษที่ระบายทุกอย่างใส่มึง ขอโทษที่เคยเป็นแม่ที่ดีให้ไม่ได้ ” คนเป็นแม่พูดไปร้องไห้ไป มือข้างหนึ่งยื่นมาปาดน้ำตาให้กับลูกสาว แบบที่ตัวเธอไม่เคยทำมาก่อน

“ พอมาทำแบบนี้แล้วก็ไม่ชินเลย ส่วนมากมีแค่กูที่ทำให้มึงร้องไห้ ไม่เคยปลอบใจมึงตอนเสียใจแบบนี้เลยด้วยซ้ำ “

“ แต่ตอนนี้ที่ครีมร้องไห้ ไม่ใช่ว่าเสียใจแต่ดีใจต่างหาก ” ครีมหอมพุ่งตัวเข้าสวมกอดแม่ด้วยความตื่นตันใจ คราวนี้ความรู้สึกขาดหายของเธอ ความรู้สึกที่ว่าเธอทำอะไรผิดแม่ถึงได้เกลียดนั้น มันได้หายไปหมดสิ้นแล้ว

หลังจากกอดกันจนสมใจครีมหอมก็คายออกจากแม่

“ อืม แล้วแม่ถามอะไรหน่อยสิ ครีมไปเป็นเมียเสี่ยโอมนั่น เป็นยังไง แล้วทำไมเขาถึงกลับไปแบบนั้น “ ครีมหอมหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับคนถาม

“ครีมก็ไม่รู้เหมือนกัน ปกติเขาจะไม่ยอมให้ครีมคลาดสายตาน่ะ ”

“ เป็นเพราะเทียนหรือเปล่า เพราะก่อนจะกลับแม่ได้ถามเขาว่า ทำไมไม่รอกลับพร้อมครีม แต่เขาตอบแม่ว่า ปล่อยให้ครีมอยู่กับคนที่ครีมรัก “ ครีมหอมขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินที่แม่พูด

“ หรือว่าเขาจะได้ยินตอนที่ครีมคุยกับพี่เทียนคะ แต่ถ้าเขาได้ฟังจนจบ ก็คงจะไม่กลับไปแบบนี้สิ “ 

“ สงสัยเขาจะเข้าใจครีมผิดแล้วล่ะมั้ง เพราะสีหน้าของเขาตอนไปรับแม่ ไม่ต่างอะไรกับเด็กโดนแย่งของเล่นเลย ”ครีมหอมฟังที่แม่พูดแล้วก็เงียบไป ถ้าเขาเข้าใจผิดจริง ทำไมเขาถึงไม่เข้าไปโวยวายเหมือนกับทุกครั้ง

“ เป็นอะไรของเขานะ “เธอพึมพำออกมา จนแม่ที่ได้ยินก็แอบยิ้มอย่างรู้ดี

“ กลับไปง้อไปบอกความจริงเขาเถอะ ตอนนี้ยังทันรถเที่ยวสุดท้ายอยู่นิ ”คนเป็นแม่บอกพร้อมรอยยิ้ม

“ แล้วแม่ล่ะ ครีม ยังไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียว“

“ โอ๊ย คนเดียวอะไร กูเป็นอะไรร้องโหวกเหวกโวยวายขึ้น คนแถวนี้ก็ได้ยินกันหมดแล้ว รีบไปง้อเขานู้น แล้ววันเสาร์อาทิตย์หน้าค่อยกลับมาหาแม่ใหม่ แม่ว่าจะนัดใครบางคนให้มารู้จักกับมึงด้วย ” ครีมหอมทำหน้างง ๆ นิดหน่อย แต่ก็ต้องรีบลุกไปเก็บกระเป๋า

“ ถ้าอย่างนั้นแม่ดูแลตัวเองดี ๆ น่ะ ถึงนู้นแล้วครีมจะโทรหา “

 ครีมหอมรีบเก็บข้าวของ และขอติดรถลุงมีไปที่สถานีโดยสาร ก่อนจะนั่งรถเมล์เข้าไปในเมือง

ปั้ก! เสียงกำปั้น ของเสี่ยโอมยัดใส่กำแพงในห้องทำงาน

“ เฮ้ย! มึงเป็นอะไรไปไอ้โอม ที่ให้กูไปเรียกไอ้ไนยะมาเนี่ย คงไม่ได้ให้มันมาทำแผลมึงหรอกนะ “ หนึ่งเดียวเข้ามาจับคนขี้โวยวายเอาไว้

“ โธ่เอ๋ย! มันมาหรือยังล่ะ ไปได้แล้ว ”เสี่ยโอมพูดหลังจากเห็นอีกคนเดินเข้ามา แล้วจึงเดินหนีไปอีกทาง

“ มันเป็นอะไรของมันวะ “ ไนยะหันไปถามหนึ่งเดียว ซึ่งหนึ่งเดียวก็ได้แต่ยักไหล่ให้ เพราะเขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเหมือนกัน

เจระวีคาเฟ่

“ มันเป็นอะไร ”พลอยเจนกระซิบถามไนยะที่นั่งข้าง ๆ ถึงอาการสหายโอมของเธอ

“ ก็นั่งอยู่ด้วยกัน จะรู้ไหม “ แต่ไนยะก็ไม่มีคำตอบให้เธอ

“ สงสัยคงจะเป็นเรื่องน้องคนนั้นอีกแล้ว เพราะวันก่อนเห็นพาน้องกลับบ้านเกิด แต่วันนี้มันดันกลับมาคนเดียว ”หนึ่งเดียวที่นั่งถัดไปจากทั้งสองเดาขึ้น

“ มึงพูดอะไรไอ้หนึ่ง โทรตามมีมี่มาให้กูด้วย “เสี่ยโอมที่นั่งตรงข้ามกับทั้งสามได้ยินจึงหันมาดุ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ตัวเองไปให้เพื่อนจัดการ เพราะตัวเขาคงไม่ไหว ตาก็จะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว

“ นี่มึง ยังไม่เลิกติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ? ”พลอยเจนผู้หญิงคนเดียวในห้องนี้ถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ เพราะเธอไม่คิดว่ามีมี่นั้นจะธรรมดา

“ ทำไม กูก็ใช้ ตอนเหงาเท่านั้นแหละ “ เสี่ยโอมก็เถียงตอบ จนพลอยเจนต้องกรอกตาแล้วหันไปพูดกับไนยะ

“ หมดไปกี่ลังวะทำไมเอามันลงได้”

“ ลังอะไร เป็นคันรถนะสิ“ ไนยะเหลือบมองลังเบียร์ลังเหล้า ที่กองอยู่ด้านหลัง พร้อมกับตอบเจ้าของคำถาม

“ อืม ไอ้หนึ่งมึงนัดให้เธอไปที่เพนท์เฮ้าส์น่ะ กูจะกลับแล้ว ”เสี่ยหันไปบอกหนึ่งเดียวที่กำลังลุกไปคุยโทรศัพท์

“ จะทำอะไรอย่าลืมป้องกันด้วย เมาเป็นหมาแบบนี้ระวังโดนอีมีมี่จับ “ พลอยเจนเตือนขึ้น

“ ไม่มีทางที่เสี่ยโอมจะพลาดหรอก “ คนเมาก็ยังคงมั่นหน้า